Δείχνει να μοιάζει με τους άπειρους, ποικίλων αφορμών, φόβους μας που τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε ούτε από πού μας έρχονται και ούτε γιατί τους κουβαλάμε μαζί μας εσαεί. Έχουνε γίνει πλέον δεύτερη "φύση" μας.

Με σεβασμό στον αναγνώστη και μακριά από κάθε σεμνοτυφία διαλέγω τέσσερεις φόβους μας, διάσημους και πολύ ανθεκτικούς στο πέρασμα των χρόνων:

Φόβος και ανατριχίλα στην ιδέα να κυκλοφορήσουμε μέρα - μεσημέρι στη Σταδίου φορώντας λόγω ζέστης μόνο το μαγιό μας, κυρίως οι γυναίκες, κάτι που άνετα και καμαρωτά κάνουμε σε όποια παραλία κι αν βρεθούμε.

Φόβος και τρόμος αν τύχει να συναντηθούμε κάπου μ' έναν, μικρό ή μεγάλο, θρασύτατο και ξελιγωμένο ποντικό.

Φόβος και ρεζιλίκι για τον Υπουργό που ανέβηκε στο βήμα χωρίς να έχει αντιληφθεί τον ευδιάκριτο λεκέ στο πουκάμισό του, προκαλώντας χαχανητά, μειδιάματα και ειρωνείες σε όλο το κοινοβούλιο.

Ο πολιτισμός στις δόξες του!

Φόβος και ιερή ταραχή προκειμένου οι γονείς, όλοι οι γονείς, να προφυλάξουμε τα παιδιά μας, μικρά και μεγαλύτερα, από ένα μεγάλο κακό: Κάνουμε το παν για να μην ακούνε από άλλους και φυσικά ούτε τα ίδια να εκστομίζουν βρισίδια και βρωμόλογα. Ανείπωτος εξευτελισμός ν' ακούς το δεκατετράχρονό σου να λέει: Μαλάκα, στ' αρχίδια μου, μουνί τα κάναμε, έχεις της ψωλής σου το χαβά και οτιδήποτε σχετικό θεωρείται χυδαία λέξη ή έκφραση. Δέσε καλύτερα μια πέτρα στο λαιμό σου.

Μεγάλη υποκρισία να μιλάμε  για χυδαίες λέξεις και φράσεις και να απαλλάσσουμε  τους  γλυκομίλητους και μελιστάλακτους χυδαίους ανθρώπους.

Όταν σε λίγο θ' αρχίσει να ξεχνιέται η Γκραν - Γκινιόλ ιστορία κι αυτό θα συμβεί μόνο όταν ξανανοίξουν όλες  οι ταβέρνες σαν και πρώτα, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τις ζημιές που μας αφήνει κληρονομιά στο πέρασμά του ο παράξενος τούτος επισκέπτης. Μικρές ζημιές, μεγάλες ζημιές και μια πολύ μεγάλη.

Μικρές, είναι οι πρόσκαιρες και αισθητικά ενοχλητικές εφαρμογές όπως μάσκες, γάντια, πλύσεις, μαντηλάκια και κάποιοι περιορισμοί που μάλλον θα ξεχαστούν γρήγορα. Θα  μείνουν μόνο τα ευτράπελα.

Οι μικρές ζημιές μοιάζουνε πολύ με την μελαγχολική μέρα που πάμε βρίζοντας να καταταγούμε φαντάροι. Από την επομένη κιόλας αρχίζουμε να μετράμε πόσες μέρες μένουνε για ν' απολυθούμε. Ξημερώνει κάποτε η άγια τελευταία μέρα και τα συναισθήματα του αποχωρισμού είναι για γέλια και για κλάματα. Μετά την ευτυχία της απόλυσης και πριν περάσουνε τρεις μέρες, τη θέση της χαράς παίρνει η νοσταλγία της χαμένης για πάντα ...μισητής θητείας και πριν περάσει ένας χρόνος, όπου κι αν βρεθούμε με παρέα, γελάμε συνέχεια μόνο με αναμνήσεις του  στρατού. Αυτό κρατάει καμιά δεκαριά χρονάκια. Έτσι γίνεται πάντα, έτσι θα γίνει μάλλον και τώρα.

Οι αναμενόμενες μεγάλες ζημιές, οι ζημιές του σήμερα και του αύριο, ενός "αύριο" που το μέλλον του είναι σίγουρα κακό και μάλλον μακρύ, δεν αφορά όλους μας. Κάτι πρέπει να σημαίνει αυτό. Κάτι πολύ αποθαρρυντικό για τον τρόπο που ζούμε οι άνθρωποι.

Αύριο, οι άνεργοι, οι φτωχοί, οι χειμαζόμενοι, οι άστεγοι, οι πεινώντες και διψώντες θα είναι πάρα πολλοί. Δεν θα είμαστε όλοι. Κι αυτό κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα.

Σ' αυτή την εικόνα της χαμένης ζωής η μόνη λέξη που μου 'ρχεται είναι ΑΠΟΓΝΩΣΗ, λίγο μετά την συμφορά και λίγο πριν την Κόλαση.

Θ' αλλάξουνε τα πράγματα λένε οι θρησκευόμενοι όλων των χρωμάτων και όλων των σχημάτων.

Μακάρι!

Η τρίτη πολύ μεγάλη ζημιά, αυτή που δεν έχει ταίρι, έχει να κάνει με την γένεση ενός μοντέρνου, διαπλανητικού φόβου, ενός φόβου που θα κυριαρχήσει κάνοντας στην άκρη τους πολλούς άλλους φόβους μας, γυρίζοντας τον κόσμο ανάποδα:

Μέχρι σήμερα ξέραμε ότι γι' αυτά που παθαίνει η υγεία μας κύριοι υπαίτιοι είμαστε εμείς οι ίδιοι με τη ζωή που κάνουμε. Από αύριο αυτό αλλάζει. Αιτία και αφορμή ένας ΙΟΣ.

Αύριο θα έρθει ο Μέγας φόβος. Είναι ο παραλυτικός φόβος τού άλλου, τού συνανθρώπου που παραφυλάει, μάλλον αθέλητα, έτοιμος να μου την ανάψει.

Αυτός ο "άλλος" δεν είναι μόνο ο εχθρός, ο αντίπαλος, ο αλλόθρησκος ή ο βρωμύλος.

Είμαστε όλοι μηδενός εξαιρουμένου.

Κινδυνεύουμε ΟΛΟΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ!

Έτσι μας λένε.

Μπαίνουμε λοιπόν στον αστερισμό των αποστάσεων και των απομακρύνσεων.

Η επιστημονική προσταγή είναι: Ξεκολλάτε, ξεκολλάτε!

Η ποιητική δραματοποίηση είναι:

ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ.

Πράγματι, ο Μέγας φόβος γυρίζει τον κόσμο ανάποδα.

Να δούμε τώρα όταν θα λέμε τη λέξη πολιτισμός τι θα εννοούμε;

Εγώ πάντως θα συνεχίσω να εννοώ:

Προσπαθήσαμε ρε παιδιά αλλά δεν τα καταφέραμε!