Στα μέσα μας σοκάκια (30)
Στον Καζαντζίδη λέμε ναι και στο Σεφέρη επίσης
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Δε με τσίμπησε μύγα γι' αυτό το άρθρο. Απλά, συνέπεσαν οι ημερομηνίες του θανάτου αυτών των δύο ξεχωριστών Ελλήνων και στρογγυλοποιήθηκαν επετειακά. Πριν 20 χρόνια λοιπόν, στις 14
Σεπτεμβρίου του 2001 αναχώρησε από αυτόν τον μάταιο/γυάλινο κόσμο ο Στέλιος Καζαντζίδης (Νέα Ιωνία, 1931 - Αθήνα, 2001) και πριν 50 χρόνια, στις 20 Σεπτεμβρίου του 1971, η κηδεία του Γιώργου Σεφέρη (Σεφεριάδης το αληθινό του επώνυμο, Βουρλά Σμύρνης, 1900 - Αθήνα, 1971 ) εξελίχτηκε στη δεύτερη μεγάλη αντιχουντική διαδήλωση (η πρώτη συνέβη το Σεπτέμβριο του '68 στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου). Γι\αυτούς τους δυο κάτι θέλω να πω μιας και η ομορφιά που μου χάρισαν αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι κρατάει ακόμα.
Πάει ο φίλος μας ο Φάνης.. το πλέον σίγουρο είναι ότι θα μας λείπει πολύ
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Όλοι οι φίλοι του είμαι βέβαιος ότι θα τον θυμόμαστε όσο ζούμε και πάντα η ανάμνησή του θα μας αφήνει ένα ευφορικό συναίσθημα.
Ο Φάνης Αναβάλογλου ήταν περήφανος και για την καταγωγή του, Ισπάρτα ή Σπάρτη της Μικράς Ασίας παρακαλώ, και για το ότι υπήρξε γέννημα θρέμμα της Κοκκινιάς όπου έκανε τα πρώτα του βήματα στα χρόνια της Κατοχής και για την Δραπετσωνίτικη περίοδο μετά από το γάμο του με τη Πιπίνα, όπου μεταμορφώθηκε σε μια καλή εκδοχή Δραπετσωνίτη δημότη, όντας πατέρας δύο παιδιών, της Ηλέκτρας και του Ορέστη.
Τρεισήμισι Πασχαλιάτικα δώρα για φίλους, συμπαθούντες και εχθρούς
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Αυτό που είμαι και δεν είμαι με κάνει τώρα να πιστεύω, μετά από τόσες δεκαετίες, πως τον Σπόρο τον έχω. Θες το DNA μου, θες τα πρώτα ζεστά κύματα των γονιών μου, θες άλλες αόρατες δυνάμεις που έβαλαν το χεράκι τους. Όλα αυτά μαζί μου τον φύτεψαν, πολύ βαθιά απ'ότι φάνηκε στη συνέχεια. Κάποιες φορές λοιπόν, ουράνια ρυάκια τον βρήκαν και τον πότισαν, εργατικοί κηπουροί τον σκάλισαν και ήλιοι του περίγυρου και της ιστορίας τον ζέσταναν. Τότε με κυρίευε ο σπόρος, κι έδινα ότι είχα και δεν είχα σε μια δύσκολη υπόθεση ή σε συγκεκριμένους συνανθρώπους που είχαν ανάγκη εν τέλει αγαπητικής βοήθειας. Πρόσφερα δίχως να έχω στο μυαλό μου καθήκοντα, ηθικές επιταγές, ανταλλάγματα, δίχως υστεροβουλίες και ιδιοτέλειες του στυλ χάρη μου χρωστούν. Για να λέμε όλη την αλήθεια, αυτό μου συνέβη ελάχιστες φορές στη ζωή μου όλη και φαντάζομαι ότι ένα διαρκές αίτημα στους δικούς μας θεούς είναι να αυξάνονται και να πληθαίνουν για όλους αυτές οι φωτιές που μας αναζωογονούν.
"Αποχαιρετισμός στον Μίλτο Γεωργιάδη που αναπαύτηκε στις 13 Mαρτίου 2021" του Στράτου Μάκρα, από το fb
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Παίρνω την σκυτάλη από μια ανάρτηση του Θανάση Ψυλλά συμμαθητή και φίλου για να διηγηθώ μια ιστορία που έχει πλάκα. Αρχίζω με αυτά που γράφει ο Θανάσης. 
"Του 'παν θα βάλεις το χακί".
Έβλεπε βέβαια στρατιώτες στη στράτα του, αλλά που να καταλάβει τι κρύβονταν κάτω από το χακί.
