Σκιαγραφείται μια εικόνα ανεύθυνων, επιθετικών νεαρών ανδρών που χρειάζονται επειγόντως «ευθυγράμμιση», διότι ψηφίζουν «την πατριαρχία» κι εκείνον που έχει δηλώσει ότι πιάνει τις γυναίκες από τα γεννητικά όργανα.

Ο άλλος τρόπος ανάγνωσης βασίζεται στον ισχυρισμό ότι όλοι αυτοί οι νεαροί άνδρες επέλεξαν αποκλειστικά με γνώμονα την ταυτότητά τους. Δηλαδή, ενθάρρυναν το φύλο τους, πράγμα που δεν σημαίνει ότι επέλεξαν δυσμενώς απέναντι στο άλλο φύλο.

Παρατηρώ τελευταία την τάση, πολλοί ψηφοφόροι, στην Αμερική, στην Αγγλία, παντού –από όλο το φάσμα– να προσεγγίζουν την πολιτική όχι για τις ιδέες της, αλλά γιατί ενδιαφέρονται να εισέλθουν στη λέσχη όπου νιώθουν καλοδεχούμενοι. Για τη χαρά της ιδιότητας μέλους κάνουν τη συνδρομή, όχι απαραιτήτως για τις αντιλήψεις εκείνου που τη διευθύνει. Προσέρχονται, δηλαδή, σε ενός είδους αδελφότητα όπου νιώθουν ότι ανήκουν.

Το κατανοώ. Οσο επιρρίπτουμε ευθύνες, συνήθως όλες, στα αγόρια ή στους άνδρες κατηγορώντας τους για διάφορα –μικρά και μεγαλύτερα–, από ανευθυνότητα στην κάλπη μέχρι απρέπεια και βίαιη συμπεριφορά, όσο το λανγκάζ εμπεριέχει τη λέξη «τοξικότητα», «πατριαρχία», «ευθυγράμμιση», τόσο αυτοί οι άνδρες θα απομακρύνονται, θα συσπειρώνονται και θα αποζητούν προστασία στο φαντασιακό καβούκι του μάτσο πατερναλισμού.

Και είναι ακόμη χειρότερο. Πολλοί νέοι, πολλοί άνδρες, θα εξακολουθούν να αποζητούν πατέρα σε μορφή ηγετικής φιγούρας και ελλείψει προσώπου –εκεί είμαστε όλοι κάπως ορφανοί, φοβάμαι– στρέφονται στο λάθος πρόσωπο ή στρέφονται προς τα μέσα. Εσωστρεφώς δημιουργούν ανθεκτικότητα με μυώδη παρουσιαστικό και περιχαρακώνονται στις αμιγώς ανδρικές φιλίες τους, ώστε να αισθάνονται ότι ανήκουν στην ομάδα.

Περνάω σε επόμενο θέμα που μοιάζει άσχετο, αλλά είναι σχετικό. Το μεγαλύτερο λάθος των τελευταίων ετών είναι ότι επιτρέπουμε τις ιδέες της woke κουλτούρας να τις αντιμάχονται άνθρωποι σαν τον Τραμπ. Αφήνουμε τους ένθερμους υποστηρικτές της πολιτικής ορθότητας να έχουν, αφού τόσο το θέλουν, ηγεμονία στην πολιτισμική κουλτούρα των θεσμών – σχολεία, πανεπιστήμια, μουσεία, τέχνες γενικότερα. Τους αφήνουμε να κυριαρχούν στο υπερεκτιμημένο –γιατί είναι ήδη χαμένο– και έτσι, η μάχη για τον Τράμπ –και τους ομοίους του– προσφέρει μια εύκολη ανέξοδη νίκη.

Στην ουσία, δυστυχώς, ουδείς ενδιαφέρεται ποιοι τίτλοι βιβλίων θα διδάσκονται ή αποσύρονται από τις σχολικές βιβλιοθήκες, διότι δυστυχέστατα, ναι, υπάρχει έλλειμμα νεαρών αναγνωστών. Γιατί οι εκδοτικοί οίκοι μπορεί να δαπανούν χρήματα στην εξαγνισμό παλιότερων κειμένων και χρόνο και σκέψη στην εύρεση καθωσπρέπει νέων συγγραφέων, με κομψό λεξιλόγιο και επιτηρημένη σκέψη, αλλά τους διαφεύγει το σημαντικό. Για όλα τα παραπάνω πρέπει πρώτα να εγγυηθούν ότι υπάρχει αναγνωστικό κοινό, το οποίο να αποζητάει ευσεβή λογοτεχνία για να μη θιχτεί. Δυσεύρετα και τα δύο.

Γιατί μπορεί ο κάθε επιμελητής τέχνης να συντάσσει με τις ώρες τις καρτέλες που θα αναρτηθούν δίπλα από το κάθε μουσειακό έκθεμα για να προαναγγέλλουν «επιφυλάξεις» για τον τάδε πίνακα, μια και ο τάδε ζωγράφος ενδέχεται να έχει εμπλακεί (τρεις αιώνες πριν) στις φρικαλεότητες της αποικιοκρατίας, αλλά θα πρέπει ο επισκέπτης να ενδιαφέρεται. Ενδιαφέρεται κάποιος;

Γιατί τα τμήματα ανθρωπιστικών σπουδών κλείνουν, δεν ανθούν και ως εκ τούτου αν προκρίνεται ο Σαίξπηρ και αν ενδείκνυται για διδασκαλία δεν είναι ένας δόκιμος προβληματισμός, το μόνο που καταφέρνει είναι να επιταχύνει, μια ώρα αρχύτερα, την απομάκρυνση των φοιτητών.

