Ας ξεκινήσουμε από την καταγωγή τους, που μιας και δεν την γνωρίζουμε, 

δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να είναι οι ιδιοκτήτες Ουκρανοί

μιας και το Βλαδίμηρος του ιδιοκτήτη μπορεί να'ναι το Βολοντιμίρ του Ζελένσκι.

με πιο πιθανό το Βλαντίμιρ του Λένιν και του Πούτιν.

Στην περίπτωση να'ναι Ουκρανοί εκτιμώ ότι θα υπάρξουν και κάποιοι, λίγοι όμως,

που δε θα θεωρήσουν δικαιολογημένη αυτήν την αλλαγή. 

Αλλά νομίζω ότι κι αυτοί αν ήταν Ουκρανοί το σχεδόν βέβαιο είναι ότι το ίδιο θα έκαναν

από τη στιγμή που η πατρίδα τους αιματοκυλιέται από τις στρατιές του καθεστώτος Πούτιν. 

Αν τώρα οι ιδιοκτήτες είναι Ρώσοι, παίζει ένας ενεργός συνδυασμός λόγων αλλαγής της ταμπέλας.

Ο πιο προφανής είναι να σκέφτηκαν οι άνθρωποι πως ο πόλεμος που κήρυξαν οι Ρώσοι 

εισβάλλοντος σε μία ανεξάρτητη χώρα λογικό είναι να προκάλεσε μία αρνητική διάθεση σε πολλούς Έλληνες

με συνέπεια να μην θέλουν να αγοράζουν πια Ρώσικο πιροσκί. 

Δεν είναι και τόσο αδικαιολόγητη η σκέψη τους μιας και σε έκρυθμες καταστάσεις

οι φόβοι που γεννιόνται δεν είναι αβάσιμοι αλλά είναι πάντα υπερβολικοί. 

Ακόμα λοιπόν, κι αν κυκλοφορούν ανάμεσά μας τέτοιοι άνθρωποι, ελάχιστοι θα είναι

και για ένα επιπλέον λόγο, μιας κι όταν κάτι σου αρέσει και δεν το βρίσκεις εύκολα,

τότε η δύναμη της συνήθειας είναι πανίσχυρη.

Αλλά και για ένα ακόμα λόγο δεν θα'ναι πολλοί αυτοί που θα τους ενοχλούσε το "Ρώσικο" στην ταμπέλα

κι αυτό διότι όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις,

είμαστε από τις μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού ευρωπαϊκές χώρες

που η συμπάθεια στην Ρωσία ή και στο καθεστώς Πούτιν είναι λίγο πιο κάτω

από τη συμπάθεια που σ'αυτή τη φάση τρέφουμε απέναντι στις χώρες της Δύσης. 

Όσο κι αν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μία μικρή πτώση εξ αιτίας του πολέμου που παρουσιάζει το ποσοστό

των φιλορώσων συμπατριωτών μας, αυτών που φτάνουν στο σημείο να δικαιολογήσουν

την κήρυξη πολέμου εκ μέρους του Πούτιν,

το ποσοστό αυτό εξακολουθεί να είναι πολύ μεγαλύτερο από το αντίστοιχο ποσοστό στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες

και δεκαπλάσιο από το ανάλογο που καταγράφεται σε όλες σχεδόν τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, 

σ'αυτές, που οι πληροφορίες μας λένε, ότι οι πολίτες τους τη Ρωσία τρέμουν. 

Αλλά όλα αυτά τα στοιχεία είναι δύσκολο να τα γνωρίζουν οι ιδιοκτήτες του παραδοσιακού πιροσκί. 

Αυτοί απλά θα σκέφτηκαν το αυτονόητο.

Πόλεμος γίνεται, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δείχνει στην μεγάλη εικόνα

ως θύτη τον Πούτιν και θύμα την Ουκρανία,

οπότε θα σκέφτηκαν λογικό θα'ναι αυτή η κρίση να έχει αντίκτυπο,

έστω και όσο πατάει η γάτα, και στις πωλήσεις τους. 

Αν τώρα οι ιδιοκτήτες ντρέπονται για τα αίσχη που προκαλούν οι συμπατριώτες τους

σε μία ανεξάρτητη χώρα, κάτι που δεν είναι εντελώς απίθανο,

τότε θα έπαιξε και η ντροπή ένα ρόλο για να απαρνηθούν το "ρώσικο πιροσκί"

αποφασίζοντας να το μετασχηματίσουν σε "παραδοσιακό".

Τέλος καλό όλα καλά; 

Προσωπικά τέτοιες, έστω και μικρές αλλαγές, σαν κι αυτή με την ταμπέλα,

εξ αιτίας όμως ενός πολέμου σε μια μακρινή χώρα, δε με ανεβάζουν.

Είναι από εκείνες τις αλλαγές που ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις

αν προέκυψαν από μια αλλαγή στάσης των ανθρώπων

με την προσδοκία του καλύτερου,

ή κυρίαρχο ρόλο έπαιξε μια ιδιοτέλεια εξ αιτίας ενός αόριστου φόβου

σε συνδυασμό με το πάντα σεβαστό ένστιχτο της αυτοσυντήρησης.

Όπως και μπορεί να είναι μικρές οι αλλαγές τέτοιου τύπου και να φαντάζουν ανώδυνες έως γραφικές,

αλλά πολλές φορές όταν γίνονται πολλές την ίδια περίοδο,

τότε αυτομάτως ανάβει το πράσινο για εκείνα τα αιμοδηψή πιράνχας μας

που πέφτουν τυφλά πάνω στις σχέσεις των ανθρώπων. 

Άρα, δυστυχώς, τέλος κακό, και η ελπίδα για να γίνονται καλύτερα τα πράματα δέχτηκε και μ' αυτόν τον πόλεμο

ακόμα ένα καίριο πλήγμα και ο μικρόκοσμος των ανθρώπων που ζουν όχι μόνο στην εμπόλεμη περιοχή, 

αλλά κι εδώ και αλλού.