Πριν από λίγες μέρες μάθαμε ότι ''αποσύρεται κείμενο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου* για την Ιντιφάντα που υπήρχε στο βιβλίο Γλώσσας της Γ΄ Γυμνασίου''. Δεν έχω διδάξει παρά ελάχιστα στο Γυμνάσιο και γνωρίζω τα βιβλία, και την ύλη τους, σε γενικές γραμμές. Αυτό το κείμενο δεν το είχα προσέξει. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν μια μεγάλη έκπληξη για την ίδια την ύπαρξη του κειμένου σε βιβλίο του ελληνικού σχολείου. Διάβασα το ρεπορτάζ από το οποίο πήραν οι ανθολόγοι των κειμένων το απόσπασμα -ένα καλογραμμένο ρεπορτάζ του Σεπτεμβρίου 2002. Ο Παπακωνσταντίνου γράφει πολύ καλά και τα κείμενά του είναι μεστά πληροφοριών, ιδεών και αναλύσεων. Ένας ωραίος δηλαδή συνδυασμός που μπορεί να προσφέρει σε ένα παιδί έναυσμα σκέψεων και υπόδειγμα λόγου. Όταν μάλιστα αυτά τα δυο αφορούν γεγονότα της νεότερης ιστορίας, της ιστορίας της εποχής μας, τα πράγματα είναι ακόμα πιο ενδιαφέροντα και γόνιμα. Πλην όμως η ελληνική πολιτεία καλύπτει με βαρύ πέπλο σιωπής τέτοια θέματα. Με όλη την κατάσταση στην Γάζα, όπου παιδιά δολοφονούνται την ώρα που συγκεντρώνονται για να πάρουν λίγα ψίχουλα ώστε να επιβιώσουν, είναι περίπου απαγορευμένο στους εκπαιδευτικούς να πάρουν ανοιχτά φιλοπαλαιστινιακές θέσεις και όσοι το κάνουμε, ξέρουμε ότι είναι επικίνδυνο σε μια εποχή που οι ΕΔΕ είναι σε ημερήσια διάταξη και συνάδελφοι βγαίνουν σε αργία για τις απόψεις τους. Αλλά φίλος μεν o Πλάτων, φιλτάτη δε η αλήθεια και έργο του εκπαιδευτικού είναι να διδάξει και με το παράδειγμά του.
Αφαιρέθηκε λοιπόν το κείμενο του κ. Παπακωνσταντίνου και αντικαταστάθηκε, λέει, από ένα που γράφτηκε από την Τεχνητή Νοημοσύνη. Δεν το έχω διαβάσει αλλά οι πληροφορίες λένε ένα κείμενο γενικόλογο και άοσμο. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως είναι έτσι. Ερωτήματα να μην γεννιούνται στα παιδιά, αυτό έχει σημασία. Έχετε ψάξει λίγο τα βιβλία της Ιστορίας του Λυκείου; Ένα σημείο στίξης λείπει, δεν υπάρχει πουθενά μέσα στην ιστορική αφήγηση: το ερωτηματικό. Όλα είναι δεδομένα, δεν υπάρχει πουθενά περιθώριο αναρώτησης, μια αυθεντία αποφάσισε πως έτσι και μόνον έτσι έχουν τα πράγματα. Πως απαγορεύεται να τα δούμε από άλλες πλευρές, να ψάξουμε τις πιθανότητες, να σκεφτούμε μια άλλη αιτιολόγηση των πραγμάτων.
Η επιβολή μιας άνωθεν αλήθειας είναι παλιό έργο και μέθοδος της εξουσίας από τα αρχαία χρόνια. Η αποσιώπηση, ακόμα και η αλλαγή της εξέλιξης των γεγονότων ώστε να εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα είναι γνωστά από την αρχαιότητα. Το 414 π.Χ. , κατα τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, στη φάση της σικελικής εκστρατείας, ο αθηναϊκός στόλος συγκρούστηκε με τον στόλο των Συρακουσίων. Η ήττα των Αθηναίων ήταν μεγάλη. Μερικούς αιώνες μετά ο αυτοκράτορας Τίτος Φλάβιος Βεσπασιανός (69-79 μ.Χ) στα εγκαίνια της ανακαίνισης του Κολοσσαίου, πρόσφερε στο ρωμαϊκό λαό ένα μεγαλοπρεπές θέαμα, μια naumachia (αναπαράσταση ναυμαχίας μέσα στην αρένα). Αναπαραστάθηκε η προαναφερθείσα ναυμαχία. Επειδή όμως ο ρωμαίος αυτοκράτορας ταυτιζόταν με τους Αθηναίους, δεν ηθελε να δει ο λαός του την ήττα τους. Έτσι άλλαξε το αποτέλεσμα της ναυμαχίας και οι Αθηναίοι κατήγαγαν περιφανή νίκην επί των Συρακουσίων.
