Διηγήματα (179)
Η "Σακόν" του Μπαχ, ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που έχουν γραφτεί για βιολί
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Και τώρα η Έμιλυ έπαιζε ένα σόλο, κάτι που με έκανε να αμφιβάλλω αν είχα διαβάσει σωστά το πρόγραμμα. Ίσως επρόκειτο για σόλο ρεσιτάλ.
Ενώ έπαιζε, αναγνώρισα το κομμάτι. Ήταν η Σακόν (Chaconne) του Μπαχ ( Άιζεναχ, 1685 - Λειψία, 1750)
- Την ξέρεις;
- Ναι.
Ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που έχουν γραφτεί για βιολί. Ο Γιοχάνες Μπραμς έγραψε για τη Σακόν του Μπαχ ένα γράμμα στην Κλάρα Σούμαν, λέγοντας πως μέσα σε λίγα λεπτά περιέγραφε κάθε δυνατή συγκίνηση και ότι, αν το είχε γράψει ο ίδιος, δηλαδή ο Μπράμς, σίγουρα θα είχε τρελαθεί.*
Το σύντομο καλοκαίρι της ανεργίας
Συντάκτης Ευδοκία Γιαννιώτη Λειβαδά
Μόλις έληξαν οι συμβάσεις εργασίας μου, τρία πολύτιμα πρωινά του Ιουλίου, στον ΟΑΕΔ του Πειραιά, ως άνεργη υπέμενα, τον εξευτελισμό, την ταλαιπωρία τον παραλογισμό και κυρίως την πίκρα. Μια πίκρα που σωματοποιήθηκε, αλλοίωσε τους γευστικούς μου κάλυκες εξαφανίζοντας την αίσθηση του γλυκού, και κανένα ουμάμι δεν μπορούσε να ισορροπήσει τη γεύση. Τα λόγια μου τσάκιζαν πικραμύγδαλα.
Το τέταρτο πολύτιμο πρωινό, πριν χαράξει, σηκώθηκα αποφασισμένη.
Ήταν όνειρο της αυγής, πραγμάτωση της πολύτροπης νόησης;
Μια Κυριακή των ταπεινών, της Μαριάννας Παπουτσοπούλου
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
«Η Κυριακή δεν διαφέρει σε τίποτα από τις άλλες μέρες! Ναι, μπορείς να κάνεις και φακές, τι έχουν δηλαδή οι φακές; Ωραίες είναι...» είπε το βλαστάρι της μ’ εκείνη τη βεβαιότητα των νέων, τόσο υπεροπτική, αναντίρρητη και εύθραυστη, σαν το γυαλί την κόψη του. Εκείνη δεν μίλησε, μόνο κανόνισε ένα φαγητό που τους άρεσε. Γλυκό; Έχει καιρό που δεν κάνει πια γλυκά, απ’ όταν χήρεψε, αυτό αραίωσε, η χαρά της ετοιμασίας των γλυκών. Η Κυριακή, μα πώς δεν διαφέρει;
Απόσπασμα από το υπό έκδοση μυθιστόρημα της Λίζας Διονυσιάδου “ Η Αχμάτοβα στον καθρέφτη μου”
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
«Πείτε μου, ποια είναι τα χρώματα της αγαπημένης μου Ρωσίας σήμερα»;«Το αμάρτημα της μητρός μου», Γ.Βιζυηνού
Συντάκτρια Ελένη Ε. Νανοπούλου
Πρωτοδιάβασα Γ. Βιζυηνό (Βιζύη Τουρκίας, 1849 - Αθήνα, 1896) στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 (ΒΙΠΕΡ, δρχ.28, σελ.400) σε πολυτονικό, βεβαίως. Διάβασα σαν ‘αποφασισμένος αναγνώστης’(Μ.Φάις), διόλου όμως προετοιμασμένος, ευτυχώς. Διάβασα σαν ‘’σκυθρωπό παιδί’’(Μ.Φ.) που δεν είχε ταξιδέψει στη Θράκη. Μόνο απ΄το χωριό του στην Πελοπόννησο ως την Αθήνα για τις σπουδές. Είδα έναν κόσμο που δεν υπήρχε πια. Δεν ήταν ο κόσμος του δικού μου χωριού αλλά θα μπορούσε και να είναι. Μια μάνα με ανθρώπινες αδυναμίες. Αρρώστια και θάνατος στο σπίτι.
