Λοιπόν, μπήκα στην stagona4u. gr και διάβασα το άρθρο του Λάκη

Ιγνατιάδη, που το ανάρτησε στις 18-11-2024, 

και είχε θέμα την ερώτηση του δημ.συμβούλου Παντελή Καμά στο Δ.Σ

για τα 7 στρέμματα του Μελετόπουλου στη Δραπετσώνα

και την απάντηση του δημάρχου Χρ.Βρεττάκου

 Είδα και την μαγνητοσκοπημένη 5η τακτική συνεδρίαση

λογοδοσίας του Δημοτικού Συμβουλίου, που έγινε στις 31-10-2024.

Να ξεκινήσω με μια απαραίτητη επισήμανση. Είμαι ο πιο ακατάλληλος να μιλήσω για τα ιδιωτικά Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Γιατί; Γιατί είχα όλα τα ελαττώματα που μπορεί να έχει κάποιος που πάει σχολείο: Αμελής, αδιάβαστος, αφελής, ανεπαρκής, ανεπρόκοπος, διαλέγετε και παίρνετε! Πήγαινα σχολείο για χίλια άλλα πράγματα, αλλά όχι για να μάθω γράμματα. Ας μη τα απαριθμήσω.

Οξύμωρο, αλλά όταν οι γονείς μου το πήραν χαμπάρι, άρχισαν μα με νουθετούν, προτείνοντας μου, να σταματήσω και να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Γιατί διαπίστωναν πως "δεν τα 'παιρνα τα γράμματα". Είχαν βέβαια και τις πληροφορίες τους. Και μόνο στη σκέψη ότι "έπαιζε" να σταματήσω το σχολείο μ' έπιανε ένα σύγκρυο. 

 Πέθανε, λέει, ο Δήμος Μούτσης. Έτσι απλά. Κάποιες ραδιοφωνικές εκπομπές θα εκφράσουν τον άφατο πόνο τους, θα βάλουνε δύο, τρία τραγουδάκια του εκλιπόντος, έτσι για ξεκάρφωμα, κι αυτό ήτανε! Κάποιες μικρές αναφορές στη τηλεόραση κ' επεκεί "αύριο πάλι" θα γυρίσουνε στην κατάντια των πρωινάδικων. 

Πέθανε, λέει, ο Δήμος Μούτσης. Και τι έμεινε, ένα παράπονο. "Μ' ένα παράπονο" λοιπόν, ας δούμε ποιος ήταν αυτός ο μεγάλος μουσικός. Γιατί ο Δήμος Μούτσης ανήκε στους μεγάλους μουσικούς της χώρας μας.

Υπηρέτησε το ελληνικό τραγούδι όντας στην αφάνεια. Στην αφάνεια σχετικά με το αξιακό του μέγεθος, για να μη παρεξηγηθώ. Πιο πολύ κρυβότανε, με κατεβασμένο το κεφάλι, παρά προέβαλε το έργο του και κυρίως τον εαυτό του.  

Για να δούμε λίγο τη διαδρομή του.

Ότι καλλιτεχνίζει κι ότι φιλοσοφεί, στη Δραπετσώνα, μας νοιάζει.

Μας νοιάζει πολύ. Όταν ειδικά είναι και γέννημα θρέμμα της εγγύτερης

γειτονιάς μας, μας νοιάζει ακόμα περισσότερο. 

Δυο κορίτσια μας απασχολούν αυτό τον καιρό.

Η Άντα Χρηστίδου και η Ελισάβετ Ιγγλίζ.

Πάμε κατ'αρχάς στη Ζηνοβ..., συγνώμη στην Άντα ήθελα να πω.

Στο STUDIO Κυψέλης, Σπετσοπούλας 9 και Κυψέλης, στην Κυψέλη, θα παίζει τη "Ζηνοβία την θεατρίνα". Ένας μονόλογος που έγραψε η ίδια, συλλέγοντας πληροφορίες από τις ιστορίες που αφηγούνταν ο πατέρας της σ'αυτήν και τον αδελφό της τον Αντρέα. Όλα αυτά τα καταθέτει στη σκηνή. Εντυπωσιακά όμορφη, αποδίδει την ιστορία των μπουλουκιών στον 19ο αιώνα, με τον δικό της μοναδικό τρόπο.

Ο ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ 

Μια ιστορία θα σας πω, με αίμα ποτισμένη

τότε που στα παράλια, γινόταν χαλασμός

χιλιάδες άνθρωποι εκεί, καμένοι και σφαγμένοι

στης Σμύρνης την καταστροφή, που έγινε ο χαμός

♦ 

 Ένα πλοίο βρισκόντανε, στης Σμύρνης την κατάντια

μα ο καπετάνιος ήτανε, περίσσια τολμηρός

 έβλεπε τις καταστροφές, με τα σχιστά του μάτια

κι αμέσως αποφάσισε, να πράξει ολοταχώς.

Ο Σεπτέμβρης, που μόλις αφήσαμε πίσω μας, μες στις μέρες του περιελάμβανε και την γενέθλια μέρα της "Σταγόνας" μας. Δώδεκα χρόνια πριν έσκασε μύτη στα δρώμενα της πόλης, με σκοπό να προβάλει και να αναδείξει τις ανησυχίες μας και τα ενδιαφέροντα μας. Στην αρχή νομίσαμε πως θα ασχοληθεί με τα τεκταινόμενα της Δραπετσώνας, άντε και του Κερατσινίου. Έλα όμως που μας ξεγέλασε. Επεκτάθηκε στον ευρύτερο Πειραιά και τελικά ασχολήθηκε είτε παρεμβαίνοντας, είτε αναδημοσιεύοντας, ότι θεωρούσε ενδιαφέρον και γόνιμο, ακόμα και πανελλαδικά.

