Το όνομα που σου δώσανε οι γονείς σου και μ' αυτό συμφώνησαν οι γιαγιάδες σου κι οι παππούδες σου, οι θείες σου και οι θείοι σου, οι δικοί σου άνθρωποι δηλαδή, είναι για πέταμα. Είναι της πλάκας! Δε πα να'ναι το πιο όμορφο όνομα του κόσμου. Δεν παύει να είναι ένα όνομα για το οποίο δεν σε ρώτησε κανείς αν σ'αρέσει, αν το θες.Το κακό μεγεθύνεται όταν αυτή η ερήμην σου επιλογή,  καθαγιάζεται στην εκκλησία. Τότε που σε πιάνει ένας Ιερωμένος, έτσι τους λένε, που με τις λαδωμένες χερούκλες του, που πρεσβεύει πως είναι και αμόλυντες, σε αρπάζει απ' τις μασχάλες, ενίοτε κι από τις πατούσες, ανάλογα με την τρέλα του, σε βουτάει στην κολυμπήθρα και περιχαρής απαγγέλει: Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού Ονούφριος στο όνομα του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος. Αμήν! Τι κι αν κλαίς, τι κι αν οδύρεσαι, τι κι αν υποφέρεις, το μυστήριο πρέπει να περατωθεί. Τούτο 'δω επαναλαμβάνεται δυο-τρεις φορές και κανείς δεν αντιδρά, κανείς δεν ζορίζεται. Κάποιοι Χάχες γελάνε κιόλας. Δείχνουν να το φχαριστιόνται. Γελάνε και απολαμβάνουν το μαρτύριο σου κι ο Ιερωμένος αντί να άδει το "είναι πικρά, είναι βαριά τα ξένα χέρια", λέει κάτι άλλες περίεργες και ακατάληπτες δοξασίες. Γιατί; Γιατί το μυστήριο πρέπει να ολοκληρωθεί. Να πάει μέχρι και στο τελευταίο Αμήν. Άσχετα αν εσύ έχεις φτάσει προ πολλού στο αμήν!

Εκείνα τα παλιά τα χρόνια που ανάσαινα το οξυγόνο της πληθυντικής αριστεράς προσπαθώντας να μπολιάσω τη ζωή μου με τις αρχές της, φέρνοντας όσο πιο κοντά γίνεται μυαλό και ψυχή, λόγια και πράξεις και αναζητώντας τι στ'αλήθεια με αγγίζει από τα οράματά της και τι μπορεί να με δένει μ'αυτούς τους ανθρώπους. Ο πιο σημαντικός λόγος που άντεξα όσο άντεξα σ'αυτό το, με την καλή έννοια, παιχνίδι, που εκείνα τα χρόνια έκρινα ότι με έκανε καλύτερο πολίτη, ήταν οι αρκετοί ενδιαφέροντες κι ανιδιοτελείς τύποι ως προς υλικές απολαβές, που συναναστράφηκα. Από κοντά ή μέσα από τα γραφτά τους. Να συμπληρώσω σχετικά με τις αντοχές, εννοείται, κι όσο με άντεξαν κι αυτοί οι ταγμένοι. 

Ένας από αυτούς ήταν ο Στέλιος Μπαμπάς. Τον πήγαινα αυτόν τον τύπο, το λίγο που τον γνώρισα. Τώρα πια αμυδρά τον θυμάμαι, ίσως ένα παχύ μουστάκι κάτω από φωτισμένα στρογγυλά μάτια. Ναι, και μια ανοιχτότητα, μια γλυκιά χαλαρότητα είχα αισθανθεί. Τον πήγαινα λοιπόν, κι έτσι άρχισα να διαβάζω κάποια από τα άρθρα του. Είχαν κάτι επιπλέον από τα γνωστά στερεότυπα της αριστεράς που το εξέφραζε με μια πυκνή αλλά εύπλαστη γλώσσα. Ήταν από εκείνα τα προσιτά άρθρα μιας στέρεας λογικής που άφηναν όμως μια υπόνοια ότι αν δεν πρόσεχες κάτι μπορεί και να σου διέφευγε, κάτι που δεν χαρακτηρίζει τη συνηθισμένη ριζοσπαστική ρητορική όπου όλα είναι δεδομένα και λυμένα. Αντιλαμβανόμουν επίσης ότι τα κείμενά του τα διέτρεχαν και σκέψεις προσωπικές και ιδέες καλά επεξεργασμένες και τα επιχειρήματά του ήταν δυνατά.