Τρίτη, 20 Ιουνίου 2017 20:12

"Η 21η Απριλίου κι Εμείς", του Βακαλόπουλου Xρήστου

Επιλέγων ή Συντάκτης 
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)

xudaΔεν είμαστε πια οι ίδιοι άνθρωποι που μεγαλώσαμε μαζί στο γυμνάσιο στη διάρκεια της δικτατορίας. Μαζευτήκαμε τότε γύρω από ένα συγκρότημα ροκ, τους Peppers και αργότερα Ρέμπελους, που πρόλαβαν να παίξουν σε μερικές συναυλίες και να βγάλουν ένα δίσκο σαράντα πέντε στροφών στην εταιρεία Zodiac, λίγο πριν διαλυθούν μέσα σ’ αυτή την παρεξήγηση που ονομάσθηκε μεταπολίτευση. Πίσω μας είχαμε έναν κόσμο ουσιώδους αφέλειας που δεν τον ξαναβρήκαμε ποτέ, παρ’ όλο που τα πρώτα χρόνια της χούντας συνέχιζε ακόμα να υπάρχει – οι άνθρωποι έβγαζαν καρέκλες στους δρόμους της Κυψέλης, οι θερινοί κινηματογράφοι γέμιζαν στις ταράτσες, στα πάρτυ όλοι ντρεπόντουσαν με την άνεσή τους. Όμως αυτός ο κόσμος άρχισε να εξαφανίζεται σε όφελος της τηλεόρασης, των ντισκοτέκ και του φαινομενικού αντίβαρού τους, της αμφισβήτησης.

 

Μπήκαμε στη δικτατορία μικρά παιδιά που δεν ήξεραν να ερωτεύονται και να ντρέπονται, να ελπίζουν και να χαίρονται, και βγήκαμε από εκεί κάτι κουρασμένα παλληκάρια ασχέτως ηλικίας, υποψιασμένοι για τα πάντα, έτοιμοι να αναλύσουν το παραμικρό, ανίκανοι να ψωνισθούμε με κάτι, στρατιώτες ενός μέλλοντος που ερχόταν με σιγουριά αλλά δεν φάνηκε ποτέ, ενός μετά που μας έχει αρπάξει από το λαιμό και δε λέει να μας αφήσει ήσυχους ούτε δευτερόλεπτο. Εφτά ολόκληρα χρόνια μαθαίναμε ο ένας τον άλλο να περιφρονεί τον τόπο του και να θαυμάζει ένα μυθικό τόπο, αποτελούμενο από συγκροτήματα ροκ, φοιτητικές εξεγέρσεις, ξεσπάσματα της κραιπάλης, ελεύθερες σχέσεις, πρίγκηπες της παρακμής, χιλιάδες παιδικές χαρές για μεγάλους.

Μάθαμε να περιμένουμε κάτι και ξεμάθαμε να βλέπουμε τι γινόταν γύρω μας. Την ώρα που ο Παττακός εκτελούσε το εθνοσωτήριο έργο του μαζεύοντας γόπες στην οδό Πατησίων και ο Καράγιωργας έχανε το χέρι του ώστε να γίνει αργότερα υπουργός ο Κατσιφάρας, εμείς φανταζόμαστε τη ζωή σαν ένα σόλο του Τζίμι Χέντριξ ή μια ροχάλα του Κον Μπεντίτ. Την ίδια στιγμή η Ελλάδα έπαιρνε την όψη της οδού Αχαρνών αλλά αυτό δεν μας ένοιαζε καθόλου, η Ελλάδα δεν υπήρχε για μας, όπως δεν υπήρχε και για όλους αυτούς τους αντιστασιακούς που ήρθαν αργότερα από το εξωτερικό μ’ αυτό το κουρασμένο-ύφος-του-ανθρώπου-που-ένοιωσε-τα-πάντα-στο-πετσί-του, την Ελλάδα τη χαρίζαμε στους χουντικούς μαζί με το δημοτικό τραγούδι. Εμείς οι ίδιοι, στρατιώτες του μέλλοντος, βάλαμε ένα χεράκι ώστε να την κρύψουμε για πάντα από τους εαυτούς μας και σχεδόν την τελειώσαμε μέσα μας.

