Οι ανισότητες που γεννούν τα εν δυνάμει χαρίσματα και ο προσωπικός μόχθος και το υποστηριχτικό περιβάλλον και πολλοί ακόμα αστάθμητοι παράγοντες συν της τύχης οι συνδυασμοί, προσδίδουν δυναμική στα μέλη των ειδών, των ομάδων και των φυλών είτε ευννοώντας τις συλλογικότητες που αναπόφευκτα κάποια στιγμή καταπίπτουν στο τερατώδες αγελαίο, είτε την άμιλλα που εύκολα διολισθαίνει στον ανελέητο ανταγωνισμό.

Οι κοινωνίες, επινοώντας χίλιους δυο τρόπους σιγοντάρουν λίγο ή πολύ, ώστε αυτές οι ανισότητες να μεγαλώνουν τις αποστάσεις μεταξύ των ανθρώπων ή να τις μικραίνουν. Ανάλογα ποιοι παίρνουν κάθε φορά τις αποφάσεις και αν μπορούν να τις εκτελούν πείθοντας με ή δίχως δημοκρατία τους υπόλοιπους.

Σε κάθε περίπωση πάντως οι ανισότητες δεν εξασφαλίζουν σ'αυτόν που είναι από πάνω ένα πασπαρτού για όλες τις πόρτες της ζωής του, για όλες τις επιθυμίες του. Το ανικανοποίητο είναι βασικό στοιχείο της ανθρώπινης κατάστασης, αποτελώντας μια ακόμα πηγή παραγωγής ανισοτήτων. 

Η πιο φανερή ανισότητα/αδικία είναι αυτή της ομορφιάς. Υποκειμενική ως ένα μικρό βαθμό που τείνει στην αντικειμενική, πάντα στα όρια μιας κοινότητας και μιας εποχής βεβαίως. Η εύθραυστη ομορφιά, που μόνο ο ζηλιάρης χρόνος την νικάει. Είναι αυτή που την δίνει η φύση εντελώς δωρεάν, που δεν χρειάζεται δηλαδή ο κάτοχός της να κοπιάσει. Το ζήτημα είναι αν τη μοιράζει με κλειστά μάτια, η σφιχτοχέρα.

Όσο για τους μη πεντάμορφους που θα λαλήσουν εξ αιτίας κάποιας ομορφιάς και θα θελήσουν να την απολαύσουν, θα πρέπει να κοπιάσουν πολύ καλλιεργώντας τις όποιες ικανότητές τους στο έπαρκο και ενίοτε ξεπερνώντας τον εαυτό τους για να έχουν πιθανότητες να πετύχουν κάτι τέτοιο. Λέτε αυτός να είναι ο μυστικός ρόλος που η φύση έχει αναθέσει στην ομορφιά; 

Στο απόσπασμα που ακολουθεί περιγράφεται η ομορφιά μιας τριτεύουσας ηρωίδας του βιβλίου "Πόλεμος και πόλεμος" του Λάσλο Κρασναχορκάι, που μας άρεσε. 

 ....μόνο που η νεαρή αεροσυνοδός δίπλα του ήταν τόσο όμορφη, με το χαμόγελο και τα δυο λακάκια της, που από την ώρα που κάθισε, δηλαδή πριν λίγα λεπτά, δεν μπορούσε να αντισταθεί στον πειρασμό να ρίχνει το βλέμμα του πάνω της, αλλά ήταν τόσο υποκριτικό, δε μπορούσε να το κάνει αυτό, όχι θα προτιμούσε να της ομολογήσει την αλήθεια: ήταν πιο ισχυρό από τον ίδιο, στο κάτω κάτω δεν ήταν τόσο υποκριτικό και τόσο αγενές, και η δεσποινίς ίσως να μην του κρατούσε κακία και να μην εκλάμβανε τη συμπεριφορά του ως ...........

