Ζούσαμε και δρούσαμε στη  Δραπετσώνα και το Κερατσίνι όπου υπήρχαν τρία τεράστια εργοστάσια: το τσιμεντάδικο ΑΓΕΤ Ηρακλής, τα λιπάσματα-εργοστάσιο παραγωγής λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων, το γυψάδικο και τα ταμπάκικα και επίσης το εργοστάσιο της ΔΕΗ που έκαιγε μαζούτ. Η εναέρια και γενικότερα η περιβαλλοντική μόλυνση (υγρά και στερεά εργοστασιακά  απόβλητα)  ήταν τεράστια -θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν την κόλαση του Δάντη. Ειδικά το εργοστάσιο λιπασμάτων ευθυνόταν για ένα μεγάλο ποσοστό της εναέριας μόλυνσης του λεκανοπέδιου Αττικής. Τα εργοστάσια ήταν μέσα στον οικιστικό ιστό Δραπετσώνας-Κερατσινίου και σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο του Πειραιά –όποιος φεύγει από το λιμάνι μπορεί να δει στην έξοδο τα φουγάρα-τσιμινιέρες ως παλιά μνημεία της ένδοξης  βιομηχανοποίησης.

Κάναμε αγώνα εμείς, ως αναρχικοί, αλλά και άλλοι δημότες για το κλείσιμο τους. Οι κομματικοί και λοιποί έλεγαν να μεταφερθούν τα λιπάσματα, εμείς λέγαμε να κλείσουν γιατί και σε άλλη περιοχή να πάνε τα ίδια προβλήματα θα δημιουργήσουν, μας κατηγορούσαν για αντι-εργατισμό. Όταν η εταιρία λιπασμάτων, ιδιοκτησίας Μποδοσάκη-Αθανασιάδη ζήτησε άδεια για εκσυγχρονισμό του εργοστασίου και αύξηση των δεξαμενών αμμωνίας, εκδώσαμε μπροσούρα που είχε την εξής θεματολογία: α) μυστική έκθεση του υπουργείου Περιβάλλοντος (προϊόν απαλλοτρίωσης) που μιλούσε για κινδύνους από τις δεξαμενές αμμωνίας (έκθεση που μιλούσε για τριάντα χιλιάδες νεκρούς αν γινόταν έκρηξη των δεξαμενών), β) οικολογικές θέσεις αλλά και μια θέση κριτικής της τοπικής αυτοδιοίκησης. Είχαν προηγηθεί η μεγάλη διαρροή στο Σοβέζο της Ιταλίας , η μεγάλη διαρροή με χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες στην πόλη Μομπάλ στις Ινδίες βέβαια το πυρηνικό «ατύχημα» στο Τσέρνομπιλ και  η μεγάλη πυρκαγιά στη Jet Oil στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης. Αυτά είχαν ευαισθητοποιήσει τον κόσμο.

Εκδόθηκε η μπροσούρα και μοιράστηκε πόρτα-πόρτα στης περιοχές μας σε 3.000 αντίτυπα. Αυτό είχε σαν συνέπεια να κινητοποιηθεί ο δήμος και να πάει ενάντια στον εκσυγχρονισμό  του εργοστάσιου λιπασμάτων.

Λίγο πιο κάτω παραθέτω  μερικά αποσπάσματα (οικολογικού περιεχόμενου)  και ένα απόσπασμα από την κριτική στη τοπική αυτοδιοίκηση για να διαπιστώσετε ότι από τότε νεαρός/οι υποστηρίζω/με τα ίδια πράγματα και δεν περίμενα/με τις θέσεις  του  Μπούκτσιν (1) περί ελευθεριακού δημοτισμού η κομμουναλισμού, (2) αφού αυτές οι θέσεις εκδόθηκαν στην Ελλάδα σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα και τότε διαδίκτυο δεν υπήρχε.

ΥΓ. Η μπροσούρα αυτή (ντοκουμέντο) πρώτη φορά δημοσιεύεται σε τοπικό σαιτ όπως η «σταγόνα». Σε ένδειξη ευχαριστίας για την φιλοξενία,  της αφιερώνω αυτή την εργασία.

