Ξαφνικά σκάει μύτη μία BMW 520, φρεσκοπλυμένη και αστραφτερή.

Ο τσιριχτός ήχος απ' το χειρόφρενο  μαρτυράει ότι εδώ είναι ο προορισμός της. Ανοίγουν οι πόρτες και ένα χαρακτηριστικό δείγμα μίας τυπικής Ελληνικής οικογένειας κατεβαίνει από την Μπέμπα.

Ο μπαμπάς φρεσκοξυρισμένος, κουστουμαρισμένος, λαμπερός- αυτό που λέμε γιάπης-, η μαμά κοκέτα, χαμογελαστή, με ένα ακριβό ταγιεράκι και με  σοβάδες στο πρόσωπο παρότι νέα στην ηλικία, με χαμόγελο και αυτοπεποίθηση πετυχημένης ντίβας, δείχνει να το απολαμβάνει. Τα παιδιά στρουμπουλά - στρουμπουλά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, φρεσκολουσμένα, καλοντυμένα, σενιαρισμένα συμπληρώνουν κομμάτι - κομμάτι την εικόνα της ευτυχίας.    

Η φαμίλια λες και είναι οργανωμένο συνεργείο, πιάνει δουλειά. Ο μπαμπάς ανοίγει τις μπροστινές πόρτες, η μαμά τις δύο πίσω, το αγόρι το καπό της μηχανής και η μικρή το πορτ-μπαγκάζ .

Παρ' όλη την πληρότητα που εκπέμπουν ναός, αυτοκίνητο, οικογένεια, ο καμβάς έχει ακόμα κενά, σαν κάτι να λείπει.

Ο μπαμπάς κάνει τις τελευταίες ετοιμασίες, ανοίγει το ντουλαπάκι του οδηγού, το ντουλαπάκι του συνοδηγού και ένα άλλο μικρό κουτάκι πίσω απ' τον λεβιέ, που πετάει τα ρέστα απ' τα διόδια.

Ώρα να συμπληρωθεί το κάδρο. Ένας τετράπαχος παπάς βγαίνει από το γραφείο των κληρικών, μέσα σ'  ένα επίσημο μαντουδάκι  και σιγοψιθυρίζει: "ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου..."  πηγαίνοντας προς τη λίμο. Κρατάει στα χέρια του μία λεκανίτσα και ένα ματσάκι, μαιντανός είναι; άνηθος είναι; δεν το ξεχωρίζω από μακριά. Ξαφνικά βουτάει το ματσάκι στη λεκανίτσα και αρχίζει να πιτσιλάει το πεντακάθαρο αυτοκίνητο και ο ιδιοκτήτης, όχι μόνο δεν  του λέει τίποτα αλλά  χαμογελάει κιόλας.

Αρχίζω και τρελαίνομαι, μέχρι που μοιράζομαι την τρέλα μου  με τον πρώτο περαστικό.

Τι κάνει ρε ο άνθρωπος, του πιτσιλάνε το αυτοκίνητο κι αυτός δεν αντιδράει! Αν ήτανε κανένας Πακιστανός και του έκανε το ίδιο πράγμα, το λιγότερο θα τον είχε ακρωτηριάσει.

Αγιασμό κάνουνε μου λέει και φεύγει υπομειδιώντας. 

Έμεινα κάγκελο, άκου αγιασμό, δηλαδή τι αγιασμό, δηλαδή για ποιο λόγο, δηλαδή άμα τρακάρει, που έχει πολλές πιθανότητες να πάθει κάτι τέτοιο κάποιος που κρατάει τιμόνι, τι θα κάνει; Θ' αλλαξοπιστήσει; Κι εγώ ο μαλάκας έχω τρακάρει δέκα φορές επειδή  το αυτοκίνητο μου δεν το άγιασα ;

Άσε που, από μακριά πήρα χαμπάρι, ότι ένα ντουλαπάκι πίσω από τον συνοδηγό, ξεχάσανε να το ανοίξουνε και υπάρχει μεγάλος κίνδυνος, μετά  τον αγιασμό, να εξέλθει ο Βελζεβούλης, που δεν τον πήρανε τα σκάγια έτσι όπως ήτανε κρυμμένος  εκεί μέσα και να του πετάξει στα μάτια διαβολόσκονη ή ακόμα χειρότερα να τον καρφώσει με την τρίαινα την ώρα που οδηγάει και τότε ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Κι αυτός ο παπάς, ο θεομπαίχτης, μόλις ο πελάτης τού έκλεισε ραντεβού για αυτή τη δουλειά, πως και δεν του είπε άσε τους αγιασμούς κύριέ μου, άντε στο καλό  και σου εύχομαι το αυτοκίνητο σου να είναι καλοτάξιδο και εσύ να οδηγείς προσεκτικά.

Όταν είχα βαρεθεί πια κι έκανα να φύγω, τότε κατάλαβα γιατί ο παπάς δεν του είπε όλα αυτά που αναρωτιόμουν. Ταυτόχρονα με το φευγιό μου, είχε τελειώσει και η θεάρεστη τελετή  και τα συμβαλλόμενα μέρη πήγαιναν στο γραφειάκι  να διακανονίσουν  την αμοιβή της συναλλαγής.

 Θεέ και Κύριε! Δεν είμαστε καθόλου καλά!

Ευλόγησον!