-Ένα πακέτο ασπιρίνες παρακαλώ.Η απάντηση, δεν είναι ένα ναι η ένα όχι. Εδώ το ρεπερτόριο ποικίλει και εναλλάσσεται ανάλογα με την διάθεση, την οξυδέρκεια, την φαντασία, ή το χιούμορ του καθενός. Θα έχετε ακούσει απαντήσεις όπως, "θα μου την κάνετε δώρο;", ή "θέλω αλλά θα επιβαρυνθεί ο προϋπολογισμός μου!", ή "όχι έχω έρθει με το τρίκυκλο.", ή ακόμα "δεν θέλω θα τα πάω τσουλώντας." που λέει και το ανέκδοτο.
Με νομοσχέδιο λοιπόν για όποια πλαστική τσάντα χρησιμοποιούμε για τις αγορές μας, θα πρέπει να επιβαρυνόμαστε με κάποιο τέλος. Το ονομαζόμενο περιβαλλοντολογικό τέλος.
Η αλήθεια είναι ότι τα λεφτά δεν είναι πολλά. Είναι τέσσερα λεπτά του Ευρώ για κάθε πλαστική τσάντα. Αν χρειαστείς ας πούμε δέκα τσάντες ( που μ' αυτές μεταφέρεις μέχρι και την ...οικοσκευή σου, που λέει ο λόγος ) η επιβάρυνση είναι σαράντα λεπτά. Μέγεθος που δεν του δίνεις ιδιαίτερη σημασία. Όσο φτωχός και να 'σαι. Και ζητάω συγνώμη από την ακραία φτώχια που έχει ανάγκη και από το λεπτό αλλά και οι ακραία φτωχοί όταν θα έχουν λεφτά να πάνε να ψωνίσουν, δεν θα δώσουν μεγάλη σημασία σ' αυτό το κόστος των τεσσάρων λεπτών. Kι έπειτα τι μπορείς να αγοράσεις σήμερα με τέσσερα λεπτά. Το πολύ- πολύ μια πλαστική τσάντα για να μεταφέρεις πράγματα.
Πώς εξηγείτε λοιπόν για μια τόσο μικρή επιβάρυνση να γινόμαστε τόσο τσιγκούνηδες, σχολαστικοί, αρνητικοί και στο τέλος επιθετικοί.
Είναι γιατί δεν μας ενδιαφέρει το περιβάλλον; Είναι γιατί φιλοσοφία μας είναι το: "τι με νοιάζει εμένα"; Είναι γιατί δεν έχουμε οικολογική συνείδηση;
Τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Απλά το θεωρούμε νταβατζηλίκι. Απλά όλοι έχουμε την εντύπωση ότι για όποια πρωτοβουλία αποφασίσουν οι κρατούντες η επιβάρυνση πέφτει σε μας. Είναι και το ότι αυτό το έξοδο, το μηδαμινό έξοδο, δεν το 'χαμε μέχρι τώρα και δεν μπορούμε να το χωνέψουμε.
Ακόμα μπορεί να είναι και από άποψη. Αν σκεφτούμε ότι πολλοί όταν το πρόβλημα ήταν οικονομικό και όχι περιβαλλοντολογικό, αρνούνταν να ψωνίσουν απ' το Λιντλ ή από το Τζάμπο επειδή σ' αυτά τα μαγαζιά μας χρέωναν τις τσάντες κι ας ήταν το συνολικό κόστος υποπολλαπλάσιο παρ' όλη αυτή την πρακτική των καταστημάτων, τάχα μου, για να μειώσουν το κόστος των εμπορευμάτων τους.
Με ένα απλό Γκάλοπ (ακούγοντας μόνο τις απαντήσεις στα ταμεία) όταν θα βγείτε στην αγορά για τα ψώνια σας, θα διαπιστώσετε ότι η μεγάλη πλειοψηφία των αγοραστών όταν ερωτάται για το αν θέλει τσάντα αρνείται και το χειρότερο, κατεβάζει τα μάτια και ντρέπεται γι' αυτήν την άρνηση, παρακαλώντας να τελειώσει όσο πιο γρήγορα γίνεται αυτό το ενοχλητικό αλισβερίσι. Ένα πολύ μικρό ποσοστό κουβαλάει δικιά του τσάντα, κατά κανόνα οικολογική καθ' ότι είναι πάνινη και συνήθως εμπριμέ για να είμαστε ακριβείς βεβαίως, βεβαίως κι ένα άλλο ακόμα μικρότερο ποσοστό, όχι μόνο δέχεται αλλά μετά το "βέβαια και θέλω" συμπεριφέρεται σαν κιμπάρης και μπρούκλης και καμαρώνει για αυτή του την κουβαρντοσύνη, κοιτάζοντας μας αφ' υψηλού, τρομάρα του.