Σημειώσεις:

1) Μάρεϊ Μπούκτσιν

2) Ελευθεριακός κοινοτισμός

Δραπετσώνα 23/06/2018

Γιώργος Μεριζιώτης

——————————————————–

Μερικά αποσπάσματα: (από τη μπροσούρα)

{…} ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΜΕ ΔΕΣΜΙΟΙ ΤΩΝ ΗΓΕΤΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΠΟΣΧΕΣΕΩΝ ΤΟΥΣ – Η ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ;

Είδαμε λοιπόν όλοι ότι το πρόβλημα της ρύπανσης, άμεσο αποτέλεσμα του εξουσιαστικού συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, δεν είναι απλό. Η τραγική αλήθεια είναι ότι κάποιοι άνθρωποι χωρίς κανένα προνόμιο ή εξουσία, αναγκάζονται για να ζήσουν, να δουλεύουν σε θλιβερές και θανατηφόρες δουλειές, σε εγκαταστάσεις που σπέρνουν το θάνατο και τις αρρώστιες σε ολόκληρο το περιβάλλον. Έτσι η μόλυνση και η προσβολή της υγείας κατά τη διάρκεια της εκμεταλλευτικής διαδικασίας μέσα στο εργοστάσιο, συνεχίζεται και στην υπόλοιπη ζωή, όχι μόνο των εργατών, αλλά και των συνανθρώπων τους.

Οι περισσότεροι εξάλλου ζουν γύρω απ’αυτές τις καταβόθρες σε υποβαθμισμένες φτωχές συνοικίες, σ’ένα μουντό και άχαρο περιβάλλον. Αντίθετα οι διευθυντές και οι επιστήμονες δολοφόνοι ζουν σε πολύ καλλίτερες συνθήκες, σε προάστια, βίλες, πράσινο κλπ.

Η κατάσταση αυτή της γενικευμένης μόλυνσης του περιβάλλοντος και της καταστροφής της οικολογικής ισορροπίας, το άθλιο καθεστώς των τσιμεντουπόλεων, της αρρώστιας, δείχνουν σ’όλη του την έκταση το σκληρό καθεστώς της παραίτησης και της περιθωριοποίησης, ολοένα και μεγαλύτερων κομματιών της κοινωνίας, τον παραγκωνισμό τους από τ’αφεντικά και τους διαχειριστές της εξουσίας. Δείχνουν το τραγικό γεγονός, ότι κάποιοι λίγοι, αποφασίζουν πριν από μας για μας ενώ εμείς η πλειοψηφία μένουμε αμέτοχοι και παθητικοί να τους χαζεύουμε, μη μπορώντας να αντισταθούμε.

Η περιθωριοποίηση αυτή, γέννημα θρέμμα της ταξικής κοινωνίας(οι πολλοί χρειάζονται για να δουλεύουν στ’αφεντικά -όχι όμως και για ν’αποφασίζουν για τα κοινά θέματα),αναπαράγεται συνεχώς μέσα απ’τα παζάρια και το θέατρο της πολιτικής σκηνής,όπου κάποιοι υποψήφιοι,κυβερνητικοί ή τοπικοί άρχοντες,μας υπόσχονται καλύτερες μέρες και εξαργυρώνουν τις ελπίδες μας με την ψήφο μας,που στην πράξη τους δίνει το δικαίωμα και τη δύναμη,για άλλη μια φορά να δια¬χειριστούν τις ζωές μας. Ενώ εμείς και πάλι μένουμε στην άκρη,χωρίς κανένα λόγο για τα κοινά προβλήματα και ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία. Και τελικά διαπιστώνουμε,ότι συνεχώς χειρότερες μέρες έρχονται,ότι τίποτα δεν άλλαξε.

