Μόνο αηδία μπορεί να νιώσει κανείς για τον Λευτέρη Αυγενάκη (και για το ήθος αυτών που μας κυβερνούν), που δεν του έφτασε η επιδεικτική...και χειρωνακτική του περιφρόνηση στον πολίτη, σ' ένα 23χρονο παιδί με καταργημένα όλα τα εργασιακά του δικαιώματα, την συμπλήρωσε και με διαπόμπευση. Με ηθική και συναισθηματική ισοπέδωση δηλαδή. Γιατί είναι εγκληματική αφέλεια να θεωρήσει κανείς ότι η απόσυρση της μήνυσης είναι προϊόν ελεύθερης βούλησης. Η Δικαστική Εξουσία ακούει; Γιατί υπάρχει και το αυτεπάγγελτο της δίωξης... 

Είμαστε αναφανδόν με τον Παναγιώτη και με τον κάθε Παναγιώτη που παλεύει για τη ζωή του χωρίς δίχτυ προστασίας. Είμαστε δίπλα του, τον αγκαλιάζουμε, τον νιώθουμε, τον στηρίζουμε για να μη χάσει τον αυτοσεβασμό του και του ζητούμε συγγνώμη που τον αφήσαμε εκτεθειμένο στην κανιβαλική συμπεριφορά κάθε αποχαλινωμένου και ελεεινού μεγαλοσχήμονα.

Γιατί το πρόβλημα φυσικά, δεν είναι προσωπικό, είναι πολιτικό, είναι ταξικό και είναι τεράστιο. Πριν ηττηθεί ο κατάμονος Παναγιώτης, υπάρχουν ήττες και ήττες πολιτικές και κοινωνικές που οδηγούν στους καθημερινούς φασισμούς και στις εξατομικευμένες τραγωδίες.

Πριν ρίξουμε λοιπόν τον λίθο του αναθέματος στο παιδί, ας κοιτάξουμε πρώτα τις δικές μας πομπές και το δικό μας ύψος σχετικά με το ύψος των περιστάσεων. Ίσως η ντροπή για όσα δεν πράξαμε την ώρα που ερίζαμε (κι ακόμη...), «περί όνου σκιάς» ή για το φύλο των (αριστερών) αγγέλων, ίσως, λέω, η ντροπή μάς κάνει να δούμε πιο καθαρά τα πράγματα.

Αν όχι, θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε ψοφοδεείς και αμήχανοι το φριχτό παιχνίδι της γελοιότητας: τους κυνηγούς να κυνηγούν σπουργίτια με κανόνια. Και φυσικά να τα σκοτώνουν.