Ήταν ένας από τους πολύ παλιούς  χειμώνες, που χωρίς καμία όρεξη για δουλειά, με τεράστια υπαρξιακά προβλήματα, με φοβερό πονοκέφαλο και μία αλλοτρίωση ,που τα έκανε όλα αυτά χειρότερα, είχα κουβαλήσει το κουφάρι μου στο κυλικείο του Ε' τελωνείου Πειραιά και είχα δώσει την δική μου παραγγελία, έναν με ολίγη στο χοντρό και ένα SANTE σκέτο, για να στανιάρω, λίγο πριν με καταπιεί η πέτρινη αποθήκη του Ο.Λ.Π..

Εκείνη την στιγμή, μ' εκείνες τις συνθήκες, μου φαίνεται ότι αυτή η παραγγελία ήταν ότι πιο αηδιαστικό μπορούσα ν' αντέξω. Προτιμούσα να με βασανίσουν με φάλαγγα, να μου βάλουν βραστά αυγά στις  μασχάλες (για να μην ξεχνιόμαστε) παρά να με υποβάλλουν στο βασανιστήριο  να πιώ ένα γλυκύ βραστό στο πλαστικό και να καπνίσω ένα OSCAR εκατό χιλιοστών (μου φαίνεται ότι εκείνη την εποχή δεν έβγαινε σε άλλη εκδοχή, οπότε το εκατό χιλιοστών περίσσευε).

Στη φωνή όμως του φορτηγατζή  διέκρινα την καύλα, την αδημονία και την λαχτάρα   που είχε να πάρει τα καλούδια του και να πάει στην καμπίνα του φορτηγού του για να τα απολαύσει.

Οπότε:

Δεν πα να βρίζεις το σκύλο  που έχει το στερεοφωνικό του τσίτα στο αυτοκίνητο και εκστασιασμένος ακούει Σώτη Βολάνη.

Δεν πα να φρικάρεις, όταν η Έφη Θώδη ερμηνεύει το "μπήκαν τα γίδια στο μαντρί", για άλλους τα κλαρίνα είναι η ζωή τους είτε τα παίζει ο Πετρολούκας Χαλκιάς, είτε τα συνοδεύει το Εφάκι.

Δεν πα να λες ''δεν τον αντέχω τον Αντρέι Βάιντα'', τον γουστάρει ο Αντώνης, ο κολλητός σου.

Δεν πα ν' αναγουλιάζεις με την διπλανή παρέα που τρώει πατσά, τα ρουφήγματα από τα κουτάλια, σου μαρτυρούν  ότι εκεί πέρα το απολαμβάνουν και όταν ακούς μες στις ρουφηξιές: Ρε Ειρήνη φέρε να βάλω κι εγώ λίγο σκορδοστούμπι, εκεί τα βλέπεις όλα.

Δεν πα να λες ''τι είναι αυτή η κουρτίνα που φοράει αυτή η κοπέλα;''- σκέψου ότι είναι ένα φόρεμα που το  διάλεξε μέσα από χιλιάδες φορέματα.

Ρε δεν πα να λες ''τι διάολο παίζουν ρε γαμώτο αυτοί οι   IRON MAIDEN!''  κι οι γιοι σου ,που τους γουστάρουν, να στα πρήζουν απ'  το πρωί μέχρι το βράδυ μ' αυτόν το θόρυβο που μόνο με μουσική δε μοιάζει.

Όθεν:

Μην ξαναπείς ωραίο τραγούδι, νοστιμότατο φαγητό, φινετσάτο  ρούχο, καταπληκτικό φιλμάκι και προ πάντων μην πεις τι σαχλαμάρα πήγαμε και είδαμε, τι ανοστούρα Θεέ μου, πα, πα, πα τι κιτσαριό είναι αυτό. Πες μ' αρέσει  ή δε μ' αρέσει και όχι μόνο καθάρισες , αλλά είσαι και μέσα στην  πραγματικότητα.

Τώρα θα μου πεις : Καλέ πως ν' αφήσω ασχολίαστο το ροζ συνολάκι της σιτεμένης κυρίας που περιμένει στη στάση το λεωφορείο και είναι σαν μπομπονιέρα με μπαγιάτικα μύγδαλα στα κουφέτα; Δεν ξέρω τι να σου πω γι' αυτή την περίπτωση. Αλλά για πρόσεχε.

Εν τω μεταξύ η Πέτρινη είχε κλείσει και μακάρισα την τύχη μου γιατί αν αυτό συνέβαινε την προηγούμενη μέρα, θα την είχα πουτσίσει αφού τα εμπορεύματα , ήταν ευπαθή και ευαλοίωτα και ήθελαν αυθημερόν εκτελωνισμό.