
Διηγήματα (179)
"Το νόημα της ζωής", του Χρήστου Βακαλόπουλου
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης"Το νόημα της ζωής" είναι ένα από τα δέκα διηγήματα του Χρήστου Βακαλόπουλου που περιλαμβάνονται στο βιβλίο του "Νέες Αθηναϊκές Ιστορίες", εκδόσεις Εστία, (1988). Όπως γράφει και ο συγγραφέας στο οπισθόφυλλο, "οι ιστορίες αυτές πρέπει να ακούγονται δυνατά". Στο οπισθόφυλλο υπάρχουν επίσης οι τίτλοι των δέκα διηγημάτων, έχοντας δίπλα τους τούς χρόνους που απαιτείται για την ανάγνωσή τους. Η ιδέα είναι αυτή της μορφής άλμπουμ βινυλίου, με πλευρά Α' και πλευρά Β'. Το νόημα της ζωής μας άρεσε και τότε και τώρα και εύκολο είναι να δει κάποιος με κινηματογραφικό βλέμμα πως είναι ταμάμ και για μια μικρή μήκους ταινία υπαρξιακού θρίλερ.
Να κοιτάω τις φλόγες στο τζάκι θέλω, πίνοντας ζεστό καφέ και να περιμενω να γίνει η ώρα καπως αποδεκτή για να ανοίξω κόκκινο κρασί. Να έχω ρίξει μια φλις κουβερτούλα μόνο για την παρηγορητική αίσθηση που αφήνει και να μαζέψω τα πόδια μου στην άνετη τεράστια πολυθρόνα. Μια στοιβα βιβλία που με περιμένουν μήνες ολόκληρους να μην τα ακούω πια να κλαψουρίζουν... Βαθιά σιωπή κι ένα ανεπαίσθητο κράκ από κλαράκια στη φλόγα.
Να τριζοβολούν. Είναι η αγαπημένη μου χειμωνιάτικη λέξη.
ΠΛΑΝΗΤΑΣ ΛΙΘΟΣ του Δημοσθένη Παπαμάρκου
Συντάκτης Λάκης ΙγνατιάδηςΑπό τα βιβλία που έχουμε διαβάσει τα τελευταία χρόνια, ένα που μας άρεσε πολύ ήταν το ΓΚΙΑΚ ( Αντίποδες, 2014) του ιστορικού και συγγραφέα Δημοσθένη Παπαμάρκου. Μάλιστα το 2015 είχαμε δημοσιεύσει στο θέμα της Σταγόνας με τις "Τοπικές και διαγαλαξιακές δημιουργίες", ένα από τα διηγήματα εκείνης της συλλογής. Τώρα διαβάσαμε στη lifo ένα καινούργιο διήγημά του το ΠΛΑΝΗΤΑΣ ΛΙΘΟΣ. Και αυτό μας άρεσε πολύ.
Έζησα χιλιάδες χρόνια. Θυμάμαι κάθε φορά τα τελευταία εκατό. Με έχουν αποκαλέσει κατά καιρούς με διάφορα ονόματα, αν κάτι θαυμάζω στους ανθρώπους είναι η επινοητικότητά τους. Άδης, Χάρος, Ίφθιμος, Πλούτωνας, Κρατερός, Στυγερός, Άδμητος, Ζαγρέας, Θάνατος. Κάποια για να με καλοπιάσουν, κάποια άλλα, όχι και τόσο ευγενικά. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ποιο είναι το όνομά μου, δεν θυμάμαι να υπήρξα ποτέ παιδί, δεν ξέρω ποια ήταν η μητέρα μου, ούτε αν είχα ποτέ.
Μια παρουσίαση της Ευγενίας Φακίνου και του έργου της από την Βασιλική Κοκκίνου
Συντάκτρια Βαρβάρα ΤσιδεμιάδουΤο κείμενο που ακολουθεί είναι η εισήγηση που έκανε η κα. Βασιλική Κοκκίνου στην εκδήλωση που οργάνωσε η Δημοτική Βιβλιοθήκη Δραπετσώνας για το βιβλίο της Ευγενίας Φακίνου "Στο αυτί της αλεπούς", εκδόσεις Καστανιώτη, την Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2016.
