Διηγήματα (179)
"Το νόημα της ζωής μου", ένα διήγημα του Γιώργου Τσιρίδη
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Χθες (4.12) γιόρταζαν οι Βαρβάρες κι είχα στο νου μου να δημοσιεύσω ένα διήγημα από το "Επτά φορές Βαρβάρα", μια συλλογή διηγημάτων μου. Από αυτά τα επτά διηγήματα (εξ ου και ο τίτλος) έχω δημοσιεύσει δύο ή τρία, πάντα επ' ευκαιρία της γιορτής της 4ης Δεκεμβρίου. Με καθυστέρηση μιας μέρας, θα δημοσιεύσω και σήμερα ένα ακόμη.
Α'
Είμαι φαντάρος στον Έβρο, συγκεκριμένα στο Διδυμότειχο. Ενός τραγουδιού οι στίχοι λένε: “του παράλογου η θητεία, αγχωμένη μαλακία, Διδυμότειχο μπλουζ”. Κι εγώ το είχα ακούσει πριν έρθω. Κι είχα στο νου μου ότι θα βρω μια κόλαση. Ήταν λάθος όμως. Το τραγούδι ήταν παράλογο, όχι το στρατόπεδο!
Πρώτη συνεδρία παιδοψυχολόγου με έναν 12χρονο, από την Giovanna Tsirigoti, στο fb
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Ξέρεις γιατί έρχεσαι εδώ;"Ο ξανθός άγγελος", αφιερωμένο στους φίλους Παναθηναϊκούς για τα δύσκολα χρόνια που περνάνε
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Γιάννη Ευσταθιάδη «Ανοιχτό μικρόφωνο – Μονόλογοι και ομολογίες» το οποίο κυκλοφορεί στις 15 Νοεμβρίου από τις εκδόσεις Μελάνι. Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός
Έτσι με φώναζαν. Τι λέω «φώναζαν»… Ούρλιαζαν, τραγουδούσαν, παραληρούσαν!
Ήμουν ο ήρωάς τους, ο πρώτος μύθος του ελληνικού ποδοσφαίρου, κατά πώς λέν’ οι ιστορικοί.
Ομάδα μου, ο Παναθηναϊκός.
Η θέση μου: μέσα δεξιά.
Όλοι οι κάτοικοι των αυστραλιανών παράλιων περιοχών κατέβαιναν στην παραλία, όταν κυκλοφορούσε το νέο πως κάποια αποπροσανατολισμένη φάλαινα είχε βγει στα ρηχά. Οι άνθρωποι, όλο αυτοθυσία, φύλαγαν σκοπιά δίπλα της για να βρέχουν το ευαίσθητο δέρμα της με νερό και να προσπαθούν να την κάνουν να επιστρέψει στη θάλασσα. Κάτι γηραιές κυρίες ντυμένες σαν χίπισσες υποστήριζαν πως ήξεραν πως έπρεπε να το κάνουν. Υποτίθεται πως έφτανε να πούνε " Πήγαινε, πήγαινε αδελφέ μου" ή "αδελφή μου", και να της περάσουν τη θετική ενέργεια με κλειστά μάτια.
Εκείνο το παράξενο καλοκαίρι, της Λίζας Διονυσιάδου
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Σε αντιδιαστολή με την Αθήνα, όπου ο ήλιος ανατέλλει στον Τρελό και δύει στο Δαφνί, (μια ρήση που πάντα θυμόμουν), στην Αίγινα, ο ήλιος ανατέλλει στο Ελλάνιο Όρος και δύει στην Πέρδικα. Αυτός ήταν ο λόγος που με έκανε να αποφασίσω να περάσω στο νησί, εκείνο το παράξενα φορτισμένο με ανησυχία, καλοκαίρι.
Το Όρος είναι η ψηλότερη κορυφή στο νησί. Από κει τα βλέπεις όλα.(Πάντα ήθελα να μπορώ να τα βλέπω όλα). Οι ντόπιοι κρύβονταν εκεί για να γλυτώσουν από τις επιθέσεις των πειρατών. Ο Ελλάνιος Δίας , από τον οποίο πήρε το όνομά του το Όρος, ήταν βροχοποιός. Σε αυτόν δεήθηκε ο Αιακός, ο πρώτος μυθικός βασιλιάς της Αίγινας , να βρέξει. Πέρα απ’ αυτό, τα διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα φανερώνουν ότι ο τόπος αυτός είχε ιδιαίτερη σπουδαιότητα κατά την προϊστορική αλλά και την Ελληνιστική και την Βυζαντινή εποχή.
Ο νυχτερινός τραγουδιστής και η γυναίκα στο παγκάκι, της Κατερίνας Ευθυμίου
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Δύο καλογραμμένες κι ενδιαφέρουσες από τις 18 μικρές ιστορίες της Κατερίνας Ευθυμίου.
