Λοιπόν ο Λάκης είχε μια ιδέα καλοκαιριάτικα....Σιγά το πράγμα θα σκεφτείτε...θάματα συμβαίνουν κάθε μέρα....ποιος τα προσέχει πια;
Τι σημασία έχει ποιος ασχολείται με τα θαύματα;
Λιθαράκια στον δρόμο της ζωής χτίζουν και καθορίζουν τις πορείες μας και πολλές είναι εκείνες οι φορές που μένουμε έκθαμβοι μπροστά τους... δύσκολα να τα κατανοήσουμε και δυσκολότερα ακόμη να αντισταθούμε...
Ανάβω λοιπόν κι εγώ τα κεράκια μου απόψε κατόπιν εορτής στην Παναγιά του Λάκη έτσι όπως μου την περιέγραψε πιο πάνω :
Κερί πρώτο:
"Το παιδί της παραμονής"
Συνθέτρια -ερμηνεύτρια η ιέρεια Λένα Πλάτωνος...
Το θάμα: Με τον Δημήτρη γνωριστήκαμε στα Mac Donald's όταν πρωτανοιξαν στο Πασαλιμάνι το '92...
Περίεργη γνωριμία από την αρχή...
Βάρδιες πολλές.... νύχτα, πρωί, απόγευμα... όλα μέσα... αλλά τα νιάτα τι να καταλάβουν από τέτοια;
Όταν λοιπόν δεν ήμασταν στην ίδια βάρδια με τον Δημήτρη είχαμε "κρυφή" επικοινωνία μέσω των ντουλαπιών μας στα αποδυτήρια.... είχε μία τρυπούλα η πόρτα του ντουλαπιού κι από κει χώρεσε να περάσει όλο το μυστήριο... ρίχναμε χαρτάκια σημειώματα ο ένας στον άλλον.... συνήθως στίχους από τραγούδια...δεν θυμάμαι ποιος το πρωτοξεκίνησε... εκείνος νομίζω... έτσι γνώρισα μία άλλη Πλάτωνος...όχι μόνο αυτή που ήξερα από την Λιλιπούπολη...
Σε αυτά τα τραγούδια υπήρχε ένα μυστήριο.... έτσι όπως τα διάβαζα..."κάτσε»,μου λέειο Δημήτρης, «να σου γράψω μια κασέτα"
Όταν πήρα στο χέρι μου την κασέτα και πήγα στην τραπεζαρία μας που είχαμε το υποτιθέμενο στερεοφωνικό να την ακούσω σχεδόν μεταφέρθηκα σε μία άλλη διάσταση!
Το παιδί της παραμονής; Είπα μέσα μου....νωχελικό αμφι στο κέντρο της εισόδου; Καλέ τι είναι αυτό;
Αυτή είναι ποίηση του 2023! (Σκέφτηκα)
Χερουβείμ από ροζ σπέρμα και ματ συναισθήματα;
Καλέ εε μήπως λέει για μένα;
Είχε συντελεστεί το πρώτο θαύμα!
Απλά.... σκοτεινά.... ανώδυνα... ανυποψίαστα..... καταλυτικά! Από τότε, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει κι ακούσω πάλι αυτό το τραγούδι (κι άλλα από αυτήν την κασέτα αλλά αυτό ιδιαιτέρως!) με φαντάζομαι στην τραπεζαρία 23 χρονών παιδί σκυμμένο μπροστά στο στερεοφωνικό με τα ενσωματωμένα μέρη, το φερμένο από την Αγγλία να προσκυνάω την ποίηση, την τέχνη, τον έρωτα και τη ζωή!
Κερί δεύτερο:
Τα ηλίθια αστεία των οσίων Στέρεο Νόβα:
Πάλι πίσω στα Mac Donald's θα πάμε... αλλά όχι στην αρχή της καριέρας μου όπως πριν... τώρα βρισκόμαστε στο τέλος!
Ναι δυστυχώς όλα τα ωραία έχουν κάποτε ένα τέλος που ίσως κάποιες φορές το προκαλούμε και μόνοι μας... αλλά με την ωριμότητα του τώρα σκέφτομαι ότι κανένα τέλος δεν πρέπει να μας τρομάζει, όπως τρόμαξε εμένα τότε... είτε έτσι είτε αλλιώς θα έρθει το τέλος...το μυστικό είναι να το αποδεχτούμε με ευλάβεια και να το προσκυνήσουμε κι αυτό, γιατί μία ολοκαίνουργια αρχή μας περιμένει...μια αρχή ίσως θαυματουργή!
