Ήχος και παλμός σαν φίλιοι αριθμοί, ψάχνουν τον άλλο τους εαυτό,

μετρούν τους διαιρέτες τους στον παλμογράφο .

ενσωματώνονται στο ηλεκτρικό ερέθισμα 

πίσω από κάθε  χτύπο της καρδιάς,

και καταγράφονται ως αρρυθμία.

ως κολπική μαρμαρυγή

Σειρήνες ασθενοφόρων ,

ήχος  κινητών και  καρδιογράφων,

στριγκός ήχος από συρόμενα κρεβάτια και καροτσάκια,

φωνές, γιατρών , ασθενών , επισκεπτών

μια συνεχόμενη βουή. 

Ήχοι με διαφορετική ένταση.

Ήχοι δυνατοί και σιγανοί.
Ήχοι που ενοχλούν, που σε ξυπνούν,

ήχοι μεταξύ παράπονου και ερωτηματικού.

Ήχοι πρωινοί , έντονοι, μονόχορδοι και παρασκηνιακοί,

ήχοι της νύχτας μέσα στο όνειρο.

Ήχοι το χάραμα ,

τη δική μου στιγμή

που λυγίζω το χρόνο,

και  μένω  ασάλευτη.

ήρεμη ,

θάλασσα ακύμαντη,                                                                                                                                                                              

 χωρίς ένα σουέλ. 

Με εσωτερινές φωνές,

εσωτερικές διεργασίες,  

πιο αργές  

από την νευρική ιδιοσυγκρασία μου,

με τη δική μου βιωματική μονοφωνική μουσική

στα βήματα ενός  μελαγχολικού  ηπειρώτικου τραγουδιού,

φτάνω

να δω τί υπάρχει μέσα μου,

να συμφιλιωθώ  μαζί του,

και να ζήσω σε αρμονία με το νέο ρυθμό της καρδιά μου.

Οι νέοι ήχοι-παλμοί  της ζωής μου,

χορεύουν στον παλμογράφο,

οι καμπύλες στην οθόνη γεμίζουν τα χρώματα της νέας μέρας,

κόκκινο, πράσινο , κίτρινο, μπλε.

Και σαν αντικατοπτρισμός,

το μπλε του ουρανού σου, βάφει το μαξιλάρι.

Βγαίνω

με την αδημονία της καινούργιας μέρας,

και τη συνάντηση με το παλιό.

που ελπίζω πως μπορεί να έχει αλλάξει τους ήχους,  το ρυθμό του.

ή, πάλι ίσως,

εγώ  αλλαγμένη

το δω  με άλλα μάτια.