Να γιατί συνεχίζεται η ίδια κατάσταση της εξαθλίωσης και της φτώχειας,της αγωνίας για το αύριο,της μόλυνσης απ’τις βιομηχανίες,τ’αμάξια κ’τις θερμάνσεις,με σκοπό την αισχροκέρδεια και μόνο. Να γιατί δεν γίνεται έλεγχος,να γιατί δεν υπάρχουν συγκεκριμένες μελέτες κ’έγκυρες μετρήσεις, γνωστές στο πλατύ κοινό,αλλά καταχωνιάζονται στα συρτάρια των υπουργιών ή στ’ «αρχεία των δημάρχων μας». Γιατί ο απλός κόσμος είναι ένα παιχνιδάκι γι’αυτούς.

Και θα πει κανείς:»Μα υπάρχουν τόσοι νόμοι τόσες απαγορεύσεις». Η πραγματικότητα όμως είναι αυτή: νόμοι, στην πράξη, είναι οι επιλογές και τα συμφέροντα των λίγων ισχυρών κι όχι το δίκιο των πολλών. Αυτά που είναι γραμμένα στα χαρτιά είναι ενάντια στα συμφέροντα των πολλών (αυτό βέβαια δεν γίνεται εύκολα κατανοητό γιατί και οι παρεχόμενες πληροφορίες είναι ελεγχόμενες και ακίνδυνες) και οπωσδήποτε είναι για να ζαλίζουν και να εξαπατούν τον κόσμο. Γιατί ποιά κυβέρνηση έχει πάει ποτέ κόντρα στα συμφέροντα των καπιταλιστών; καμιά, όχι μόνο γιατί αυτούς ακριβώς υποστηρίζει αλλά και γιατί αν το έκανε θα κατέρρεε αμέσως.

Μόνο σε περιπτώσεις που υπάρχει μαζική αντίδραση όπως στα προηγούμενα μεγάλα «ατυχήματα» κάνει υποχωρήσεις ή βγάζει εξαγγελίες που όταν εκτονωθεί η κατάσταση και χάψει ο κόσμος το χαπάκι, θα ξεχαστούν. Το γεγονός και μόνο των τεράστιων δαπανών για εξοπλισμούς (και ας προσπαθούν οι ηγεμόνες να μας πείσουν για τις ανθρωπιστικές και φιλειρηνικές τους διαθέσεις)σε αντίθεση με τα ελάχιστα ποσά για κοινωνικές υπηρεσίες και περιβαλλοντικές ρυθμίσεις,αρκεί να μας πείσει -για του λόγου το αληθές. Εξάλλου οι νέες βιομηχανικές επενδύσεις και επεκτάσεις που ξεπηδούν σε όλο το λεκανοπέδιο της Αττικής, οι πιέσεις των βιομηχάνων,τα βιομηχανικά… πάρκα και τα διατάγματα περί επεκτάσεων που περνούν «από το παράθυρο» δεν αφήνουν αμφιβολίες σε κανένα για το ποιός είναι ο ισχυρός, ποιός αποφασίζει και πού στην πραγματικότητα έχουν γραμμένους τους νόμους μερικοί «κύριοι»…

Το ζητούμενο λοιπόν είναι η ενεργή και ουσιαστική συμμετοχή του λαού στα κοινά,στην λήψη αποφάσεων,στην υλοποίησή τους,στον πραγματικά δημοκρατικό κοινωνικό έλεγχο: στον έλεγχο και στην εξακρίβωση της ρύπανσης,των συνεπειών στην υγεία και το περιβάλλον,των κινδύνων από τις βιομηχανίες και την πυρηνική ενέργεια,στην διαμόρφωση του περιβάλλοντος που ζούμε,δουλεύουμε και κατοικούμε, στην εξάπλωση όλων αυτών των κοινωνικών λειτουργιών,εμπειριών,γνώσεων σ’ ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο,με σκοπό την παραπέρα ενεργοποίηση του και συνολική συμμετοχή του.

Η αντίσταση στην εξαθλίωση και την εξόντωση της ζωής μας,η δημιουργία της «ουτοπικής» κοινωνίας περνά μέσα από την εξέγερση και ανατροπή της αστικής-βιομηχανικής «κοινωνίας»‘διαφορετικά η οικολογία κινδυνεύει να γίνει επιστημονισμός και περιβαλλοντολογία ή το «καλλυντικό» του καπιταλισμού.

