Τρίτη, 26 Μαΐου 2020 20:02

Ποιός είδε τον ιό και δεν φοβήθηκε;

Επιλέγων ή Συντάκτης 
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)

fanis14

Αυτή η Γκραν - Γκινιόλ ιστορία που παρακολουθούμε στις μέρες μας ως θεατές και συνάμα πρωταγωνιστές, οδεύει προς το φινάλε της.

Μια τρομοϊστορία που τα έχει όλα σε ενισχυμένες δόσεις. Έχει καχυποψία, έχει μυστήριο,  έχει αγωνία και το πλέον ανησυχητικό, έχει και παρατεταμένο φόβο.

Ένας φόβος διαπλανητικός που νιώθω ότι θα μας αφήσει βαθιά σημάδια για πολλά - πολλά χρόνια, ίσως και για πολλές γενιές.

Δείχνει να μοιάζει με τους άπειρους, ποικίλων αφορμών, φόβους μας που τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε ούτε από πού μας έρχονται και ούτε γιατί τους κουβαλάμε μαζί μας εσαεί. Έχουνε γίνει πλέον δεύτερη "φύση" μας.

Με σεβασμό στον αναγνώστη και μακριά από κάθε σεμνοτυφία διαλέγω τέσσερεις φόβους μας, διάσημους και πολύ ανθεκτικούς στο πέρασμα των χρόνων:

Φόβος και ανατριχίλα στην ιδέα να κυκλοφορήσουμε μέρα - μεσημέρι στη Σταδίου φορώντας λόγω ζέστης μόνο το μαγιό μας, κυρίως οι γυναίκες, κάτι που άνετα και καμαρωτά κάνουμε σε όποια παραλία κι αν βρεθούμε.

Φόβος και τρόμος αν τύχει να συναντηθούμε κάπου μ' έναν, μικρό ή μεγάλο, θρασύτατο και ξελιγωμένο ποντικό.

Φόβος και ρεζιλίκι για τον Υπουργό που ανέβηκε στο βήμα χωρίς να έχει αντιληφθεί τον ευδιάκριτο λεκέ στο πουκάμισό του, προκαλώντας χαχανητά, μειδιάματα και ειρωνείες σε όλο το κοινοβούλιο.

Ο πολιτισμός στις δόξες του!

Φόβος και ιερή ταραχή προκειμένου οι γονείς, όλοι οι γονείς, να προφυλάξουμε τα παιδιά μας, μικρά και μεγαλύτερα, από ένα μεγάλο κακό: Κάνουμε το παν για να μην ακούνε από άλλους και φυσικά ούτε τα ίδια να εκστομίζουν βρισίδια και βρωμόλογα. Ανείπωτος εξευτελισμός ν' ακούς το δεκατετράχρονό σου να λέει: Μαλάκα, στ' αρχίδια μου, μουνί τα κάναμε, έχεις της ψωλής σου το χαβά και οτιδήποτε σχετικό θεωρείται χυδαία λέξη ή έκφραση. Δέσε καλύτερα μια πέτρα στο λαιμό σου.

Μεγάλη υποκρισία να μιλάμε  για χυδαίες λέξεις και φράσεις και να απαλλάσσουμε  τους  γλυκομίλητους και μελιστάλακτους χυδαίους ανθρώπους.

Όταν σε λίγο θ' αρχίσει να ξεχνιέται η Γκραν - Γκινιόλ ιστορία κι αυτό θα συμβεί μόνο όταν ξανανοίξουν όλες  οι ταβέρνες σαν και πρώτα, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τις ζημιές που μας αφήνει κληρονομιά στο πέρασμά του ο παράξενος τούτος επισκέπτης. Μικρές ζημιές, μεγάλες ζημιές και μια πολύ μεγάλη.

Μικρές, είναι οι πρόσκαιρες και αισθητικά ενοχλητικές εφαρμογές όπως μάσκες, γάντια, πλύσεις, μαντηλάκια και κάποιοι περιορισμοί που μάλλον θα ξεχαστούν γρήγορα. Θα  μείνουν μόνο τα ευτράπελα.

