Άκουσα και την ερώτηση του κυρίου Παντελή Καμά προς τον 

Δήμαρχο, για το τι είναι τα 7 στρέμματα που διεκδικούν οι

Μελετόπουλοι και σε ποιό σημείο βρίσκεται αυτή η υπόθεση, μετά

από 40 χρόνια. Και πως το χειρίζεται η Δημοτική Αρχή από το 2014.

Πρόσεξα και την απάντηση που του έδωσε ο Δήμαρχος. Πως είναι

δύσκολη περίπτωση, αλλά εμείς έχουμε κάνει ότι πρέπει. Έχουμε

κάνει αίτηση απαλλοτρίωσης, έχουμε στη μπάντα και 2.600.000

(παρκαρισμένα στο ΤΠΔ ) και περιμένουμε τις δικαστικές εξελίξεις για

τον συντελεστή δόμησης. Και όλα μέλι-γάλα.

Μα το ίδιο βράδυ, δεν κοιμήθηκα καθόλου καλά.

Στριφογύρναγα πέρα-δώθε.

Με δεδομένο ότι μέσα σ' αυτήν την έκταση υπάρχει και το Πάρκο της

Αγάπης, που έγινε επί δημαρχίας Νίκου Χατζόπουλου και σ' αυτό το

πάρκο πήγαινα με τα παιδιά μου και το καταφχαριστιόμασταν, η

ευαισθησία μου για τον συγκεκριμένο χώρο περίσσευε. Έφερνα στο

νου μου τα αγόρια μου και τη μανία που είχαν γι' αυτό το παρκάκι.

Στο πάρκο της αγάπης να μας πας μπαμπά;. Ξέρανε ότι εκεί θα

πηγαίναμε, αλλά θέλανε να το κατοχυρώσουν. Στο γεφυράκι με τα

νερά από κάτω.Στα δέντρα, τα ψηλά.Που έχει και πολλά

παιδάκια.

Μαζί μ'αυτά, είχε γίνει πλέον και για μένα, προορισμός.

Ακριβώς απέναντι έχει κι ένα Σχολείο, τους έλεγα. Δε θέλουμε το

Σχολείο, εδώ μας αρέσει, αντιτείνονταν. Όχι τώρα ρε χαζά, όταν

μεγαλώσετε. Δεν θέλουμε να μεγαλώσουμε, επέμεναν.

Μέχρι που ήρθαν κάποιοι Μελετόπουλοι και τα 'καναν όλα κόλαση.

Αυτή η κόλαση, είναι ακόμα εδώ. Μέχρι και σήμερα που τα παιδιά

μου μεγαλώσανε. Θέλανε, δε θέλανε.

Με κάτι χρυσόβουλα στα χέρια, βρήκαν ένα παράδεισο και είπαν

δικός μας είναι. Να και τα χαρτιά. Θα τον διεκδικήσουμε, γιατί

γουστάρουμε να τον κάνουμε κόλαση. Και θα το καταφέρουν αν

κερδίσουν στα δικαστήρια αυτά τα πολύτιμα για τους συνδημότες μας 7

στρέμματα! Πανάθεμα τα τάλαρα, που ωρύονταν και η κυρία

Επιστήμη, κατά κόσμο Τούλα Σταθοπούλου, στην συγκλονιστική

ταινία της Τώνιας Μαρκετάκη, "Η Τιμή της αγάπης".

Δεν είχα ύπνο. Θυμήθηκα πως κάποια χρόνια μετά, οι αναμνήσεις με

σπρώξαν κατά κει. Στην κόλαση. Προσπάθησα να μπω μέσα και

σκιάχτηκα. Έκανα πέντε - δέκα βήματα αλλά κιότεψα. Τα κουνούπια

και τις μύγες τις ξεπέρασα, όλες τις συνέπειες που άφησαν στα

μούτρα μου, στα χέρια μου και σε ότι άλλο ήταν επάνω μου

εκτεθειμένο. Η πυκνή και άγρια βλάστηση με φόβισε, μη τυχόν και

πεταχτεί κάνα φίδι και με δαγκώσει; Δεν υπερβάλω. Να μου την

πέσει κανένα λιοντάρι και να με κατασπαράξει; Ε, τώρα υπερβάλω.

