Διηγήματα

Διηγήματα (189)

Σάββατο, 29 Απριλίου 2017 07:42

Αντόνιο Μεντιτερρανέ, του Πάνου Κουτρουμπούση

Επιλέγουσα ή Συντάκτρια

Στην άλλη άκρη της πόλης, μετά τη δουλειά και καθώς νυχτώνει, μια γλυκυτάτη νέα κοπέλα προχωρεί κατά μήκος τού δρόμου με τα μαγαζιά. Οι κράχτες τα ρομπότ, στέκονται μπροστά στις πόρτες τών καταστημάτων και παντού αναβοσβήνουν πολύχρωμα φώτα και λέηζερ που χορεύουν. Η νέα κοπέλα είναι ξανθιά, με τα μαλλιά της μαζεμένα γύρω στο λαιμό και μετά να χύνουνται στους ώμους. Ξανθιά, ροδοκόκκινη, γεμάτη φρεσκάδα, σταματάει σε εξώπορτα και βγάζει τα κλειδιά της. 

Πέμπτη, 27 Απριλίου 2017 05:33

Εδώ παπάς, εκεί παπάς.... του Thanos Athanasopoulos, από fb

Επιλέγων ή Συντάκτης
Ήταν τον καιρό που έβγαζα το ψωμί μου εξαπατώντας γριές. Την έστηνα έξω από έναν φούρνο με μια τράπουλα και έκανα πως προπονούμουν στον παπά. Αλλά το έκανα τόσο αδέξια που οι γριές σταματούσαν να με δουν, σχολιάζοντας περιπαικτικά. Ύστερα τις προκαλούσα να βρούνε τον παπά, τις άφηνα να κερδίσουν μερικές φορές κι ύστερα το ξανακάναμε, με στοίχημα το ψωμί που μόλις είχαν αγοράσει.
Κυριακή, 16 Απριλίου 2017 04:50

Το κασκόλ της Ιόλης, του Σωτήρη Δημητρίου

Επιλέγουσα ή Συντάκτρια

Ίσως να έχετε γνωρίσει κάποιους συνανθρώπους μας που το όλον τους έχει διαμορφώσει μία προϋπόθεση για την τέχνη, έτσι ώστε με την επαφή μαζί της να μην τους κατακλύζει μια μιζέρια και να διασώζεται μέσα τους ένα ελάχιστο νόημα. Κι αυτή είναι η τέχνη που δεν παίζει στο ταμπλό του ασπρόμαυρου, απ'εδώ οι κακοί, απ'εκεί οι καλοί, άντε και καμιά φορά στο βάθος οι άσχημοι. Μιλάμε για μία τέχνη που αφ'ενός δεν στρογγυλεύει τα πράματα και αφ'ετέρου δεν αποκλείει. Για την τέχνη που είναι ανοιχτή στα θεατά και στ'αθέατα του κόσμου κι απλώνει στις αισθήσεις μας ποικίλες αποχρώσεις. Πολλές φορές μέσα και από τα ασήμαντα καταφέρνει να δημιουργεί μία πνευματικότητα που έχει και δεν έχει να κάνει με τον ρεαλισμό, μία πνευματικότητα που έχει και δεν έχει να κάνει με τις ιδέες.

Έξω απ το σπίτι που έμενα παιδί, μια μέρα είχε ένα βουνό από ασβέστη. Απέναντι, ο Φώτης με τον Φώτη, χέρια στις μέσες, μόρτικο ύφος, προκλητικό. Εγώ, από την εδώ πλευρά. Καβάλα στο ποδήλατο, βλέμμα στραβό, φράντζα στο μέτωπο, με παίζουν δεν με παίζουν. Μπροστά, πάντα ο ασβέστης. 

Στο Pontos News δημοσιεύτηκε (18/12/16) ένα άρθρο της Έρσης Βατού για το βιβλίο"ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΤΟ ΚΑΙ ΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ΕΔΩ ... ΣΤΗ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ" (έκδοση της Ένωσης Ποντίων, συγγραφείς Γιώργος Χατζόπουλος και Γιώργος Τσιρίδης).

