Το θέμα με την άποψη (την κάθε μας άποψη) είναι ότι μάς χαρακτηρίζει. ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΟΥΜΕ. Κι εδώ να πω κάτι που έχει τεθεί ψευδώς. Το δύσκολο/ασήκωτο δεν είναι το να μας κρίνουν οι άλλοι (αυτό το ψέμα ευθύνεται για την προσπάθεια που καταβάλουμε να σωστοποιήσουμε ακόμα και την πιο λάθος μας άποψη),
το δύσκολο/ασήκωτο είναι το ότι μας κρίνει ο εαυτός μας γι' αυτό που είμαστε, βάσει αυτών που πρεσβεύουμε. Και δεν μπορεί κανείς μας να ξεφύγει από αυτόν (τον εαυτό). Και δεν μπορεί κανείς μας να τον πείσει σωστοποιώντας το λάθος. Ας μείνουμε λοιπόν όλοι με τις απόψεις μας, κανείς να μην αλλάξει. Κουβαλάνε μέσα τους και το τίμημα/την πληρωμή (πληρωμή γιʼ αυτό που καταφέραμε να γίνουμε ζώντας).
Αυτός που θέλει να ηγηθεί δεν θα ρισκάρει με τίποτα το τομαράκι του, αφού θέλει αύριο να αποφασίζει (ο αριστότερος υμών), να λαμβάνει μέρος στα θεσμικά (μην πω ότι θεωρεί εαυτόν θεσμό), να φτιάχνει τα συντάγματα, τους νόμους και τους κανόνες. Αυτός λοιπόν ο τύπος θέλει εσένα (τον κάθε εσένα) να παλέψεις, να φας ξύλο, να ρισκάρεις τη ζωή σου, να φυλακιστείς, για να αλλάξεις την κατάσταση, να του στρώσεις το έδαφος για να πάει να θρονιαστεί.
Ο πιο ανάξιος/κότα τρίλειρη/τσάμπα μάγκας, που τολμάει να λέει και τον εαυτό του αγωνιστή, είναι ο ομαδάρχης/κομματάρχης.
Υ.Γ. Καλά τʼ @ρχίδι@ μας θα πάρουν όλοι τους, είναι μία από τις απολαύσεις μου να κάνω ρόμπα τους αριστότερους υμών -πολύ μου έχει λείψει.
Την τελευταία φορά που με συνέλαβαν, φώναζα στον αξιωματικό «την χώρα μου ρε δεν την δίνω. Μπορείτε να με συλλάβετε ή να με σκοτώσετε, μόνο αυτές τις επιλογές έχετε. Την χώρα θα την πάρουν μόνο πάνω από το πτώμα μου». Το ζήτημα όμως δεν είναι ότι τα λέω ωραία, αλλά ότι ΤΑ ΕΝΝΟΩ!!!! Και αυτός που με ακούει δεν έχει καμία αμφιβολία γιʼ αυτό. Και γιʼ αυτό κερδίζω.
Ναι φίλε μου, όταν κάνω το σωστό δεν κερδίζω «κατά λάθος», ούτε επειδή «έτυχε», αλλά γιατί στέκομαι αντάξιά του.
Επίσης, έτσι παίρνω κι όλη μου την δύναμη (δεν κάποιος με ραντίζει). Έχω όλη μου την δύναμη (την μέγιστη ανθρώπινη) επειδή δεν κιοτεύω.
Επίσης, την ελευθερία μου δεν μπορεί να μου την πάρει κανείς. Έζησα και θα πεθάνω λεύτερη, επειδή δεν έσκυψα στιγμή το κεφάλι.
Το «η ελευθερία κατακτιέται δεν χαρίζεται» δεν είναι λόγια φούμαρα. Αν δεν πολεμήσεις γιʼ αυτήν, αν δεν σταθείς αντάξιός της, ακόμα κι αν στην χαρίσουν, εσύ ποτέ δεν θα την έχεις.
Κι αυτό είναι το δίκαιο (το τσάμπα πέθανε -μην πω δεν έζησε και ποτέ). Κι εγώ απόλυτα με το δίκαιο συμφωνώ.
