Σαν τώρα θυμάμαι την σχέση του Μίμη με τη μπάλα. Μια σχέση ερωτική. Ερωτική στο έπακρο. Άλλοτε τρυφερή, άλλοτε αυστηρή, άλλοτε απότομη, αλλά πάντα αγαπησιάρικη. Ανάλογα με τα νάζια που πήγαινε να του σκαρώσει, για να χαλάσει τη μαγεία. Η μπάλα στον αέρα να του κάνει τσαλιμάκια κι ο "Βλάχος" να δίνει ένα σάλτο, μ' αυτό το ανεπανάληπτο άλμα του, να την κολλάει στο εξωτερικό του πέλματος του και να προσγειώνεται μαζί της από δυο-τρια μέτρα ύψος. Παίκτης και μπάλα σαν σιαμαίοι μέχρι το χορτάρι. Τα κοντρόλ του παροιμιώδη, οι κεφαλιές ψαράκι για σεμινάριο. Το κράτημα στον αέρα διαρκούσε όσο ο Μίμης ήθελε, μέχρι να 'ρθει η μπάλα ή στο κεφάλι του, ή στο "αριστερό" του που ήταν και το φονικό του όπλο. Για το κράτημα του στον αέρα μόνο τον Νίκο Γκάλη μπορώ να βάλω δίπλα του. Α, και τον Βασίλη Μποτίνο του Ολυμπιακού! Άλλος παικταράς κι αυτός! 

Τότε οι φανέλες είχαν νούμερα από το ένα (1) έως το έντεκα (11). Αριθμοί που σηματοδοτούσαν τη θέση που είχε ο κάθε ποδοσφαιριστής στο χόρτο ή στο χώμα! Για τέτοιες εποχές μιλάμε. Ο Μίμης φορούσε το δέκα (10). Νούμερο που από μόνο του φανέρωνε πως όποιος το κουβαλάει στη φανέλα του δείχνει υπεροχή. Στο χορτάρι όμως, έπαιζε και για τα ένδεκα! Και επιτελικός και εκτελεστής και κόφτης, ακόμα και τερματοφύλακας. Θυμάμαι , ήμουνα μέσα, ένα αλήστου μνήμης παιχνίδι με τον Ολυμπιακό στο "Καραϊσκάκη", που στα τελευταία 10-15 λεπτά αποβλήθηκε ο Σεραφείδης, τερματοφύλακας της ΑΕΚ, άλλος ένας πυλώνας στην ΟΠΑΠ ΑΡΕΝΑ και επειδή δεν είχε η ομάδα άλλη αλλαγή έπρεπε να παίξει κάποιος από τους εναπομείναντες στο γρασίδι κι ας μην ήταν τερματοφύλακας. Η επιλογή αλλά και η επιθυμία ήταν μονόδρομος. Ο Μίμης! Λίγο πριν είχε βάλει το τρίτο και νικητήριο γκολ της ΑΕΚ στον αντίπαλο τερματοφύλακα κι έτσι η ΑΕΚ πήρε το παιχνίδι με σκορ 2-3 με το Μίμη να κάνει εκπληκτικές αποκρούσεις στην ασφυκτική πίεση του Ολυμπιακού για να ισοφαρίσει. Για την ιστορία, ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού ήταν ο Βαγγέλης Λιαδέλης. Πατέρας του μπασκετμπολίστα Παναγιώτη Λιαδέλη. Ακόμα, το παιχνίδι τελείωσε σχεδόν νύχτα, χωρίς προβολείς, μέσα σε χιονόνερο και μ' ένα κρύο να περονιάζει την ύπαρξη σου. Την άλλη μέρα οι αθλητικές εφημερίδες, μ' αυτά τα τεράστια ξύλινα γράμματα εκθείαζαν με διθυράμβους τον Μίμη στη θέση του γκολκίπερ αναφέροντας: Αν έβλεπε ο απέναντι τερματοφύλακας τις αποκρούσεις του Παπαϊωάννου θα τονε ζήλευε.

Το πραγματικό ενδιαφέρον της Ρεάλ Μαδρίτης για τον Παπαϊωάννου είναι δηλωτικό της τεράστιας αξίας του. Η ΑΕΚ έφερε αντίρρηση στην παραχώρηση του, φοβούμενη τις αντιδράσεις του κόσμου. Κρίμα! Η Ρεάλ από την άλλη, μπρος στις δυσκολίες που συνάντησε, δικαιολόγησε την απώλεια προτάσοντας πως ο Μίμης παίζει μόνο με το αριστερό πόδι, "όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια" και αναγκαστικά υπαναχώρησε. Αστείο! Μα αν ο Μίμης ήταν αμφιδέξιος θα ήταν ο Πελέ! Μη πω και καλύτερος! Δεν υπερβάλλω.

Μια μικρή αναφορά για το ήθος του: Σεμνός και ταπεινός σε όλη την καριέρα του. Δεν αποβλήθηκε ούτε μια φορά. Δεν είχε καμία έπαρση ακόμα κι όταν έκανε θαύματα. Δεν έμπλεξε σε καμία προστριβή με αντίπαλο παίκτη. Αντίθετα όταν η ένταση μεταξύ παικτών έκανε να  ξεφύγει, έβαζε το στήθος ανάμεσα στους εμπλεκόμενους  για να τους συνετίσει. Τη μόνη ζαβολιά την έκανε στην ομάδα που αγαπούσε επειδή αρνήθηκε να του δώσει μεταγραφή στην Ρεάλ Μαδρίτης. Τα παράτησε μέχρι που πήρε το συμβόλαιο που του άξιζε. Και επανήλθε. Σήμερα όλα αυτά είναι "ανόητες αγάπες"!

Απ' τα ελληνικά γήπεδα πέρασαν μεγάλοι παικταράδες. Ο Γιώργος Δεληκάρης:  Που ο δρασκελισμός του με την μπάλα στα πόδια ήτανε χάρμα ιδέσθαι. Ένα άτι που καλπάζει αγέρωχα! Ο Γιώργος Κούδας: Επιτελικός με φινέτσα Δεληκάρη και με μπαλιές αλφάδι, πραγματικός αρχηγός. Ο Βασίλης Χατζηπαναγής: O επονομαζόμενος και Νουρέγιεφ. Τι παίκτης Θεέ μου! Ο Μίμης Δομάζος: Ο Στρατηγός. Που με τις μακρινές μπαλιές του διέλυε οποιαδήποτε άμυνα. Και άλλοι πολλοί!

 Μα σαν τον Παπαϊωάννου κανένας. Κανένας!

Όπως και να 'χει ο Μίμης πήρε μεταγραφή για τον ουρανό. Εκεί τον περιμένουν όλα τ' αστέρια που του έχουν κρατήσει περιώνυμη θέση.δίπλα στον Ερμή και την Αφροδίτη να λάμπει εκθαμβωτικά ανάμεσα τους. Εδώ δεν θα ξεμείνει από "σφαίρες"  ο ουρανός βρίθει από τέτοιες εκεί πάνω. Σίγουρα όμως ο Μίμαρος έχει διαλέξει από δω κάτω τις προτιμήσεις του. Τον ήλιο και το φεγγάρι στο γιόμα του. Για να 'χει κάτι στο στερέωμα για να το κουλαντρίζει.

Αχ! βρε Μίμη αυτός ο χωρισμός σκοτώνει.

Άσε τον Νίκο Καββαδία να επιμένει: "Ματώνει δεν σκοτώνει."

Εκεί πάνω είναι κι αυτός, προσεχε μην σου αρχίσει τέτοια παραμύθια και τον πιστέψεις.