Τέτοια λόγια μοιάζουν άτοπα στην παρούσα συγκυρία, όπου στο Ισραήλ κυριαρχεί το απέραντο πένθος και η εξίσου απέραντη επιθυμία για σκληρή εκδίκηση. Κι όμως, με απέραντο σεβασμό στο εβραϊκό αίμα που χύθηκε και στο πλαιστινιακό που έχει ήδη αρχίσει να χύνεται, είναι ίσως η πιο κατάλληλη ώρα για να τεθεί το ζήτημα με στρατηγικούς όρους κι όχι απλώς με όρους εκδίκησης, οι οποίοι το μόνο που καταφέρνουν είναι να αναπαράγουν τον φαύλο κύκλο.

Ο ορατός δια γυμνού οφθαλμού στόχος του εβραϊκού κράτους ήταν και παραμένει ο πολιτικός κατακερματισμός και η στρατιωτική συντριβή του ένοπλου παλαιστινιακού κινήματος. Το Ισραήλ πίστευε ότι θα έκαμπτε το ηθικό των Παλαιστινίων και θα διέλυε την αντίστασή τους. Θα υποχρέωνε πολλούς απ’ αυτούς (κυρίως τα πιο ενεργά στοιχεία) να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές εστίες τους και να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς, όπως έχουν ήδη κάνει πολλοί ομοεθνείς τους. Οι υπόλοιποι θα υποχρεώνονταν να σκύψουν το κεφάλι και να αποδεχθούν μία διευθέτηση της αρεσκείας του εβραϊκού κράτους.

Σύμφωνα πάντα με τους σχεδιασμούς του, μία τέτοια εξέλιξη θα του επέτρεπε να οικειοποιηθεί μεγάλο τμήμα της Δυτικής Όχθης του Ιορδάνη και να δημιουργήσει μία μη βιώσιμη και ως εκ τούτου απολύτως εξαρτημένη και ελεγχόμενη παλαιστινιακή διοίκηση σε νησίδες της Δυτικής Όχθης και στη Λωρίδα της Γάζας. Με άλλα λόγια, θέλει “Πατουστάν”, όπως αυτά που είχε δημιουργήσει πριν καταρρεύσει το ρατσιστικό καθεστώς της Νότιας Αφρικής. Ουσιαστικά ήθελε περιοχές υπό παλαιστινιακή διοίκηση, αλλά υπό την κυριαρχία του Ισραήλ, οι οποίες να λειτουργούν σαν γιγαντιαίες αποθήκες παλαιστινιακού πληθυσμού.

Δεν πρόκειται για αυθαίρετο ισχυρισμό. Η εξέλιξη του πληθυσμιακού χάρτη της περιοχής, όπως απεικονίζεται παραπάνω από το 1946 και μετά είναι η αδιάψευστη απόδειξη ότι έχει σε μεγάλο βαθμό πραγματοποιηθεί εθνική κάθαρση. Η επέκταση των εβραϊκών οικισμών έχει πολυδιασπάσει τη συνέχεια και ενότητα των παλαιστινιακών εδαφών στη Δυτική Όχθη, ακυρώνοντας σε μεγάλο βαθμό τη δυνατότητα ίδρυσης ενιαίου παλαιστινιακού κράτους.

Η άνοδος του ισλαμισμού

Ουσιαστικά, οι Ισραηλινοί αρνούνται στους Παλαιστίνιους αυτό που για πολλά χρόνια οι Άραβες αρνούνταν στους Εβραίους: το δικαίωμα να αποκτήσουν το δικό τους ανεξάρτητο κράτος. Αυτή είναι η πηγή της βίας, που ματώνει τους δύο αντιπάλους. Η λεγόμενη Παλαιστινιακή Αρχή, όπως και η διάσπαση της εδαφικής συνέχειας των παλαιστινιακών περιοχών, είναι πολιτικοδιπλωματικά τερατουργήματα. Είναι ασταθείς προσωρινές καταστάσεις, που τροφοδοτούν το κλίμα σύγκρουσης.

 Χερσαία εισβολή στην Γάζα αποφάσισε το Ισραήλ – Δεκάδες θύματα – Πήρε ομήρους η Χαμάς

Μην ανοίγοντας στους Παλαιστίνιους μία προοπτική αξιοπρεπούς εθνικής επιβίωσης, η διεθνής κοινότητα τους εξωθεί στην απόγνωση και κατ’ επέκταση στα άκρα. Είναι ευθύνη και του Ισραήλ και της Δύσης, που οι ισλαμιστικές οργανώσεις Χαμάς και Τζιχάντ απέκτησαν τόσο μεγάλη λαϊκή απήχηση, εκτοπίζοντας από την πρώτη γραμμή τις εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις με κοσμική ιδεολογία, όπως η PLO.

Επιδιώκοντας, όμως, τη συντριβή της αντίπαλης πλευράς κι όχι απλώς μία ευνοϊκή γι’ αυτό διπλωματική λύση, το Ισραήλ βολεύθηκε από την άνοδο του ισλαμικού φανατισμού στους κόλπους του παλαιστινιακού λαού. Το εβραϊκό λόμπι έχει χρησιμοποιήσει την άνοδο αυτή ως επιχείρημα για να πείσει τους Αμερικανούς και ευρύτερα τους Δυτικούς ότι ο πόλεμος εναντίον της ισλαμικής τρομοκρατίας κρίνεται στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα! Με τον τρόπο αυτό το Ισραήλ είχε λυμένα τα χέρια για να εφαρμόσει εμμέσως πλην σαφώς μία πολιτική εθνικής κάθαρσης.

Φαύλος κύκλος

Πατώντας  slpress.gr/diethni  θα εμφανιστεί ολόκληρο το άρθρο