Την Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου ανοίγουν φέτος τα σχολεία. Ήδη δάσκαλοι και καθηγητές προσέρχονται γιά την οργάνωση της χρονιάς. Αλλά και στα μάτια μικρών και μεγάλων παιδιών βλέπει κανείς αυτή τη θολή απογοήτευση του τέλους του καλοκαιριού. Ίσως όχι επειδή τέλειωσαν οι διακοπές και τα μπάνια ή τα χάδια κάποιας γιαγιάς στο χωριό (αναρωτιέμαι πόσο κοινά είναι όλα αυτά πιά), αλλά γιατί το σχολείο, όπως και ο στρατός, είναι - παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα - ένας καταπιεστικός μηχανισμός που συνθλίβει πιό πολύ παρά κοινωνικοποιεί. Αν και αυτό μπορεί να είναι και λογικό σφάλμα, μιας και η κοινωνικοποίηση συνθλίβει έτσι κι αλλιώς εν (μεγάλω) μέρει την φυσικότητα των παιδιών και τα απογαλακτίζει, συχνά βάναυσα, από τον μαγικό και προσωπικό τους κόσμο. Υπάρχουν φυσικά και εξαιρέσεις, που αυτός ο "κόσμος" ούτε μαγικός ήταν, ούτε άνετος, ούτε κάν προσωπικός. Στην εποχή μου τα σχολεία άρχιζαν 1η Οκτωβρίου. Αυτή ήταν η αποφράδα μέρα. Κάθε χρόνο, επί 13 ή 14 χρόνια, η 1η Οκτωβρίου συνοδευόταν με φόβο. Τόσο περισσότερο φόβο, όσο οι μεγάλοι μασκάρευαν επιτήδεια την χαρά τους που θα ξένοιαζαν από μας με μία αφύσικη τάση γιά ελεγείες υπέρ της εκπαίδευσης, της καλής δασκάλας, του "μάθε παιδί μου γράμματα" και όλα εκείνα τα παλιά. Αποφράδα μέρα και γιά τον ήχο του ξυπνητηριού, που σε μάθαινε τι είναι ρόλος, τι είναι παραγωγή, τι είναι καθήκον. Του ξυπνητηριού που πάντα χτύπαγε στην πιό γλυκειά εκείνη στιγμή του ύπνου. Κι έπειτα ο πανικός της ετοιμασίας, η ποδιά (ναι, τόσο παλιός είμαι), το γάλα με την πέτσα, η μοναξιά της αναμονής του σχολικού.
Μισούσα το σχολείο, το παραδέχομαι. Καταλαβαίνω το πόσο απαραίτητο ήταν, αλλά ίσως η πιό ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου, η στιγμή που θα θυμάμαι ζωηρά και με συγκίνηση μέχρι να πεθάνω, ήταν εκείνη η 1η Οκτωβρίου 1976. Τα μαθήματα στην Νομική θα άρχιζαν λίγες μέρες μετά. Και παρ'ότι δεν είχα βάλει ξυπνητήρι, ο βιολογικός μου ωρολογιακός μηχανισμός με έκανε να ανοίξω ανήσυχα τα μάτια μου στις 7:30 ακριβώς. Και το θυμάμαι σαν χτες, με τι ικανοποίηση είπα φωναχτά "δεν έχω σχολείο" και με πόση λαχτάρα αγκάλιασα το μαξιλάρι μου και ξανακοιμήθηκα βαθιά.
Η έως τα ξημερώματα αυγουστιάτικη αυτοαξιολόγηση του Yorgos Kyriakopoulos, από το fb, στις 31.8
