Στα μέσα μας σοκάκια (34)
Λίγα για τα πολλά καλά που έδωσε ο Στέλιος Μπαμπάς που χθες απεβίωσε
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Εκείνα τα παλιά τα χρόνια που ανάσαινα το οξυγόνο της πληθυντικής αριστεράς προσπαθώντας να μπολιάσω τη ζωή μου με τις αρχές της, φέρνοντας όσο πιο κοντά γίνεται μυαλό και ψυχή, λόγια και πράξεις και αναζητώντας τι στ'αλήθεια με αγγίζει από τα οράματά της και τι μπορεί να με δένει μ'αυτούς τους ανθρώπους. Ο πιο σημαντικός λόγος που άντεξα όσο άντεξα σ'αυτό το, με την καλή έννοια, παιχνίδι, που εκείνα τα χρόνια έκρινα ότι με έκανε καλύτερο πολίτη, ήταν οι αρκετοί ενδιαφέροντες κι ανιδιοτελείς τύποι ως προς υλικές απολαβές, που συναναστράφηκα. Από κοντά ή μέσα από τα γραφτά τους. Να συμπληρώσω σχετικά με τις αντοχές, εννοείται, κι όσο με άντεξαν κι αυτοί οι ταγμένοι.
Ένας από αυτούς ήταν ο Στέλιος Μπαμπάς. Τον πήγαινα αυτόν τον τύπο, το λίγο που τον γνώρισα. Τώρα πια αμυδρά τον θυμάμαι, ίσως ένα παχύ μουστάκι κάτω από φωτισμένα στρογγυλά μάτια. Ναι, και μια ανοιχτότητα, μια γλυκιά χαλαρότητα είχα αισθανθεί. Τον πήγαινα λοιπόν, κι έτσι άρχισα να διαβάζω κάποια από τα άρθρα του. Είχαν κάτι επιπλέον από τα γνωστά στερεότυπα της αριστεράς που το εξέφραζε με μια πυκνή αλλά εύπλαστη γλώσσα. Ήταν από εκείνα τα προσιτά άρθρα μιας στέρεας λογικής που άφηναν όμως μια υπόνοια ότι αν δεν πρόσεχες κάτι μπορεί και να σου διέφευγε, κάτι που δεν χαρακτηρίζει τη συνηθισμένη ριζοσπαστική ρητορική όπου όλα είναι δεδομένα και λυμένα. Αντιλαμβανόμουν επίσης ότι τα κείμενά του τα διέτρεχαν και σκέψεις προσωπικές και ιδέες καλά επεξεργασμένες και τα επιχειρήματά του ήταν δυνατά.
Ποιον μπορούν να ενδιαφέρουν εκτός από μένα αυτές οι σχεδόν αραχνιασμένες μνήμες; Μπορεί και κανέναν αλλά νιώθω μία ανάγκη να αναφερθώ στο θάνατο της 90χρονης Ιταλίδας ηθοποιού Μόνικα Βίτι. Κι αυτό γιατί ήταν μία από τις πέντε γυναίκες ηθοποιούς που με ανέβαζαν τα χρόνια ανάμεσα στα 15μου και τα 30, τότε που το σινεμά και το τραγούδι ήταν οι δύο τέχνες που περισσότερο από τις άλλες με έφτιαχναν γιατί με συνάρπαζαν, σωσίβια και φτερά ταυτόχρονα. Παρεμπιπτόντως, οι άλλες τέσσερις γυναίκες ήταν η Τζέην Φόντα, η Τζούλι Κρίστι, η Κάθριν Ρος και η Άννα Καρίνα που τώρα θα κάνει παρέα με τη Βίτι.
Προσωπική ιστορία: Νιώθω ξεχασμένη από όλους
Συντάκτης Φώτης Νυχτολέας
Άραγε έχουμε σκεφτεί πως είναι να ζεις μια ζωή χωρίς ανθρώπους γύρω σου; Για αρχή καλησπέρα σας, είμαι 22 ετών χωρίς κανένα φίλο.. Μπορώ να πω ότι πριν ένα 1,5 χρόνο αν με ρωτούσες αν μπορώ χωρίς κάποιον δίπλα μου θα σου έλεγα ναι μια χαρά θα είμαι τι θα γίνει δηλαδή; Αλλά όταν το βιώνεις τελικά έχει μεγάλη διαφορά. Προσπαθείς να γεμίσεις αυτό το κενό με πράγματα που κάνεις μόνη σου αλλά ποτέ δε γεμίζει. Έχω την τάση να απομακρύνομαι από τους γύρω μου άθελά μου τις περισσότερες φορές με αποτέλεσμα μετά να μην μπορώ να έρθω κοντά τους.