Δεν μπορούμε να στηριζόμαστε στην «καλή» θέληση και στις δηλώσεις των δημάρχων και άλλων αρχόντων γιατί συνήθως είναι λόγια του αέρα,εξυπηρετούν πολιτικάντικες κομματικές σκοπιμότητες(βλέπε ψηφοθηρία). Είναι μάλιστα δεδομένο ότι οι όποιες πρωτοβουλίες ή εξαγγελίες δε μπορούν να ελεγχθούν. Η εκθειαζόμενη απ’όλα τα κόμματα τοπική αυτοδιοίκηση δεν είναι τίποτε άλλο από ένα γραφειοκρατικό όργανο,στήριγμα της κρατικής πολιτικής. Είναι ένα αρτηριοσκληρωτικό όργανο,εξουσιαστικό όπου -όπως και στις κοινοβουλευτικές εκλογές- ο κόσμος ψηφίζει(εξαπατημένος από τους πολιτικούς κάθε χρώματος)αυτούς που θα διαχειρίζονται για τα επόμενα τέσσερα χρόνια τη ζωή του και θα παίρνουν σημαντικές αποφάσεις,καθοριστικές για τα συμφέροντα κ’την τύχη του. Ο λαός,μόλις ξαναδώσει το χρίσμα στον δήμαρχο, θα ξαναπεταχτεί στην άκρη. Δε θα μπορεί να ελέγξει τις όποιες αποφάσεις – να αποτρέψει αυτές που δεν του αρέσουν ή να προωθήσει άλλες Εξάλλου,καθώς οι δήμοι δεν είναι παρά κρατικά όργανα που χρησιμεύουν απλά και μόνο για να λύνουν τα χέρια της κυβέρνησης και να την διευκολύνουν στην πολιτική της,δεν έχουν καμιά εξουσία αποφασιστική,κόντρα στις επιλογές της. Κινούνται μέσα σε νομικίστικες διαδικασίες που τους εμποδίζουν να υλοποιήσουν αποφάσεις ή προ τάσεις του δήμου.

Έτσι, οι όποιες καλές προθέσεις ή αγωνιστικές δηλώσεις,δεν κάνουν τίποτα. Άλλωστε,οι δήμοι καθώς είναι κέντρα καπελωμένα από το εκάστοτε κόμμα,κινούνται με βάση μικρο- κομματικά συμφέροντα από τη μιά, και απ’την άλλη μπλοκάρουν κάθε ζωντάνια και αυθορμητισμό, κάθε διάθεση για δημιουργικότητα και αγώνα,καθώς η κατεστημένη πολιτική πρακτική και η κομματικοποίηση δεν εκφράζει καθόλου πια τον κόσμο. Γι ’αυτό παρατηρείται και το γνωστό πιά φαινόμενο,στις διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις να πηγαίνουν μόνο λίγοι φανατικοί. {…}

{…}  ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ*

α)  Η τοπική αυτοδιοίκηση σαν μηχανισμός, αστικά διαμορφωμένος με συγκεκριμένο διοικητικό σύστημα, αποτελεί συνέχεια του κρατικού μηχανισμού και παράλληλα είναι «ανταγωνιστής» αυτού. Συνέχεια αποτελεί ο διοικητικός της μηχανισμός που ασκεί τοπικό έλεγχο και εξουσία μέσα από το πλέγμα συγκεκριμένων κανόνων και αρμοδιοτήτων, που της παρέχονται από την κεντρική εξουσία. Ανταγωνιστής γίνεται από τη στιγμή που διεκδικεί από την κεντρική εξουσία, αρμοδιότητες και οικονομικούς πόρους.