Η σημαντική συγγραφέας, η κυρία Ευγενία Φακίνου, που μας τιμά απόψε με την παρουσία της, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Σύζυγός της είναι ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Μιχάλης Φακίνος, στον οποίο, όπως έχει πει σε μια συνέντευξή της, οφείλει την στροφή της στη συγγραφή βιβλίων.
«Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΥΤΕ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ
ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΜΟΝΟΜΙΑΣ,
όπως ο θυμός, ούτε περνάει και
φεύγει γρήγορα, παρόλο που λένε πως έχει φτερά.
Αντίθετα, φουντώνει σιγά-σιγά,
σχεδόν σαν να λειώνει μέσα μας.
Και από τη στιγμή που αγγίξει την ψυχή,
μένει εκεί για πολύ καιρό,
και σε μερικούς ανθρώπους δεν ησυχάζει ούτε κι όταν γεράσουν,
αλλά παραμένει ακμαίος, φρέσκος και θαλερός,
ακόμη κι αν ασπρίσουν τα μαλλιά τους.
Στο γκισέ, της Βυζαντίας Πυριόχου Γκυ
Συντάκτρια Σούζη ΠαλαιοκώσταΜιας και δεν μου έταξες ταξίδια – μιας και δεν μου πήρες δώρα – μιας και δεν μου έσκαγες χαμόγελα τα πρωινά – πέρασε έτσι ο καιρός, χαμένος, σκοτεινός. Σε ένα παλιογκισέ μιας παλιοτράπεζας, να σε κοιτώ και να σπαράζω. Κάθε μέρα στο γκισέ σου – και όταν άδειαζε άλλη ουρά, όταν μου έκανε νόημα άλλος υπάλληλος, έκανα πως χτυπούσε το κινητό μου (το δάχτυλο πάντα κολλημένο στην ψευδή κλήση) και το σήκωνα, κι έλεγα στον εαυτό μου που γελούσε στην άλλη άκρη του ακουστικού
Έφτανα στου κυρ Τζώνη, έστριψα, και είδα στο βάθος όπου χώριζε ο δρόμος το κτήμα με τις φιστικιές του Γούλα.
Ο κυρ Τζώνης είχε πάει να ζήσει είκοσι χρόνια στη Μόσχα και είχε γυρίσει μια μέρα με τη γυναίκα και την πεθερά του που ’ταν Ρωσίδες τον καιρό που κανείς δεν έφευγε από τη Σοβιετική Ενωση, αγόρασε το οικόπεδο απ’ τον Ντούνη, σήκωσε πάνω σε μια κοντή βάση από τσιμεντόλιθους ένα λυόμενο από κίτρινο τσίγκο σαν του Γούλα κι έμεινε εκεί μέχρι που πέθανε.
Ερωτοτροπίες....για κάθε πικραμένο μα και εξεγερμένο
Συντάκτης Λάκης ΙγνατιάδηςΤο κείμενο που ακολουθεί είναι ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Χαβιέρ Μαρίας "Ερωτοτροπίες", που κυκλοφόρησε στην Μαδρίτη το 2011 και στην Ελλάδα το 2015. Μια παρουσίαση των Ερωτοτροπιών αναρτήσαμε στην Σταγόνα, μιας και μας προέκυψε ως ένα έργο που μας άρεσε πιο πολύ από όσα μυθιστορήματα διαβάσαμε από την αρχή του χρόνου. Το απόσπασμα αυτό ως ύφος είναι χαρακτηριστικό του έργου, αλλά ως περιεχόμενο δεν έχει μεγάλη σχέση με το βασικό θέμα του, που είναι ο έρωτας και ο θάνατος. Στο μυθιστόρημα όμως αυτό παράλληλα με τον κυρίως ποταμό ρέουν και πολλοί ας πούμε παραπόταμοι, που γεμίζουν και γεμίζονται από το μεγάλο ποταμό.
Παραθερίζοντας στην Αίγινα, της Έλενας Μαρούτσου
Συντάκτρια Σούζη Παλαιοκώστα«Τι κάνει το ψάρι, μαμά;» ρώτησε η Αννα.
Ημασταν καθισμένοι οι τρεις μας στην προβλήτα της Αγίας Μαρίνας και παρακολουθούσαμε τους ψαράδες καθισμένους στη σειρά με τα καλάμια τους. Ενας από αυτούς είχε πιάσει ένα μικρό ψάρι κι εκείνο σπαρταρούσε πάνω στο τσιμέντο.
«Χορεύει» της είπε η μαμά.