Στα χρόνια της δανεικής μας αφθονίας περιφρονήθηκαν κι ακόμα είναι πολλοί που δεν τα τρώνε. Θυμάμαι μια φορά, έφηβος, γυρίζαμε με τον πατέρα μου απ’ τις Οινιάδες, πνιγμένες τότε σε βελανιδιές, πουρνάρια, αγκάθια, βούρλα, βαλτοτόπια και γουρούνια, το θέατρο, το Νεώριο, τα ερείπια, το τείχος, απροσπέλαστα, κοπιάσαμε πολύ να τα φωτογραφίσουμε, βραδιάσαμε στο Αιτωλικό, κάπου εκεί δίπλα στο γεφύρι, μπρος στις φτενές γαΐτες και τα πριάρια, είχανε θράκα αναμμένη καταγής κάτι ψαράδες, κάποιος γνωστός μας είδε καβάλα στο μηχανάκι και μας φώναξε να σταθούμε, να πιούμε ένα ουζάκι στα όρθια, “Ε Θωμά! ελάτε ‘δω, που πάτε;” μόλις είχανε ξεψαρίσει σταφνοκάρι και είχαν πετάξει στη φωτιά ολόφρεσκα μυξινάρια, τσιτσίριζαν στα κάρβουνα, μύριζε μούτιλη τριγύρω η λιμνοθάλασσα, “Έλα παλληκαράκι μου να δοκιμάσεις, σου ‘χω φρεσκαδούρα, πάρε!” μου λέει ο ψαράς να με φιλέψει, κράταγε με τα δυο του δάχτυλα απ’ την ουρά ένα έτοιμο, ψημένο, τρομάζω εγώ, σιχάθηκα, πώς να το φάω έτσι ακαθάριστο με εντόσθια και λέπια μεσ’ στη στάχτη, ντρεπόμουν κιόλας ν’ αρνηθώ στην τόση εγκαρδιότητα της απρόσμενης συνάντησης, με βλέπει ο ψαράς άμαθον και διστακτικόν, με τον αντίχειρα του άλλου χεριού τραβάει το κεφάλι, φεύγουν μαζί του και τα σπλάχνα, τα ‘ρίξε στα γατιά που κόβαν βόλτες γύρω, έβγαλε και τη ραχοκοκαλιά, ίδιος ταχυδακτυλουργός, το σήκωσε ψηλά και μου δώσε στο στόμα το ψαχνό, άσπρο, αχνιστό με τη δικιά του υγρασία να στάζει, πεντανόστιμο, δεν είχα φάει καλλίτερο κι έμεινε η μνήμη του ανεξίτηλη να ‘ρχεται, να ξανάρχεται, ακατάλυτη, να παραστέκει απρόσωπους κι ετοιματζίδικους καιρούς αυτή η απλότητα, η γεύση της χειροποίητης ζωής που με το τίποτε γινόταν πανηγύρι. Θα ‘ρθει ο νέος Θωμάς που τ’ αγαπάει το βράδυ να τα φάμε με χόρτα και φασόλια μαυρομάτικα.