Αν αρχίσεις να κάνεις πράξεις για να υπολογίσεις το κέρδος που θα έχει το κράτος από αυτό το έσοδο, πιθανότατα να βγάλεις ένα μεγάλο κονδύλι, που υποτίθεται ότι θα χρησιμοποιηθεί για την προστασία του περιβάλλοντος. Θα χρησιμοποιηθεί όμως για αυτό το σκοπό; Χλωμό φαίνεται. Άλλωστε η προστασία του περιβάλλοντος δεν είναι μαθηματικά.
Ακόμα το λεγόμενο περιβαλλοντολογικό τέλος οι περισσότεροι το ονοματίζουν πρόστιμο, χαράτσι ή με άλλο αρνητικό χαρακτηρισμό και αποφεύγουν στη πράξη να το επωμιστούν. Άρα η προστασία του περιβάλλοντος δεν αντιμετωπίζεται ούτε τιμωρητικά.
Η προστασία του περιβάλλοντος και κατ' επέκταση του πλανήτη Γη πρέπει να γίνει συνειδησιακά. Όσο καλή διάθεση κι αν έχουν οι κάτοικοι της Γης, θα πρέπει να έχουν την συμπαράσταση και την συναίνεση αυτών που ηγετικά καθορίζουν την τύχη του περιβάλλοντος στον πλανήτη.
Οπότε κλάφτα Χαράλαμπε!
Όπου οι πολίτες προσπάθησαν να επιβάλλουν αγωνιστικά και κινηματικά τις πεποιθήσεις τους έγινε της Γένοβας, του Κιότο και δεν συμμαζεύεται.
Οπότε ξανακλάφτα Χαράλαμπε.
Ξέφυγα και για μία κωλοτσάντα το έκανα διεθνές θέμα. Ας επιστρέψουμε στην καθημερινότητα της αγοράς.
Μετά από τόσες αντιδράσεις θα έπρεπε τα καταστήματα να απορροφούν το έξοδο του περιβαλλοντολογικού τέλους. Αντ' αυτού έχουν εκπαιδεύσει τους πωλητές τους με τόσο αδέξιο τρόπο και τόση ανευθυνότητα που σου δημιουργούν έντονα την εντύπωση της εκδικητικότητας. Το "τσάντα θέλετε;" μεταφράζεται: τσάντα θες ρε πούστη, θα την πληρώσεις.
Ναι έτσι ακριβώς.
Θα ήταν εφικτό στην ερώτηση: "τσάντα θέλετε;" οι ενοχλημένοι εμπλεκόμενοι να απαντούν καταφατικά και μόλις τα ψώνια τοποθετούνται σε πλαστικές τσάντες που έχουν περιβαλλοντολογικό τέλος, να απαιτούν να μεταγγίζονται σε χάρτινες τσάντες που δεν έχουν. Αν το κατάστημα δεν έχει χάρτινες τσάντες να επιστρέφουν τα αγορασθέντα αγαθά στη βάση τους μέχρι το κατάστημα να εφοδιασθεί με χάρτινες τσάντες.
Εδώ οι απανταχού οικολόγοι πάλι θα έχουν συνειδησιακό πρόβλημα, καθώς πολύ καλά γνωρίζουν ότι για μια χάρτινη τσάντα καταστρέφεται ένα δέντρο. Με δεδομένο όμως, ότι και βιβλία διαβάζουμε και σε τετράδια γράφουμε και τέλος πάντων έχουμε εκτεταμένη χρήση του χαρτιού, κάνουμε τα στραβά μάτια θεωρώντας ότι μπρος στα πλαστικά η ζημιά είναι απείρως μικρότερη!
