Στα μέσα μας σοκάκια (26)
"Του 'παν θα βάλεις το χακί".
Έβλεπε βέβαια στρατιώτες στη στράτα του, αλλά που να καταλάβει τι κρύβονταν κάτω από το χακί.
Αεράτος έφτασε στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως. Μια μπάρα χώριζε το στρατόπεδο από τον έξω κόσμο. Κάτω από τη μπάρα μια νοητή γραμμή χώριζε την ελευθερία από τον καταναγκασμό. Με το που πέρασε τη νοητή γραμμή και κατέβηκε η μπάρα του 'φυγε όλη η μαγκιά. Έτσι στα καλά καθούμενα. Τίποτε συνταρακτικό δεν συνέβη που να δικαιολογεί την τόσο μεγάλη αλλαγή της ψυχολογίας του, επί τα χείρω. Σαν από διαίσθηση, ένα βήμα ήταν αρκετό, για να υποψιαστεί πού πήγε και τι τον περιμένει. Ένα μόλις βήμα. Πριν τη μπάρα και μετά απ' αυτήν. Έξω απ' αυτήν και μέσα απ' αυτήν.
Μια ερμηνεία με τη βοήθεια του Living in a ghost town, ενός ονείρου μου κόντρα στην ευχαρίστηση της έρημης πόλης
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Όταν περπατούσα τις μέρες της καραντίνας και του lockdown στην Δραπετσώνα αλλά πιο πολύ στον Πειραιά, μου άρεσε η πόλη πιο πολύ από το συνηθισμένο. Ένιωθα μία ευχαρίστηση τόσο δυνατή που αποδυνάμωνε το φόβο του κορωνοϊού. Έτσι όπως το σκέφτηκα, η φανερή αιτία ήταν η σχεδόν ανύπαρκτη κίνηση ανθρώπων και αυτοκινήτων. Η πόλη χαλαρή, χαλαρός κι εγώ. Μια ησυχία διεγερτική, ένας αέρας καθαρός, ένας άπλετος χώρος. Μία κατάσταση που μου δημιουργούσε την αίσθηση ότι η πόλη μου ανήκε. Προχθές όμως είδα ένα όνειρο που μου άφησε μία πικρή επίγευση με το μήνυμα που μου έστειλε. Σούρουπο ήταν και κυκλοφορούσα σε μια πόλη άδεια, απειλητική σαν φάντασμα.
Η Όλια Λαζαρίδου στο μπαρ au revoir για το Χρήστο Βακαλόπουλο (Αθήνα, '56-'93)
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
που έγινε χτες Τρίτη
Για το Χρήστο
Το φίλο που έφυγε, στην αρχή δεν μπορείς να τον σκεφτείς. Έχεις μουδιάσει. Κάτι μέσα σου αρνείται να τον καταχωρήσει στη χώρα των απόντων, αυτό τον άγνωστο τόπο όπου μπορείς να πάς μονάχα κι όχι να επιστρέψεις.
Filothei Varsami: Όταν ήμασταν μικρά στο σπίτι η μάνα άκουγε Χατζιδάκι και Μούσχουρη και ο πατέρας
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
παραδοσιακά και βυζαντινούς ύμνους. Τη β' κατηγορία, του πατέρα, τη σιχαινόμουν με όλη μου την ψυχή. Θυμάμαι να ξεκινάμε ταξίδι για Λάρισα και να μας ρωτάει αν θέλουμε Αηδονίδη ή Σαμίου και εγώ στην πραγματικότητα να θέλω μόνο να ανοίξω την πόρτα, να ξεράσω από τα αυτιά και να πάω Λάρισα με τα πόδια, αρκεί να γλιτώσω το μαρτύριο των κλαρίνων. Μιλάμε για αηδία, όχι αστεία. Σα να μην έφταναν αυτά, ένας οικογενειακός φίλος ανακάλυψε ότι είχε κλίση στα παραδοσιακά: έκανε ηχογραφήσεις σε στούντιο και μας έδινε τις κασέτες για *εκτίμηση* και είχαμε τα βάσανά μας, είχαμε και τον κ. Φώτη να βελάζει στα decks και τον πατέρα μου να τον ακούει μαγεμένος.
Για να βρούμε μιαν άκρη, είναι ανάγκη να συμφωνήσουμε ότι το φλέγον ζήτημα της λεγόμενης σεξουαλικής παρενόχλησης είναι μία σοβαρή, περίεργη αλλά και αμφιλεγόμενη ιστορία. Είναι ακόμα μια αφορμή να αναθεωρήσουμε ελαφρώς τις σεξουαλικές πεποιθήσεις μας, εξερευνώντας προσεχτικά και σε βάθος τα μυστήρια του ερωτικού μας δούναι και λαβείν.
