Επειδή ακόμα και οι της 3ης ηλικίας άνθρωποι κρύβουν μέσα τους ένα παιδί, το γιατί το σύνηθες είναι να έχουν κακές σχέσεις μαζί του δεν το γνωρίζουμε ακριβώς. Αυτό όμως που ισχυρίζονται οι των ψυχοεπιστημών είναι πως αυτή η κακή σχέση είναι μία από τις αιτίες των δυσλειτουργιών που μπορούν να εκδηλωθούν σε κάθε ηλικία. Μία από τις ανώδυνες επιπτώσεις αυτών των κακών σχέσεων είναι όταν π.χ παίρνει το παιδί το πάνω χέρι και τότε είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να γελοιοποιείται ο ξενιστής τους ή όταν παραμελείται συστηματικά απ'αυτόν να μαραζώνει και έτσι να δυσκολεύεται πολύ ο ενήλικας να παίζει.
Γι'αυτό η προδημοσίευση ενός αποσπάσματος από το βιβλίο του Νίκου Σιδέρη «Πώς το παιδί μαθαίνει να ζητά λαμβάνοντας υπόψη και τον άλλον», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αρμός, δεν απευθύνεται αποκλειστικά σε γονείς με μικρά παιδιά αλλά και σε όσους ενδιαφέρονται να αναζητήσουν τις καλύτερες λύσεις σε συνεργασία με το μέσα τους παιδί.
Τέσσερις συγγραφείς - Νίκος Δαββέτας, Σοφία Νικολαΐδου, Φαίδωνας Ταμβακάκης, Άκης Παπαντώνης - διαφορετικού θεματικού ορίζοντα και υφολογικών συντεταγμένων, έγραψαν ένα πασχαλιάτικο διήγημα αποκλειστικά για τους αναγνώστες της Εφημερίδας των Συντακτών. Τέσσερις ιστορίες που εστίασαν στο ανθρωποκεντρικό/υπερβατικό αίσθημα της Μεγάλης Εβδομάδας και, υπόρρητα, στον απόηχο της βαρβαρότητας από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Το Ανοιχτό Βιβλίο, συνεχίζοντας τη διηγηματογραφική του παράδοση στις σελίδες του, εκ μέρους όλων των συνεργατών του, σας εύχεται χρόνια πολλά και καλό Πάσχα. Μισέλ Φάις.
Αν ο δοκιμιογράφος, αρθρογράφος και μεταφραστής φιλοσοφικών έργων Κωστής Παπαγιώργης δεν αποχαιρετούσε τον κόσμο μας στις 21 Μαρτίου του 2014 σήμερα θα ήταν 75 χρονών. Ευκαιρία λοιπόν για μία ακόμα αναφορά στον Παπαγιώργη διότι πολύ μας άρεσαν τα δοκίμιά του και τα άρθρα του.
Ο Παπαγιώργης γεννήθηκε το 1947 στο Νεοχώρι Υπάτης Φθιώτιδας, όπου εργαζόταν ως δάσκαλος ο πατέρας του. Στη συνέχεια έζησε στην Παραλία της Κύμης (1951-1960), στο Χαλάνδρι και εν τέλει στα Εξάρχεια, όπου και διέμεινε μέχρι τον θάνατό του.
Ο "Αναγνώστης" είναι ένα διαδικτυακό περιοδικό, μετεξέλιξη του πάλαι ποτέ "Διαβάζω", που έχει κορώνα στο κεφάλι του το βιβλίο. Θεωρείται, από όσους έχουν μία δημιουργική σχέση με τα βιβλία, ένας τόπος αξιόλογος, που απ'ότι ακούμε κάτι παραπάνω από την τρέχουσα άποψη έχει να πει πάνω στο θέμα της ανάγνωσης των βιβλίων. Διοργανώνει επίσης ποικίλες εκδηλώσεις και απονέμει κάθε χρόνο λογοτεχνικά βραβεία που έχουν ένα κύρος και μετράνε στη βιβλιόφιλη πιάτσα.
Κάθε δύο χρόνια ο Αναγνώστης και οι φίλοι του οργανώνουν την εκδήλωση Dirty Valentine. Ποιήματα και πεζά αφιερωμένα σε έναν άλλο Βαλεντίνο, γήινο, προκλητικό, σωματικά ερωτικό. Οι συνθήκες δεν επέτρεψαν φέτος να πραγματοποιηθεί η εκδήλωση και αντ΄αυτού δημοσιεύουμε ένα μικρό αφιέρωμα σε τρεις συνέχειες με 6 κείμενα γνωστών συγγραφέων. Ακολουθούν 4 από τα 6 έργα.
Άνοιξη με καλοκαιρινό σχεδόν πρωινό. Στη στάση του τρόλεϊ αρκετός κόσμος. Μια κομψή λεπτεπίλεπτη κοπέλα με πράσινο φόρεμα περιμένει στην άκρη, παράμερα.
Το κίτρινο τρόλεϊ , τόσα χρόνια δεν άλλαξε από το ΄60 το χρώμα ίδιο, μόνο που είναι τρίτης γενιάς με νέα εμφάνιση.
Οι άνθρωποι-επιβάτες έχουν στα χέρια τους το εισιτήριο-χάρτινο που πλησιάζει όμως στο τέλος του. Ξέρουν ότι μια κάρτα πλέον πλαστική θα το αντικαταστήσει.
Το τρόλεϊ έφτασε. Η κοπέλα περιμένει μέχρι να κατεβούν και να ανεβούν οι βιαστικοί και ανυπόμονοι. Τέλος ανεβαίνει κι εκείνη στρώνοντας το φόρεμά της.
