Ο Χάμετ παρέδωσε το έγκλημα πίσω στο είδος των ανθρώπων που έχουν λόγο να το διαπράττουν. Ήταν εφεδρικός, λιτός, σκληρός, αλλά έκανε ξανά και ξανά αυτό που μόνο οι καλύτεροι συγγραφείς μπορούν να κάνουν. Έγραψε σκηνές που φαινόταν ότι δεν έχουν γραφτεί ποτέ πριν» ** Raymond Chandler’s Ten Commandments for Writing a Detective Novel.
Ο Ρέημοντ Τσάντλερ που εξακολουθεί να είναι πρότυπο για το μεγαλύτερο μέρος της hard-boiled αστικής αστυνομικής λογοτεχνίας, δημιούργησε τον Φίλιπ Μάρλοου. Απόρροια της μεγάλης κλασικής παιδείας που έλαβε στην Αγγλία ήταν και το γεγονός πως δανείστηκε το όνομα του, από τον Μάρλοου, τον αφηγητή στο μυθιστόρημα "Η καρδιά του σκότους" του Τζόζεφ Κόνραντ. 
Στα γράμματα του, πέρα από την έννοια του για το επίπεδο της αστυνομικής ιστορίας ενδιαφέρεται πολύ για τον Μάρλοου, και στις συζητήσεις για σίριαλ και ταινίες, το ελάχιστο που ζητούσε ήταν να γράψει ο ίδιος τους διαλόγους του ντετέκτιβ του. Επίσης ισχυριζόταν πως πολλοί συγγραφείς έχουν προσπαθήσει να τον κλέψουν και δεν τα έχουν καταφέρει. Ίσως δεν μπορούν, ίσως γιατί διαθέτουν και τρομερή τιμιότητα.

Ο Φίλιπ Μάρλοου δεν πρωταγωνιστεί στην κατηγορία των βιβλίων του αστυνομικού είδους με τους αρνητικούς ήρωες, που εγκαινίασε η Πατρίσια Χάισμιθ με τον Ρίπλεϋ. 

Μέσα στο βρώμικο κόσμο της πόλης βρίσκει μια δικαιολογία για τους κακούς.
--«Αστυνομε Πάττον, δεν είναι ο τύπος του φονιά που νομίζεις» λέει στο τέλος του αγαπημένου μου 
The Lady In The Lake -Η κυρία της λίμνης.

Είναι ιδεαλιστής, δίκαιος, σκληρός, έξυπνος, πνευματώδης, αβάσταχτα γοητευτικός και ερωτεύσιμος αλλά και βαθιά μελαγχολικός, και σύμφωνα με τα λόγια του Τσάντλερ είναι «η προσωποποίηση μιας στάσης , η υπερβολή μιας πιθανοτητας». 
Επιπλέον ο Μάρλοου είναι ο σκακιστής-ντετέκτιβ. 
Στο "Μεγάλο αποχαιρετισμό" στήνει τη σκακιέρα και παίζει μια γαλλική άμυνα μ’ αντίπαλο τον Στάινιτς---μόνος έπαιξε, ο Στάνιτς είχε πεθάνει 50 χρόνια πριν....
Μοναχικός λοιπόν (αν και πάντοτε έτοιμος να ξελογιαστεί) και μοιραίος, θύμα του επαγγέλματος του - I need another drink I need a lot of life insurance , I need a vacation …and all I΄ ve got is a coat, a hat, and a gun -και της μελαγχολικής του καρδιάς, κινείται στην πρόστυχη και διεφθαρμένη μεγαλούπολη, με το αλκοόλ να ρέει άφθονο και τα μπλουζ να δίνουν τον ρυθμό.

Ενώ τον τριγυρίζουν αθώες , ευχάριστες και πρόθυμες γυναίκες, δεν ενδίδει σ΄αυτές, του φαίνονται «σαν γατάκια σε ένα σπίτι που δεν δίνουν μεγάλη σημασία σ΄αυτά τα κατοικίδια ζώα»
Και συνήθως αυτοπροσδιορίζεται: «Ζω μόνος, είμαι ανύπαντρος, δεν είμαι πλούσιος, δεν αναλαμβάνω υποθέσεις διαζυγίου, μ΄ αρέσει το ποτό, οι γυναίκες, το σκάκι και μερικά άλλα πράγματα».