Από την 21η Απριλίου και μετά η ελληνική κοινωνία εγκατέλειψε τον εαυτό της και δεν γύρισε πίσω ποτέ. Μέχρι τότε ήξερε να ζει και να πεθαίνει, να ερωτεύεται και να ματώνει, γνώριζε όλες αυτές τις εντάσεις που τις σάρωσε η χούντα, η τηλεόραση, η αντίσταση στη χούντα, η αντίσταση στην τηλεόραση, η κατανάλωση, η αντίσταση στην κατανάλωση, ο Νίκος Μαστοράκης, τα συγκροτήματα ροκ ως αντίσταση στον Νίκο Μαστοράκη.

Χούντα και αντίσταση πήγαν μαζί και συνεχίζουν να πηγαίνουν μαζί κι εκείνο που χάθηκε είναι ο ρυθμός της καθημερινής ζωής που συνδεόταν πάντα σ’ αυτόν τον τόπο με τους αιώνες, αυτούς τους φτωχούς αιώνες που τους αφήσαμε πίσω για πάντα δημιουργώντας συγκροτήματα ροκ, συγκροτήματα ελεύθερων σχέσεων, συγκροτήματα πολιτιστικών συλλόγων, συγκροτήματα πλήξης, συγκροτήματα γκρίνιας FM stereo.

Οι άνθρωποι δεν βγάζουν πια καρέκλες στους δρόμους, οι θερινοί κινηματογράφοι γκρεμίζονται, στα πάρτυ δεν ντρέπεται κανείς, η καχυποψία έχει εγκατασταθεί παντού, πολύ ωραία τα καταφέραμε. Οι Ρέμπελοι διαλύθηκαν τη στιγμή που ο Καραμανλής πάτησε το πόδι του στην Αθήνα, τα μέλη τους πήγαν να σπουδάσουν στο εξωτερικό. Εγώ έμεινα πίσω και νοιώθω πολύ αμήχανος όταν τους βλέπω – νομίζω άλλωστε ότι και σ’ αυτούς συμβαίνει το ίδιο.

Δεν είμαστε πια ο εαυτός μας και το ξέρουμε. Όλοι μας φτιάξαμε ένα συγκρότημα στη διάρκεια της δικτατορίας και τώρα το διαλύουμε συνεχώς, γιατί αυτό που επιθυμήσαμε – η μυθική ευρωπαϊκή παιδική χαρά – αποδείχθηκε εξ ίσου ξενέρωτο με τη χουντική αντιαισθητική πραγματικότητα. Οι συνταγματάρχες, αυτοί οι «κακοί του καφενείου» που πήραν την εξουσία, μας οδήγησαν στο στρατόπεδο της καχυποψίας, μας έχωσαν μέσα στην ιδεολογία από την οποία δεν βγήκαμε ποτέ, ακόμη και σήμερα που ιδεολογία μας είναι η διαφήμιση.

Αν είναι να ξανακάνουμε κάποιο συγκρότημα, πρέπει να τα έχουμε υπ’ όψη μας όλα αυτά και να επιστρέψουμε πίσω, όχι με σημαίες και γελοία ταμπούρλα, να γυρίσουμε πίσω μέσα μας, χωρίς να το πούμε σε κανέναν. Διαφορετικά, πρέπει να μείνουμε αμήχανοι όπως είμαστε, αποφεύγοντας την πολλή παρέα.

(από το περιοδικό Ιστός 5, Πάσχα 1992).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σ.Δ: Το άρθρο αυτό του αξέχαστου Χρήστου Βακαλόπουλου ( Αθήνα, 1956-1993) το ανάρτησε στο fb ο Σπύρος Γιανναράς.

 

Φαντάζομαι ως μία ακόμα απάντηση σε ένα άρθρο που έγραψε στην Καθημερινή της Κυριακής 

ο Στάθης Καλύβας και αρκετοί το επέκριναν στο fb.

 Αυτό που μ

ε λίγα λόγια υποστηρίζει ο αρθρογράφος, είναι ότι η χούντα επιτάχυνε αλλαγές 

που με το προϋπάρχον δημοκρατικό πολίτευμα θα αργούσαν πολύ να γίνουν ομαλά.

Το άρθρο έχει ενδιαφέρον για ένα βασικό λόγο. 