Διήγημα από την Καρολίνα Μέρμηγκα
Όλες οι επιστολές είναι από το βιβλίο του Τομ Βολφ, Μαρία Κάλλας. Γράμματα και αναμνήσεις. Όλες τα «λόγια» της Μαρίας Κάλλας είναι δικά της, από το βιβλίο ή από συνεντεύξεις δικές της ή άλλων. (Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο τχ. 125, στο πλαίσιο του μικρού αφιερώματος στη Μαρία Κάλλας)
Ι.
52 χρονών, δεν είναι πολύ. Νέα γυναίκα είναι ακόμα. Εδώ άλλες φτιάχνουν τη ζωή τους απ’ την αρχή σ’ αυτήν την ηλικία. Και κρατιέται στα κιλά της, με δυσκολία βέβαια αλλά κρατιέται (ποιος δεν ξέρει καλύτερα από μένα: να συζητάμε κάθε μέρα πόσες θερμίδες έχει το καθετί, αλλά βγάζοντας απ’ έξω το αλκοόλ, αυτό δεν το συζητάμε). Χρόνια τώρα, τα κιλά που έχασε δεν τα ξαναπήρε.
Σ.Δ. Το διήγημα αυτό του Δημήτρη Κωστόπουλου που μου άρεσε γιατί δένει με ένα λιτό λόγο τα ουσιαστικά της Ιστορίας της Μικρασιατικής εκστρατείας με τα ανεξέλεγχτα πάθη της ζωής. Μέσα από εικόνες, συναισθήματα και σκέψεις ξεδιπλώνει τα της μεγάλης ήττας στη Μικρά Ασία πριν 100 χρόνια δια μέσου των πρωταγωνιστών αυτής της περιπέτειας, κομπάρσοι με τα όλα τους μιας ματωμένης Ιστορίας που πριν ζούσαν τη ζωή τους στη Δημητσάνα. Εκεί όπου επέστρεψαν και μετά το τέλος της Μικρασιατικής Καταστροφής για να παίξουν τα ρέστα τους και να ολοκληρωθεί έτσι εκτός από την εθνική τραγωδία και η προσωπική τους.
Τρεις φορές θυμάμαι μικρή να ένιωσα πριγκίπισσα. Μια με τα λουστρινένια μαύρα γοβάκια με το φιόγκο, δεύτερη με το μαλακό κόκκινο παλτό με τον μεγάλο γιακά και τα γυαλιστερά κουμπιά και τρίτη με το βελούδινο βυσσινί φόρεμα, το στολισμένο με σφηκοφωλιά στο μπούστο . Πολύτιμη εικόνα κρυμμένη σαν θησαυρός στην εσώτερη ζωή μου.
Μεγάλη χαρά κι ανυπομονησία στις γιορτές για τα κάλαντα που θα λέγαμε μαζί με μια ξαδέλφη- μόνη μου ντρεπόμουνα. Μάλλον για όλα ντρεπόμουνα, αλλά αυτό το άθλημα παραήταν για μένα. Από μακριά ερχόταν μια αβάσταχτη κληρονομιά αιδημοσύνης που την κουβαλούσα ανόητα. Και επίσης κουβαλούσαμε την παράδοση για τα κάλαντα, να πρέπει να πας σε όλα τα σπίτια ακόμα κι εκεί που δεν έχεις ξαναπλησιάσει ή δεν έχεις καν ανταλλάξει βλέμμα με τους κατοίκους του σπιτιού και πολύ περισσότερο δεν έχεις πει ούτε μια κουβέντα. Όμως η προσμονή να μετρήσεις στο τέλος τα φραγκοδίφραγκα, να τα μοιραστείς και να γυρίσεις με κανένα εικοσάρικο στην τσέπη ήταν κίνητρο ικανό.
Ο Στράφορντ στύλωσε το βλέμμα του στη σόμπα και στη μία και μοναδική πυρακτωμένη ράβδο της. Εκτόξευε διαρκώς μικρές σπίθες από τους αιωρούμενους κόκκους σκόνης που προσγειώνονταν πάνω της. Σκέφτηκε πως για έναν μικροοργανισμό, η κάθε τόση δα φλογίτσα θα έμοιαζε με καταστρεπτική πυρκαγιά, με έκρηξη στην επιφάνεια του ήλιου.
Αναλογίστηκε ξανά τα χιονισμένα λιβάδια έξω, στιλπνά, ακτινοβόλα, κι από πάνω τους τα αστέρια του ουρανού να φλέγονται με τη δική τους ψυχρή λάμψη. Άλλοι κόσμοι, αδιανόητα μακρινοί.
Λες κι είχε έναν αιώνα να το καθαρίσει., το ψυγείο. Ε…όχι, φυσικά… Μπορεί να μην είναι και η πρώτη νοικοκυρά, η σχολαστική, η ψείρα, με το βέτεξ και τη χλωρίνη στο χέρι, αλλά ούτε και τεμπέλα που βαριέται κι αποφεύγει τις κακοτοπιές και τις λεπτομέρειες.
Πρωί-πρωί το άνοιξε διάπλατα, έβαλε μια καρέκλα της κουζίνας μπροστά και κάθισε. Το κοίταξε καλά- καλά σα να επρόκειτο ν’ αρχίσει κουβέντα μαζί του. Πήρε ν’ αδειάζει τα ράφια του από πάνω προς τα κάτω. Γέμισε η κουζίνα , οι πάγκοι , το τραπέζι. Βαζάκια, γυάλες, τάπερ, μπουκάλια, λαχανικά, φρούτα. Καθώς τα ακουμπούσε στον απέναντι πάγκο σπρώχνοντας στην άκρη ημερολόγιο και χαρτιά πρώτης ανάγκης, λογαριασμούς, σημειώματα, είδε δυο-τρία γράμματα που είχαν φτάσει και δεν είχαν ανοιχτεί ακόμα.