Οι μικρές ζημιές μοιάζουνε πολύ με την μελαγχολική μέρα που πάμε βρίζοντας να καταταγούμε φαντάροι. Από την επομένη κιόλας αρχίζουμε να μετράμε πόσες μέρες μένουνε για ν' απολυθούμε. Ξημερώνει κάποτε η άγια τελευταία μέρα και τα συναισθήματα του αποχωρισμού είναι για γέλια και για κλάματα. Μετά την ευτυχία της απόλυσης και πριν περάσουνε τρεις μέρες, τη θέση της χαράς παίρνει η νοσταλγία της χαμένης για πάντα ...μισητής θητείας και πριν περάσει ένας χρόνος, όπου κι αν βρεθούμε με παρέα, γελάμε συνέχεια μόνο με αναμνήσεις του  στρατού. Αυτό κρατάει καμιά δεκαριά χρονάκια. Έτσι γίνεται πάντα, έτσι θα γίνει μάλλον και τώρα.

Οι αναμενόμενες μεγάλες ζημιές, οι ζημιές του σήμερα και του αύριο, ενός "αύριο" που το μέλλον του είναι σίγουρα κακό και μάλλον μακρύ, δεν αφορά όλους μας. Κάτι πρέπει να σημαίνει αυτό. Κάτι πολύ αποθαρρυντικό για τον τρόπο που ζούμε οι άνθρωποι.

fanis13Αύριο, οι άνεργοι, οι φτωχοί, οι χειμαζόμενοι, οι άστεγοι, οι πεινώντες και διψώντες θα είναι πάρα πολλοί. Δεν θα είμαστε όλοι. Κι αυτό κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα.

Σ' αυτή την εικόνα της χαμένης ζωής η μόνη λέξη που μου 'ρχεται είναι ΑΠΟΓΝΩΣΗ, λίγο μετά την συμφορά και λίγο πριν την Κόλαση.

Θ' αλλάξουνε τα πράγματα λένε οι θρησκευόμενοι όλων των χρωμάτων και όλων των σχημάτων.

Μακάρι!

Η τρίτη πολύ μεγάλη ζημιά, αυτή που δεν έχει ταίρι, έχει να κάνει με την γένεση ενός μοντέρνου, διαπλανητικού φόβου, ενός φόβου που θα κυριαρχήσει κάνοντας στην άκρη τους πολλούς άλλους φόβους μας, γυρίζοντας τον κόσμο ανάποδα:

Μέχρι σήμερα ξέραμε ότι γι' αυτά που παθαίνει η υγεία μας κύριοι υπαίτιοι είμαστε εμείς οι ίδιοι με τη ζωή που κάνουμε. Από αύριο αυτό αλλάζει. Αιτία και αφορμή ένας ΙΟΣ.

Αύριο θα έρθει ο Μέγας φόβος. Είναι ο παραλυτικός φόβος τού άλλου, τού συνανθρώπου που παραφυλάει, μάλλον αθέλητα, έτοιμος να μου την ανάψει.

Αυτός ο "άλλος" δεν είναι μόνο ο εχθρός, ο αντίπαλος, ο αλλόθρησκος ή ο βρωμύλος.

Είμαστε όλοι μηδενός εξαιρουμένου.

Κινδυνεύουμε ΟΛΟΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ!

Έτσι μας λένε.

Μπαίνουμε λοιπόν στον αστερισμό των αποστάσεων και των απομακρύνσεων.

Η επιστημονική προσταγή είναι: Ξεκολλάτε, ξεκολλάτε!

Η ποιητική δραματοποίηση είναι:

ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ.

Πράγματι, ο Μέγας φόβος γυρίζει τον κόσμο ανάποδα.

Να δούμε τώρα όταν θα λέμε τη λέξη πολιτισμός τι θα εννοούμε;

Εγώ πάντως θα συνεχίσω να εννοώ:

 

Προσπαθήσαμε ρε παιδιά αλλά δεν τα καταφέραμε!