Και όλα τα παραπάνω υπογραμμίζουν το οξύμωρο. Την αντίθεση με ό,τι πρεσβεύει η woke κουλτούρα. Το να είσαι woke σημαίνει ότι είσαι συνειδητοποιημένος. Οτι βρίσκεσαι στις επάλξεις. Οτι διακατέχεσαι από πνεύμα περιέργειας για ό,τι διαδραματίζεται στον κόσμο και έτσι έχεις την ευκαιρία να τσεκάρεις, τακτικά, να αξιολογείς αν οι ιδέες σου είναι στέρεες ή απορριπτέες.

Το λάθος των τελευταίων ετών είναι ότι επιτρέπουμε τις ιδέες της woke κουλτούρας να τις αντιμάχονται άνθρωποι σαν τον Τραμπ χωρίς να υπάρχει αντίβαρο. Γιατί οι ψύχραιμοι παρατηρητές, αποστασιοποιημένα και (πολύ) κυνικά, βάζω και τον εαυτό μου μέσα, απλώς μουρμουρίζουμε «θα περάσει η υπερβολή», «θα ξεφουσκώσει το παραλήρημα», γίνεται μια «υπερδιόρθωση» αυτή τη στιγμή και όλα θα εξομαλυνθούν μελλοντικά. Αλλά ο οπτιμισμός, όπως έχει πει αυτός που ξεχνώ, είναι καλός για πρωινό αλλά δύσπεπτος στο τέλος της ημέρας.

Και στο τέλος, έπειτα από δέκα χρόνια ακυρώσεων, εξωραϊσμού, σεμνοτυφίας, ανόητης περιφρούρησης, βλακώδους αστυνόμευσης της σκέψης, της γλώσσας και των αστείων, απλώς πια δεν έχει πλάκα. Η πλειοψηφία το βρίσκει καταπιεστικό, κοινότοπο και, κυρίως, πληκτικό. Τόσο απλά: είναι βαρετό. Και οι ψηφοφόροι, ανάμεσα σε αυτούς πολλοί νέοι άνδρες, θέλουν διασκέδαση, σάτιρα, άσεμνα αστεία.

Και αυτά υπάρχουν. Τα βρίσκουν εκεί όπου δεν νιώθουν το φορτίο της μόνιμης κριτικής και της ενοχής, στη ζώνη ελεύθερης σκέψης όπως την αποκαλούν, δηλαδή στο Διαδίκτυο. Εκεί όπου όλα επιτρέπονται, αρκεί να στραφούν στους podcasters, στους youtubers, στους streamers και στους influencers. Εκεί νιώθουν συσπειρωμένοι.

Αρκετά μιλήσαμε όμως για τους άνδρες. Την Κάμαλα αναρωτιέμαι αν την ψήφισαν οι ομόφυλές της. Διότι και οι γυναίκες ενδιαφερόμαστε για την οικονομία και τη μετανάστευση, όχι μόνο για τις εκτρώσεις. Επιστράτευσε σούπερ σταρ, από την Μπιγιόνσε, την Τέιλορ Σουίφτ, την Τζένιφερ Λόπεζ μέχρι την Οπρα, όπου μας μίλησαν «ως γυναίκες» και «ως μητέρες».

Κυκλοφόρησαν επίσης κι ένα σποτάκι οι Δημοκρατικοί, δείτε το σας παρακαλώ, με πλάνο το εκλογικό κέντρο και την ωραία φωνή της Τζούλια Ρόμπερτς να λέει: «Σε ένα μέρος στην Αμερική όπου οι γυναίκες έχουν ακόμη δικαίωμα επιλογής… μπορείς να ψηφίσεις ό,τι θέλεις και… κανένας δεν θα το μάθει». Το επόμενο πλάνο δείχνει άσχημο σύζυγο να ρωτάει τη σύζυγο που μόλις ψήφισε: «Εκανες τη σωστή επιλογή;» και εκείνη ναζιάρικα να απαντάει: «Βέβαια, αγάπη μου», χαμογελώντας παράλληλα συνωμοτικά σε μια άλλη ψηφοφόρο.

Αυτή η «μυστική ψήφος» και αν μας αποδυναμώνει, εμάς τις γυναίκες, γυρνώντας μας πίσω, κάμποσα χρόνια, στην εποχή που δεν εμπιστευόμασταν την κρίση μας και φοβόμασταν τους άνδρες.

*Η κ. Ελεάννα Βλαστού είναι συγγραφέας και ζει στο Λονδίνο.

Πηγή: kathimerini.gr/opinion

* Σ.Δ. Σύμφωνα με το Urban Dictionary, ο όρος woke περιγράφει κάποιον που «έχει επίγνωση του τι συμβαίνει στην κοινωνία (σχετικά με τον ρατσισμό και την κοινωνική αδικία)». Εν ολίγοις, σημαίνει να έχεις κοινωνική και πολιτισμική επίγνωση. Είναι κατανοητό πως κάποιες  φορές χρησιμοποιείται δικαίως ειρωνικά για κάποιες απίστευτες υπερβολές, οι οποίες όμως υπερτονίζονται ώστε να αμαυρώνονται όλες οι κοινωνικά ευαίσθητες απόψεις. Το «να είσαι ξύπνιος» δεν είναι προσβολή, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να αλλάξουν τον αληθινό του ορισμό. Ωστόσο, όσο υπάρχει το διαδίκτυο, θα συνεχίσει να είναι το τσιτάτο των τρολ που θα κοροϊδεύει τη λεγόμενη υπερευαισθησία.

 https://el.wikipedia.org/wiki/Woke