Α. Για τη χρήση του ως Πορνείων:
1. Τα Πορνεία λειτούργησαν στο χώρο από το 1867 μέχρι τον πόλεμο, οπότε τα μετέτρεψαν οι ιταλοί σε φυλακές των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, ήτοι για 75 χρόνια συναπτά, με δυο ενιαύσια διαλείμματα. Το ένα μετά την Καταστροφή για να εγκατασταθούν Πρόσφυγες και το δεύτερο για πολιτικούς ψηφοθηρικούς λόγους το 1932, με επισπεύδουσα τη βενιζελική πτέρυγα.
Σημειωτέον πως παρά τον ανέξοδο βερμπαλισμό του Κοτζιά, το καθεστώς Μεταξά διατήρησε τα Πορνεία, που έκλεισαν ως ανωτέρω και βέβαια όρα συνιδιοκτησία Πιπινέλη:
2. Εκεί δεινοπάθησαν αφενός πλήθος χιλιάδων εναλλασσόμενων τροφίμων γυναικών, ντόπιων και προσφύγων και αφετέρου το φεμινιστικό κίνημα τόσο της Belle Epoque, όσο και του Μεσοπολέμου από το Κατεστημένο, που στο όνομα του «Νόμου και της Τάξης Του», ο πατέρας χαφιέδιζε την κόρη του για να εκτίσει ποινή στα Βούρλα.
Δραπετσώνα και πρόσφυγες
3. Ο συζητούμενος χώρος και το Περιβάλλον του, Περίγυρος, Λαρισαϊκός, Γκρεμός, μαούνες, εξέθρεψαν το Πειραϊκό Ρεμπέτικο και έθρεψαν την κουλτούρα povera, Καββαδίας, Λιλίκα Νάκου, Γ. Καζαντζάκη κά.
Βλέπε το ηθοπλαστικό βιβλίο της Διονυσίας Νέδα «Τα δάκρυα της Σμυρνιάς» και
4. Η παραπάνω θεματολογία κι ο συμβολισμός σήμερα εξακολουθεί νάναι κοινωνικά επίκαιρος και η Δραπετσώνα μπορεί να γίνει επισπεύδων μιας σχετικής ενσυναισθηματικής επικέντρωσης:
Γαλάτεια Καζαντζάκη, Αμαρτωλό
Στη Σμύρνη Λέλα, Ηρώ στη Σαλονίκη,
στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό...
Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Νίκη...
Ο τόπος μου ποιός ήταν; Ποιοί οι δικοί μου;
Αν ξέρω, ανάθεμά με!
Σπίτι, πατρίδα μου έχω τα μπορντέλα...
'Ως κι οι αθώοι χρόνοι οι παιδικοί μου
θολές σβησμένες ζωγραφιές
κι είναι αδειανό σεντούκι η θύμησή μου!
Το σήμερα χειρότερο απ' το χτες
και τ' αύριο απ'το σήμερα θε να 'ναι...
Φιλιά από στόματα άγνωστα, βρισές
κι οι πολισμάνοι να με τραβολογάνε...
Γλέντια, καβγάδες ως να φέξει,
αρρώστιες, αμφιθέατρο του Συγγρού
κι ενέσεις 606.
Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι
όλη η ζωή μου του χαμού...
Μ' από την κόλασή μου στο φωνάζω:
εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω.
Υποσημείωση: Για τα παραπάνω, έχω 500 υποστηρικτικές σελίδες τού υπό έκδοση βιβλίου.
Η συγκροτηση του Εγω και η προελευση της Ενσυναισθησης
Β. Για την Απόδραση
Θεωρώ πως το θέμα είναι αρκούντως γνωστό και δεν χρειάζεται να επαυξήσω.
Θέλω μόνο να κάνω γνωστό πως επί δημαρχίας Χρυσού, που οικοδομούνταν τα Βούρλα, προσπάθησα να διασώσω από τα μπετά ως μνημείο τη σήραγγα διαφυγής, αλλά στάθηκε αδύνατο. Μόνο κατάφερα να τη φωτογραφίσω:
Με την ευκαιρία να πούμε πως η Στοά Μακάσι αυτό το σύμβολο της κρητικής πατριωτικής αντίστασης έγινε σχετικό μουσείο. Τα Βούρλα όμως αυτό το οβιδιακό συγκρότημα που με την όποια του μορφή κατέστειλε ανθρώπους, άλεσε, φυλάκισε και αλλοτρίωσε μαζικά συνειδήσεις, που για ένα σχεδόν αιώνα στιγμάτισε τον πολιτισμό μας, αλλά και συμβόλισε την αντίσταση των κοινωνικών μας αγωνιστών, ισοπεδώθηκε.
Ακόμη και το στοιχειώδες τμήμα τους, το μνημείο ελευθερίας και ανυποταγής, το όρυγμα διαφυγής των 27 φυλακισμένων κομμουνιστών, έγινε …τσιμεντένιο θεμέλιο πολυκατοικίας, με τη συνδρομή μιας υποκριτικής τοπικής δημοτικής αρχής…
Η διάδοχη κατάσταση μετά το κλείσιμο των Βούρλων απ` τους ιταλούς και την κληροδοτηθείσα διαφθορά απ`το μεταξικό καθεστώς ήταν το άπλωμα και η μεγιστοποίηση της πορνείας.
Είναι χαρακτηριστικό πως κατά τη διάρκεια της Κατοχής σημαντικός αριθμός Ιταλών και Γερμανών στρατιωτών ασθένησαν από σύφιλη. Μάλιστα ο καθηγητής Γεώργιος Φωτεινός οδηγήθηκε στα κρατητήρια της Γκεστάπο, ώστε να δώσει εξηγήσεις για ενδεχόμενη δολιοφθορά κατά των Γερμανικών δυνάμεων μέσω της διασποράς της νόσου, αφού οι έγκλειστες ασθενείς πόρνες δραπέτευαν κατά δεκάδες προκειμένου να μεταβούν στους οίκους ανοχής των Ιταλών και Γερμανών στρατιωτών, εξασφαλίζοντας έτσι τη σίτισή τους, επειδή στο νοσοκομείο στερούνταν και της τροφής.