Πολλά απ'αυτά που ισχυρίζεται ο Καλύβας, παρόλο που έχουν περάσει ως ριπές από το μυαλό πολλών, 

δεν έχουν συζητηθεί έτσι όπως συνολικά τα συναρμολογεί αυτός. Ως μία δηλαδή αφ'υψηλού θέαση της επταετίας που έγινε η βάση για να κάνει η Ιστορία τα δικά της, πολύ πέρα από τη βούληση και τα σχέδια των άμεσα εμπλεκομένων. Κάτι όμως απουσιάζει εκκωφαντικά από αυτήν την άποψη, κάτι που αγγίζει την ύβρη αν μπει στη ίδια ζυγαριά με τις σε πολιτικό επίπεδο όντως ιστορικές εξελίξεις. Και δεν εννοούμε το προφανές, δηλαδή το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου που οδήγησε στην τουρκική κατοχή της Κύπρου. Αλλά το βίωμα της από άκρη σε άκρη όλης της χώρας απουσία ελευθερίας και ο ζόφος που υπήρξε καθεστώς και διαπότισε την καθημερινή ζωή αρκετών Ελλήνων και που ώθησαν κάποιους με αριστερό πρόσημο να ρισκάρουν στα πεζοδρόμια, ιδίως τα έτη '72-'73, όταν η πλειονότητα τα είχε βρει με τη δικτατορία. 

 

 

Μια παράδοξη κληρονομιά

 

Τελευταία τροποποίηση στις Παρασκευή, 23 Ιουνίου 2017 07:43
Λάκης Ιγνατιάδης

Ραβδοσκοπία ατζαμή

Σχόλια   

+1 # Διονυσης Μπρης 22-04-2024 09:53
Επειδη ετυχε να τον γνωρισω στο σχολειο αυτο που δεν θελουμε με απλα ελληνικα να παραδεχτουμε ειναι οτι συνεβαιναν και καλα επι χουντας, αλλα λογω χουντας και αλλα ΕΡΗΜΗΝ της χουντας.Πχ το χρεος της ελλαδος ηταν στο 27% του αεπ ενω σημερα στο 160%. Αυτο που ολοι ξερουμε ειναι οτι δεν χρειαζεται να ειναι ολα κακα στην χουντα, η δημοκρατια ειναι καλυτερη, απλα η εμμονη της μεταπολιτευσης να τα βγαλει ολα αρνητικα δεν εχει καμια χρησιμοτητα. Οι ρυθμοι αναπτυξης τοτε ηταν σπουδαιοι αλλα δεν οφειλονταν στην χουντα.
Παράθεση
+1 # Νίκος. 24-06-2017 08:58
Μου άρεσε πολύ το κείμενο και η ιδέα σου να το αναδημοσιεύσεις. Νομίζω ότι η επταετία μας πρόσφερε απλόχερα δύο ακόμη κουσούρια.

1) Να κρύβουμε την αλήθεια με δηλώσεις. Για παράδειγμα η χθεσινή δήλωση του κυβερνητικού εκπρόσωπου για το hacking από τους Τούρκους: ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΤΕΧΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΠΡΟΗΛΘΕ ΑΠΟ HACKERS. ΤΟ ΕΞΕΤΑΖΟΥΜΕ... άρα οι Τούρκοι μπαίνανε στη σελίδα του πρωθυπουργού και μόλις όλως τυχαίως είδαν ότι είχε τεχνικό πρόβλημα, ισχυρίστηκαν ότι έκαναν HACKING! Ποιός Πατακός....

2) Να γινόμαστε ήρωες. Κάθε μεγάλη μας αθλητική νίκη είναι ΕΠΟΣ. Κάθε παίκτης ή παίκτρια είναι ΗΡΩΑΣ με ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ η οποία μιλάει, αποδεικνύει και είναι πανταχού παρούσα. Τα Ελληνικά χέρια, το Ελληνικό μυαλό, το Ελληνικό πουλί είναι όλα πρώτης ποιότητας. Για αυτό ακριβώς δεν χρειάζεται προσπάθεια. Όλα θα τα αναλάβει η Ελλάς μόλις έρθει το πλήρωμα του χρόνου...

Και τα δύο νομίζω είναι συνέπειες της επταετίας. Βέβαια, υπάρχει και ένα τρίτο που σχετίζεται με την αριστερά... Επειδή όμως υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι το συγκρότημα του Αλέξη φαλτσάρει επειδή φταίει ο ηχολήπτης, θα περιμένω υπομονετικά με το διαπασών στο χέρι.
Παράθεση

Προσθήκη νέου σχολίου

Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση