Όλοι οι μεγάλοι γύρω μου που είχαν μια επαφή με το ποδόσφαιρο ήξεραν τον Πελέ και όταν μιλούσαν γι'αυτόν έσταζε ποδοσφαιρικό μέλι από το στόμα τους. Από που μάθαιναν τα κατορθώματά του; Διάβαζαν τους άθλους του στις εφημερίδες και καμιά φορά τους άκουγαν και από το τρανζιστοράκι. Ετσι τον μάθαμε κι εμείς οι σπόροι που κλωτσούσαμε τόπια στους δρόμους και στις αλάνες της Δραπετσώνας και ονειρευόμασταν να γίνουμε Πελέ. Σ'αυτό το ματς ήμουν εν μέρει στις εξέδρες. Και λέω εν μέρει, γιατί εκείνη την αξέχαστη βραδιά η άλλη μισή μου καρδιά γιατρέ βρισκόταν στα κόκκινα ουράνια έχοντας γίνει ένα με όλους αυτούς τους τρελαμένους γαύρους γύρω μου. Τι θυμάμαι; Πως για καιρό μετά το ματς ήμουν φευγάτος απ'αυτόν τον κόσμο. Τον πανζουρλισμό στις εξέδρες, κάτι εντελώς πρωτόγνωρο για μένα.Τι άλλο; Το πρώτο γκολ του Ολυμπιακού που το έβαλε ο Ποσειδώνας, εντάξει όχι ο θεός, αλλά ο επί του γηπέδου ημίθεος. Τον Πολυχρονίου που "έσβησε" τον Πελέ. Με τα χρόνια ξεσκαρτάροντας την μυθολογία εκείνου του ματς κατέληξα πως έπαιξε σκληρά ο Ολυμπιακός τη Σάντος και ιδιαίτερα ο Πολυχρονίου τον Πελέ που είχε ως προτεραιότητά του τη διαφύλαξη της σωματικής του ακεραιότητας. Κάτι που το ήξερε και ο Πελέ και οι αντίπαλοί του πως μόνο έτσι μπορούσε κάποιος να αντιμετωπίσει τον Πελέ. Έλα όμως που αυτό που γράφτηκε στην ιστορία είναι η νίκη του Ολυμπιακού Πειραιώς που μάλιστα έγινε και τραγούδι. Ιδού ακόμα μία περίπτωση που ο σκοπός άγιασε τα μέσα και κάθε φορά που δεν συμβαίνει αυτό σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της κοινωνίας μας, ίσως και να μπορεί να βοηθήσουν αυτές οι εξαιρέσεις του κανόνα σε ένα προχώρημα της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής, μας αρκεί να τις υπερασπιζόμαστε με λόγια και με παρόμοιες πράξεις.
Τον Πελέ τον θαύμασα το 1970 όταν είδαμε σε ασπρόμαυρη τηλεόραση τα ματς του Μουντιάλ στο Μεξικό, τότε που μια σούπερ Βραζιλία με τον Πελέ σκέτο ποίημα κεντούσε σε όλα τα ματς και τελικά δίκαια σήκωσε το κύπελλο. Από τότε βάφτηκα Βραζιλία. Ήδη όμως είχα φτιαχτεί από το Μουντιάλ της Χιλής το 1962, που ξανακέρδισε το κύπελλο μετά τη Σουηδία το '58. Με πρωταγωνιστή όμως όχι τον τραυματισμένο από τον πρώτο αγώνα Πελέ, αλλά την άλλη μεγάλη μορφή του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, το θρυλικό Γκαρίντσα, αυτόν που κούτσαινε ελαφρώς κι ένας Χιλιάνος δημοσιογράφος τον ρώτησε από ποιον πλανήτη είναι. Το Μουντιάλ αυτό το είδα σε ασπρόμαυρη ταινία και τότε ήταν που αποφάσισα να γίνω και Γκαρίντσας. Ακόμα θυμάμαι μία σκηνή που με μια του προσποίηση τρίπλαρε με μιας τέσσερις αντιπάλους του.
Πελέ: Ο Έντσον που έγινε «βασιλιάς» – Η ιστορία ενός θρύλου του ποδοσφαίρου
Οι ύμνοι μεγάλων προσωπικοτήτων για τον «βασιλιά»
Οι θρύλοι του σύγχρονου ποδοσφαίρου αποχαιρετούν τον Πελέ