Τρεις διαπρεπείς Έλληνες και ένας μη, που αφηγούνται όσα έμαθαν στα δύο χρόνια πανδημίας
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Τασούλα Επτακοίλη. Η αρρώστια. Η επίσκεψη σε ένα νοσοκομείο. Ο φόβος του θανάτου. Ο εγκλεισμός. Η ανασφάλεια. Ζητήσαμε από δέκα διαπρεπείς Έλληνες της επιστήμης, των γραμμάτων και των τεχνών (εμείς επιλέξαμε τους τρεις που μας άρεσαν πιο πολύ) να κάνουν τον δικό τους απολογισμό, να μοιραστούν μαζί μας ένα γεγονός, μια σκέψη, μια εικόνα που κρατούν. Μέσα από τις απαντήσεις τους επιβεβαιώνεται ότι οι πανδημίες αλλάζουν τους τόπους από τους οποίους περνούν. Αλλάζουν και τους ανθρώπους· τους κάνουν να επαναπροσδιορίζουν τις προτεραιότητές τους, να εκτιμούν όσα θεωρούσαν δεδομένα, να συνειδητοποιούν λάθη τους, να βλέπουν πλέον διαφορετικά τη ζωή και τον θάνατο.
Σ.Δ. Όσο για τα βιώματα του μη διαπρεπή, δηλαδή τα δικά μου, από όσα μπόρεσα να συνειδητοποιήσω, εκείνο που τώρα ξεχωρίζω είναι
Στον Καζαντζίδη λέμε ναι και στο Σεφέρη επίσης
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Δε με τσίμπησε μύγα γι' αυτό το άρθρο. Απλά, συνέπεσαν οι ημερομηνίες του θανάτου αυτών των δύο ξεχωριστών Ελλήνων και στρογγυλοποιήθηκαν επετειακά. Πριν 20 χρόνια λοιπόν, στις 14
Σεπτεμβρίου του 2001 αναχώρησε από αυτόν τον μάταιο/γυάλινο κόσμο ο Στέλιος Καζαντζίδης (Νέα Ιωνία, 1931 - Αθήνα, 2001) και πριν 50 χρόνια, στις 20 Σεπτεμβρίου του 1971, η κηδεία του Γιώργου Σεφέρη (Σεφεριάδης το αληθινό του επώνυμο, Βουρλά Σμύρνης, 1900 - Αθήνα, 1971 ) εξελίχτηκε στη δεύτερη μεγάλη αντιχουντική διαδήλωση (η πρώτη συνέβη το Σεπτέμβριο του '68 στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου). Γι\αυτούς τους δυο κάτι θέλω να πω μιας και η ομορφιά που μου χάρισαν αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι κρατάει ακόμα.
Πάει ο φίλος μας ο Φάνης.. το πλέον σίγουρο είναι ότι θα μας λείπει πολύ
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Όλοι οι φίλοι του είμαι βέβαιος ότι θα τον θυμόμαστε όσο ζούμε και πάντα η ανάμνησή του θα μας αφήνει ένα ευφορικό συναίσθημα.
Ο Φάνης Αναβάλογλου ήταν περήφανος και για την καταγωγή του, Ισπάρτα ή Σπάρτη της Μικράς Ασίας παρακαλώ, και για το ότι υπήρξε γέννημα θρέμμα της Κοκκινιάς όπου έκανε τα πρώτα του βήματα στα χρόνια της Κατοχής και για την Δραπετσωνίτικη περίοδο μετά από το γάμο του με τη Πιπίνα, όπου μεταμορφώθηκε σε μια καλή εκδοχή Δραπετσωνίτη δημότη, όντας πατέρας δύο παιδιών, της Ηλέκτρας και του Ορέστη.
