Διηγήματα (142)
Ιστορίες του Πειραιά ( ή στερητικό σύνδρομο), του Στράτου Μάκρα στο fb
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Με την ευκαιρία της δυνατότητος να πάμε σε άλλο δήμο, πήγαμε σήμερα μια βόλτα στον Πειραιά! Βόλτα, Ταχυδρομείο - Πασαλιμάνι - Ναυτικό Μουσείο και πάλι πίσω, να δούμε αν κουνιούνται οι βάρκες (κουνιούνται). Αρκετός κόσμος στην παραλία, όλοι σχεδόν με ένα πλαστικό ποτήρι καφέ στο χέρι, λες πια και χωρίς καφέ δεν μπορούμε να περπατήσουμε, μπερδευόμαστε και χάνουμε το βήμα μας. Νέες εποχές νέα ήθη σκέφθηκα ως παλαιός! Βλέποντας λοιπόν τον κόσμο με το καφέ στο χέρι θυμήθηκα μια παλιά ιστορία. 
Το καλοκαίρι εξάπτει τα πάθη. Η πανσέληνος το ίδιο. Ο συνδυασμός αυτών των δυο "σκοτώνει" . Ένα μικρό ερέθισμα φτάνει. Σκέψου να δεις και την πηγή του πόθου σου, εδώ μπρος στα μάτια σου. Ολοζώντανη. Σε μια εφηβεία που τα είδωλα πάνε κι έρχονται. Είδωλα που πηγάζουν και εκπορεύονται από ένα λίκνισμα, ένα χαμόγελο, ένα απόμακρο χάδι, ας μη πάμε σε πιο χοτ καταστάσεις. Σε μια εφηβεία που, οτιδήποτε εξιτάρει τις αισθήσεις σου μένει για πάντα στη μνήμη σου. Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Και να ξέρεις, τα είδωλα δε γερνάνε ποτέ. Εσύ μεγαλώνεις τα είδωλα όχι.
Στις αποβάθρες ή προσπαθεί να κοιτάζει αλλού, στο κενό
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Ενα ΒΡΑΔΥ του ΔΕΚΕΜΒΡΗ. Χιόνια και κακοκαιρία παρέλυσαν αεροδρόμια, σιδηροδρομικούς σταθμούς και αυτοκινητόδρομους, προκαλώντας τεράστιες και ενοχλητικές καθυστερήσεις. Στον μεγάλο σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου ένα Eurostar είναι έτοιμο αν αναχωρήσει, αλλά το πολιόρκησαν επιβάτες που τους κατέβασαν από άλλες μπλοκαρισμένες αμαξοστοιχίες, και, σε κατάσταση σύγχυσης από τις χαμένες ανταποκρίσεις, κατακλύζουν τώρα, στοιβαγμένοι και όρθιοι, το τρένο που προοριζόταν για ταξιδιώτες για ταξιδιώτες με εισιτήριο και κανονική κράτηση, οι οποίοι κάθονται, ανυπόμονοι, στις θέσεις τους.
Συνταξιούχοι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, του Βαγγέλης Σιαφάκα στο fb
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Η δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει η συμπαθής κατηγορία των συνταξιούχων εξαιτίας του κορονοϊού, οδήγησε τον Βάσο Σουρή στην διενέργεια μιας έρευνας τα αποτελέσματα της οποίας είχε πρόθεση να καταθέσει στον ΕΟΔΥ.