Νυχτερινός τραγουδιστής
Έκοβα βόλτα στο κατάστρωμα καπνίζοντας ένα από τα «κομμένα», όταν τ' αυτί μου έπιασε έναν γνώριμο σκοπό. Πρέπει να κάνω λάθος, αμέσως με αμφισβήτησα. Μήπως ήταν απλά ένα τρίξιμο; Τα πλοία έχουν δικές τους μουσικές, σκοινιά και λαμαρίνες, μηχανές, αέρα και θάλασσα αφρισμένη. Αλλά ο σκοπός συνέχιζε κι η περιέργεια, που πάντα μου τρώει τα σωθικά, με τσίγκλιζε το μυστήριο να λύσω. Προσπάθησα να εντοπίσω τον έτερο επιβάτη, τον βραδινό τραγουδιστή, αλλά κάθε που τον πλησίαζα απότομα σιωπούσε. Μα πού να κρύβεται άραγε; Πώς βρέθηκε εδώ πέρα;
Η κατάρα της Μπέμπας, του Χρήστου Χωμενίδη
Συντάκτρια Σούζη Παλαιοκώστα
Στη νήσο Χ., όπου παραθερίζαμε προ μηνός, ο οικοδεσπότης μας μάς πήγε ένα απόγευμα βαρκάδα – για ψάρεμα το προόριζε, δεν πιάσαμε όμως ούτε λέπι.
Καθώς πλέαμε στα ρηχά, παράλληλα με την ακτή, αντικρίσαμε ξάφνου, ένα-ενάμισυ χιλιόμετρο έξω από τη χώρα, σε μια παραλία που δεν είχε τύχει να επισκεφθούμε, ένα επιβλητικό ερείπιο. Ενα τριώροφο κουφάρι σε σχήμα Π, που τα παράθυρά του έχασκαν δίχως τζάμια και οι τοίχοι του είχαν ξεπλυθεί από τον σοβά – τούβλα είχαν απομείνει και κολώνες, που από τα σωθικά τους πρόβαλλαν σκουριασμένες σιδερόβεργες. «Δεν διακρίνεται από τον δρόμο», μας είπε ο οικοδεσπότης μας, «την πίσω όψη του έχουν κρύψει τα δέντρα… Στις ρημαγμένες αίθουσες φωλιάζουν κουκουβάγιες, ένα προστατευόμενο είδος λευκής νανοκουκουβάγιας, το οποίο ζει –λένε– μισόν αιώνα…»
5 διηγήματα από τα 42 του Εύμορου από τις μέρες της καραντίνας
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
42 συγγραφείς και συνεργάτες του εκδοτικού οίκου "Εύμαρου", τις ημέρες της καραντίνας έγραφαν κάθε μέρα ένα διήγημα που δημοσιευόταν στη σελίδα του φβ των εκδόσεων. Πριν λίγο καιρό αυτά τα 42 διηγήματα κυκλοφόρησαν σε ένα τόμο με τον τίτλο "Οι συγγραφείς του ΕΥΜΑΡΟΥ γράφουν 42 κείμενα καραντίνας".
Από αυτά επέλεξα να αναρτήσω 5 διηγήματα και διότι μας άρεσαν και διότι οι συγγραφείς τους - Ε.Νανοπούλου, Μ.Τζαρδή, Ε.Προκοπίου, Μ.Παπουτσοπούλου και Λ.Διονυσιάδου - με κάποιο τρόπο συνδέονται με τη Σταγόνα.
Στο βιβλίο αυτό θα βρείτε 42 κείμενα που έγραψαν οι συγγραφείς των εκδόσεων Εύμαρος με την έναρξη του εγκλεισμού. Τα κείμενα αυτά αναρτήθηκαν στη σελίδα των εκδόσεων στο fb, ένα κάθε μέρα, με τη σειρά που έφταναν και στη διάρκεια όλης της καραντίνας. Αποτυπώνουν άλλοτε σοβαρά και άλλοτε με χιούμορ, τα συναισθήματα, τις αγωνίες και τον τρόμο εκείνων των ημερών, μέσα από την προσωπική ματιά και το βίωμα του κάθε συγγραφέα. 
Είχαν μια γοητεία καθώς έλαμπαν στον ήλιο τα τετραγωνισμένα μάρμαρα. Όποτε κι αν βρέθηκε -για ευνόητους λόγους- εκεί στο Κοιμητήριο, η ματιά της πήγαινε σε κείνο τον τοίχο από μακριά πάντα, χωρίς να πλησιάζει. Εξ άλλου δεν είχε κάποιον δικό της φυλαγμένο σε κουτάκι. Οι δικοί της άνθρωποι θαμμένοι στο χωριό τους, μόνιμα και οριστικά. Ούτε ανακομιδές, ούτε μεταφορές. Ιδέα δεν έχουν εκεί από φυλάκια οστών. Μπαίνεις στο χώμα και ησυχάζεις δια παντός.