Η τοπική αυτοδιοίκηση, στη σύγχρονη καπιταλιστική οργάνωση αποτελεί τμήμα του κεντρικού διοικητικού μηχανισμού του κράτους. Μέσα από αυτόν το κράτος συλλέγει, παρέχει, ελέγχει. Όταν μια πολιτική ομάδα καταλαμβάνει μια σειρά από θέσεις μέσα στη διοίκηση των ΟΤΑ (Οργανισμός Τοπικής Αυτοδιοίκησης), και στο βαθμό που η συγκρότηση του «εκσυγχρονισμού» και της «επανίδρυσης» του κράτους μεταβάλλει τις πολιτικές διαμεσολαβήσεις σε ιδεολογικές και κατά συνέπεια σε διοικητικές πρακτικές ( ενώ το κράτος στο σύνολο του  αποτελεί την πολιτική μορφή γενικής αποδοχής), αποκτά την ικανότητα συμμετοχής, συνομιλίας, συναποδοχής.  Αποδοχής μέσα στο μπλοκ των αποφάσεων για την ανάπτυξη και την ασφάλεια. Αυτή την ικανότητα οφείλει να την επιβάλλει με όρους συναίνεσης μέσα από εκείνους τους θεσμούς που προάγουν και παράγουν εξουσία. Την ίδια στιγμή η πολιτικοκοινωνική ομάδα που συμμετέχει στη διαχείριση των ΟΤΑ , γίνεται αναπόσπαστο τμήμα του διοικητικού κρατικού μηχανισμού.

 β) Στο επίπεδο της τοπικής κομματικής σύγκρουσης  των εξουσιαστών κομμουνιστών, σοσιαλδημοκρατών και δεξιών, επικρατούν σε γενικές γραμμές όροι παραδεκτοί με σημασίες αποδοτικότητας: σχολεία, συγκοινωνίες, πάρκα, γήπεδα και σε επίπεδο ηθικολογίας: σκάνδαλα, διαφθορά κτλ. Βέβαια, όλα αυτά τα διακηρυγμένα αιτήματα βασίζονται σε γενικές γραμμές και ευθυγραμμίζονται μέσα από το κοινά παραδεκτό από όλα τα κόμματα, σύμπλεγμα: ανάπτυξη οικονομική – ασφάλεια θεσμική. Έτσι δεν μένει τίποτα άλλο, από το ποιο κόμμα θα αναλάβει τη διαχείριση των μερικών λειτουργιών των ΟΤΑ.

 γ)  Η συστημική ρεφορμιστική αριστερά – χωρίς να αμφισβητεί την τοπική διαίρεση και εξουσία  διεκδικεί περισσότερη αυτονόμηση και φυσικά περισσότερες δαπάνες από τον κρατικό προϋπολογισμό, όχι βέβαια γιατί έχει στο νου της κάποιο μη συγκεντρωτικό σύστημα, αλλά γιατί σε τοπικό επίπεδο δημιουργεί την κομματική της αναπαραγωγή, καθώς και την ανάρτηση στην εξουσία εκείνων των διευθυντικών ομάδων που πυκνώνουν την κομματικότητά της. Σε τοπικό επίπεδο έχει τη δυνατότητα να θέτει ψευτοδιλήμματα που δεν απομακρύνουν τη σκέψη από την αστικότητα της εξουσίας. Τα κόμματα της αριστεράς συμμετέχουν στη διαχείριση της τοπικής αυτοδιοίκησης, με τους όρους-αξίες που θέτει το κεφαλαιο-κρατικό σύστημα: ικανότητα-ανικανότητα, αποτελεσματικότητα – αναποτελεσματικότητα, ορθολογικότητα – ανορθολογικότητα και τέλος, προγραμματισμός, επιστημονικότητα, διαιωνίζοντας συνεχώς την αντίληψη του ιστορικά διαμορφωμένου ρόλου που θέτει η αστική τάξη για την τοπική αυτοδιοίκηση.

