Παλιά, πριν καμιά 15αριά χρόνια, μαθήτευσα και την τέχνη της ξυλουργικής ένα χειμώνα, με τον Ξυλούρη.
Μισέλ Φάις. Δώδεκα συγγραφείς γράφουν ένα πρωτότυπο καλοκαιρινό διήγημα. Διηγηματογράφοι και μυθιστοριογράφοι θέτουν στο κέντρο της μυθοπλασίας τους μια θερινή εμπειρία στο εδώ και τώρα. Εκ των πραγμάτων, η ιστορία τους καθορίζεται, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, από τη ρευστή και δυσοίωνη πραγματικότητα (πανδημία, πόλεμος Ουκρανίας, παγκόσμια αστάθεια κτλ).
Δώδεκα ιστορίες που θα μας συντροφεύσουν ώς τον Σεπτέμβριο, κουρδισμένες σε διαφορετική, όπως ήταν αναμενόμενο, τονικότητα: νοσταλγική, ειρωνική, δύσθυμη, πολιτική, ενδοσκοπική, ανατρεπτική, παρηγορητική.
Το Ανοιχτό Βιβλίο κι αυτό το καλοκαίρι, εκτός από αναγνωστική πυξίδα, σας προσφέρει και αναγνωστική απόλαυση – μια παράδοση που άρχισε από συστάσεως της «Εφ.Συν.», από συστάσεως αυτών των σελίδων.
Η σακούλα με τα ψάρια ακουμπισμένη στον έξω νεροχύτη- της αυλής- να μη λερωθεί ο μέσα, να μη μυρίσει η κουζίνα ﮲η κουζίνα, η καθαρή, με τα πανάκια microfiber για τέλειο καθάρισμα.
«Θα προτιμούσα όχι» ήρθε αυτόματα στο νου μου η αμίμητη απάντηση του Γραφέα του Μέλβιλ και είπα να τα αφήσω εκεί ﮲αλλά οι γάτες της γειτονιάς καραδοκούν κι ο ήλιος θα τα ψήσει πριν την ώρα τους. Και την ώρα εκείνη βαριόμουν απερίγραπτα να τα καθαρίσω ﮲οι δυνατότητες να χαρώ τη μέρα μού φάνταζαν τόσο ελκυστικές! Και παραβλέποντας την ομορφιά της φύσης (θα μπορούσα να σας αφηγηθώ γλαφυρά τις λεπτομέρειες) -ένας ολοκληρωμένος πίνακας ζωγραφικής-θα προτιμούσα, ναι, να χαζεύω το εξώφυλλο από το βιβλίο που διάβαζα ή τις μύγες που στήνονταν έξω από τη σίτα-πανέτοιμες για να προλάβουν να χωθούν μέσα στο σπίτι με το παραμικρό άνοιγμα.
Επειδή ακόμα και οι της 3ης ηλικίας άνθρωποι κρύβουν μέσα τους ένα παιδί, το γιατί το σύνηθες είναι να έχουν κακές σχέσεις μαζί του δεν το γνωρίζουμε ακριβώς. Αυτό όμως που ισχυρίζονται οι των ψυχοεπιστημών είναι πως αυτή η κακή σχέση είναι μία από τις αιτίες των δυσλειτουργιών που μπορούν να εκδηλωθούν σε κάθε ηλικία. Μία από τις ανώδυνες επιπτώσεις αυτών των κακών σχέσεων είναι όταν π.χ παίρνει το παιδί το πάνω χέρι και τότε είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να γελοιοποιείται ο ξενιστής τους ή όταν παραμελείται συστηματικά απ'αυτόν να μαραζώνει και έτσι να δυσκολεύεται πολύ ο ενήλικας να παίζει.
Γι'αυτό η προδημοσίευση ενός αποσπάσματος από το βιβλίο του Νίκου Σιδέρη «Πώς το παιδί μαθαίνει να ζητά λαμβάνοντας υπόψη και τον άλλον», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αρμός, δεν απευθύνεται αποκλειστικά σε γονείς με μικρά παιδιά αλλά και σε όσους ενδιαφέρονται να αναζητήσουν τις καλύτερες λύσεις σε συνεργασία με το μέσα τους παιδί.
Τέσσερις συγγραφείς - Νίκος Δαββέτας, Σοφία Νικολαΐδου, Φαίδωνας Ταμβακάκης, Άκης Παπαντώνης - διαφορετικού θεματικού ορίζοντα και υφολογικών συντεταγμένων, έγραψαν ένα πασχαλιάτικο διήγημα αποκλειστικά για τους αναγνώστες της Εφημερίδας των Συντακτών. Τέσσερις ιστορίες που εστίασαν στο ανθρωποκεντρικό/υπερβατικό αίσθημα της Μεγάλης Εβδομάδας και, υπόρρητα, στον απόηχο της βαρβαρότητας από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Το Ανοιχτό Βιβλίο, συνεχίζοντας τη διηγηματογραφική του παράδοση στις σελίδες του, εκ μέρους όλων των συνεργατών του, σας εύχεται χρόνια πολλά και καλό Πάσχα. Μισέλ Φάις.