Το ξεπεράσαμε το αδιέξοδο!
Πάμε τώρα απ' τις χάρτινες τσάντες ξανά πίσω στις πλαστικές. Και συγκεκριμένα στις πλαστικές τσάντες των Σούπερ Μάρκετ. Την επιτομή της ρύπανσης των θαλασσών, των ποταμών, των λιμνών, του εδάφους, του υπεδάφους, του άμεσου περιβάλλοντος, του υδροφόρου ορίζοντα και γενικά όπου ορατά ή αόρατα εξ αυτής της ρύπανσης, αλλοιώνεται η ποιότητα της ζωής μας. Τι επικρατούσε λοιπόν μ' αυτές τις τσάντες;
Όταν ψωνίζαμε (προ νομοσχεδίου) και βάζαμε τα ψώνια μας στις τσάντες, χώναμε και δυο τρεις άδειες, ζούλα, για να τις χρησιμοποιήσουμε για τα σκουπίδια ή για οποιαδήποτε άλλη μελλοντική μεταφορά. Τώρα ανερυθρίαστα ζητάμε και δέκα-είκοσι τσάντες άδειες, τις πληρώνουμε, (σιγά τον πολυέλαιο!) και ρυπαίνουμε το περιβάλλον κανονικά και με το νόμο.
Με τα λεφτά μου, γαμώ και την κυρά μου.
Ας το μαζέψουμε λίγο για να τελειώνουμε.
Ήδη έχει αποφασισθεί να καταργηθούν τα πλαστικά μιας χρήσεως (καλαμάκια για τα αναψυκτικά, μπατονέτες για τα αυτιά, πλαστικά ποτήρια, πλαστικά μαχαιροπήρουνα κλπ), έτσι λοιπόν όπως και με τα προηγούμενα το πιο σωστό μέτρο θα ήταν να καταργηθούν οι πλαστικές σακούλες άπαξ και δια παντός. Χωρίς περιβαλλοντολογικά τέλη και τέτοιες αηδίες.
Ακόμα να γίνει ενημέρωση και με πειστικό τρόπο να καταδειχθεί για το πόσο καταστρέφεται το περιβάλλον από της πάσης φύσεως πλαστικούρες.
Να εισχωρήσει στο DNA του καθενός μας για το πόσο επιβλαβή για την υγεία μας και για το περιβάλλον είναι τα πλαστικά και σιγά-σιγά αλλά μεθοδικά να αρχίσουμε να αποβάλουμε όλα όσα βλαπτικά έχουμε βάλει στη ζωή μας χάριν ευκολίας. Αλουμινόχαρτα, αντικολλητικά σκεύη, εντομοκτόνα, σπρέι, απορρυπαντικά και λοιπές οικολογικές βόμβες.
Ας τα εξοστρακίσουμε απ' την ζωή μας μήπως και καταφέρουμε να τα εμποδίσουμε να μας ξαποστείλουν πριν την ώρα μας.
Τέλος και όσο δεν καταργούνται οι πλαστικές τσάντες για πάντα, φρόνιμο είναι να ξεκινήσουμε προετοιμασία για ένα πτυχίο φυσικής που ύστερα από ενδελεχή σπουδή, θα μας καταστήσει πτυχιούχους και ως εκ τούτου, θα γίνουμε εξπέρ και με την πρώτη θα καταλαβαίνουμε αν η τσάντα που μας έδωσαν υπόκειται σε περιβαλλοντολογικό τέλος. Γιατί με τόση γνώση, αμέσως θα αντιλαμβανόμαστε αν είναι βιοδιασπώμενη, βιοαποδομήσιμη, ή λιπασματοποιήσιμη.
Με το μάτι θα υπολογίζουμε πόσα μικρομέτρα πάχος έχει και με ακρίβεια.
Και τέλος για πλάκα θα αποφαινόμαστε, αν είναι από πολυαμίδιο, πολυαιθυλένιο ή πολυπροπυλένιο, έτσι ώστε να μην μας πιάνουν Κώτσο οι κάθε είδους "διαλεκτικές των τεχνικών της εξουσίας".
"Φίλε αναγνώστη, ΕΞΟΔΟΣ