Με αυτούς τους όρους διεξάγεται και η εκλογική διαμάχη που στοχεύει στην ανακατανομή των εξουσιαστικών-διοικητικών θέσεων και την εξισορρόπηση των πολιτικών – κομματικών ομάδων που διεκδικούν την άνοδο στην τοπική ιεραρχία, στο επίπεδο της διοίκησης, των αποφάσεων και της διαχείρισης των ζητημάτων τοπικής σημασίας. Στη «διαμάχη» αυτή, βέβαια κυριαρχούν κάποιες γραφειοκρατικές ομάδες τεχνοκρατών-διευθυντών.  Αυτές οι ομάδες μπορούν να επιβάλλονται και να εκπροσωπούνται στους τοπικούς θεσμούς, στο μέτρο που μπορούν να ελέγχουν, να κινητοποιούν, να σφετερίζονται τη λαϊκή θέληση, στο βαθμό που μπορούν να πείσουν ότι οι δικές τους διευθυντικές-πολιτικές ανάγκες, είναι  και ανάγκες του λαού.

δ)   Οι ψηφοφόροι, αυτή η θλιβερή αφαίρεση του πολίτη σε οπαδούς, ψηφοφόρους καταναλωτές , καλούνται κάθε τέσσερα χρόνια να εκλέξουν τα διοικητικά τους συμβούλια, όχι βέβαια για να αυτοκαθορίσουν τις ανάγκες τους, αλλά για να εκλέξουν εκείνες τις γραφειοκρατικές ομάδες που εξουσιοδοτούνται να ασκήσουν διοίκηση και έλεγχο  σε τοπικό επίπεδο, να πραγματώσουν την κρατική εξουσία στο πεδίο της αναπαραγωγής.

ε) Στα πλαίσια του δήμου και στα όρια της λεγόμενης τοπικής αυτοδιοίκησης  πραγματοποιείται και η αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης κατά συνέπεια και του κεφαλαίου. Και αφού η χωροθέτηση της αναπαραγωγής θεσμοποιείται διοικητικά, ο έλεγχος των αντίστοιχων λειτουργιών της τοπικής αυτοδιοίκησης, ισοδυναμεί με μια μορφή ελέγχου της εργατικής δύναμης και κατά συνέπεια και του κοινωνικού κεφαλαίου και τμήματος της αγοράς.   Η διαχείριση λειτουργιών του κεφαλαίου, ο έλεγχος λειτουργιών της αγοράς προάγει νέους στρατηγικούς ρόλους στο ύψος της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας, εξουσίας που παρέχοντας «συμμετοχή» και «έλεγχο» στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, δημιουργεί νέα ολιγοπώλια εξουσίας.

_________________________________

* Σημ. της σύνταξης: 

Το κείμενο που ακολουθεί,όπως και το επόμενο δεν αποτελούν θέση αλλά περισσότερο κάποια σχόλια πάνω στα ζητούμενα. Θέση θα αποτελέσει μιά επόμενη παρουσίαση μας που θα αγκαλιάσει θέματα πλατιά όσο και επίκαιρα όπως π.χ. τοπική αυτοδιοίκηση και αυτοδιευθυνόμενες κοινότητες, η σχέση και κατάσταση του βιομηχανικού προλεταριάτου στην αναδιάρθρωση του κεφαλαιοκρατικού συστήματος στην Ελλάδα, κοινωνικά κινήματα βάσης και επαναστατική προοπτική, θιασώτες της ριζοσπαστικής χειραφέτησης. Είμαστε διαθετημένοι να ξεκινήσουμε και να προωθήσουμε τον διάλογο και την συνεργασία με ομάδες σε επίπεδο βάσης, στο βαθμό που δεν προωθείται από αυτές ο παραγοντισμός και το ρεφορμιστικό μεταρρυθμιστικό πρόταγμα. {…}

{…}  ΔΙΕΚΔΙΚΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΗ ΚΟΛΑΣΗ !

