Μιας και δεν μου έταξες ταξίδια – μιας και δεν μου πήρες δώρα – μιας και δεν μου έσκαγες χαμόγελα τα πρωινά – πέρασε έτσι ο καιρός, χαμένος, σκοτεινός. Σε ένα παλιογκισέ μιας παλιοτράπεζας, να σε κοιτώ και να σπαράζω. Κάθε μέρα στο γκισέ σου – και όταν άδειαζε άλλη ουρά, όταν μου έκανε νόημα άλλος υπάλληλος, έκανα πως χτυπούσε το κινητό μου (το δάχτυλο πάντα κολλημένο στην ψευδή κλήση) και το σήκωνα, κι έλεγα στον εαυτό μου που γελούσε στην άλλη άκρη του ακουστικού

Έφτανα στου κυρ Τζώνη, έστριψα, και είδα στο βάθος όπου χώριζε ο δρόμος το κτήμα με τις φιστικιές του Γούλα.

Ο κυρ Τζώνης είχε πάει να ζήσει είκοσι χρόνια στη Μόσχα και είχε γυρίσει μια μέρα με τη γυναίκα και την πεθερά του που ’ταν Ρωσίδες τον καιρό που κανείς δεν έφευγε από τη Σοβιετική Ενωση, αγόρασε το οικόπεδο απ’ τον Ντούνη, σήκωσε πάνω σε μια κοντή βάση από τσιμεντόλιθους ένα λυόμενο από κίτρινο τσίγκο σαν του Γούλα κι έμεινε εκεί μέχρι που πέθανε.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Χαβιέρ Μαρίας "Ερωτοτροπίες", που κυκλοφόρησε στην Μαδρίτη το 2011 και στην Ελλάδα το 2015. Μια παρουσίαση των Ερωτοτροπιών αναρτήσαμε στην Σταγόνα, μιας και μας προέκυψε ως ένα έργο που μας άρεσε πιο πολύ από όσα μυθιστορήματα διαβάσαμε από την αρχή του χρόνου. Το απόσπασμα αυτό ως ύφος είναι χαρακτηριστικό του έργου, αλλά ως περιεχόμενο δεν έχει μεγάλη σχέση με το βασικό θέμα του, που είναι ο έρωτας και ο θάνατος. Στο μυθιστόρημα όμως αυτό παράλληλα με τον κυρίως ποταμό ρέουν και πολλοί ας πούμε παραπόταμοι, που γεμίζουν και γεμίζονται από το μεγάλο ποταμό.

«Τι κάνει το ψάρι, μαμά;» ρώτησε η Αννα.

Ημασταν καθισμένοι οι τρεις μας στην προβλήτα της Αγίας Μαρίνας και παρακολουθούσαμε τους ψαράδες καθισμένους στη σειρά με τα καλάμια τους. Ενας από αυτούς είχε πιάσει ένα μικρό ψάρι κι εκείνο σπαρταρούσε πάνω στο τσιμέντο.

«Χορεύει» της είπε η μαμά.