Να αναφέρουμε μερικές μόνο ζημιές και μεγάλες κακοποιήσεις που κάνουνε μπαμ, σημειώνοντας ότι εδώ που φτάσαμε, κάθε σκέψη ή πράξη μας με θέμα την προστασία του περιβάλλοντος είναι παρηγοριά στον άρρωστο ως που να βγει η ψυχή του. Για να μην κοροϊδευόμαστε δηλαδή.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

-Κλιματική αλλαγή με προοδευτικά αυξανόμενες αρνητικές συνέπειες για τη ζωή μας.

-Λιώσιμο των πάγων που ένας θεός ξέρει τι φουρτούνες μας περιμένουνε.

-Μόλυνση θαλασσών, ποταμιών και λιμνών από δηλητήρια, τοξικά απόβλητα εργοστασίων και άλλων παραγωγικών δραστηριοτήτων, που με λίγη επαγωγική φαντασία, χωρίς κάτι τέτοια, δεν μπορούμε να έχουμε τον πολιτισμό που έχουμε.

-Μεγάλη συμμετοχή βλαβερών χημικών ουσιών στην παραγωγή της πλειονότητας των διατροφικών μας προϊόντων.

-Μερικός ή ολικός αφανισμός δασικών περιοχών. Δραματική μείωση της ζούγκλας του Αμαζονίου.

-Εκατομμύρια χιλιόμετρα ασφαλτοστρωμένων δρόμων με νέκρωση της ζωής που προϋπήρχε στο χώμα.

-Και ακόμα, δύο ανείπωτες συμφορές, το Άουσβιτς και η Χιροσίμα, που κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει μελλοντική επανάληψή τους αν υπάρξουν συνθήκες ανάλογες με της πρώτης φοράς.

Όμως πολύ χειρότερη από τις καταστροφές είναι η διαπίστωση ότι στο πέρασμα πάμπολλων αιώνων και αιώνων, μέσα από μορφικές μας μεταβολές, μέσα από εκσυγχρονισμούς βαδίσματος, πολλά σούρτα - φέρτα, πάρε - δώσε και αμέτρητες αγωνίες για την εξασφάλιση του επιούσιου, έχουνε κάνει την εμφάνισή τους πολλές καινούργιες ανάγκες, οι περισσότερες πιεστικές και επιτακτικές όσο και εκείνες των ενστίκτων μας.

Είναι οι ανάγκες που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε από τα υπόλοιπα Ζώα. Είναι αυτές που η ύπαρξή τους μας χάρισε και τον τίτλο του μοναδικού πολιτισμένου όντος. Είναι όμως οι ίδιες ανάγκες που κατά την διαδικασία τής ικανοποίησής τους, όλες, όλες ανεξαιρέτως επιφέρουν από μικρές έως πολύ μεγάλες καταστροφές στης Γης την φυσική αρμονία. Ε! μην τα θέλουμε όλα δικά μας, μην είμαστε και πλεονέκτες!

Και σαν σε αρχαία τραγωδία, απ' αυτές τις ανάγκες μας δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Δεν μπορούμε να καταργήσουμε ούτε μισή χωρίς να κινδυνέψει σοβαρά η συνέχεια της επιβίωσής μας πάνω στον θαυμαστό ετούτο κόσμο μας.

Ξαναέχουμε και ξαναλέμε:

- Ανάγκη διακίνησης και μεταφοράς ανθρώπων, εμπορευμάτων και πραγμάτων. Αυτοκίνητα, τρένα, μοτοσυκλέτες, πλοία, αεροπλάνα, αερόστατα, ελικόπτερα, αεροπλανοφόρα, διαστημόπλοια ίνα πληρωθεί και το εμβληματικό ρηθέν των Ολυμπιακών αγώνων ΤΑΧΥΤΕΡΑ - ΨΗΛΟΤΕΡΑ - ΔΥΝΑΤΌΤΕΡΑ.

