Η συζήτηση αυτή είχε τρεις ενότητες. Η πρώτη φώτισε και μέσω της ιστορίας και της πολιτικής και της τρέχουσας κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης την Ισραηλοπαλιστινιακή σύγκρουση και διερεύνησε τα όριά της. Η δεύτερη, τις αλλαγές που συντελούνται λόγω της στάσης της Ελλάδας και της Τουρκίας στον πόλεμο αυτόν, στις σχέσεις τους με το Ισραήλ και αυτή είναι μία πτυχή που μας ενδιαφέρει άμεσα. Και η τρίτη, την διερεύνηση των προτάσεων και των επιλογών για την επίλυση του άλυτου προβλήματος της Παλαιστίνης.

Μολονότι και κάποια ιστορικά στοιχεία της κατάστασης στην Παλαιστίνη τα είχα υπόψη μου και έχοντας ξανακούσει τους ομιλητές δεν είναι από αυτούς που με το λέγειν τους με έχουν συνεπάρει, και η παρουσίαση από τεχνική πλευρά διαπίστωνα ότι δεν ήταν άριστη ενώ θα μπορούσε, εν τούτοις άκουσα/είδα όλο αυτό το δίωρο βίντεο δίχως να πιέσω τον εαυτό μου.

Κι αυτό διότι καθ'οδόν διαπίστωνα ότι φρέσκαρα και εμπλούτιζα και τις γνώσεις μου και πλαγιοσκοπούσα τη γνώμη μου πάνω σε αυτό το θέμα, που εκ των πραγμάτων εδώ και χρόνια με έχει απασχολήσει κατά διαστήματα. Αφήνοντας όμως κάθε φορά μία υποδόρια λύπη για το αίμα των αθώων Παλαιστινίων και Ισραηλιτών που χύνεται ασταμάτητα σ'αυτήν την περιοχή. Αλλά κι ένας θυμός για την αδυναμία της ανθρωπότητας και αυτούς που την εκπροσωπούν που εξ αιτίας της σύγκρουσης συμφερόντων δεν έχουν καταφέρει να τους πείσει εδώ και 80 περίπου χρόνια για μία λύση που θα επιτρέψει την ειρηνική συνύπαρξη αυτών των λαών σε δύο ξεχωριστά κράτη. Μία λύση, που από αυτά που άκουσα, πείσθηκα πως ακόμα κι αν στα χαρτιά συμφωνηθεί κάποτε, είναι σχεδόν αδύνατο να εφαρμοστεί κι ένας βασικός λόγος είναι ότι το τίμημα θα είναι τεράστιο και διότι υπάρχουν πολλές μικρές διάσπαρτες περιοχές που κατοικούν ισραηλίτες και παλαιστίνιοι. Μέχρι τότε η αιματοχυσία, ιδιαίτερα των Παλαιστινίων, θα είναι η φρικτή κανονικότητα και το μίσος θα φουντώνει, θα φουντώνει, το άσβεστο μίσος θα φουντώνει μαζί με το φόβο. Ζωή είναι αυτή με μίσος και φόβο;

Στο δια ταύτα. Κρίνοντας από τον εαυτό μου, πιστεύω ότι όσοι έχουν χρόνο και διάθεση να το δουν, είναι πολύ πιθανό να βγουν κερδισμένοι, αρκεί να μην τους καπελώσει η μονοχορδία τους. Αυτή που λίγο πολύ χαρακτηρίζει όλους μας, ακόμα κι αυτούς που γενικά έχουν από μόνοι τους σταλιά σταλιά διαμορφώσει άποψη κι ας είναι το ενδιαφέρον τους για αυτή την χρόνια ανοιχτή πληγή γνήσιο. 

Όμως έχω πειστεί ότι η μονοδοξία δεν είναι ανίκητη και συνακόλουθα και ο φανατισμός και ο αυταρχισμός που εγκυμονεί. Ναι, και προφανώς εξαρτάται η προσωρινή κάθε φορά ήττα της από την πολιτισμική περιρρέουσα, παίζει όμως εξ ίσου σημαντικό ρόλο και από τα ερεθίσματα που θα επιλέξουμε για να εκτεθούμε, ανάμεσα στα πάμπολλα που πλουσιοπάροχα μας προσφέρει η εποχή μας, όπως και πως θα τα αντιμετωπίσουμε. Πιστεύω ότι ο στοχασμός και ο αναστοχασμός είναι εν δυνάμει ιδιότητες που διαθέτει κάθε άνθρωπος που τις οδηγούν σε δράση τα κίνητρα και η παιδεία του καθενός. Η συζήτηση ξεκινάει από το 16'.