μου λένε στο αυτί ψιθυριστά τη νύχτα στον ύπνο μου, ότι
βαρέθηκαν να ακούν τόσα χαμένα λόγια-λόγια του αέρα, φθόγγους τυραννικούς, συλλαβές ασύλληπτες, λέξεις ξύλινες, φράσεις πριόνια, προτάσεις ποτάμια ρηχά,
μου ξαναλένε, ότι
έτσι άρχισαν οι λωβοί τους να μακραίνουν από ανία, να ακολουθούν τα ενώτια κατά μήκος, τα εύθαυστα πτερύγια να κινδυνεύουν στη βορά του ανέμου, οι ρηχές κοιλάδες να βαθαίνουν από λύπη,
"Το νόημα της ζωής μου", ένα διήγημα του Γιώργου Τσιρίδη
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Χθες (4.12) γιόρταζαν οι Βαρβάρες κι είχα στο νου μου να δημοσιεύσω ένα διήγημα από το "Επτά φορές Βαρβάρα", μια συλλογή διηγημάτων μου. Από αυτά τα επτά διηγήματα (εξ ου και ο τίτλος) έχω δημοσιεύσει δύο ή τρία, πάντα επ' ευκαιρία της γιορτής της 4ης Δεκεμβρίου. Με καθυστέρηση μιας μέρας, θα δημοσιεύσω και σήμερα ένα ακόμη.
Α'
Είμαι φαντάρος στον Έβρο, συγκεκριμένα στο Διδυμότειχο. Ενός τραγουδιού οι στίχοι λένε: “του παράλογου η θητεία, αγχωμένη μαλακία, Διδυμότειχο μπλουζ”. Κι εγώ το είχα ακούσει πριν έρθω. Κι είχα στο νου μου ότι θα βρω μια κόλαση. Ήταν λάθος όμως. Το τραγούδι ήταν παράλογο, όχι το στρατόπεδο!
Πρώτη συνεδρία παιδοψυχολόγου με έναν 12χρονο, από την Giovanna Tsirigoti, στο fb
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Ξέρεις γιατί έρχεσαι εδώ;"Ο ξανθός άγγελος", αφιερωμένο στους φίλους Παναθηναϊκούς για τα δύσκολα χρόνια που περνάνε
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Γιάννη Ευσταθιάδη «Ανοιχτό μικρόφωνο – Μονόλογοι και ομολογίες» το οποίο κυκλοφορεί στις 15 Νοεμβρίου από τις εκδόσεις Μελάνι. Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός
Έτσι με φώναζαν. Τι λέω «φώναζαν»… Ούρλιαζαν, τραγουδούσαν, παραληρούσαν!
Ήμουν ο ήρωάς τους, ο πρώτος μύθος του ελληνικού ποδοσφαίρου, κατά πώς λέν’ οι ιστορικοί.
Ομάδα μου, ο Παναθηναϊκός.
Η θέση μου: μέσα δεξιά.
Όλοι οι κάτοικοι των αυστραλιανών παράλιων περιοχών κατέβαιναν στην παραλία, όταν κυκλοφορούσε το νέο πως κάποια αποπροσανατολισμένη φάλαινα είχε βγει στα ρηχά. Οι άνθρωποι, όλο αυτοθυσία, φύλαγαν σκοπιά δίπλα της για να βρέχουν το ευαίσθητο δέρμα της με νερό και να προσπαθούν να την κάνουν να επιστρέψει στη θάλασσα. Κάτι γηραιές κυρίες ντυμένες σαν χίπισσες υποστήριζαν πως ήξεραν πως έπρεπε να το κάνουν. Υποτίθεται πως έφτανε να πούνε " Πήγαινε, πήγαινε αδελφέ μου" ή "αδελφή μου", και να της περάσουν τη θετική ενέργεια με κλειστά μάτια.
Σε αντιδιαστολή με την Αθήνα, όπου ο ήλιος ανατέλλει στον Τρελό και δύει στο Δαφνί, (μια ρήση που πάντα θυμόμουν), στην Αίγινα, ο ήλιος ανατέλλει στο Ελλάνιο Όρος και δύει στην Πέρδικα. Αυτός ήταν ο λόγος που με έκανε να αποφασίσω να περάσω στο νησί, εκείνο το παράξενα φορτισμένο με ανησυχία, καλοκαίρι.