Η σχέση μου λοιπόν με τον Δημήτρη προχώρησε αρκετά... βαθιά φιλία, πλατιά... ανυψωτική... πτητική...μοναδική όπως θέλετε πες το... γυρνούσαμε μαζί σε θέατρα, σινεμά, συναυλίες.... παθιασμένοι με την τέχνη.. αχώριστοι… εκείνος δεινός μουσικόφιλος και συλλέκτης δίσκων κι ακολουθούσα κι εγώ με πίστη κι αφοσίωση.... φτάσαμε λοιπόν και στους στέρεο Νόβα... θαυμάσιοι.... εγώ ενθουσιάστηκα με το τραγούδι " ηλίθια αστεία".... ευτυχισμένη πολύ περίοδος με κάποια βέβαια δράματα σημαντικά αλλά... νέοι είμαστε μωρέ... τα 25 δεν τα είχα κλείσει καλά καλά και γίνεται το μπραφ.... από ένα μπέρδεμα τεράστιο, που προκάλεσα εγώ, φτάσαμε στο σημείο να συζητείται η απόλυση μου από τα Mac Donald's ...θα μου πείτε συμβαίνουν αυτά...ναι όντως αλλά εγώ δεν έχανα μόνο την δουλειά που την περίοδο εκείνη την είχα περισσότερο ανάγκη... έχανα και την σχέση με τον Δημήτρη....(νόμιζα...φοβόμουνα) την άμεση τουλάχιστον...το παντού μαζί...τα μηνύματα στο ντουλάπι.... όλο αυτό το ιερό και όσιο που είχαμε δημιουργήσει... πιάνοντας λοιπόν τα μηνύματα των τελευταίων ημερών μέσα σε μια άθλια εργασιακή κατάσταση , όπως είχε δημιουργηθεί, είχα προβλέψει κι είχα γράψει ένα τελευταίο γράμμα για το περιβόητο ντουλάπι του Δημήτρη που άντεξε στα σπλάχνα του όλη αυτήν την ιερότητα και την αμαρτία ... θα του το έριχνα την μέρα που θα δήλωνα παραίτηση αν δεν ήμασταν στην ίδια βάρδια. ... έτσι κι έγινε... Η βάρδια μου θα τελείωνε στις 11 το βράδυ αλλά εγώ γύρω στις 8 παραιτήθηκα..... έριξα σχεδόν με κλάματα το στερνό μου γράμμα , όπως θα έλεγε κι ο στιχουργός… κι έφυγα...
Το οποίο τέλειωνε κάπως έτσι..."μη καταναλώνεσαι και μη γελάς με ηλίθια αστεία"....(στίχος από τους στέρεονοβα)… ήθελα να του δώσω μία τελευταία συμβουλή… ήθελα να του αφήσω εκεί αποτυπωμένη την ματιά μου να του δίνει δύναμη και θάρρος… ήθελα τα αισθήματα μου να ξεχειλίσουν το ντουλάπι αόρατα και πανίερα… ενσωματωμένα εκεί για πάντα!
Έφυγα ηττημένος… αποκαρδιωμένος … σχεδόν μόνος… με μόνο σύμμαχο την ηλικία μου… και είπα να περιμένω …
Και ιδού το δεύτερο θάμα…
Την άλλη μέρα μόλις τελείωσε τη βάρδια ο Δημήτρης....κι αφού είχε μάθει τα καθέκαστα....κι αφού δάκρυσε κι αυτός ίσως λίγο για αυτόν τον βίαιο χωρισμό… τον « λόγω ανωτέρας βίας.....» ήρθε σπίτι μου τρέχοντας....με ταξί αν θυμάμαι καλά...κι από τότε πάνε 30 χρόνια σχεδόν.... μαζί..... Εγώ δεν είμαι πια το παιδί της παραμονής ,αλλά ένα κόσμημα από το παρελθόν έχει μείνει, ένα κίνημα από το παρελθόν διατρέχει το είναι μου.... δεν είμαι τόσο παιδί πια και μου λείπει αυτό.... αλλά και οι δύο μας ακόμα αγαπημένοι συνεχίζουμε και δεν γελάμε με ηλίθια αστεία!!!
Και του χρόνου....
