Απαντώντας υποστηρίζω ότι επειδή είμαι αυτό που έγινα μέσα από δρόμους που διάλεξα και με διάλεξαν, δρόμους που συνήθως είχαν μικρή κίνηση, λίγους πεζοπόρους και εποχούμενους που κάποιες φορές μάλιστα έφτιαχναν και μόνοι τους μονοπάτια, γι'αυτό το λόγο. Θέλω να πιστεύω ότι είναι μία απάντηση που ανοίγει μια συζήτηση και μπορεί να γίνει αφορμή για μια ενδιαφέρουσα ανταλλαγή απόψεων εμένα με μένα αλλά και με άλλους ενδιαφερόμενους.

 Να σημειώσω επίσης ότι ταινίες και σειρές δεν τις διαχωρίζω σε δύο κατηγορίες, των καλών που μου άρεσαν πολύ και των κακών που δεν μου άρεσαν καθόλου στο λίγο που τις άντεξα. Ανάμεσα σ'αυτά τα δύο άκρα υπάρχουν και άλλες κατηγορίες. Όπως αυτές που περιλαμβάνουν έργα που απλά μου άρεσαν, ή που μου άρεσαν αρκετά, αυτά που τα βρήκα μέτρια αλλά τα είδα μέχρι τέλους κι αυτά που τα άντεξα όσο να με πάρει ο ύπνος.

Ένα κριτήριο τις μέρες που πράματα με βαραίνουν είναι το αν μία ταινία-σειρά μου φτιάχνει απλά μία καλή διάθεση. Και εδώ υπάρχουν πολλές κατηγορίες που βασικά εξαρτώνται από τα υλικά που χρησιμοποίησαν οι δημιουργοί τους, από τους τρόπους που τα μαγείρεψαν,  από το σερβίρισμα και το περιτύλιγμα κι από το αν υπάρχει δια ζώσης μία αγαπημένη συντροφιά που βλέπει το έργο και το σχολιάζει ή παρεά προσκεκλημένη από την φαντασία μας. Όλα αυτά κι άλλα που δεν τα έχω συνειδητοποιήσει παίζουν το μικρό και μεγάλο ρόλο τους.

Πάντως αρκετά καλά από αυτά τα στοιχεία διαθέτουν κάποιες ελληνικές σειρές όπως και ταινίες, πρόσφατες και παλιές και αναρωτιέμαι αν βαραίνει τόσο πολύ η γλώσσα που δεν έχει επιλέξει μέχρι σήμερα καμία από αυτές τις δικές μας η νέτφλιξ όταν μάλιστα προβάλλει ταινίες/σειρές από χώρες με πληθυσμό πάνω κάτω σαν το δικό μας. Όχι ότι έχουμε να πούμε στα 220 εκ. περίπου συνδρομητές της νέτφλιξ κάτι το συγκλονιστικό, με νόημα και με ένα ξεχωριστό τρόπο, αλλά πιο πολύ το συνδέω με ένα ακόμα στοιχείο που ανοίγει την αγορά μας και μπορεί να ρίξει έστω και μια σταλιά την πολύ μεγάλη και διαρκής ανεργία στην χώρα μας.  

Πέρα από αυτά, τελευταία είδα μία αμερικάνικη ταινία (  Η απίστευτη Τζέσικα Τζέιμς ) και δύο σειρές, η μία σουηδική που βασίζεται σε ένα βιβλίο (  Άνθρωποι με άγχος )  και η άλλη, η αγγλική " Παρ'το αλλιώς" (μια κριτική της πρώτης σεζόν  εδώ ) που μου ανέβασαν την πεσμένη διάθεσή μου.

Ένα στοιχείο που υπάρχει και στα τρία αυτά έργα είναι ότι οι πρωταγωνιστές αντιμετωπίζουν κάποια σοβαρά προβλήματα που με το ένα πόδι πατάνε στα συνηθισμένα που αντιμετωπίζουν πολλοί και με το άλλο στα κάπως ασυνήθιστα. Και το άλλο στοιχείο είναι οι τρόποι που οι πρωταγωνιστές προσπαθούν να πετύχουν τους στόχους τους παρόλα τα εμπόδια που συναντούν και τα απρόβλεπτα της ζωής που τους τυχαίνουν. Όταν οι αντιδράσεις τους έχουν ένα προσωπικό τόνο και δεν είναι απλά η εκτέλεση μιας πετυχημένης συνταγής, τότε αυτή η επιλογή των δημιουργών είναι οι γέφυρες που μου ρίχνουν για να συνεχίσω να βλέπω ακόμα κι όταν η ιστορία που εξιστορούν δεν έχει κοινά στοιχεία με τη ζωή μου, με τα όσα συμβαίνουν γύρω μου. Ένας μοντέρνος τρόπος παρουσίασης που αποφεύγει τη φλυαρία και το αναμάσημα είναι τα απαραίτητα στοιχεία που βάζουν χαλινάρι στη βαρεμάρα μου και μια πρωτοτυπία για τα δικά μου μέτρα στο αισθητικό στήσιμο με βάζει πιο εύκολα στο κόλπο τους. Να τονίσω επίσης πως όλα αυτά τα στοιχεία δεν τα σκέφτεσαι την ώρα που παρακολουθείς τα έργα, αλλά βασικά τα νιώθεις και κατόπιν αν έχεις όρεξη τα επεξεργάζεσαι, τα συζητάς. 

 Όταν το καλό κερδίζει στο τέλος έστω και ως ένα σημείο, έστω και υπό όρους, έστω και με ένα αμφίσημο τρόπο, έστω και με ζημιές προσωπικές ή και κοινωνικές, έχοντας όμως κάτι αλλάξει στους ήρωες και στις σχέσεις τους εξ αιτίας των σαράντα κυμάτων που πέρασαν, τότε η διάθεσή μου φτιάχνεται έστω και για λίγο. Κι αυτό ισχύει ακόμα κι όταν έχω επίγνωση ότι έργα σαν κι αυτά, παρόλο που τα ευχαριστήθηκα, που με συγκίνησαν όχι με τυποποιημένους τρόπους, που χαμογέλασε το πνεύμα μου ή γέλασα με την καρδιά μου, δεν θα αφήσουν όμως ένα ισχυρό αποτύπωμα μέσα μου. Είμαι πάντως από αυτούς που έχω διαπιστώσει ότι η ζωή μου έχει ανάγκη από μια γκάμα ποικιλιών και όχι μόνο των ειδών, αλλά και της ποιότητας. Και τέλος πιστεύω ότι ζουν ανάμεσά μας πολλοί που έχουν ένα παρόμοιο στυλ προσωπικότητας κι αυτό συνήθως δουλεύει για το καλό.