Αυτές όμως οι τρεις στάσεις δεν με έχουν χαρακτηρίσει μέχρι τώρα. Εκτιμώ όμως ότι είναι πολύ πιθανόν να έρθει κάποια μέρα που στα πράματα που αφορούν τα κοινά σε εθνικό επίπεδο η στάση μου σιγά σιγά να γίνει σαν μια μαύρη τρύπα. Τότε θα είμαι κι εγώ ακόμα ένας από εκείνη την μειονότητα που εκφράζεται πολιτικά από το λευκό - άκυρο - αποχή. 

Το άρθρο που ακολουθεί είναι του συγγραφέα Διονύση Χαριτόπουλου. Είναι μια προσπάθεια για να αναδειχθούν κάποιες από τις αιτίες που έναν κόσμο που ζει ανάμεσά μας τον ωθεί να μην επιλέγει κάποιο από τα κόμματα που παίρνουν μέρος στις εκλογές. Όλος αυτός ο κόσμος φυσικά και δεν έφτασε στο σημείο να γίνει ένα μ' αυτήν την μη επιλογή για τους ίδιους λόγους. Βρίσκω όμως ότι το άρθρο του Χαριτόπουλου δεν είναι εκτός πραγματικότητας και όσα λέει είναι σημαντικές αλήθειες για κάποιες πλευρές της πολιτικής μας ζωής. Πικρές αλήθειες που οι επιλογές που οδηγούν έναν ανικανοποίητο κόσμο δεν ισχυρίζομαι ότι μπορεί να προταθεί ως λύση του προβλήματος. Το θέμα, όπως σε όλα τα πράματα που αφορούν τη δημόσια ζωή, είναι αν μπορούν ενεργοί πολίτες να επηρεάζουν καταστάσεις, να αλληλοεπιδρούν με τα κέντρα εξουσίας όντας εκτός του γηπέδου που το έχουν καταλάβει για πάρτι τους τα από καθ'έδρας ομιλούντα κόμματα. 

Το τσιτάτο «όλα είναι πολιτική» είχε κάποτε μεγάλη πέραση. Στις εποχές των μεγάλων κοινωνικών συγκρούσεων, η πολιτική τοποθέτηση καθόριζε την μοίρα των ανθρώπων.  

Σήμερα οι παράγοντες που επηρεάζουν την πορεία μας είναι αφάνταστα πιο πολύπλοκοι. Και τα πολιτικά κόμματα γίνονται όλο και λιγότερο ελκυστικά, ακόμα και στον ενδιαφερόμενο πολίτη.    

Όλα τα κόμματα είναι συντηρητικά. Περίκλειστα στον εαυτό τους. Και αυταρχικά. Προσπαθούν να επιβάλουν τη γραμμή τους με κάθε τρόπο. Να εξασφαλίσουν την πολυπληθέστερη υποταγή στην αυθεντία τους.  

Καμία νεοτερικότητα δεν τα διακρίνει. Η παιδευτική τους συνεισφορά εξαντλείται στην καλλιέργεια φανατισμού, μισαλλοδοξίας, και όχι σπάνια, λωποδυτικής συνενοχής.  

Τα κόμματα επιδιώκουν να μονοπωλούν το ενδιαφέρον μας. Να καθοδηγούν τη ζωή μας. Κατακλύζουν καθημερινά έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα με ειδήσεις, δηλώσεις και δραστηριότητες ανάξιες λόγου. 

Τα κόμματα βλέπουν τον άνθρωπο με γυάλινο μάτι. Οι μεγάλες ομαδώσεις τα ενδιαφέρουν και αυτές προσπαθούν να ελέγξουν. Κάνουν συνεχώς ταμείο με πακέτα κερδισμένων κεφαλών.  

Ο κομματικός πατριωτισμός συντηρείται στα ύψη. Μα οι περισσότεροι ισχυρισμοί είναι υπερβολικοί, παραπειστικοί, ψευδείς. Χαράζουν διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των πολιτών και τις ενισχύουν σε καθημερινή βάση με καταγγελτικό μένος.   

Το αποτυχημένο ή αμαρτωλό κόμμα δεν χάνεται. Με την αλλαγή αρχηγού, ανακτά τη χαμένη του αγνότητα. Και σε πιο βαριές περιπτώσεις με αλλαγή ονομασίας σερβίρεται ξανά το ίδιο χαλασμένο μενού.  

Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν συλλογικές ιδιότητες. Ούτε οι οπαδοί του ενός κόμματος είναι ηθικά ανώτεροι των άλλων, ούτε οι οπαδοί του άλλου κόμματος είναι συλλήβδην αχρείοι ή εξωνημένοι.   

Είναι τεράστια αστοχία να κρίνεις κάποιον (πλην φασιστών) από το κόμμα που ψήφισε. Αυτό που μετράει είναι το προσωπικό ήθος και η ακεραιότητα. Το λαμόγιο είναι λαμόγιο και ο κοπρίτης είναι κοπρίτης, όποιες ιδέες και αν σου μοστράρει.  

Τα κόμματα μάχονται άγρια μεταξύ τους για την εξουσία. Ενίοτε όμως, για καθαρά ωφελιμιστικούς λόγους, συναλλάσσονται με τον αντίπαλο, κάτι που αρνούνται στους εκλογείς τους.  

Την εκλογική μάχη διεξάγουν πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Ουδείς πολίτης μπορεί να επηρεάσει μόνος το αποτέλεσμα. Είναι ταυτόχρονα εντολεύς και θεώμενος. Και αυτός που θα υποστεί τις συνέπειες.  

Αλλά επειδή, όλο και περισσότεροι άνθρωποι δυσφορούν για το τσίρκο που καλούνται να μετάσχουν, ο μόνος τρόπος να δείξουν την αποστροφή τους είναι λευκό, άκυρο και αποχή. 

Πηγή:  lifo.gr