αλλά η δεσποινίς ήταν τόσο όμορφη και είχε τόσο ιδιαίτερη ομορφιά, που δεν μπορούσε να μείνει στη θέση του δίχως να πει τίποτα.....δεν είχε καμία πρόθεση να της κάνει οποιαδήποτε πρόταση, απολύτως καμία, αλλά αυτή η ομορφιά, αυτή η εξαιρετική ομορφιά που εκείνος, ο Κόριμ, έβλεπε στη δεσποινίδα, τον άφηνε αποσβολωμένο, αυτό μόνο καταλαβαίνετε; 

Δεν ήταν εκείνος, ο Κόριμ, που ήθελε να αιφνιδιάσει τη νεαρή αεροσυνοδό, αλλά η ομορφιά της νεαρής αεροσυνοδού αιφνιδίαζε αυτόν, τον Κόριμ, και εφόσον είχε φτάσει σ'αυτό το σημείο, πρόσθεσε τουλάχιστον....

Οι ρώγες του στήθους της προεξείχαν ελαφρώς κάτω από το ζεστό λευκό ύφασμα του κολλαριστού σεμιζιέ, το βαθύ ντεκολτέ άφηνε ακάλυπτη την μεγαλοπρεπή και ντελικάτη γραμμή του λαιμού της, την ευγενή καμπύλη των ώμων, το γεμάτο και σφικτό σχήμα των δύο παλλόμενων μαστών της, αυτά ήταν που ανάγκαζαν όλα τα βλέμματα να στρέφονται συνεχώς προς το μέρος της, αλλά κανείς δεν θα μπορούσε να πει αν ήταν αυτά που ανάγκαζαν κάθε τόσο όλα τα βλέμματα να στρέφονται κατά πάνω της ή η κοντή μπλε μαρέν φούστα που έσφιγγε τη μέση της, τόνιζε τους γοφούς της και συγκρατούσε τους δυο μηρούς της κολλημένους τον έναν με τον άλλον ή, ακόμα τα πλούσια και λαμπερά μαύρα μαλλιά της που έπεφταν στους ώμους της, το μεγάλο λείο της μέτωπο, το θαυμάσιο σμιλεμένο πηγούνι της, τα μεγάλα σαρκώδη χείλη της, η ελαφρώς ανασηκωμένη μύτη της, ή τέλος:  τα μάτια της που στο βάθος έλαμπαν δυο μαργαριτάρια πυρακτωμένης φωτεινότητας, με λίγα λόγια ήταν δύσκολο να προσδιορίσεις τι ακριβώς τραβούσε όλα τα βλέμματα και όλοι οι άντρες και όλες οι γυναίκες μέσα στο γραφείο ταξιδιών, ασυναίσθητα αρκούνταν μόνο να κοιτάζουν, αναλύοντας ο καθένας με τη σειρά του όλα τα επιμέρους στοιχεία αυτής της φλογερής καλλονής, να την τρώνε με τα μάτια τους - έχοντας πάντοτε συνείδηση του εξαιρετικού χαρακτήρα αυτής της ομορφιάς σε σχέση με τη δική τους την ασήμαντη - οι άντρες με μια βουβή αδηφαγία, με βλέμμα γεμάτο λαγνεία και χυδαιότητα την οποία δεν μπορούσαν να κρύψουν, οι δε γυναίκες, αναλύοντάς την από τα νύχια των ποδιών της μέχρι την κεφαλή, από πάνω προς τα κάτω κι έπειτα από κάτω προς τα πάνω, στην αρχή έκπληκτες από το θέαμα, στην συνέχεια καταλήγοντας λίγο λίγο, κατά την διάρκεια της σχολαστικής εξέτασης, στην κακόβουλη ζήλεια, στην εχθρότητα, και μάλιστα στην περιφρόνηση, παρατηρώντας αφού έλαβε τέλος το επεισόδιο, δηλαδή αφού είχε εξαφανιστεί οριστικά το σκανδαλώδες ζευγάρι, η βασίλισσα και ο ξεπεσμένος ζητιάνος- χωριστά - από το πρακτορείο της MALEV, ότι