Αλλά άμα ο φόβος συνεπικουρεί με τη φαντασία δεν ελέγχεται. Είπα

λοιπόν να τελειώσω την περιπέτειά μου και να γυρίσω σε ασφαλή

τοποθεσία. Και όλα αυτά στη Δραπετσώνα. Κάποια μέτρα από το

σπίτι μου. Εκεί που μικρός έπαιζα στάκαμαν.

Κάπου προς τα ξημερώματα με πήρε λίγο ο ύπνος. Και μετά,

ξημερώματα ακόμα, ξαναξύπνησα.

Και τι κάνουμε τώρα; Αναρωτήθηκα.

Εκεί θυμήθηκα κάποια λόγια που είπε ο Δήμαρχος στη απάντηση του

στον κύριο Παντελή Καμά: Κοίτα Παντελή, τώρα μπαίνουμε μέσα,

όχι πως πριν δε μπορούσαμε, καθαρίζουμε τον χώρο και περιμένουμε

τις δικαστικές αποφάσεις. Σ' αυτό το σημείο βρισκόμαστε.

Πετάχτηκα απ' το κρεβάτι μου και ντουγρού για το πάρκο. Ρε λες;

Aναρωτήθηκα. Για να πάμε να δούμε. Πήρα και το κινητό μου μπας

και αποτυπώσω κανένα ενσταντανέ.

Πράγματι ο χώρος από την προηγούμενη επίσκεψή μου, πριν πολλά

χρόνια, ήταν σαφώς βελτιωμένος. Ήταν βατός. Δηλαδή, μπόρεσα και

ξεκίνησα από το σχολείο ( 2ο Γυμνάσιο και Λύκειο Δραπετσώνας)

και έφτασα μέχρι την Πυροσβεστική. 

Χωρίς φόβο.

Μπήκα και στο ( πρώην ) Πάρκο της Αγάπης, μα εκεί

απογοητεύτηκα. Όχι πως απ'έξω ήτανε καλλίτερα.

Καθαρίζετε κύριε Δήμαρχε, αυτό είναι εμφανές συγκριτικά με την

προηγούμενη, πριν πολλά χρόνια, επίσκεψή μου στη ζούγκλα. Αλλά

κάθε πότε; Σίγουρα έχει καιρό να συμβεί αυτό. Το βίντεο στο τέλος

του κειμένου, δεν αφήνει καμία αμφιβολία.

Τώρα γιατί τα λέω όλα αυτά; Λες να μεγάλωσα; Αυτό είναι σίγουρο.

Λες να παραξένεψα; Δε νομίζω.

Τελειώνοντας να πω ότι η περιοχή που διεκδικούν οι Μελετόπουλοι

είναι πολύ μεγαλύτερη απ' αυτήν που αποτυπώνετε στο βίντεο. Επτά

στρέμματα είναι αυτά!

Ακόμα, ο Δήμαρχος στην συνέλευση, επισήμανε ότι με αυτούς τους

κυρίους, έχουμε και άλλες εκκρεμότητες. Σε πέντε έξι σημεία του

υδροκέφαλου πλέον Δήμου Κερατσινίου - Δραπετσώνας. Δικό μου το υδροκέφαλος!

Φρόνιμο θα είναι πάντως, σε όποια ερώτηση γίνεται στο Δημοτικό

Συμβούλιο, που αφορά σε περιοχές και έργα, ο ερωτών να

επισκέπτεται τον χώρο για τον οποίο θέτει θέματα, έτσι ώστε, αφ'

ενός να έχει πλήρη εικόνα του τι συμβαίνει και αφ' ετέρου, να είναι

πιο ευαισθητοποιημένη, ακριβής και μαχητική η παρέμβαση του. Και

όχι για το θεαθήναι.

H φωτό είναι του Πάρκου της Αγάπης την εποχή που τα παιδιά μου δε θέλανε να μεγαλώσουν και να πάνε σχολείο

Αυτά.

Υ.Γ Ευχαριστώ τον Σάκη Σιδηρόπουλο, που με τις γνώσεις, την πείρα του και την αγάπη του, κάλυψε όλες τις αδυναμίες μου στα ηλεκτρονικά και έκανε αυτο το βίντεο προσιτό, σε όσους θέλουν να το δουν.

Ο σύνδεσμος του βίντεο στο youtube που τράβηξα στο δρομάκι των 7 στρεμμάτων, https://www.youtube.com/watch?v=860Gwwhsd80