Προς το μέσον της δεκαετίας του εξήντα, συχνάζαμε, μερικοί συμμαθητές, στο περίφημο καφενείο «των κυνηγών», 
δίπλα στον Άγιο Κωνσταντίνο, στην οδό Καραϊσκου στον Πειραιά, με ωραία καλλιγραφική ταμπέλα. 
Μια αίθουσα με πατάρι για το μπιλιάρδο και, όταν ο καιρός το επέτρεπε, τραπεζάκια έξω στο απέναντι πεζοδρόμιο. 
Ιδιοκτήτες οι αδελφοί Κατσούλη, ο ένας πατέρας του αγαπητού φίλου και συμμαθητή Θόδωρου και ο άλλος πατέρας της εξίσου αγαπητής φίλης και συναδέλφου Ελένης.

Θα προσπαθήσω να περιγράψω ένα αίσθημα, που δύσκολα περιγράφεται, αλλά που αν ήμουν ο Λέοναρντ Κόεν ίσως  να μπορούσε να γίνει τραγούδι.

Τον εσωτερικό μου χώρο, τον έχει καταλάβει κυρίως ξαπλωμένο φαρδιά πλατιά το εγώ.

Έχει τα χούγια του.

Κρίνει, αμύνεται, θίγεται, διεκδικεί.

Κούραση. Μεγάλη.

Όταν καμμιά φορά - σπάνια - αποκοιμιέται, κάτι άλλο ανοίγει.

 

Τετάρτη, 08 Φεβρουαρίου 2017 12:31

O Δρόμος των μοναχικών πραγμάτων

Επιλέγων ή Συντάκτης

Η πρώτη έκπληξη, εκείνο το βράδυ, ήταν ο χιονιάς.

Έφευγα από το σπίτι του αργά με την συνηθισμένη αγωνία να προλάβω το τελευταίο δρομολόγιο του λεωφορείου της επιστροφής.

Δύσκολο να ισορροπεί κανείς με τόση γλίτσα γύρω του!

Η δεύτερη έκπληξη, ακόμη πιο αναπάντεχη, ακόμη πιο ακαθόριστη εκείνο το φυτό.

Θεϊκή παρουσία, μοναχική με επιβλητική ακινησία.

Δίπλα από τον «Έσπερο», το θερινό σινεμά στην καρδιά της πόλης, υπήρχε ένα κατηφορικό δρομάκι. Τι κι αν οδηγούσε στον κεντρικό δρόμο, της ΔωδώνηςΜες στη λασπουριά ήτανε, χειμώνα καλοκαίρι. Εκεί, ξεχασμένη από την εποχή που οι Τούρκοι ήταν ακόμη στα Γιάννενα, κατηφόριζε και μια μισογκρεμισμένη μάντρα, χορταριασμένη κι ετοιμόρροπη. Από τη ράχη της, μπορούσε να δει κανείς πάνω απ’ τη μισή οθόνη του «Έσπερου».

Τη σχολική χρονιά 2003-04 μαθητές από το Γ1 του 3ου Γυμνασίου Κερατσινίου έκαναν μία εργασία με θέμα του Έλληνες της Μικράς Ασίας, την καταστροφή του 1922 και τους πρόσφυγες. Εκτός από τα ιστορικά στοιχεία και κάποια αποσπάσματα από μυθιστορήματα οι μαθητές πήραν συνεντεύξεις και από τους κατοίκους του Κερατσινίου Κουράκο Παναγιώτη, Καρακάση Δήμητρα, Άννα Βελσεμέ, Διακάκη Βασίλη, Βουτηράκο Σταύρο, Δημηντρόπουλο Δημήτρη, Σεβαστή Ιωαννίδου, Κυριακή Εμμανουηλίδου, Μαρία Προδρόμου, Θωμά Κανελλόπουλο, Επαμεινώνδα Σαρανταένα. Η σχολική αυτή εργασία υπάρχει στο ιστολόγιο του 3ου Γυμνασίου Κερατσινίου