Αν ο δοκιμιογράφος, αρθρογράφος και μεταφραστής φιλοσοφικών έργων Κωστής Παπαγιώργης δεν αποχαιρετούσε τον κόσμο μας στις 21 Μαρτίου του 2014 σήμερα θα ήταν 75 χρονών. Ευκαιρία λοιπόν για μία ακόμα αναφορά στον Παπαγιώργη διότι πολύ μας άρεσαν τα δοκίμιά του και τα άρθρα του.
Ο Παπαγιώργης γεννήθηκε το 1947 στο Νεοχώρι Υπάτης Φθιώτιδας, όπου εργαζόταν ως δάσκαλος ο πατέρας του. Στη συνέχεια έζησε στην Παραλία της Κύμης (1951-1960), στο Χαλάνδρι και εν τέλει στα Εξάρχεια, όπου και διέμεινε μέχρι τον θάνατό του.
Ο "Αναγνώστης" είναι ένα διαδικτυακό περιοδικό, μετεξέλιξη του πάλαι ποτέ "Διαβάζω", που έχει κορώνα στο κεφάλι του το βιβλίο. Θεωρείται, από όσους έχουν μία δημιουργική σχέση με τα βιβλία, ένας τόπος αξιόλογος, που απ'ότι ακούμε κάτι παραπάνω από την τρέχουσα άποψη έχει να πει πάνω στο θέμα της ανάγνωσης των βιβλίων. Διοργανώνει επίσης ποικίλες εκδηλώσεις και απονέμει κάθε χρόνο λογοτεχνικά βραβεία που έχουν ένα κύρος και μετράνε στη βιβλιόφιλη πιάτσα.
Κάθε δύο χρόνια ο Αναγνώστης και οι φίλοι του οργανώνουν την εκδήλωση Dirty Valentine. Ποιήματα και πεζά αφιερωμένα σε έναν άλλο Βαλεντίνο, γήινο, προκλητικό, σωματικά ερωτικό. Οι συνθήκες δεν επέτρεψαν φέτος να πραγματοποιηθεί η εκδήλωση και αντ΄αυτού δημοσιεύουμε ένα μικρό αφιέρωμα σε τρεις συνέχειες με 6 κείμενα γνωστών συγγραφέων. Ακολουθούν 4 από τα 6 έργα.
Άνοιξη με καλοκαιρινό σχεδόν πρωινό. Στη στάση του τρόλεϊ αρκετός κόσμος. Μια κομψή λεπτεπίλεπτη κοπέλα με πράσινο φόρεμα περιμένει στην άκρη, παράμερα.
Το κίτρινο τρόλεϊ , τόσα χρόνια δεν άλλαξε από το ΄60 το χρώμα ίδιο, μόνο που είναι τρίτης γενιάς με νέα εμφάνιση.
Οι άνθρωποι-επιβάτες έχουν στα χέρια τους το εισιτήριο-χάρτινο που πλησιάζει όμως στο τέλος του. Ξέρουν ότι μια κάρτα πλέον πλαστική θα το αντικαταστήσει.
Το τρόλεϊ έφτασε. Η κοπέλα περιμένει μέχρι να κατεβούν και να ανεβούν οι βιαστικοί και ανυπόμονοι. Τέλος ανεβαίνει κι εκείνη στρώνοντας το φόρεμά της.
Διήγημα από την Καρολίνα Μέρμηγκα
Όλες οι επιστολές είναι από το βιβλίο του Τομ Βολφ, Μαρία Κάλλας. Γράμματα και αναμνήσεις. Όλες τα «λόγια» της Μαρίας Κάλλας είναι δικά της, από το βιβλίο ή από συνεντεύξεις δικές της ή άλλων. (Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο τχ. 125, στο πλαίσιο του μικρού αφιερώματος στη Μαρία Κάλλας)
Ι.
52 χρονών, δεν είναι πολύ. Νέα γυναίκα είναι ακόμα. Εδώ άλλες φτιάχνουν τη ζωή τους απ’ την αρχή σ’ αυτήν την ηλικία. Και κρατιέται στα κιλά της, με δυσκολία βέβαια αλλά κρατιέται (ποιος δεν ξέρει καλύτερα από μένα: να συζητάμε κάθε μέρα πόσες θερμίδες έχει το καθετί, αλλά βγάζοντας απ’ έξω το αλκοόλ, αυτό δεν το συζητάμε). Χρόνια τώρα, τα κιλά που έχασε δεν τα ξαναπήρε.
Σ.Δ. Το διήγημα αυτό του Δημήτρη Κωστόπουλου μου άρεσε γιατί δένει με ένα λιτό και ρεόντα λόγο κάποια από τα βασικά στοιχεία της ιστορίας της Μικρασιατικής εκστρατείας με τα ανεξέλεγχτα πάθη της ζωής κάποιων Ελλήνων που βρέθηκαν εκεί. Μέσα από εικόνες, συναισθήματα και σκέψεις ξεδιπλώνει καθημερινότητες της μεγάλης ήττας στη Μικρά Ασία πριν 100 χρόνια δια μέσου των πρωταγωνιστών αυτού του διηγήματος, κομπάρσοι με τα όλα τους μιας ματωμένης Ιστορίας που πριν την εκστρατεία ζούσαν την λοξή ζωή τους στη Δημητσάνα. Εκεί όπου επέστρεψαν και μετά το τέλος της Μικρασιατικής Καταστροφής για να παίξουν τα ρέστα τους και να ολοκληρωθεί έτσι εκτός από την εθνική τραγωδία και η προσωπική τους.