Τρεισήμισι Πασχαλιάτικα δώρα για φίλους, συμπαθούντες και εχθρούς
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Αυτό που είμαι και δεν είμαι με κάνει τώρα να πιστεύω, μετά από τόσες δεκαετίες, πως τον Σπόρο τον έχω. Θες το DNA μου, θες τα πρώτα ζεστά κύματα των γονιών μου, θες άλλες αόρατες δυνάμεις που έβαλαν το χεράκι τους. Όλα αυτά μαζί μου τον φύτεψαν, πολύ βαθιά απ'ότι φάνηκε στη συνέχεια. Κάποιες φορές λοιπόν, ουράνια ρυάκια τον βρήκαν και τον πότισαν, εργατικοί κηπουροί τον σκάλισαν και ήλιοι του περίγυρου και της ιστορίας τον ζέσταναν. Τότε με κυρίευε ο σπόρος, κι έδινα ότι είχα και δεν είχα σε μια δύσκολη υπόθεση ή σε συγκεκριμένους συνανθρώπους που είχαν ανάγκη εν τέλει αγαπητικής βοήθειας. Πρόσφερα δίχως να έχω στο μυαλό μου καθήκοντα, ηθικές επιταγές, ανταλλάγματα, δίχως υστεροβουλίες και ιδιοτέλειες του στυλ χάρη μου χρωστούν. Για να λέμε όλη την αλήθεια, αυτό μου συνέβη ελάχιστες φορές στη ζωή μου όλη και φαντάζομαι ότι ένα διαρκές αίτημα στους δικούς μας θεούς είναι να αυξάνονται και να πληθαίνουν για όλους αυτές οι φωτιές που μας αναζωογονούν.
"Αποχαιρετισμός στον Μίλτο Γεωργιάδη που αναπαύτηκε στις 13 Mαρτίου 2021" του Στράτου Μάκρα, από το fb
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Παίρνω την σκυτάλη από μια ανάρτηση του Θανάση Ψυλλά συμμαθητή και φίλου για να διηγηθώ μια ιστορία που έχει πλάκα. Αρχίζω με αυτά που γράφει ο Θανάσης. 
"Του 'παν θα βάλεις το χακί".
Έβλεπε βέβαια στρατιώτες στη στράτα του, αλλά που να καταλάβει τι κρύβονταν κάτω από το χακί.
Αεράτος έφτασε στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως. Μια μπάρα χώριζε το στρατόπεδο από τον έξω κόσμο. Κάτω από τη μπάρα μια νοητή γραμμή χώριζε την ελευθερία από τον καταναγκασμό. Με το που πέρασε τη νοητή γραμμή και κατέβηκε η μπάρα του 'φυγε όλη η μαγκιά. Έτσι στα καλά καθούμενα. Τίποτε συνταρακτικό δεν συνέβη που να δικαιολογεί την τόσο μεγάλη αλλαγή της ψυχολογίας του, επί τα χείρω. Σαν από διαίσθηση, ένα βήμα ήταν αρκετό, για να υποψιαστεί πού πήγε και τι τον περιμένει. Ένα μόλις βήμα. Πριν τη μπάρα και μετά απ' αυτήν. Έξω απ' αυτήν και μέσα απ' αυτήν.
Μια ερμηνεία με τη βοήθεια του Living in a ghost town, ενός ονείρου μου κόντρα στην ευχαρίστηση της έρημης πόλης
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Όταν περπατούσα τις μέρες της καραντίνας και του lockdown στην Δραπετσώνα αλλά πιο πολύ στον Πειραιά, μου άρεσε η πόλη πιο πολύ από το συνηθισμένο. Ένιωθα μία ευχαρίστηση τόσο δυνατή που αποδυνάμωνε το φόβο του κορωνοϊού. Έτσι όπως το σκέφτηκα, η φανερή αιτία ήταν η σχεδόν ανύπαρκτη κίνηση ανθρώπων και αυτοκινήτων. Η πόλη χαλαρή, χαλαρός κι εγώ. Μια ησυχία διεγερτική, ένας αέρας καθαρός, ένας άπλετος χώρος. Μία κατάσταση που μου δημιουργούσε την αίσθηση ότι η πόλη μου ανήκε. Προχθές όμως είδα ένα όνειρο που μου άφησε μία πικρή επίγευση με το μήνυμα που μου έστειλε. Σούρουπο ήταν και κυκλοφορούσα σε μια πόλη άδεια, απειλητική σαν φάντασμα.