Τα πήραν στο κρανίο όλοι οι πιστοί του Θεού της Αγάπης και βγάζανε αφρούς από το στόμα τους με την πρόταση της βουλευτή Α' Πειραιά της ΔΗΜΑΡ, Μαρία Ρεπούση, που ζητούσε να καταργηθούν τα Θρησκευτικά από τη Β' και Γ' Λυκείου ή αν αυτό δεν είναι δυνατόν να αντικατασταθούν από το μάθημα της Θρησκειολογίας.
Φυσικά πάντοτε είναι πρόβλημα ποια μαθήματα θα διδάσκονται στα σχολεία, από ποια βιβλία, προπάντων από ποιούς δασκάλους, αλλά και ποια θα είναι η ύλη και σε τι πολιτειακό πλαίσιο/κανόνες θα γίνονται όλα αυτά. Και προσοχή, είναι μεγάλη ανάγκη να συμβαίνουν όλα αυτά σε ένα σχολικό περιβάλλον φιλικό και συνεργατικό, όπου ο στρεσαρισμένος μαθητής θα είναι η εξαίρεση του κανόνα.
Αλλά το βασικότερο απ'όλα είναι να υπάρχουν σχολεία που θα λειτουργούν με στόχο να ελκύουν τους μαθητές μέσω της επίμονης εργασίας, όχι μόνο για την κατάκτηση της γνώσης, αλλά συνεισφέροντας και αυτά με τον τρόπο τους, στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των μαθητών, της περιστολής της ιδιώτευσης τους ως πολίτες και της δημιουργίας ενός αξιακού συστήματος ικανού να βρίσκεται σε αλληλοεπίδραση με τα ζωντανά στοιχεία της κοινωνία μας. Γιατί στις μέρες μας, αυτά τα δημόσια σχολεία της γειτονιάς και της δωρεάν παιδείας, είναι σε κατάσταση αποδυνάμωσης του ρόλου τους εξ αιτίας των ακραίων κυβερνητικών επιλογών.
Πάντως δεν είναι και εντελώς άμοιρη ευθυνών η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, που καταφέρνει κάθε φορά να προκαλεί οξείες αντιδράσεις εξ αιτίας των όσων λέει και κάνει. Τις περισσότερες φορές αυτοί που νοιώθουν έντονα την ανάγκη να την "λιθοβολήσουν" είναι οι ντόπιοι ταλιμπάν, αυτοί που ονειρεύονται μια θεοκρατική Ελλάδα, κάτι σαν Ιράν, όχι όμως με Αλλάχ, αλλά με Χριστό. Με αυτό δεδομένο, δεν έχει μεγάλη σημασία αν προσπαθείς να βρεις τρόπους για να διαμορφώσεις συμμαχίες και για να προκαλέσεις ενδιαφέρουσες και με νόημα συζητήσεις, έτσι ώστε να υλοποιηθούν οι δικές σου/σας προτάσεις; Σ'αυτήν την προπτική είναι ή δεν είναι πρωτεύον να μην ρίχνεις λάδι στη φωτιά με ακραίες τοποθετήσεις; (Αν κι εδώ που τα λέμε, η κ. Ρεπούση για ένα κομμάτι του κόσμου, ανεξάρτητα του τι λέει, είναι αβλεπί και το λάδι και η φωτιά). Ο κοινός νους έχει δίκιο που πιστεύει πως πάντα έχει σημασία τι λες, πως τα λες σε ποιο χρόνο, από ποιο βήμα, με ποια επιχειρήματα και σε τι πλαίσιο. Αλλιώς αυτό που καταφέρνεις είναι να συσπειρώνεις όλες τις εγχώριες παραδοσιακές μας ομάδες, που εκ του ασφαλούς πολεμούν ρίχνοντας στη μάχη τα αυτονόητα των ιερών και των οσίων. Τελικά όμως είναι αυτοί, που τις περισσότερες φορές εύκολα, κερδίζουν τις μάχες επιβάλλοντας τις δικές τους θέσεις και ταυτόχρονα, σ'αυτές τις αντιπαραθέσεις, επιβεβαιώνεσε