«Οι εργάτες θέλουν δουλειά και όχι υποσχέσεις» (γράφει το σύνθημα με κόκκινο χρώμα!). σίγουρα αυτό δεν εκφράζει τη θέληση των εργατών, όπως θέλουν να μας πείσουν μερικοί λακέδες των αφεντικών . (Αυτοί οι λακέδες διευθυντές κ’οι επιστάτες της διοίκησης και της παραγωγής, δεν έχουν τίποτα μα τίποτα κοινό με το σύνολο των εργατών του εργοστασίου όχι μόνο γιατί παίρνουν παχουλούς μισθούς και πριμ, αλλά ασκούν καταναγκασμό απέναντι στους υπόλοιπους εργάτες και έτσι κλείνει ο κύκλος της εκμετάλλευσης).Αν μερικοί εργάτες παραπλανιούνται, είναι γιατί κανένας μέχρι τώρα δεν τους πλησίασε να τους πει ότι η εργατική τάξη, ταγμένη στην υπόθεση της ανατροπής αυτής της κοινωνίας,έχει οράματα και αξίες πανανθρώπινες και διαχρονικές.

Όραμα και μέλλον δεν έχει αυτή η κοινωνία των αφεντικών και των λακέδων,της δουλείας κ’ της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο,της χειραγώγησης της φύσης,των γυναικών, των παιδιών και των γερόντων, του χωριού από την πόλη και τέλος μιας μειοψηφίας γραφειοκρατών (κυβέρνησης και κρατικών υπαλλήλων) απέναντι στο σύνολο του πληθυσμού

Το σύνθημα στους τοίχους της Δραπετσώνας απο δω και πέρα θα είναι λοιπόν «η Αυτοδιέυθυνση των εργατών θα γίνει ο τάφος των καπιτα- Λιστών»,γιατί οι εργάτες μαζί με τους υπόλοιπους καταπιεσμένους δεν διεκδικούν μια θέση στη κόλαση αυτής της»κοινωνίας», αλλά μια θέση στον ήλιο ανατρέποντας την κοινωνία των αφεντικών και των στρατοπέδων συγκέντρωσης (εργοστάσια)και της μόλυνσης,καταργώντας έτσι την ταξική κοινωνία και τον ίδιο της τον εαυτό». Εξασφαλίζοντας στην κοινωνία διαδικασίες και όργανα που θα την κάνουν ανοιχτή σε συνθήκες επανα τροφοδοτούμενης ελευθερίας, γκρεμίζοντας τον συγκεντρωτισμό και την αστικοποίηση των πόλεων,ενάντια στην οικονομία για την οικονομία και την κατανάλωση για την κατανάλωση. Μετατρέποντας την εργασία απο μισθωτή δουλεία σε δημιουργική δράση δημιουργώντας εκείνες τις συνθήκες που θα επιτρέπουν την κατανόηση και την συνεργασία με τη φύση.

Μόνο η δημιουργία κινήματος από τη βάση προς τα επάνω,δηλαδή από τον κοινωνικό χώρο(εργασιακό και δημοτικό),σε μια κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής των θεσμών και διαδικασιών της αστικής τάξης πραγμάτων,(θεσμών όπως η «τοπική αυτοδιοίκηση,διαδικασιών όπως οι εκλογές,η αρχή της πλειοψηφίας και της ιεραρχίας),μπορούν να θέσουν τα προβλήματα επι τάπητος’ όχι παράλληλα με το Δήμο,αλλά ανταγωνιστικά,ανατρέποντας την κυριαρχία του,ανοίγοντας το δρόμο για τη Δημοτική Αυτοδιεύθυνση. Μέσα απο τις διαδικασίες των Γενικών Συνελεύσεων και της ανακλητής αντιπροσώπευσης,για την απο κοινού λειτουργία της κοινωνικής ζωής.

Ε’αυτή την κατεύθυνση μια «επιτροπή» συλλογικής δράσης από διάφορες ομάδες (οικολογικές, πολιτιστικές,νεολαιίστικες κλπ),μπορεί να μετατραπεί σε συμβουλιακό όργανο, αποδήμησης και ρήξης με την υπάρχουσα κατάσταση. Εξασφαλίζοντας στους μετέχοντες, όχι μόνο τρόπους και πρακτικές δράσης αλλά και τις συνθήκες να βιώσουν τις ελευθεριακές-αντίεξουσιαστικές αρχές λειτουργίας και παρέμβασης,πραγματώνοντας έτσι την διευθέτηση και αυτοοργάνωση του τοπικού περιβάλλοντος χώρου και χρόνου.