Κακοποιές δυνάμεις που κρύβονται στις θηλυκές υπάρξεις 
Στις ιστορίες του ο Τσάντλερ χρησιμοποιεί κάποιες γυναίκες στον ρόλο της μοιραίας, της femme fatal, ώστε να δείξει τις κακοποιές δυνάμεις που κρύβονται στις θηλυκές υπάρξεις - πρόδρομός του ήταν ο Ντάσιελ Χάμετ με μια χαρακτηριστική ηρωίδα, την Μπρίτζιτ Ο΄ Σόνεσι, πρωταγωνίστρια στο Γεράκι της Μάλτας. 
--Η Λορίν Μπακόλ ,
ηλέκτρισε επικίνδυνα τον αντρικό κόσμο του Ρέημοντ Τσάντλερ, με τα υπονοούμενα και τον υπόγειο ερωτισμό της. Χάρισε στιγμές υπέρτατης κινηματογραφικής απόλαυσης στο κορυφαίο νουάρ όλων των εποχών, τον «Μεγάλο ύπνο» του Χοκς (1946), στο πλευρό του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. 
Η βραχνή φωνή, η ιδιαίτερη ομορφιά και το χαρακτηριστικό της βλέμμα κάτω από τον ανασήκωμα του φρυδιού, καθιέρωσαν τη μεγάλη κυρία της Χρυσής Εποχής του Χόλιγουντ στις συνειδήσεις του παγκόσμιου κοινού ως την αινιγματική σταρ των σκοτεινών φιλμ νουάρ.
---Στο The Lady In The Lake, 
παίζουν 2 γυναίκες, η ερωτιάρα Κρύσταλ Γκρέης Κίγκσλεϋ και η γυναίκα με παρελθόν Μύριελ Τσες . 
---Στον Μεγάλο αποχαιρετισμό τρεις είναι οι ηρωίδες: η Σίλβια Λένοξ, η Αϊλίν Ουέιντ και η Λίντα Λόρινγκ, αδελφή της Σίλβια. Δεν είναι όμως, κατ΄ αυτόν, όλες ίδιες, δεν είναι όλες πανούργες, αδίστακτες, αιμοδιψείς και αιμοβόρες. Μάλιστα, με μία από αυτές, τη Λίντα, ο Μάρλοου κάνει έρωτα και αργότερα, σε άλλο βιβλίο, το Ρlayback, την παντρεύεται. !!!!!!!!!!!!!!

Στην πραγματική του ζωή, ο Chandler φαίνεται ότι είχε υιοθετήσει τις αρχές της αγνότητας και της εγκράτειας, Στο σχολείο έβρισκε κάθε συζήτηση γύρω από το σεξ άχαρη. Χρόνια μετά, έγραφε ότι θεωρούσε τη σεξουαλική επαφή κάτι «ντελικάτο και σχεδόν ιερό». 
Γενικά ένοιωθε αμηχανία απέναντι στο αντίθετο φύλο.

---Ο Chandler παρέμεινε παρθένος ώς τα 30 του και όταν γνώρισε τη Σίσι Πασκάλ, τη μητέρα του καλύτερου φίλου του και 18 χρόνια μεγαλύτερη του, την ερωτεύθηκε σφόδρα και την παντρεύτηκε. Φαίνεται ότι αναζητούσε υποσυνείδητα μια πολύ μεγαλύτερη του ερωμένη. Μια μητρική φιγούρα.

Διότι η γυναίκα που διαμόρφωσε την αντρική του ταυτότητα ήταν η μητέρα του.

Μετά από χρόνια σεξουαλικά έμπειρος πια, πρόσεχε όλο και περισσότερο τις νεαρές γυναίκες. «Ξέρεις πώς συμβαίνει με το γάμο», βάζει έναν ήρωα του να λέει στο τρίτο του μυθιστόρημα, «Η Κυρία της λίμνης». «Μετά από λίγο, ένας κοινός άχρηστος τύπος σαν εμένα θέλει να "πιάσει λίγο μπούτι"». Το... μπούτι ανήκε σε κάποια από τις γραμματείς του. 
«Έχω μεγαλώσει με εκείνη την αγγλική παράδοση, η οποία επιτρέπει σε έναν τζέντλεμαν να είναι επ' άπειρον αγενής και άπιστος αν κρατάει τον τόνο της φωνής του χαμηλά», είχε πει κάποτε.

Η καθημερινή ρουτίνα του, που κατέγραψε το 1955,ανατριχιάζει:

«Ξεκινώ μ' ένα ποτήρι λευκό κρασί και καταλήγω να έχω πιει δύο μπουκάλια ουίσκι κάθε μέρα. Μετά σταματάω να τρώω. Έπειτα από 4-5 ημέρες αρρωσταίνω. Πρέπει να κόψω το ποτό και τα στερητικά συμπτώματα είναι τρομερά. Τρέμω και δεν μπορώ να κρατήσω ούτε ένα ποτήρι νερό, δεν μπορώ να σηκωθώ χωρίς βοήθεια».

Οταν πέθανε σ' ένα νοσοκομείο της Λα Χόγια το Μάρτιο του '59, η επίσημη αιτία ήταν πνευμονία, αλλά η αλήθεια είναι ότι είχε υπάρξει συνεχώς μεθυσμένος από την ημέρα που είχε πεθάνει η Σίσι.

Ο Ρέιμοντ , λατρεμένος από την μάνα του, τη Σίσι, την γραμματέα του και όλες τις γυναίκες στις ερωτικές του φαντασιώσεις που χρέωνε στον Μάρλοου , άφηνε στο τέλος κάθε ιστορίας του, ένα αίσθημα μελαγχολίας .

Σαν το ανεξήγητο αίσθημα λύπης, που αφήνει καμμια φορά το τέλος της σεξουαλικής πράξης.