Πολλά χρόνια μετά, είκοσι, τριάντα; η μόνη ανάμνηση που θα πρόβαλλε από το συρτάρι της μνήμης με το ταμπελάκι «καλοκαίρι» θα ήταν εκείνα τα μεσημέρια στο μοναδικό νησί που ένιωσε ποτέ λίγο δικό της. Το μοναδικό στο οποίο πήγε πάνω από δύο φορές. Το μοναδικό στο οποίο πίστεψε ότι μπορούσε να ανήκει. Το μοναδικό από το οποίο είχε προκατασκευασμένες μνήμες πολύ προτού το επισκεφθεί.
Τι καλοκαίρια ήταν αυτά, χωρίς ανάμνηση βουτιάς; Ούτε γαλάζιο ούτε στραφταλισμοί νερού κι απέραντος ορίζοντας. Η ανάμνηση είχε το χρώμα του φιλμ που έχει καεί από το φως. Μονάχα αυτό υπήρχε.
"Κύριος Πηνελόπη", της Πειραιώτισσας Ελένης Γιαννάτου
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Μου είπε πως η Πηνελόπη θα έπρεπε να είναι η προστάτιδα όλων των συγγραφέων. "Κεντούν και ξηλώνουν κάθε φορά τα ίδια γράμματα, γράφουν την ίδια ιστορία ξανά και ξανά". "Οι συγγραφείς", συμπλήρωσε, " είναι πλάσματα που προτιμούν να ζουν καθηλωμένα, που περιμένουν κάποιον ή κάτι: μια γυναίκα, τον Οδυσσέα, τον Γκοντό, τον Χάρο, τους βαρβάρους, το τρένο, ένα γράμμα - δεν έχει σημασία ποιον ή τι. Η αναμονή είναι η πρόφαση για να γράψουν μια ιστορία".
Του είπα ότι σε μία τηλεοπτική συνέντευξη που παραχώρησε ο Σέρχιο Πιτόλ για την ελληνική τηλεόραση ισχυρίζεται το ίδιο. Ο συγγραφέας σ'ένα ταξίδι του στην Ιταλία περίμενε σ'ένα καφέ μια γυναίκα κι έτσι ξεκίνησε να γράφει ένα διήγημα. Παρότι είχε εκδώσει ένα βιβλίο με ιστορίες, ένα είδος φόρου τιμής στη γιαγιά του, σ'εκείνο το καφέ που περίμενε μια γυναίκα πήρε στα σοβαρά τον εαυτό του ως συγγραφέα.
Του Σπύρου Γιανναρά. ΕΝΑ ΚΑΤΑΜΑΥΡΟ ΑΓΡΙΟΚΑΤΣΙΚΟ
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
με κέρατα επιβλητικά, διασχίζει αμέριμνο τον έρημο νησιώτικο δρόμο. Βαθιά νυχτωμένο, καθώς η μοίρα του έχει προ πολλού σφραγιστεί, σκαρφαλώνει έπειτα στης πλαγιάς το απότομο πρανές. Μελανή κηλίδα στο ξασπρισμένο μεσημβρινό τοπίο, πιο ζοφερό κι από ξάστερη νυχτιά, με κέρατα ελικοειδή, βασιλικά, σύμβολο δυσοίωνο, σκοτεινό, μιας μοίρας συλλογικής, βαδίζει αργά, αριστοκρατικά, με το μέτωπο υψωμένο καταπάνω στον καιρό.
ΕΔΩ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ξαναγύρισα στον πρωινό καφέ, στα λόγια, στις ιστορίες και στις συμβουλές του, είχα φύγει χρόνια μακριά του, έτρεχα με τσάγια, τις κούπες και τα μεγάλα φλυτζάνια, κουράστηκα, δεν είναι ο τόπος μου.
Με δέχτηκε σαν πραγματικός φίλος, χωρίς παράπονα και ερωτήσεις, δεν ζήτησε εξηγήσεις.
Ήρθε στο γυάλινο μικρό ποτήρι του κρασιού και κάθισε μαζί μου.
Παραείναι μικρή η Ελλάδα για να χλευάζει άλλες χώρες σαν κρατίδια. Και παραείναι μεγάλη για να προλάβεις να γνωρίσεις έστω το ένα τρίτο της ομορφιάς και της αλήθειας της. Πόσο ξέρουν οι στεριανοί τους θαλασσινούς της και οι Νότιοι τους Βόρειούς της -και αντιστρόφως- είναι ένα ερώτημα με εύκολη την απάντησή του - και δεν είναι ζήτημα γεωγραφίας. Κι έχει και τα νησιά του ο τόπος μας, να τον πολλαπλασιάζουν. Κι έτσι όπως κανένα τους δεν μοιάζει με κανένα άλλο, δεν σου επιτρέπουν να πεις πως αν πας σε ένα είναι σαν να 'χεις πάει σε πέντε ή και σε δέκα. Θα τα αδικήσεις και θα τα προσβάλεις.