Από τότε που γράφτηκαν αυτά τα σοφά λόγια η κατάσταση άλλαξε ριζικά. Οι επιστημονικές και τεχνικές βελτιώσειςστον τομέα της οινοποιίας έβγαλαν σε αχρηστία το ρετσίνι και φυσικά τους ρητινοσυλλέκτες. Η φτηνή σκανδιναβική,αμερικανική και τροπική ξυλεία περιόρισε έως εξαφανίσεως και τους Ελληνες υλοτόμους. Ετσι τα δάση βρέθηκαν κάτω από την προστασία του κράτους.

Κράτος στην Ελλάδα είναι τα κόμματα. Και τα κόμματα, σύμφωνα με τον Παναγιώτη Κονδύλη, είναι «οργανισμοί με τα δικά τους αυτοτελή συμφέροντα και με πρωταρχικό τους μέλημα την κατάληψη του κράτους και το μοίρασμα τωνανώτερων κρατικών θέσεων στα μάλλον ανυπόμονα στελέχη τους». Για τα ανυπόμονα κομματικά στελέχη τα δάση είναι «πράγματα», πράγματα που θα τους δώσουν την ώθηση για την πολιτική, κοινωνική και οικονομική τους άνοδο. Και η κατάληψη του κράτους επισφραγίζεται με τη θεσμοθέτηση του πρωθυπουργού-αυτοκράτορα.

Ετσι δίνεται στις μάζες η απαιτούμενη διέξοδος διαμάχης για το «ποιος είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός», οπότε τα κομματικά στελέχη μπορούν να επιδοθούν ελεύθερα σε δημόσιες σχέσεις για την περαιτέρω προσωπική τους ανάδειξη, αλλά και σε ιδιωτικές σχέσεις με τις οικονομικές και κοινωνικές ελίτ. Είναι τόσο επιτυχημένο το αυτοκρατορικό-πρωθυπουργικό μοντέλο για την διατήρηση ολόκληρου του πολιτικού και οικονομικού στάτους, ώστε ο Στ. Ψυχάρης ανέλαβε να διαφωτίσει και να εκπαιδεύσει τους ανίδεους αριστερούς -με πρώτο τον τότε πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα- συνεπικουρούμενος από γάτους Ιμαλαΐων και άλλα μυστικιστικά όργανα και συσκευές.

Ολες οι ιεραρχίες δομούνται με τις αντιλήψεις και την πρακτική του στρώματος που τις διευθύνει. Ετσι βλέπει κανείς τους ανώτερους ιεραρχικά υπαλλήλους να μιλούν και να συμπεριφέρονται σαν πολιτικοί, αφού και οι ίδιοι είναι κομματικά στελέχη εν ενεργεία ή σε αναμονή και απλώς περιμένουν τη σύνταξή τους για να διεκδικήσουν την ανταμοιβή των πολιτικών προσπαθειών τους. Και φυσικά δεν τολμούν να έχουν πρωτοβουλία, αφού αυτή ανήκει δικαιωματικά στους ανωτέρους και τελικά στον αυτοκράτορα-πρωθυπουργό. Ολες οι καταστροφές και οι ταλαιπωρίες που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια -Μάνδρα, Μάτι, Φάρσαλα, Καρδίτσα, Εύβοια, χιόνια, Τέμπη, Κροάτες δολοφόνοι, Ρόδος, Δαδιά- έχουν ως αιτία αυτή τη θεληματική ανικανότητα των ανώτερων και μεσαίων στελεχών του κρατικού μηχανισμού, η οποία βαφτίζεται πολύ χαριτωμένα από τα ΜΜΕ «ασυνεννοησία».

Ελάχιστη λοιπόν σημασία έχει το πώς και από ποιον ξεκίνησαν οι φωτιές. Το προσάναμμα που είχε συσσωρευτεί δεν ήταν μονάχα μέσα στα δάση, αλλά έφτανε μέχρι τις εθνικές οδούς και κανείς δημόσιος λειτουργός ή ιδιώτης που έχει την ευθύνη αυτών των οδών δεν ενδιαφέρθηκε μέχρι και μετά τις 15 Αυγούστου για την αποψίλωση του.

Επιστέγασμα του θεατρικού αυτού παραλόγου είναι η Αθήνα. Ο Δημήτρης Μάρτος την αποκαλεί Μινώταυρο, γιατί καταβροχθίζει πόρους, ανθρώπινο δυναμικό, επαγγελματικές δραστηριότητες και δεξιοτεχνίες, θρύλους και παραδόσεις, αποψιλώνοντας την περιφέρεια, μετατρέποντάς τη σε χώρο αναψυχής των κατοίκων της πρωτεύουσας.

Μιλώντας πάντα για τα δάση, ένα από τα κατορθώματα του Αθηναϊκού Μινώταυρου ήταν η συγχώνευση της Αγροφυλακής με τη Χωροφυλακή, η οποία έδρευε -πού αλλού;- στην Αττική, δηλαδή την Αθήνα. Και η συνεχόμενη συγχώνευση της Χωροφυλακής με την Αστυνομία Πόλεων, η κεντρική διοίκηση της οποίας, απ’ όπου εκπορεύονται εντολές και διαταγές για όλη την επικράτεια, είναι και πάλι στην Αθήνα. Το πιο μεγάλο χτύπημα ήταν φυσικά η κατάργηση της Δασικής Υπηρεσίας και η ανάθεση της δασικής πυρόσβεσης στην Πυροσβεστική των πόλεων, που εδρεύει κι αυτή στην Αθήνα, ώστε να ολοκληρωθεί σ’ αυτόν τον τομέα η παντοδυναμία του τέρατος.

Εχει λοιπόν τη σημασία της η περιφορά της εικόνας του Αγίου Χαραλάμπους από την ηλικιωμένη κυρία που προβάλλανε τα κανάλια. Αφού, μέρες που ήταν, η Παναγία δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να μας προφυλάξει, η προσφυγή του καθενός στον προσωπικό του άγιο μπορεί να επιφέρει τουλάχιστον την ατομική σωτηρία.

Πηγή:  efsyn.gr/nisides