Απεβίωσε την Πέμπτη 26.7, σε ηλικία 78 ετών, ο διακεκριμένος Έλληνας ποιητής και μεταφραστής, Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος μετά από μάχη με τον καρκίνο.

Σ.Δ. Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος είναι ο μόνος ποιητής που γνώρισα στη ζωή μου. Μας σύστησε ο Ολια στην ταβέρνα του Οικονόμου στα Πετράλωνα, ένα από εκείνα τα διάφανα καλοκαίρια που απλά έκανε ζέστη. Και μετά συνέβη αυτό το "άντε τώρα να το εξηγήσεις". Για περίπου ένα χρόνο λοιπόν, συναντηθήκαμε σε διάφορες εκδηλώσεις καμιά δεκαριά φορές (ήταν η εποχή που κυκλοφορούσα γιατί παραμιλούσα). Στην αρχή απλά χαιρετιόμασταν, μετά χαμογελούσαμε με αυτό το παιχνίδι της τύχης. Κάποια στιγμή μάλιστα ομολογήσαμε ότι και οι δυο αναρωτηθήκαμε αν κάτι θέλει να μας πει αυτή η αδέσποτη. Τις τελευταίες φορές ανταλλάξαμε και κάποιες κουβέντες παραπάνω, όλες στο πόδι. Θυμάμαι πως πάντα χαιρόμουνα που τον συναντούσα και ένας λόγος ήταν που ένιωθα μια μεταξένια επιθυμία. Μου έβγαινε να βουτήξω γλυκά μέσα του σαν σε μια θάλασσα μικρή, από εκείνες τις λουλακί, που όμως δίχως να έχουν κάτι το ξεχωριστό και δίχως να το επιδιώκουν σε ξελογιάζουν με την αίσθηση του απέραντου που σου μεταδίδουν.

Το "Σύσσημον" για πολλούς μήνες το είχα δίπλα στο κρεββάτι μου, διαβάζοντας κάθε μέρα τα ποιήματά του, ποιήματα που με είχαν συνεπάρει πριν γνωρίσω την φιλική αύρα του και που εν αντιθέσει μ'αυτήν μου άφηναν πάντοτε ένα μυστήριο ακατανόητο, που ένιωθα ότι με ανέβαζε μέσα μου και ταυτόχρονα με άπλωνε στην τέχνη που υπονοεί ότι έχει και δεν έχει αλισβερίσια με τον παρόντα παρελθόντα και μέλλοντα κόσμο.

Έγραψε σήμερα Πέμπτη ο Φοίβος Δεληβοριάς.

Μόλις έφυγε από τη ζωή το "κοινό" μας "μυστικό". Ένας μείζων ποιητής που συναντήσαμε σε μια εποχή που απόφασή της ήταν να συμβιβαστεί με το έλασσον. Γι' αυτό  ίσως και μαζί με τον ανείπωτο θαυμασμό για κείνον, νιώθαμε πάντα μια ενοχή όταν τον βλέπαμε: τον αφήναμε να προχωρήσει μόνος στα βαθειά που φοβηθήκαμε. Ο Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος έδωσε -πριν από ένα χρόνο- το τελευταίο του σημείωμα, το κλειδί για όποιον θέλει να προχωρήσει. Στη Lifo του παλιού του φίλου από την παρέα του "Εκηβόλου". Σήμερα σκέφτομαι πολλούς ανθρώπους που ορφανεύουν -και άλλους τόσους που διασώθηκαν εξ αιτίας της κιβωτού του. Εμένα η αγάπη του Δημήτρη Καράμπελα με πήρε από το χέρι και με πήγε στην περιοχή του-εκεί γνώρισα τη Ρίτα και όλους τους άλλους, εκεί γνωρίζω κάθε μέρα κι από έναν. Κουράγιο και δύναμη σε όλους, το ταξίδι του Νίκου "πλάι στην περιοχή 'κακό θεμέλιο' μέσα στο φαράγγι της γλώσσας" αναγνώρισε την καλά κρυμμένη μας ανάγκη-και μας έσωσε.

Ακολουθούν κάποια από τα άρθρα που είχα αναρτήσει στη Σταγόνα. 

Φαιακικό θαλάσσιο ξύλο του Νίκου Α. Παναγιωτόπουλου, από το ΣΥΣΣΗΜΟΝ  

Το τέλος του Σύσσημου, του Νίκου Παναγιωτόπουλου  

 Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος: «Δεν ξέρω γιατί έκανα ό,τι έκανα, που θα πει ήταν το ριζικό μου»  

 «Ότι το έργο γίνεται με σιωπή»: το «Σύσσημον» του Νίκου Α. Παναγιωτόπουλου   του Μιχάλη Μαρκόπουλου στο Books' Jurnal στις 27.7.23

 Η 2η φωτό αναρτήθηκε από την Julia Tsiakiris στο fb