Εκείνη την περίοδο το φαινόμενο να απλώνουν πολλοί χρήστες των κοινωνικών διχτύων την πραμάτεια της ιδιωτικής ζωής τους έκανε θραύση. Οι χρήστες αυτοί αναρτούσαν διάφορες πληροφορίες και στοιχεία της ζωής τους που την ωραιοποιούσαν, ενώ στο βάθος υπόβοσκε εκείνο το κρυόπλαστο "θαυμάστε με - ζηλέψτε με".  

Σιγά σιγά το κακό κάλπαζε και ίσως ένας λόγος ήταν ότι λίγοι από αυτούς που ενοχλήθηκαν στην αρχή αντέδρασαν. 

Όσο περνούσαν τα χρόνια γινόταν γνωστό ότι την ανοιχτή ακρόαση την ενεργοποιούσαν κάποιοι αποδέκτες των τηλεφωνημάτων ακόμα κι όταν ήταν παρόντες, συνάδελφοι, συγγενείς, γείτονοι, φίλοι, σύζυγοι, εραστές. Έτσι ανυποψίαστοι πολίτες που έπαιρναν στο τηλέφωνο έναν με τον οποίον έχουν μια κάποια σχέση μαζί του, τη συνομιλία τους την άκουγαν ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ ΤΟΥ και όσοι άλλοι ήταν παρόντες.

Η παρακολούθηση τηλεφώνων δεν απέχει και πολύ από αυτή την πρακτική, μιας και κάποιων συνανθρώπων μας η δουλειά είναι να ακούν τα τηλέφωνα ( συχνά παρανομούντες) που γίνονται ανάμεσα στον παρακολουθούμενο και στους συνομιλητές του. Σε αυτή όμως την εκδοχή παίζει ένα φανερό κίνητρο που έχει να κάνει με συμφέροντα, συνήθως πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά και που κατά τεκμήριο έχουν να κάνουν με διάφορα σκοτεινά κέντρα εξουσίας. 

Όταν όμως, ένας πολίτης ενεργοποιεί την ανοικτή ακρόαση και έτσι η συνομιλία με έναν γνωστό του φτάνει στα αυτιά και άλλων παρόντων στον χώρο του, για ποιο λόγο άραγε επιλέγει συστηματικά αυτήν την ενεργεία; Ποιες βαρυτικές δυνάμεις του βίου του δημιούργησαν εντός του αυτές τις μαύρες τρύπες του ημερίσιου κενού; Να μία συζήτηση που αξίζει να γίνει, μιας και κατά πως φαίνεται είναι ένα σύνθετο φαινόμενο. Αυτό όμως που την χαρακτηρίζει είναι μία υποβόσκουσα νοσηρότητα, δίχως αυτό να σημαίνει ότι μπορούμε εξ αυτού να χαρακτηρίζουμε τους ακροατές νοσηρούς. Στις λογοτεχνικές, κινηματογραφικές και επιστημονικές ιστορίες, υπάρχουν στην εποχή μας πιο πολλές αναφορές σε αυτούς που έχουν νοσηρές πλευρές από αυτούς που είναι εντελώς νοσηροί τύποι. Αυτό πάντως που είναι βέβαιο είναι ότι βοηθάει την αυτογνωσία του καθενός αν δεν χρεώσει αυτό το φαινόμενο της συνακρόασης στην κινητή τηλεφωνία. 

Μιας και το ουσιαστικό σ'αυτήν την ιστορία είναι ότι κατά βάθος μιλάμε για ανθρώπους που εκούσια δεν σέβονταιτον συνάνθρωπό τους επιτρέποντας εν αγνοία του να ακούν και άλλοι τις σκέψεις του, τα σχέδια του, τα συναισθήματά του και τα όποια μυστικά του που τα μοιράζεται μαζί του. Και φυσικά το ίδιο ισχύει και γι'αυτούς που ακούν μία τέτοια τηλεφωνική συνομιλία που επιλέγουν να είναι παρόντες. 

Προσωπικά αυτές τις ενέργειες τις χαρακτηρίζω, ως τρις παθών, απαράδεκτες και προσβλητικές. Το θέμα είναι πως ακόμα και αν κάθε φορά που πέφτουν στην αντίληψή μας τέτοιες ενέργειες δίνουμε το αίσχος τους στη δημοσιότητα κάνοντάς το έτσι επαίσχυντο, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Το χειρότερο είναι κατά πως φαίνεται, αυτές οι επιλογές θα πολλαπλασιάζονται σαν κατσαρίδες μιας και στην εποχή μας τον τόνο τον δίνουν κατά βάση αφυδατωμένοι από ευγένεια, ανιδιοτέλεια, ευαισθησίες και πίστη σε αξίες άνθρωποι.

Το σίγουρο είναι πάντως πως όταν πέφτουμε θύματα τέτοιων ενεργειών κανείς δεν μπορεί να μας προστατέψει παρά μόνο εμείς οι ίδιοι, αν βεβαίως το πάρουμε είδηση. Η αυτοάμυνά μας από εκεί και πέρα θα είναι δυστυχώς η ενίσχυση της επιφυλακτικότητά μας και της καχυποψία μας προς κάθε κατεύθυνση. Κι αυτό είναι κάτι μας ρίχνει υπαρξιακά, ιδιαίτερα όταν οι δράστες μας είναι αγαπητοί.