-Ανάγκη ηλεκτρικής ενέργειας για ιδιωτικές, δημόσιες και επαγγελματικές χρήσεις, με αποτέλεσμα να μιλάμε για έναν πλανήτη στην εντατική καλωδιωμένο και διασωληνωμένο.

-Ανάγκη για ρούχα, παπούτσια και καλτσούλες. Θα ήταν αστείο και υποκριτικό να λέμε ότι τα χρειαζόμαστε για τα κρύα του Χειμώνα. Σήμερα είναι μόδα, είναι προς επίδειξη καλού γούστου, προς απόδειξη καλού πορτοφολιού, είναι ένα καθαρό λευκό πουκάμισο με ψηλό κολάρο προς κάλυψη κρυμμένων μυστικών και ντοκουμέντων, είναι ειδικές φορεσιές ανάλογα με το επάγγελμα, το άθλημα, το λειτούργημα, το αξίωμα και ανάλογα με το πόσο πιστεύει κανείς ότι τα ράσα κάνουν ή δεν κάνουν τον παπά.

Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος τομέας με τόση ποικιλία σε σχέδια, χρώματα, ποιότητες και μόδες. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο φετίχ που να το πετάμε και να το αλλάζουμε τόσο εύκολα πριν καν παρουσιάσει την παραμικρή φθορά πριν καν εμφανίσει την παραμικρή αλλοίωση. Είναι και ανεξήγητο είναι και σήμα κινδύνου.

-Μια άλλη ισχυρή και μανιακή ανάγκη μας, που κάνει τα πετεινά του ουρανού, τους ενοίκους ακροβάτες των δέντρων και τα έτσι κι αλλιώς χαμογελαστά δελφίνια να σκάνε στα γέλια, είναι τα πάσης μορφής και αποστολής απορρυπαντικά και κάποια καμώματά μας κατά την χρήση τους. Σκάνε στα γέλια λόγου χάριν, όταν με βλέπουνε ν' αλλάζω πουκάμισο και να ρίχνω για πλύσιμο το άλλο που μια σταγονίτσα καφέ έσταξε και μου το λέκιασε, τόσο, που ίσα - ίσα διακρινότανε το σημάδι. Έτσι ο αγώνας των παραγωγών εταιρειών μαζί με τους υποταγμένους καταναλωτές για "λευκότερο λευκό" συνεχίζεται πάντα νικηφόρος και ο βυθός των θαλασσών κάργα χλωριωμένος.

Δεν είναι σωστό να κλείσω αυτή την ερασιτεχνική μελλοντολογία χωρίς να πω καθαρά ότι δεν ελπίζω πως θα υπάρξει ποτέ επαναφορά του πλανήτη μας σε κάποιες συνθήκες ικανές να αποτρέψουνε την αποβολή τού Ανθρώπου από προσώπου Γης.

Και δεν ελπίζω επειδή πιστεύω ότι όλο και πιο πολύ εντείνονται και πολλαπλασιάζονται οι καταστροφικές συνέπειες του τρόπου που ζούμε εμείς οι άνθρωποι του πολιτισμού και της εξέλιξης. Και δεν ελπίζω επειδή πιστεύω ότι ο τρόπος αυτός είναι πλέον τραγικά παγιωμένος και κωμικά χειροκροτούμενος.

Μόνο ένα θαύμα μπορεί να τον αλλάξει.

Εγώ δεν πιστεύω στα θαύματα.

Εσείς;

Υ.Γ  Όλο και αυξάνεται, με τάση να φτάσει γρήγορα στο 100%, το πλήθος των ανθρώπων που σε όλη τους τη ζωή δεν θα έχουνε πατήσει ποτέ ξυπόλυτοι στο χώμα.

Ίσως φαίνεται ασήμαντο, αλλά μπορεί κάποτε να θεωρηθεί ως  η έσχατη πράξη οριστικής αποκοπής του Ανθρώπου από τη μάνα φύση.