διαρκώς ως το κόκκινο πανί μιας ακραίας αλλά διόλου ευκατοφρόνητης μερίδας του κόσμου, που περισσότερο έχει ανάγκη να κατεδαφίζει παρά να δημιουργεί, να κατηγορεί παρά να επαινεί, να υπακούει παρά να αμφισβητεί. Ας ελπίσουμε πως απ'εδώ και πέρα τα αποτελέσματα των παρεμβάσεών της, αλλά και γενικότερα, των παρεμβάσεων όλων αυτών που υποστηρίζουν τα αυτονόητα της εποχής μας από τη μεριά του προοδευτικού στρατοπέδου, θα τυχαίνουν σοβαρής συζήτησης, αυτοκριτικής και αναστοχασμού, ώστε την επόμενη φορά να έχουν και μία προς το καλύτερο εξέλιξη. Λαμβάνοντας πάντα όλοι υπόψη μας πως η αλλαζονική προβολή του αυτονόητου που κυριαρχεί σε κάθε εποχή, εισπράτεται ως βιασμός από αυτούς που δεν το αναγνωρίζουν ως τέτοιο. Λοιπόν, ή σάλος να γίνεται για να αγαπιόμαστε από μόνοι μας ή σαλός να γδύνεται και να ποτίζει την αλήθεια.
Εκεί, χθες Παρασκευή, έγραψε ένα άρθρο που προσεγγίζει το θέμα των Θρησκευτικών και της Θρησκείας και τη σχέση τους με κάποιους πολιτικούς μας, ένθερμους υποστηριχτές της Ορθοδοξίας και της κατήχησής της στα σχολεία. Το άρθρο αυτό με τίτλο "Θρησκειο- παραλογικά", μπορείτε να το διαβάσετε και εδώ. Ακολουθεί το άρθρο αυτό.
«Πηγαίνετε σε καμία εκκλησία την Κυριακή να κάνετε κανένα σταυρό», συνέστησε ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Αργύρης Ντινόπουλος στον εκπρόσωπο τύπου της ΔΗΜΑΡ Ανδρέα Παπαδόπουλο, με αφορμή συζήτηση για την αντικατάσταση του μαθήματος θρησκευτικής κατήχησης με μάθημα θρησκειολογίας.
Είναι καλό να ακούς και τον τελευταίο πολιτικό δημαγωγό τι λέει, τα συμπεράσματα πάντα είναι χρήσιμα.
Ο ανόητος εξυπνακισμός του Ντινόπουλου όμως δεν είναι σίγουρα αποδοτικός. Γιατί αν πας στην εκκλησία και κάνεις ένα σταυρό, δεν είναι εξασφαλισμένο ότι θα βγεις και θα είσαι υπέρ της διατήρησης του μαθήματος. Για να μεταστραφείς πρέπει να συμβούν άλλα πράγματα. Να σου την πέσουν από κοντά άνθρωποι του εκκλησιαστικού κατεστημένου, να σου εξηγήσουν τι οφέλη θα έχεις στην πολιτική σου σταδιοδρομία αν υποστηρίξεις την δική τους επιθυμία, τέτοια. Τα οποία δεν τα δήλωσε ευθαρσώς ο Ντινόπουλος, ίσως και σε μια λογική, μη μάθουν όλοι τα κόλπα.
Έχουν ένα πολύ χαρακτηριστικό επιχείρημα οι οπαδοί της διατήρησης του μαθήματος ως έχει. Συνδέουν την ιστορία της νεώτερης Ελλάδας με την Ορθοδοξία, τον καθοριστικό ρόλο της στην διαμόρφωση της σημερινής εικόνας της πατρίδας μας.
Σωστό.
Χωρίς να μπαίνω καθόλου σε μια συζήτηση θετικών και αρνητικών ενεργειών και δράσεων της εκκλησίας έναντι της Ελλάδας, θέλω να παρατηρήσω ότι αυτό ακριβώς το επιχείρημα, ενισχύει την άποψη της θρησκειολογίας ή και της διδασκαλίας του ιστορικού ρόλου της Ορθοδοξίας στον ελλαδικό γεωγραφικό χώρο και όχι της κατήχησης.