Εύκολα αλλάζουν οι εξουσίες την Ιστορία κατά το δοκούν. Στις μέρες μας τα πράγματα διευκολύνθηκαν ακόμα περισσότερο με την Τεχνητή Νοημοσύνη που μας βάζει σε ένα φανταστικό κόσμο όπου όλα υπάρχουν και δεν υπάρχουν, όλα είναι πιστευτά αφού υπάρχουν ''αποδείξεις''. Αφού ζούμε ένα αιώνιο παρόν, χωρίς ιστορικές ρίζες, χωρίς διάθεση έρευνας, θεωρώντας ως μόνη πηγή πληροφορίας και γνώσης τα βιντεάκια του TicToc και τα κείμενα της Τ.Ν.
Γάζα, η πόλη με τα παιδιά χωρίς χαμόγελο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
* Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε το 1959 στην Αθήνα. Σπούδασε στο Φυσικό Τμήμα του πανεπιστήμιου της Αθήνας, εργάστηκε ως μεταπτυχιακός υπότροφος- ερευνητής στο ερευνητικό κέντρο "Δημόκριτος" και έγινε διδάκτορας Θεωρητικής Φυσικής. Με τη δημοσιογραφία ασχολείται επαγγελματικά από το 1990. Εργάστηκε στις εφημερίδες Δημοκρατικός Λόγος και Νίκη, στο περιοδικό ΕΝΑ, στον ραδιοσταθμό ΩΧ FM και στους τηλεοπτικούς σταθμούς STAR και SKY ως συντάκτης του πολιτικού ρεπορτάζ, αρθρογράφος και αρχισυντάκτης ενημερωτικών εκπομπών. Από το 1998 εργάζεται στην εφημερίδα Καθημερινή ως συντάκτης του διεθνούς ρεπορτάζ. Έχει γράψει οκτώ βιβλία που εκδόθηκαν από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Λιβάνης και Τόπος, ενώ έχει συνεργασθεί σε συλλογικά έργα. Μιλά ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά.
Σχόλια
Όχι γιατί είναι κακό να μαθαίνουν οι έφηβοι, όσο γιατί δεν υπήρχε ανάλογη πληροφόρηση για την «άλλη άποψη», την άποψη των Ισραηλινών.
Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα:
Να υπάρξει Παλαιστινιακό κράτος ή όχι;
Να υπάρχει Ισραηλινό κράτος ή όχι;
Η περιγραφή επιμέρους συνεπειών του πολέμου εξόντωσης μεταξύ των ακραίων στην απάντηση των δυο ερωτημάτων, σε ατομικό επίπεδο άμαχων διεγείρουν τον συναισθηματισμό αλλά αποκοιμίζουν τον λογισμό.
Φυσικά η υπεροπλία του Ισραήλ δημιουργεί αισθήματα συμπάθειας προς τους μονίμως ηττημένους γιατί οι ηττημένοι υποφέρουν περισσότερο και περισσότεροι απ’ ότι οι νικητές. Θα θέλαμε οι ηττημένοι να είναι νικητές; «Από τον ποταμό στην θάλασσα» δηλαδή να βλέπαμε ένα παλαιστινιακό κράτος, να διαλυθεί το κράτος του Ισραήλ;
Γιατί;
Συμβαίνει όμως στην ελληνική συμπαράσταση προς τον Παλαιστινιακό λαό να προβάλλεται ή έστω να παραβλέπεται αυτή η επιδίωξη της Χαμάς από τους συμπαραστάτες. Η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ στην τελευταία πρόσκληση σε συλλαλητήριο κυκλοφόρησε σε αφίσα τον χάρτη της Χαμάς όπου όλη η γεωγραφική περιοχή της Παλαιστίνης όπως την είχε ονομάσει η Βρετανική εντολή, παρουσιάζεται Αραβική με εξάλειψη του Ισραήλ.
Φτάνουμε και συμμετέχουμε στο αδιέξοδο έτσι.
Να φύγει ή να μείνει το επίμαχο κείμενο από την ύλη της 3ης Γυμνασίου; Να συμπληρωθεί με τις απόψεις της άλλης πλευράς; Είναι μόνον οι Παλαιστίνιοι έθνος χωρίς κράτος στην κοντινή μας έστω περιοχή; Για τους Κούρδους, πολύ πολυπληθέστερο έθνος, να γράψουμε κάτι κι ας σφαχτούμε διπλωματικά με τουλάχιστον 4 κράτη της περιοχής;
Νομίζω, καλύτερα ένα κείμενο «… οι πληροφορίες λένε ένα κείμενο γενικόλογο…» αλλά με αναφορά στον δικαιωματισμό, παρά η ντε και καλά προσωπική άποψη του εκπαιδευτικού όποια κι αν είναι… αλλιώς, ΕΔΕ. Γιατί δεν είναι ο εκπαιδευτικός που διδάσκει δικαιοσύνη, κανείς δεν είναι ικανός γι αυτό. Στην καλύτερη περίπτωση οφείλει να διδάσκει τον τρόπο για την διερεύνηση της δικαιοσύνης.
Τροφοδοσία RSS για τα σχόλια αυτού του άρθρου.