εντελώς αντικειμενικά, επειδή ήταν και οι ίδιες γυναίκες και οι γυναίκες έτσι κοιτάζονται πάντα, δηλαδή εντελώς αντικειμενικά, ο τρόπος που με τον οποίο αυτή η μικρή αεροσυνοδός - αυτό το πορνίδιο διόρθωναν κάποιες - έπαιρνε το ύφος της οσίας Μαρίας, το ύφος της αξιολάτρευτης πριγκηποπούλας, της αθώας και της εξυπηρετικής, ήταν , αν μη τι άλλο, ενοχλητικός, ενώ, - αγανακτούσαν, όταν μπόρεσαν να μαζευτούν σε ένα σημείο πίσω από το γκισέ για ν'ανταλλάξουν τις απόψεις τους για το θέμα - με το υπερβολικά χυτό της σεμιζιέ και την εξαιρετικά κοντή της φούστα που έσφιγγε τους γοφούς της άφηνε να φανούν οι μακριοί μηροί της και να διαγράφεται το άσπρο κυλοτάκι της, με λίγα λόγια να εκθέτει τα πάντα σε κοινή θέα, επεδίωκε σκόπιμα να την προσέξουν, κι αν έχουν δει στη ζωή τους αθώες σαν κι αυτήν και ήξεραν πολύ καλά τα κολπάκια που έκαναν για να προβάλλουν τα ατού τους και να κρύβουν τα ελατττώματά τους, και δεν θα είχαν τίποτα να προσάψουν σ'αυτό, αλλά να, τέτοιο θράσος, μια πόρνη που να θέλει να περνιέται και για λεπτεπίλεπτη πριγκίπισσα, ε , όχι κι αυτό βέβαια δεν μπορούσαν να τις εξαπατήσουν έτσι, λίγο αργότερα κάποιοι άρρενες μάρτυρες της σκηνής λίγο πριν ξαναβρούν το σπίτι τους, σταματώντας για λίγο σ' ενα πάρκο ή σ' ένα μπαρ για να ανταλλάξουν κάποιες κουβέντες, πρόσθεταν πως με αυτό το είδος τις γυναίκες σαν την αεροσυνοδό ήσουν πάντα χαμένος, μιας γυναίκας με ονειρεμένο σώμα, τεράστια στητά στήθη κι ύστερα ...πως να το πούμε, έλεγαν, ένα μικρό ολοστρόγγυλο κωλαράκι να λικνίζεται ηδονικά, με τέτοιο κωλαράκι και με τέτοια στήθη, συν το γοητευτικό χαμόγελο, με τα λαμπερά κάτασπρα δόντια, τους λεπτούς μηρούς, με τον αέρα της κομψής γυναίκας, και τελικά εκείνο το βλέμμα, την κατάλληλη στιγμή, ένα βλέμμα που σου μιλά, εσένα που ξεροσταλιάζεις και μόνο που την κοιτάζεις, και σου λέει ότι απατάσαι, απατάσαι οικτρά εάν πιστέψεις πως μπορείς να τα έχεις όλα αυτά, γιατί αυτό το βλέμμα σου λέει πως έχεις να κάνεις με μια παρθένα, μία αειπάρθενο που αγνοεί ακόμα και γιατί έχει πλαστεί, μια λίγα λόγια, αν τα συγκεντρώσεις όλα αυτά είσαι χαμένος ................................................................................................................   

Ήταν αδύνατον, απολύτως αδύνατον να τη συλλάβεις εκείνη τη γυναίκα, να συλλάβεις αυτό που μέσα στην ωραιότητά του ήταν ζωωδώς ακατανίκητο, εκείνη τη γυναίκα ή, για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, εκείνο το αυθεντικό και μεγαλοπρεπές αγρίμι, μέσα σ'αυτόν το νοσηρό και αηδιαστικό κόσμο των δήθεν.