Πελάτες είναι όσοι αγοράζουν κάτι που πουλάνε κάποιοι άλλοι. Συνήθως πληρώνουν γι'αυτήν την ανταλαγή με χρήματα. Στις μέρες μας σε όλες και πιο πολλές χώρες, οι σχέσεις πωλητή και αγοραστή γίνονται όλο και πιο απρόσωπες, όλο και πιο πολύ τυπικές. Άγνωστοι και ξένοι καταφτάνουμε στα μεγάλα καταστήματα, στα ποικίλα κέντρα, στις διάφορες μονάδες και στα πολύμορφα γραφεία, ανώνυμοι ανάμεσα σε άλους ανώνυμους ταξιδεύουμε, τρώμε, κοιμόμαστε, σπουδάζουμε, γυμναζόμαστε και παίζουμε. Μετά αναχωρούμε δίχως να έχουμε ανταλλάξει επί της ουσίας σκέψεις, συναισθήματα και γνώσεις με όσους έτυχε και ήρθαμε σε επαφή. Είναι ισχυρή η τάση του συστήματος να γίνεται όλο και πιο έντονα απρόσωπο και να "παράγει" όλο και πιο απόμακρους μεταξύ τους ανθρώπους. Ίσως γαιτί εκτιμάει πως με αυτόν τον τρόπο αυξάνει τα κέρδη του και κάνει πιο αποτελεσματικό τον έλεγχο. Δεν είναι μακριά ο καιρός που τις περισσότερες αγορές μας θα τις κάνουμε μέσω Ίντερνετ. Και βέβαια τότε θα κερδίζουμε χρόνο, αλλά για να τον κάνουμε τι, όταν η ανθρώπινη παρουσία δίπλα μας θα έχει γίνει είδος προς εξαφάνιση;

Όμως φυσική ανάγκη πολλών δεν είναι και μια άλλη κατεύθυνση; Αυτή που δίνει προτεραιότητα στην καλλιέργεια των σχέσεων και των αλληλοεπιδράσεων ακόμα και μέσα στην πολύβουη αγορά. Οι άνθρωποι αυτοί αναζητούν εμπειρίες, διότι το προσωπικό βίωμα το έχει μεγάλη ανάγκη ο οραγανισμός τους και η σύνδεση με έναν κόσμο εικονικό και προσομοιωμένο τους ξενερώνει, αφήνοντας τις πιο πολλές φορές μέσα τους σαν κατακάθι μια μουντίλα όπου δύσκολα την αντέχουν.

Αυτοί οι άνθρωποι νοιώθουν άβολα ως πελάτες και ακόμα περισσότερα όταν αυτό περιλαμβάνει και πεδία όπως η υγεία, η παιδεία και η διασκέδαση. Οι πιο φευγάτοι απ'αυτούς ονειρεύονται έναν κόσμο όπου θα κυριαρχεί η εθελοντική προσφορά, η άμεση ανταλλαγή υπηρεσιών και προϊόντων, η αλληλεγγύη για την κάλυψη των βασικών. Σε αυτές τις περιπτώσεις η οικειότητα είναι μία κατάκτηση που αξίζει ο κόπος γιατί τους επιτρέπει να ανοίγουν αφιλοκερδώς την καρδιά τους προς τους άλλους. Άλλο πράμα λοιπόν η δωρεάν ζεστασιά του φίλου και η αγκαλιά της παρέας και άλλο η περιπέτεια αναζήτησης σε ένα κόσμο άγνωστο και δυσκολα προσβάσιμο, όπου όλα έχουν μία τιμή.

Στην άκρα δεξιά μεριά της παραλίας Φρεαττύδας στον Πειραιά, υπήρχε χρόνια μια ας την πούμε παράγκα όπου ήταν η βάση του συλλόγου Τερψιχόρη. Εκεί μαζευόντουσαν χρόνια κάτοικοι της γύρω περιοχής και κάνανε από κοινού κάποια κοινωφελή πράγματα, ενώ σιγά φύτρωσαν και φιλίες. Αυτό που κυριαρχούσε στους Τερψιχορίτες ήταν να περνάνε καλά και όπου μπορούσαν να προσφέρουν μια βοήθεια, την πρόσφεραν. Ταπεινά και σεμνά φρόντιζαν τον χώρο τους και τον διατηρούσαν καθαρό κι περιποιημένο. Όλα αυτά μέχρι πρόσφατα.

Αν δήμαρχος Πειραιά ήταν κάποιος φωτισμένος και δουλεμένος πλουραλιστής, ανοιχτός στου κόσμου τις ποικίλες εκφράσεις θα φρόντιζε να πλησιάσει τους Τερψιχορίτες, να συζητήσει μαζί τους και να διαπιστώσει αυτό που άνετα θα διαπίστωνε ο κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος . Ότι δηλαδή τα μέλη της Τερψιχόρης δούλευαν για το κοινό καλό περνώντας όμορφα μεταξύ τους

Όμως δήμαρχος Πειραιά είναι ο κ. Βασίλης Μιχαλολιάκος. Άνθρωπος που έχει γαλουχηθεί με την ιδέα πως πολιτική είναι η επίδειξη  δύναμης, η άνευ  όρων και αρχών σύγκρουση, ο εξοβελισμός όσων δεν είναι μαζί του. Αποπνέει έναν ολοκληρωτισμό μια τέτοια στάση απέναντι στους συδνημότες του, που στην εποχή μας ασχημίζει όσους τον εκφράζουν και μάλιστα από θεσμική θέση ισχύος. Και οποσδήποτε μανία εκδικητική επέδειξε όταν έστειλε τη μπολντόζα και κατεδάφισε τις εγκαταστάσεις της Τερψιχόρης. Παράνομα. Έτσι και ο ίδιος φτώχυνε, αφού δεν μπόρεσε, τουλάχιστον να ανεχτεί, μια περιθωριακή πλευρά του κόσμου που υπήρχε κι ήταν ζωντανή, φτώχυνε και τον Πειραιά, αφού εξαφάνισε μία εστία ζεστασιάς και παραγωγής έργου. Όμως ο κ. Μιχαλολιάκος δίνει τα ρέστα του όταν είναι να εξυπηρετήσει διάφορους επιχειρηματίες που κινούνται σε γκρίζες ζώνες σαν τα ψάρια στο νερό και καταπατούν δημόσιες και ελεύθερες εκτάσεις. Φαίνεται πως με όλους αυτούς τους κύριους υπάρχει κάτι δυνατό που δένει τον κ.Μιχαλολιάκο. Κάτι που δεν μας επιτρέπει να τον χαρακτηρίσουμε φωτισμένο συμπολίτη μας.

Ένας Πειραιώτης και θαμώνας της Τερψιχόρης, ο Ορέστης Κολοκούρης, έγραψε ένα πολύ όμορφο άρθρο για τον παρελθόν της, για τις δράσεις της και για την ισοπέδωσή της. Το βρήκαμε στο tvxs και όποιος θέλει να το διαβάσει αρκεί να πατήσει εδώ .