Φέτος το καλοκαίρι πήγαμε δυό φορές Σινεμά. Και τις δύο στο Δώρα (Μελίνα το λένε εδώ και πολλά χρόνια. Πιο τίμιο, θα ήταν να το μετονόμαζαν σε "Μαρίνος Κοσκινάς"). Είναι ο κοντινότερος κινηματογράφος στη γειτονιά μας. Εκεί είδαμε δύο φιλμ. Πρώτα είδαμε το "Πίσω από τις θημωνιές", που δε θύμωσαν καθόλου που στο πρόγραμμα αναφέρονταν ως θυμωνιές κι αυτό γιατί δεν κατέχουν από ορθογραφία και λούφαξαν. Θυμωνιές  λέγατε, θημωνιές άκουγαν. Μετά πήγαμε και στο πολυδιαφημισμένο και πολυβραβευμένο "TAR".

Και  τις δύο ταινίες μας τις πρότεινε ο Λάκης μας. Μετά από μέρες μάθαμε ότι ο δήμος, κάλιο αργά παρά ποτέ, τήρησε την παράδοση και κυκλοφόρησε και το αναλυτικό βιβλιαράκι με το πρόγραμμα για τους τρεις κινηματογράφους. Όχι αυτό με τον ξερό τίτλο που μοίρασε στην αρχή, χωρίς καμία πληροφορία, κανένα δέλεαρ, για το τι θα δούμε.

Απ' όταν πρωτοπήγα στο γήπεδο κι από τότε που πολιτογραφήθηκα ΑΕΚΤΖΗΣ, ένας παίκτης κράτησε ξαναμμένη την τρέλα μου να πηγαίνω στο γήπεδο ακόμα και σήμερα.

Ναι, για τον Μίμη Παπαϊωάννου μιλάω!

Στις περιπτώσεις που ο Μίμης ήταν τραυματίας και θα απουσίαζε από την ομάδα, ίσαμε που δεν έκανα κέφι να πάω στο γήπεδο. Η ομάδα χωρίς το Μίμη μου φάνταζε λειψή, ανάπηρη, αναιμική. Όπως μια ορχήστρα που δίνει μια συναυλία και της λείπει ο μαέστρος της. Παρ' όλο που οι σολίστες που κατά καιρούς τον περιέβαλαν ήταν μαγκιόροι και περιωπής, όταν έλειπε ο Μίμης απουσίαζε και ο ρυθμός που έδινε με την μπαγκέτα του.

Τα παιδικά του χρόνια, η ΑΕΚ, ο Νεστορίδης, η δόξα, ο Στέλιος Καζαντζίδης, το ποδοσφαιρικό φινάλε, η αναγνώριση και η αιωνιότητα…      Ο Μίμης Παπαϊωάννου από χθες το πρωί πέρασε στην αιωνιότητα… Έφυγε στα 81 του χρόνια. Για πάντα όμως θα είναι εκεί: στη δική του γωνιά στην Αγιά Σοφιά, στον δικό του πυλώνα στο σπίτι μας, στις καρδιές όλων μας!    Η οικογένεια της ΑΕΚ πενθεί… Όμως γυρίζοντας το χρόνο πίσω και σκαλίζοντας την ιστορία της ζωής του Μίμη, θυμόμαστε και μαθαίνουμε πόσο σημαντικός ήταν και ως παίκτης και ως άνθρωπος. Ολη τη χθεσινή ημέρα η ΠΑΕ ΑΕΚ με ποσταρίσματά της στα social media έκανε μία αναδρομή στη ζωή του μεγάλου Μίμη Παπαϊωάννου. Αυτές τις ιστορίες, όπως κι άλλες θα δούμε παρακάτω…

Το όνομα που σου δώσανε οι γονείς σου και μ' αυτό συμφώνησαν οι γιαγιάδες σου κι οι παππούδες σου, οι θείες σου και οι θείοι σου, οι δικοί σου άνθρωποι δηλαδή, είναι για πέταμα. Είναι της πλάκας! Δε πα να'ναι το πιο όμορφο όνομα του κόσμου. Δεν παύει να είναι ένα όνομα για το οποίο δεν σε ρώτησε κανείς αν σ'αρέσει, αν το θες.Το κακό μεγεθύνεται όταν αυτή η ερήμην σου επιλογή,  καθαγιάζεται στην εκκλησία. Τότε που σε πιάνει ένας Ιερωμένος, έτσι τους λένε, που με τις λαδωμένες χερούκλες του, που πρεσβεύει πως είναι και αμόλυντες, σε αρπάζει απ' τις μασχάλες, ενίοτε κι από τις πατούσες, ανάλογα με την τρέλα του, σε βουτάει στην κολυμπήθρα και περιχαρής απαγγέλει: Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού Ονούφριος στο όνομα του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος. Αμήν! Τι κι αν κλαίς, τι κι αν οδύρεσαι, τι κι αν υποφέρεις, το μυστήριο πρέπει να περατωθεί. Τούτο 'δω επαναλαμβάνεται δυο-τρεις φορές και κανείς δεν αντιδρά, κανείς δεν ζορίζεται. Κάποιοι Χάχες γελάνε κιόλας. Δείχνουν να το φχαριστιόνται. Γελάνε και απολαμβάνουν το μαρτύριο σου κι ο Ιερωμένος αντί να άδει το "είναι πικρά, είναι βαριά τα ξένα χέρια", λέει κάτι άλλες περίεργες και ακατάληπτες δοξασίες. Γιατί; Γιατί το μυστήριο πρέπει να ολοκληρωθεί. Να πάει μέχρι και στο τελευταίο Αμήν. Άσχετα αν εσύ έχεις φτάσει προ πολλού στο αμήν!