Δε λέω, πολύ το θαυμάζω το μυρμήγκι γιά την εργατικότητα και την ομαδικότητά του, γιά την κοινωνική του συνείδηση και την κατασκευαστική του ιδιοφυία. Αλλά γιά την αποταμίευσή του... δεν είμαι βέβαιος. Μιά ζωή στεγνή, αφοσιωμένη αποκλειστικά στο μέλλον, ξεχνώντας το παρόν. Θα έλεγα ψέμματα αν έλεγα πως με εκφράζει.

Αντίθετα, αυτή η ηδονοθηρία και το διαρκές γλέντι του "σήμερα χωρίς αύριο", πάντα - με ενοχές βέβαια - μου μιλούσε πιό δυνατά στην καρδιά και το μυαλό μου. Ίσως φταίει και εκείνο το διαρκές ερωτικό τραγούδι, η συνεισφορά του τζίτζικα στα καλοκαίρια μας και στην διάψευση της μοναξιάς μας. Μιά διαρκής συντροφιά που έρχεται από εκεί που δεν βλέπεις, μόνο την ακούς. Μία μονότονη μουσική παρουσία, που έχει το ταλέντο με δύο νότες να σε κάνει και να χαμογελάς και να ξεχνιέσαι. Και έχει και το ταλέντο, μετά από λίγα δευτερόλεπτα να παύεις να την ακούς εσύ, ενώ οι πραγματικές αποδέκτες, οι τζιτζικίνες, συνεχίζουν να την ακούν πολύ προσεκτικά και σταθμίζουν επί ώρες το καλλιτεχνικό ταλέντο του υποψήφιου εραστή.

Από χτες που συνειδητοποίησα ότι ένας σπουδαίος τζίτζικας-βάρδος σταθμεύει στη βεράντα του σαλονιού μου, έχω βαλθεί να τον εντοπίσω γιά να του εκφράσω τα συγχαρίκια μου και να του δώσω τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς μου. Όμως παραμένει πεισματικά αθέατος ο γλυκύτατος φωνακλάς. Ίσως με τον τρόπο του να προσπαθεί κι εκείνος να "παίξουμε" κρυφτό, ανταμείβοντάς με που φύτεψα και διατηρώ ένα μικρό άλσος μέσα στο τσιμέντο της Αθήνας. Ή ίσως να ξέρει ότι δεν είμαι από αυτούς τους βαμμένους ακόλουθους του Αισώπου και να μου δείχνει απλά τον προσήκοντα σεβασμό γιά την αμεροληψία μου.