Πέρα απʼ αυτό, για τους αγανακτισμένους ντινόπουλους να πω ακόμη το εξής.
Ένας μορφωμένος νέος ακόμη και με ένα απολυτήριο Λυκείου έχει προφανώς, όλοι το ξέρουμε και το ζούμε, περισσότερες πιθανότητες επαγγελματικής αποκατάστασης, να ζήσει την ζωή του υπό καλύτερες συνθήκες από έναν αμόρφωτο νέο που παρέμεινε με ένα απολυτήριο δημοτικού.
Όμως, αυτός ο μορφωμένος νέος και μόνον επειδή τέλειωσε το λύκειο, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί πιο ηθικός, πιο ενάρετος, πιο ανθρωπιστής ή φιλάνθρωπος από τον αμόρφωτο νέο, αν και έχει στην «φαρέτρα» του μερικές εκατοντάδες ώρες διδασκαλίας στο μάθημα των θρησκευτικών. Το μάθημα των θρησκευτικών δεν εξασφαλίζει την απόδοση στην κοινωνία ηθικότερων ανθρώπων, συγκρινόμενοι με αυτούς που δεν έλαβαν την μάθηση.
Υπάρχουν λοιπόν μαθήματα, που οδηγούν ένα παιδί σε συμπεριφορές και γνώσεις ενταγμένες στο κοινωνικό του περιβάλλον που το βοηθούν στην επιβίωση μέσα στην κοινωνία έχοντας χαρακτηριστική απόσταση από το άλλο παιδί που δεν τις έλαβε, και υπάρχουν μαθήματα όπως τα θρησκευτικά που κανένα ρόλο δεν παίζουν ούτε καν της ηθικής εναρμόνισης με το περιβάλλον.
Τι εξυπηρετούν επομένως;
Αποκλειστικά και μόνο την διατήρηση όχι της θρησκευτικής πίστης, αλλά της εξουσίας της εκκλησίας πάνω στην πολιτεία. Και οι εξουσίες είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα. Δεν εξυπηρετούν κανέναν θεό, αλλά μόνον τους αντιπροσώπους του. Και οι αντιπρόσωποι για να συντηρήσουν την εξουσία τους, έχουν απόλυτη ανάγκη ενός ευρέος φάσματος Ντινόπουλων να μεταβιβάζουν με το αζημίωτο (ψήφους, μισθούς) την υποδόρια αναγκαιότητα υποταγής στις προσταγές τους, εφευρίσκοντας ανόητα επιχειρήματα γιατί τα αληθινά εκθέτουν.
αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Σχόλια
Αυτό που στην αριστερή ορολογία ονομάζουμε τάιμινγκ παρόλο που πάντα μου ξέφευγε εδώ νομίζω συντονίζεται απολύτως στον ήχο των 12.οο
Μια συζήτηση στην επιτροπή παιδείας της Βουλής για το πρόγραμμα των Λυκείων σίγουρα περιλαμβάνει πάρα πολλά στοιχεία, περιλαμβάνει όμως και την διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών. Το «γιατί τώρα» απαντιέται αυτομάτως «γιατί τώρα γίνεται η συγκεκριμένη συζήτηση».
Το ερώτημα αν αυτό είναι τώρα (πάλι) το πρόβλημα μας, απαντιέται γιατί τώρα αυτό το πρόβλημα συζητείται.
Σίγουρα η οικονομική κατάσταση μας και οι παράπλευρες συνέπειες της είναι το Νο1 στα ενδιαφέροντα μας, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σταματά κάθε άλλη συζήτηση, κάθε άλλη πρόκληση. Κι αν για λίγο «αποσυντονίζει» από την στοχοπροσήλωση του καθενός, θα έλεγα, όχι απλώς δεν πειράζει, αλλά καλά κάνει.
Τροφοδοσία RSS για τα σχόλια αυτού του άρθρου.