Αεράτος έφτασε στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως. Μια μπάρα χώριζε το στρατόπεδο από τον έξω κόσμο. Κάτω από τη μπάρα μια νοητή γραμμή χώριζε την ελευθερία από τον καταναγκασμό. Με το που πέρασε τη νοητή γραμμή και κατέβηκε η μπάρα του 'φυγε όλη η μαγκιά. Έτσι στα καλά καθούμενα. Τίποτε συνταρακτικό δεν συνέβη που να δικαιολογεί την τόσο μεγάλη αλλαγή της ψυχολογίας του, επί τα χείρω. Σαν από διαίσθηση, ένα βήμα ήταν αρκετό, για να υποψιαστεί πού πήγε και τι τον περιμένει. Ένα μόλις βήμα. Πριν τη μπάρα και μετά απ' αυτήν. Έξω απ' αυτήν και μέσα απ' αυτήν.
Μια ερμηνεία με τη βοήθεια του Living in a ghost town, ενός ονείρου μου κόντρα στην ευχαρίστηση της έρημης πόλης
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Όταν περπατούσα τις μέρες της καραντίνας και του lockdown στην Δραπετσώνα αλλά πιο πολύ στον Πειραιά, μου άρεσε η πόλη πιο πολύ από το συνηθισμένο. Ένιωθα μία ευχαρίστηση τόσο δυνατή που αποδυνάμωνε το φόβο του κορωνοϊού. Έτσι όπως το σκέφτηκα, η φανερή αιτία ήταν η σχεδόν ανύπαρκτη κίνηση ανθρώπων και αυτοκινήτων. Η πόλη χαλαρή, χαλαρός κι εγώ. Μια ησυχία διεγερτική, ένας αέρας καθαρός, ένας άπλετος χώρος. Μία κατάσταση που μου δημιουργούσε την αίσθηση ότι η πόλη μου ανήκε. Προχθές όμως είδα ένα όνειρο που μου άφησε μία πικρή επίγευση με το μήνυμα που μου έστειλε. Σούρουπο ήταν και κυκλοφορούσα σε μια πόλη άδεια, απειλητική σαν φάντασμα.
Η Όλια Λαζαρίδου στο μπαρ au revoir για το Χρήστο Βακαλόπουλο (Αθήνα, '56-'93)
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
που έγινε χτες Τρίτη
Για το Χρήστο
Το φίλο που έφυγε, στην αρχή δεν μπορείς να τον σκεφτείς. Έχεις μουδιάσει. Κάτι μέσα σου αρνείται να τον καταχωρήσει στη χώρα των απόντων, αυτό τον άγνωστο τόπο όπου μπορείς να πάς μονάχα κι όχι να επιστρέψεις.
Filothei Varsami: Όταν ήμασταν μικρά στο σπίτι η μάνα άκουγε Χατζιδάκι και Μούσχουρη και ο πατέρας
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
παραδοσιακά και βυζαντινούς ύμνους. Τη β' κατηγορία, του πατέρα, τη σιχαινόμουν με όλη μου την ψυχή. Θυμάμαι να ξεκινάμε ταξίδι για Λάρισα και να μας ρωτάει αν θέλουμε Αηδονίδη ή Σαμίου και εγώ στην πραγματικότητα να θέλω μόνο να ανοίξω την πόρτα, να ξεράσω από τα αυτιά και να πάω Λάρισα με τα πόδια, αρκεί να γλιτώσω το μαρτύριο των κλαρίνων. Μιλάμε για αηδία, όχι αστεία. Σα να μην έφταναν αυτά, ένας οικογενειακός φίλος ανακάλυψε ότι είχε κλίση στα παραδοσιακά: έκανε ηχογραφήσεις σε στούντιο και μας έδινε τις κασέτες για *εκτίμηση* και είχαμε τα βάσανά μας, είχαμε και τον κ. Φώτη να βελάζει στα decks και τον πατέρα μου να τον ακούει μαγεμένος.
Για να βρούμε μιαν άκρη, είναι ανάγκη να συμφωνήσουμε ότι το φλέγον ζήτημα της λεγόμενης σεξουαλικής παρενόχλησης είναι μία σοβαρή, περίεργη αλλά και αμφιλεγόμενη ιστορία. Είναι ακόμα μια αφορμή να αναθεωρήσουμε ελαφρώς τις σεξουαλικές πεποιθήσεις μας, εξερευνώντας προσεχτικά και σε βάθος τα μυστήρια του ερωτικού μας δούναι και λαβείν.
Ένα δείγμα σχετικό και ασχολίαστο:
Στην μοναδική ταβέρνα της Αθηνάς επί της Καπετανίδου, ένα παρεάκι τα κουτσόπινε και με κάθε ποτήρι ο χρόνος γυρνούσε μερικά χρόνια πίσω. Παρένθεση, θέλω από την στήλη της σταγόνας να δώσω συγχαρητήρια στον μικρότερο της παρέας, τον Νίκο Χάνο, για την ευλαβική προσήλωση του στις μπερδεμένες ιστορίες και γεγονότα που αραδιάζαμε εμείς οι μεγάλοι.
Άντε και γειά μας άντε και πιο πίσω άντε και ποιος ήξερε καλό ποδοσφαιράκι, τότε κάποιος ανέφερε το ιστορικό όνομα (για την Δραπετσώνα μιλάμε) Κρούτσεφ.