Ένα δείγμα σχετικό και ασχολίαστο:
Στην μοναδική ταβέρνα της Αθηνάς επί της Καπετανίδου, ένα παρεάκι τα κουτσόπινε και με κάθε ποτήρι ο χρόνος γυρνούσε μερικά χρόνια πίσω. Παρένθεση, θέλω από την στήλη της σταγόνας να δώσω συγχαρητήρια στον μικρότερο της παρέας, τον Νίκο Χάνο, για την ευλαβική προσήλωση του στις μπερδεμένες ιστορίες και γεγονότα που αραδιάζαμε εμείς οι μεγάλοι.
Άντε και γειά μας άντε και πιο πίσω άντε και ποιος ήξερε καλό ποδοσφαιράκι, τότε κάποιος ανέφερε το ιστορικό όνομα (για την Δραπετσώνα μιλάμε) Κρούτσεφ.
Μια ακόμα παράπλευρη κόλαση στο Μάντσεστερ και όχι μόνο
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Αυτό που συνέβη πριν μερικές μέρες στο Μάντσεστερ είναι μία φρίκη απ'αυτές που κανείς να μην το εύχεται να συμβεί ούτε στον χειρότερο εχθρό τους. Αυτό φυσικά προϋποθέτει πως ακόμα και όταν είναι βέβαιο και επιβεβαιωμένο πολλάκις πως με τον άλλον διαφέρεις όσο η μέρα με την νύχτα και έχεις υποφέρει εξ αιτίας του, εν τούτοις έχεις αποδεχτεί πως δεν θα καταφύγεις στη βία για να τον αντιμετωπίσεις. Και δεν είναι αυτό μία στάση τρέχουσας πολιτικής ορθότητας που δίνει τον τόνο, αφού ενορμήσεις βίαιας συμπεριφοράς στο βίο του έχει σχεδόν ο καθένας μας, αλλά είναι η δουλεμένη απόφασή σου πως η βία για θέματα πολιτικά ποτέ δεν έλυσε εις βάθος κανένα πρόβλημα και πως ο βαρύς φόρος αίματος που πληρώνουν οι ζωντανοί δεν αναπληρώνει καμία κατάκτηση.
Και.. (αισίως) ήγκικεν η ώρα να σας απαλλάξω από την παρουσία μου
Συντάκτρια Στεφανία Λυγερού
Ένας φίλος, πολύ ευγενικά, μού ζήτησε να τον αφαιρέσω από τη λίστα μου.
Και σκέφτηκα.. ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ!!! κάποιος ΜΙΛΗΣΕ!!
Μα δες βρε φίλε μου, επί ΕΞΙ χρόνια (μείνε λίγο σ’ αυτό), και όποια ώρα μου καυλώσει, και ότι κατέβει στην γκλάβα μου, το στέλνω με μειλ σε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ανθρώπους! Επί έξι και πλέον χρόνια δηλαδή, συγκεκριμένοι άνθρωποι ήταν υποχρεωμένοι, είχαν δεν είχαν όρεξη να ασχολούνται με τέτοια θέματα, να τα τρώνε στην μάπα! (Ακόμα κι αν αμέσως κάποιος το σβήσει, χωρίς να το διαβάσει, πάλι με έχει φάει στη μάπα, τον έχω ενοχλήσει.) Και δεν το παίρνει απόφαση να σταματήσει τον βασανισμό του κανείς!! Τρεις άνθρωποι έως σήμερα, από τους χίλιους που έχω στη λίστα μου, μου έχουν ζητήσει να αφαιρεθούν.
Όποιος εξαιρεί τον εαυτό του δεν τον αγαπά
Συντάκτρια Στεφανία Λυγερού
Δεν αφορά μόνο αυτόν που τον εαυτό του υποτιμά, αλλά ΚΑΙ αυτόν που τον υπερεκτιμά. Δεν γαμάει δηλαδή τον εαυτό του μόνο αυτός που πιστεύει ότι δεν μπορεί να αγωνιστεί, αυτά τα πράγματα είναι για ήρωες, τον γαμάει ακριβώς το ίδιο κι αυτός που πιστεύει ότι ο λαός είναι βόδι, άβουλος, και χρειάζεται εκείνον για να τον οδηγήσει.
Επειδή αυτός που εξαιρεί τον εαυτό του υπερεκτιμώντας τον, είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει το πρόβλημά του (δεν είναι καθόλου εύκολο να διαγνωστεί, όπως του πρώτου), θα γράψω συγκεκριμένα και μόνο γι’ αυτόν.
Αυτό αποδεικνύει ότι μπορούμε να είμαστε καλά μόνο όταν όλα είναι ρόδινα.
Σίγουρα μπορούμε και καλύτερα.
Αν όλος μου ο αγώνας έγκειται στο να ξαναέρθει το ρόδινο στη ζωή μου, ώστε για να μπορέσω να γίνω πάλι καλά, δε θα πω ότι είναι μάταια ή άνιση μάχη. Θα πω ότι ακόμα κι αν την κερδίσω εγώ θα έχω χάσει.