«Δεν έχουν παρουσία τα αντικείμενα…με διορθώνουν».

Σε εμένα όμως «παρουσιάστηκες» χωρίς να μπορώ να ερμηνεύσω το πως, το γιατί και το πότε…Ένα μεγάλο μπλε βαρέλι σε ρόλο γλάστρας και μέσα ένα ολοζώντανο μεγάλο φυτό…φτηνό υλικό με μια δυνατή υπόσχεση…. «θα μεγαλώσω…θα μεγαλώσω…»

Στην μέση του τίποτα ή του πάντα;

Στην σμίξη τριών σημείων (είναι όμορφη η σμίξη όταν στεφανώνεται από το αναπάντεχο):

Μίας σκάλας, μίας στροφής και του κάθετου πάνω στο κορμί του φυτού, δρόμου.

Μέσα στην αγκάλη της γέφυρας της ΙΟΝ…όπως είναι γνωστή με αυτό το όνομα!

Γλυκιά ανάμνηση με άρωμα φρούτου και βότανου!

Θυμάμαι νέα την μάνα μου μέσα στην αγκαλιά της ίδιας ΙΟΝ τότε…Καρφωμένη στο  νοικοκυρεμένο της σημείο σήμερα αλλά μέσα της βυθισμένη παραμένει καταπράσινη κι ολοζώντανη η προοπτική!

Στην αρχή μιας σκάλας….ή στο τέρμα της;

Στην αρχή μιας στροφής…ή στο τελείωμά της;

Στην κορυφή του δρόμου…ή στο βυθό του;

Μπλε , φτηνό πλαστικό και η ελπίδα καταπράσινη…κι ο ουρανός κάτασπρος από τον χιονιά και τους δύο να μας κουκουλώνει το χιόνι…δεν κουκουλώνονται τα όνειρα από το ψύχος…και να φοβάμαι μήπως χάσω το λεωφορείο…μήπως η ευ-καιρία δεν περάσει να με πάρει…να με ζεστάνει…να με σώσει…

Το απόγευμα περνώντας από το ίδιο σημείο δεν φανταζόμουν πόσο θα αλλάξει ο καιρός …πόσο θα μου αλλάξεις την εντύπωση!

Στεκόταν σαν να περίμενε…ένα χαμένο ραντεβού;

Μα έπεφτε τόσο χιόνι…κι αν παγώσεις;

Ήθελα να έβρισκα έναν τρόπο να σε σώσω από την παγωνιά, αλλά πολύ το βάρος.

Δεν αναλαμβάνω τέτοια ευθύνη.

Μια κίνηση ενθύμιο μου ήρθε στο μυαλό. Τα παλληκάρια κάποτε όταν δίπλα τους οι κοπελιές κρύωναν βγάζανε το σακάκι τους και τις τυλίγαν…και τις αγκάλιαζαν και αυτές κούρνιαζαν μέσα στην βεβαιότητα…άλλοι καιροί…πιο ζεστοί.

Πόσες φορές μες στις ταινίες δεν ερωτεύτηκα αυτήν την κίνηση…αυτήν την απλοχεριά.

Μπροστά σου ο δρόμος …κι εκείνη η στροφή στην μια μεριά σαν σπασμένος βραχίονας που βάλανε σε γύψο.

Η γέφυρα από πάνω σου…ποιους ενώνει;

Μπροστά σου πάντα ο δρόμος…ο δρόμος με τις μυρωδιές από το κακάο.

Παραπλάνηση της αίσθησης που κόβεται από την λεωφόρο.

Αδιάλλακτη, αδιαπραγμάτευτη με ιλιγγιώδη κατεύθυνση…κι εκεί στην σμίξη ενός άλλου σημείου, στην γωνία «Πειραιώς 52» το άγαλμα της γυναίκας που ακροβατεί στην άκρη του δοκαριού επάνω απ’ τα κεφάλια μας!

Μόνη και γυμνή μες στον χιονιά. Ακέραιη κι επίμονη πάνω από τα κεφάλια μας.

Πόσα μοναχικά πράγματα υπάρχουν σε έναν δρόμο;

Έστριψα με τον φόβο μην γλιστρήσω…δεν είναι εύκολες οι στροφές αν δεν είσαι καλά προετοιμασμένος…

Κατευθύνθηκα προς την συγκεκριμένη στάση…από εδώ ξεκινάει η επιστροφή.

Χιόνιζε για τα καλά…στην στάση αυτή ήμουν μόνος!

Γύρω-τριγύρω ψυχή ζώσα…

Δεν ανησυχούσα πια…ήμουν ήρεμος…κουκουλωμένος στο σακάκι του χιονιά έβλεπα  το λεωφορείο της επιστροφής να έρχεται…κάτι πάντα γίνεται όταν είσαι μόνος…