Τελευταία τροποποίηση στις Τετάρτη, 27 Μαΐου 2020 20:30

Σχόλια   

0 # Ιγνατιάδης Λάκης 03-06-2020 10:57
Κύριε συνδιευθυντά, χαίρομαι που εκτιμάς ότι ο συντάκτης του ως άνω άρθρου θα αντιδράσει όπως η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων.Και καλά θα κάνει και ποτέ δεν είναι αργά. Εξ άλλου περίπου έτσι αντιδράει η ανθρωπότητα σε όλες τις πανδημίες που της έχουν αλλάξει τα φώτα μέσα στους αιώνες, τηρώντας τις οδηγίες της επιστημονικής κοινότητας, όταν υπάρχουν φυσικά. Να προσθέσω δύο αστεράκια. Το πρώτο. Θεωρώ ότι σε κάθε συγκεκριμένο θέμα δεν είναι πάντοτε λάθος η πλειονότητα. Και το δεύτερο. Θεωρώ ότι η επιστημονική κοινότητα έχει αποδείξει ότι "έχει στο DNA της" τη διαρκή αμφισβήτηση της αλήθειας όλων όσων σε κάποια φάση αποδεικνύει ότι είναι σωστά.
Παράθεση
0 # Καταχωρητής Εκδηλώσεων 02-06-2020 20:33
Το σχόλιο σου κύριε διευθυντά φρονώ πως καλύπτει πλήρως τον συντάκτη του άρθρου. Να τα πάρω στη σειρά: Πιστεύω πως ο συντάκτης θα ενθουσιαστεί με το που θα βρεθεί το φάρμακο και θα τρέξει με τη μία στο φαρμακείο να το προμηθευτεί, τρίβοντας τα χέρια του από ικανοποίηση. Ακόμα με την ανακάλυψη του εμβολίου θα είναι ο πρώτος που θα πάει να εμβολιαστεί για να παραμείνει ήσυχος αφού θα ξέρει πως έχει θωρακίσει την υγεία του, όχι μόνο από τον κορονοϊό αλλά και όλους τους ιούς που πιστεύει πως ταλανίζουν την ανθρωπότητα. Τέλος με όλες αυτές τις προφυλάξεις, που τις πιστεύει ακράδαντα, θα γυρίσει στις προσφιλείς συνήθειές του, συνεχίζοντας τις γνωστές χαιρετούρες, διανθισμένες με αγκαλίτσες και φιλάκια που τόσο πολύ του είχαν λείψει κατά την διάρκεια της καραντίνας. Ω ρε μάνα μου ξεσάλωμα που τον περιμένει.
Παράθεση
0 # Ιγνατιάδης Λάκης 02-06-2020 10:57
Κινδυνεύουμε ΟΛΟΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ! Αυτό είναι το κλου του ως άνω άρθρου. Μια αληθινή διαπίστωση βεβαίως με δύο αστεράκια. Το πρώτο, ως προς το να προσβληθούμε και ως προς το να πεθάνουμε δεν κινδυνεύουμε όλοι εξ ίσου. Και το δεύτερο, από τη στιγμή που θα φτιάξει η επιστημονική κοινότητα το φάρμακο για τη θεραπεία αυτής της ίωσης και προπάντων το εμβόλιο, πολύ γρήγορα η ανθρωπότητα θα επανέλθει και ως διάθεση και στην πράξη στην άφοβη και ξέγνοιαστη συμπεριφορά της πριν κορωνοϊού εποχής με τις χαιρετούρες, τις αγκαλιές και τα φιλιά. Τόσες πανδημίες έχει περάσει η ανθρωπότητα αλλά η σωματική επαφή δεν επιστρέφει πάντοτε νικήτρια; Με έτοιμο σώμα και ψυχή στα καλύτερά τους να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να αντεπεξέλθουν στα σκληρά μέτρα προστασίας της επόμενης πανδημίας που μας περιμένει στη γωνία.
Παράθεση

Προσθήκη νέου σχολίου

Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση