Μένοντας λοιπόν μόνο στην επιφάνεια των λόγων του, στην εκπομπή του και στην αισθητική του, κάναμε λίγες σκέψεις. Ο Τραμπ κατάφερε στα 69 του να γίνει η φωνή όλων εκείνων των συμπατριωτών του που θεωρούν ότι οι διάφορες ελίτ αδιαφορούν προκλητικά γι'αυτούς που θέλουν την Αμερική και τους Αμερικάνους πάνω από όλα και από όλους. Μα υπάρχει λαός που δεν θέλει κάτι τέτοιο; Το θέμα είναι πως οι Η.Π.Α μπορεί να το πετύχουν ακόμα περισσότερο ως υπερδύναμη που είναι, αντλώντας φυσικά δύναμη και πλούτο από όλους τους άλλους. Αλλά το κουμπί σε τέτοιες αυτονόητες επιθυμίες πάντα είναι τι εννοείς ότι θα πετύχεις μ' αυτό το πάνω απ'όλα, για ποιους και πως. Κι από ότι διαφαίνεται ο Τραμπ θέλει να το πετύχει βασικά με κλειστά σύνορα, όχι μόνο στους μετανάστες, αλλά και στα ξένα προϊόντα, ακόμα κι όταν αυτά παράγονται από αμερικάνικα κεφάλαια σε διάφορα μέρη του κόσμου, τα οποία θα τα φορολογεί, όπως διατείνεται, βαριά.

Τι άλλο ακούει ο Τραμπ και οι συν αυτώ και βγάζουν σπυράκια; Το κοινωνικό κράτος που κοστίζει ακριβά και το πληρώνουν οι έχοντες γι'αυτούς που δεν κατάφεραν να έχουν, ή που δεν τους επέτρεψε το σύστημα να έχουν, όπως υποστηρίζουν οι απέναντι των νεοφιλελευθέρων. Γι'αυτό από τις πρώτες προτεραιότητές του είναι να το ξηλώσει, αρχίζοντας από την πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη που πέτυχε ο Ομπάμα για 30 εκ. περίπου Αμερικανούς και που αποτέλεσε καρφί στο μάτι των μεγάλων ιδιωτικών εταιρείων υγείας και ασφάλισης. Το ίδιο απεχθής για τους Τραμπικούς είναι η διεφθαρμένη γραφειοκρατία της Ουάσιγκτον. Εδώ απ'ότι φαίνεται δεν υπάρχουν επί του παρόντος κάποια εύκολα μέτρα για να την αντιμετωπίσουν, παρά μόνο περιορίζοντας στα χαρτιά τις εξουσίες της και δίνοντάς τες σε λόμπι και σε κύκλους γύρω από τον πρόεδρο. 

Το πιο τρομακτικό για μένα που έχει να κάνει με τον Τραμπ, είναι πως όλα γι'αυτόν είναι θέμα γνώμης. Δεν φαίνεται να μπαίνει στον κόπο να αποδείξει οτιδήποτε υποστηρίζει, να επιχειρηματολογήσει με στοιχεία και όποτε το κάνει αυτό τα στοιχεία του είναι λίαν αμφιλεγόμενα. Ένα κλασσικό παράδειγμα είναι το ζήτημα του θερμοκηπίου. Επανειλημμένως έχει διακηρύξει ότι γι'αυτόν δεν υφίσταται τέτοιο θέμα, ότι αυτό είναι θέμα προπαγάνδας. Και ως εκ τούτου θα αποσύρει την υπογραφή των Η.Π.Α από τη συμφωνία του Παρισίου που προβλέπει ελεγχόμενη αύξηση της θερμοκρασίας για τα επόμενα χρόνια με αυστηρό έλεγχο στην εκπομπή ρύπων. Με κάτι τέτοια είναι να μην πετούν την σκούφια τους οι πετρελαϊκές εταιρείες; Γι'αυτούς όλα τα στοιχεία, τα επιχειρήματα, όλες οι έρευνες, όλα τα φόρουμ, όλα τα επιστημονικά συνέδρια και οι αποφάσεις τους σχετικά με τους κινδύνους από την υπερθέρμανση του πλανήτη δεν υπάρχουν, γιατί έτσι πιστεύουν. Αυτή η πλευρά του Τραμπ και όσων του μοιάζουν, που έχει να κάνει με το ανελέητο ροκάνισμα της κοινής λογικής, για ποιους άραγε δεν είναι άκρως επικίνδυνη; 

Πέρα από όλα όσα λένε και γράφονται, θα φανεί με τον καιρό αν αυτός ο 70χρονος δισεκατομμυριούχος, που παίζει στα δάκτυλα τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, θα πείσει τον λευκό αρσενικό κόσμο και κοσμάκη στις Η.Π.Α - που η τελευταία του αναλαμπή ίσως να είναι η ευκαιρία Τραμπ - και θα μεγαλώσει την απήχησή του ή αν θα τον πάρει η κάτω βόλτα. Μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια δεν είναι αναμενόμενο να φανεί αν περνάνε και πείθουν όσα θα κάνει, οπότε θα είναι ένας δύσκολος αντίπαλος ή αν ελάχιστες από τις εξαγγελίες του θα κερδίσουν την ψήφο των συμπατριωτών του, πράμα που σημαίνει ότι και ένας μέτριος δημοκρατικός θα τον κερδίσει; Αυτό πάντως που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συμβεί είναι η όξυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό των Η.Π.Α, κάτι που ίσως περάσει και σε όλον τον κόσμο.          

Τι διακρίνω; Από όσα έχω ακούσει και καταλάβει, είναι πως δεν φαίνεται αυτός ο τρεις φορές παντρεμμένος μισογύνης τύπος να έχει κάτι πάνω και πέρα απ'αυτόν. Διάβαζοντας σχετικά άρθρα και παρατηρώντας αυτόν τον άνθρωπο στην τηλεόραση διακρίνω αυτήν του την πλευρά που μου δημιουργεί την αίσθηση πως αυτό που οι ψυχαναλυτές ονομάζουν υπερεγώ και που οι κοινωνιολόγοι το λένε αξίες, στον Τραμπ δεν υφίσταται. Ο ναρκισσισμός του και η συνακόλουθη μεγαλομανία του φαίνεται να είναι εκτός ελέγχου. Αυτή η σκέψη μου έφερε στο μυαλό μια ρήση του Όρσον Ουέλες, που είχε πει στο περίπου, πως κάποιος που θέλει να γίνει μεγάλος στον τομέα του, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχει κάτι πάνω απ'αυτόν, να όπως το Θεό, τους νόμους, την τέχνη, τον έρωτα, κάτι τέλος πάντων που να τον φωτίζει και να τον ξεπερνάει. Π.χ, ο Πολίτης του Κέην, το ίδιο κυριαρχικός και φιλόδοξος με τον Τραμπ, είχε το "ρόουζμπαντ" από την παιδική του ηλικία. Ο Τραμπ άραγε έχει κάτι ή είναι ένας εντελώς απασφαλισμένος; Αν δεν έχει τίποτα, αυτό σημαίνει ότι είναι εκτός αυτοελέγχου κι αυτό σε κρίσιμες φάσεις, μακάρι να μην αποδειχθεί καταστροφικό.

Ακολουθεί το μήνυμα το υποψήφιου στην κούρσα τω δημοκρατικών γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς που δημοσιοποίησε στη σελίδα του στο fb, εν όψει της ορκωμοσίας του Τραμπ. Ο Σάντερς προέκυψε στην περσινή κούρσα ως ένα αναπάντεχο αουτσάιντερ που τελικά έχασε από την εκλεκτή του μηχανισμού των δημοκρατικών Χίλαρι Κλίντον.Υπήρξαν αρκετοί που υποστήριξαν ότι αν ο Τραμπ είχε απέναντί του τον άφθαρτο Σάντερς κι όχι την επιλογή της γραφειοκρατίας, τότε θα έχανε. Μπορεί και να προέκυπτε μια τέτοια εξέλιξη, αλλά ως γνωστόν σε πολλά πράματα εξακολουθεί να ισχύει ότι μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Το ζήτημα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αν κάποιοι βάζουν μυαλό.

Το μήνυμα   

 "Η μεγάλη κρίση που αντιμετωπίζουμε, δεν είναι μόνο τα αντικειμενικά προβλήματα που βλέπουμε, – μια άδικη οικονομία, ένα διεφθαρμένο σύστημα το οποίο χρηματοδοτεί τις πολιτικές εκστρατείες, ένα υπονομευμένο σύστημα δικαιοσύνης και η κλιματική αλλαγή. Η πιο σοβαρή κρίση, είναι οι περιορισμοί που έχουμε στην φαντασία μας. Αυτή είναι το θύμα του οικονομικού, πολιτικού και μιντιακού καθεστώτος, το οποίο μας λέει κάθε μέρα, με εκατομμύρια διαφορετικούς τρόπους, ότι η πραγματική αλλαγή είναι κάτι αδύνατον που δεν μπορούμε να διανοηθούμε [...] Το μέλλον της χώρας μας, και ίσως και του κόσμου, μας καλεί να ξεπεράσουμε αυτούς τους περιορισμούς. Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Μπορούμε να συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο, της απληστίας, του καταναλωτισμού, της ολιγαρχίας, της φτώχειας, των πολέμων, του ρατσισμού και της περιβαλλοντικής καταστροφής, ή μπορούμε να οδηγήσουμε τον κόσμο σε μια διαφορετική κατεύθυνση. Δεν θα μπορέσουμε όμως να το κάνουμε αυτό, αν παραμείνουμε θεατές του δημοκρατικού παιχνιδιού, θεωρώντας ότι άλλοι θα το κάνουν για εμάς. Δεν θα το κάνουν. Το μέλλον είναι στα χέρια σας. Ας δουλέψουμε γι'αυτό"