Συχνά οι τελευταίες νύχτες του Αυγούστου, ιδίως αν είναι Παρασκευές ή Σάββατα, προσφέρονται για αυτοαξιολόγηση, γιά αγάπες και φιλίες με τα καλά και τα λάθη τους, για ζύγισμα πεπραγμένων, για επεξεργασία νέων σχεδίων, για ξεχασμένα projects που δεν σταθμίστηκαν σωστά στον χρόνο που έπρεπε και που ακόμα "μετράνε" μέσα μας, γιά νέο ξεκίνημα στα οικονομικά μας και στις περικοπές που δεν θα θάψουν τελείως τα "θέλω" μας κ.ο.κ. Χτες βράδυ σκεφτόμουνα λοιπόν ως τα ξημερώματα αν έκανα σωστά που σπούδαζα μέχρι τα 28 μου, μάλλον ατελέσφορα (εκ του αποτελέσματος), πως με το τέλος του στρατού διάλεξα να εργαστώ σε επιχειρήσεις, θεωρώντας τότε προτεραιότητα να ζω πιό άνετα,πως δουλεύω σκληρά επί 36 χρόνια, με δυο πολύ μικρές περιόδους ανεργίας, και πως κουράστηκα πιά πολύ από αυτή τη σπατάλη, πως χάρηκα πολύ τις εξωεπαγγελματικές μου ασχολίες, όπως την έρευνα της λαϊκής κεραμικής, τη φωτογράφηση των ερειπίων του Αιγαίου και τις μυστικές διαδρομές που τις συνόδευαν, το μαγείρεμα και τα φαγητά με φίλους, τις μεγάλες κουβέντες περί αρετής όσο και εκείνες τις μικρές και ζεστές γιά κουτσομπολιό και απανωτά ατελείωτα γέλια, την πολιτική ως κοινωνική ευσυνειδησία και τόσα άλλα, που όμως δεν χόρτασα και δεν χορταίνω.
Και ξενύχτησα μέχρι τις 4 το πρωί, αυτοσυλλυπούμενος που δεν προχωράω το μυθιστόρημα που γράφω σχεδόν δύο χρόνια, που δεν συγκεντρώνω τα σκόρπια διηγήματα, επειδή δεν μου φαίνονται αρκετά ή επειδή αποκτώ αποστάσεις ύφους από αυτά, που δεν στρώνω τον κώλο μου να γράψω το βιβλίο που ποθώ γιά την συλλογή κεραμικών και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σκέφτομαι και λιγάκι να δημοσιεύσω τα μαγειρέματά μου με κάποιον τρόπο, αλλά αδρανώ στην φριχτά κουραστική πιά προτεραιότητα της δουλειάς μου. Κουραστικής τόσο γιά εμένα, όσο ίσως πιά και γιά τους συνεργάτες μου και συναδέλφους μου.
Θα ήθελα να πάρω σύνταξη, αλλά απομένουν 14 ολόκληροι μήνες και ένας απών σχεδιασμός γιά το πώς θα μου φτάσουν τα περικεκομμένα λεφτά της σύνταξης-ξεφτίλας (μετά από 36 χρόνια αιματηρής συνεισφοράς στο ΙΚΑ) καθώς και πώς θα βολευτεί η μέλλουσα απουσία υγειονομικής ασφάλειας που σήμερα απολαμβάνω σε ένα καλό εταιρικό ιδιωτικό συμβόλαιο. Κι έπειτα πέρασα και στο πιό δηλητηριώδες ερώτημα του σήμερα, αυτό της απομόνωσης από τόσους αγαπημένους ανθρώπους λόγω της σπατάλης της δικής μου - και ενδεχομένως όλων μας - στα κοινωνικά δίκτυα (ναι, εδώ).
Και με αυτό το τελευταίο ερώτημα ξύπνησα πριν λίγο. Και πίνοντας το τούρκικο καφεδάκι μου ξεροσφύρι, καπνίζοντας το πρωϊνό τσιγαράκι μου και γεμάτος ευγνωμοσύνη, παρ' όλα αυτά, που είναι Σάββατο, όμως και γεμάτος οίκτο γιά τον Γιώργο, που πρώτη του ανάγκη είναι να ανοίξει αυτό το ρημάδι και να χαζέψει, ξεγελώντας τον εαυτό του ότι έχει παρέα, την διαδικτυακή, και ότι έχει επικοινωνία των σκέψεών του και των σκέψεων των άλλων φίλων του και ότι απλά χρειάζεται να ξεχωρίζει πιό συχνά τους ενάρετους από τον απροσδιόριστο "όχλο" των 5000 φίλων (ποιός μπορεί να φερθεί σε τόσους πολλούς ανθρώπους με ένα μίνιμουμ ευσυνειδησίας και συμ-πάθειας;), πέφτω στην Μαίρη Λίντα πού μου έκανε αίτημα φιλίας!