Με λίγα λόγια αυτά τα τοπικά óργανα αποδόμησης σε οριζόντια διασύνδεση και συνεργασία με άλλες γειτονιές τόσο για τοπικά όσο και για κεντρικά θέματα πρέπει να περιέχουν ξέχωρα από το ολικό ζήτημα ανατροπής και το μερικό,μέσα από την σύνδεση της καθημερινότητας με τα υπαρκτά προβλήματα που δημιουργεί αυτή η κοινωνία της εκμετάλευσης και της καταπίεσης, σε μια διαδικασία αναπόσπαστη απο την υπόθεση τις συνολικής ρήξης και ανατροπής της καπιταλιστικής βιομηχανικής κοινωνίας. {…}

ζ) {…} Απέναντι (1) στο εξουσιαστικό μοντέλο της τοπικής  αυτοδιοίκησης προτείνουμε την δημοτική αυτοδιεύθυνση. Σκεφτόμαστε οικουμενικά και δρούμε τοπικά. Είναι αδύνατον να παραμένει τοπικό το οποιοδήποτε πρόβλημα αλλά και ταυτόχρονα αδύνατον να μπορούμε να έχουμε οικουμενική παρέμβαση. Ο τόπος που ζούμε πρέπει να γίνει ένας τόπος ζωής, δημιουργίας, αλληλεγγύης και διαρκούς εξέλιξης προς την κατεύθυνσης της ελευθερίας. Η δημοτική αυτοδιεύθυνση είναι η εναλλακτική λύση που ως  αναρχικοί παρουσιάζουμε στην κοινωνία και εμπεριέχει μια  δυναμική διευθέτησης των προβλημάτων της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ανισότητας.

Το όραμά μας είναι τόσο σαφές όσο και οι προτάσεις του. Αναδιανομή του  κοινωνικού πλούτου και της αμεσοδημοκρατικής  λήψης αποφάσεων για τα κοινά μέσα στην κοινότητα. Αγωνιζόμαστε για την ισότητα στις αποφάσεις προτείνοντας τη συνέλευση της γειτονιάς στις πόλεις , το χωριό και κάθε άλλου κοινωνικού κύτταρου που μπορεί ισότιμα να παίρνει αποφάσεις για λογαριασμό του. Κανένας διαμεσολαβητικός μηχανισμός δεν μπορεί να υποκαταστήσει την εξισωτική σχέση μεταξύ των ανθρώπων. Η συνέλευση είναι το μοναδικό όργανο για τη λήψη των αποφάσεων στην κοινότητα που ανάλογα με τη γεωγραφική θέση κανονίζει τα του οίκου της.

Μόνο τότε ο Δήμος αποκτά την πραγματική του σημασία. Οι περιφερειακές συνελεύσεις που εκπροσωπούνται από άμεσα ανακλητά πρόσωπα, είναι η βάση για την κλιμάκωσή τους σε ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες κοινοτήτων που ξεπερνώντας τα διοικητικά όρια του κράτους θα μπορούν να δίνουν λύση για τα προβλήματα και θα διευρύνουν τους ορίζοντες ελευθερίας. Η ελευθεριακή κοινότητα είναι ταυτόχρονα το πείραμα, το βίωμα και το βήμα για το διαρκές ξεπέρασμα του εξουσιαστικού μοντέλου ως τρόπου λήψης αποφάσεων και ζωής. {…}

 Όλη η  μπροσούρα σε μορφή  pdf εδώ: DRASI 1

Σημείωση:

1) Η ενότητα (ζ) είναι εκ των υστέρων προσθήκη που δεν υπάρχει στη μπροσούρα. Αυτή η μπροσούρα βγήκε το 1988, εξέλιξη αυτό των θέσεων υπάρχου στην μπροσούρα «ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ;» και βγήκε από τη πρωτοβουλία αναρχικών Πειραιά σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων και βρίσκετε  σε μορφή pdf εδώ:

Τοπική αυτοδιοίκηση ή ελευθεριακός κοινοτισμός?

Πηγή: https://avrakotos.wordpress.com/2015