Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι η συζήτηση για το εκλογικό σύστημα δεν μπορεί να γίνεται αποσπασματικά και αποκομμένα από την πραγματικότητα που βιώνουν οι Δήμοι και η χώρα.

  Όσο οι Δήμοι αντιμετωπίζονται από το κεντρικό κράτος ως το μακρύ του χέρι στις τοπικές κοινωνίες.

  Όσο οι Δήμοι δεν μπορούν να αποφασίζουν για το αν θα επανασυνδέσουν το ρεύμα σε έναν άπορο συνδημότη μας ή ότι δεν θα εισπράξουν δημοτικά τέλη από συγκεκριμένες κατηγορίες δημοτών που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν συγκεκριμένες βιοτικές τους ανάγκες αλλά απαιτείται νομοθετική ρύθμιση για αυτό.

  Όσο η πολιτεία συνεχίζει μέσα από τη φορολογία να παίρνει από τους δημότες όσα έπαιρνε και πριν ξεσπάσει η κρίση για να τα αποδώσει στους Δήμους όμως αποδίδει σε αυτούς το 35% από ότι εισπράττει.

Αυτές τις μέρες ένα ακόμη θεσμικό δημιούργημα του Σύριζα καταργείται. Πρόκειται για ένα πάγιο αίτημα των κομμάτων και οργανώσεων της αριστεράς. Η απλή αναλογική σε επίπεδο Πολιτείας θα εφαρμοστεί στις προσεχείς εκλογές, όποτε γίνουν, κι εφαρμόστηκε στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019. Και τα δύο καταργήθηκαν από την νέα κυβέρνηση που βγήκε με το σύνθημα ότι θα καταργήσει ό,τι έκτισε ο Σύριζα και το πραγματοποιεί. Καίγοντας μαζί με τα ξερά και τα χλωρά. Για την ακρίβεια, δεν βρήκε ξερά και καίει μόνο χλωρά. Κατεδαφίζει ένα κράτος δικαίου που άρχισε να κτίζεται το 2010 επί Γιώργου Παπανδρέου με εκσυγχρονιστικούς θεσμούς διαφάνειας και άμεσης δημοκρατίας και που συμπληρώθηκε (όσο πρόλαβε) στον μισό χρόνο που κυβέρνησε χωρίς εποπτεία ο Σύριζα.