Από τη μέρα που ξεκίνησε η φάρσα με τα νέα εισιτήρια, ορκίστηκα ότι δεν θα περιμένω σε ουρά, (δεν το τήρησα, λόγω γκρίνιας), έχασα δυο ώρες απ' τη ζωή μου, χωρίς αποτέλεσμα και επίσης ορκίστηκα (και το τήρησα) ότι δεν θα εμπιστευθώ τα περί «ηλεκτρονικής» αποστολής της κάρτας. Όσος κόσμος γνωρίζω ακόμη την περιμένει και στο ενδιάμεσο πληρώνει ξέχωρα ημερήσια εισιτήρια, 5 διαδρομών και άλλες παραλλαγές του κομίστρου του.
Το Σάββατο για πρώτη φορά μετά από χρόνια έκανα χωρίς εισιτήριο τη διαδρομή Ευαγγελισμός – Σύνταγμα, Σύνταγμα – Πετράλωνα, και, ειλικρινά, αν με βρείτε, πιάστε με. Στα εκδοτήρια γινόταν της τρελής. Ουρές απροσμέτρητες στα γκισέ, δυο μηχανήματα αυτόματης έκδοσης «εκτός λειτουργίας», χάος με τις οδηγίες από δύο φιλότιμους υπαλλήλους, να τα λέμε κι αυτά. Ούτε το 1,40 να μην μπορείς να βγάλεις, χωρίς να περιμένεις ένα μισάωρο τουλάχιστον. Θα πει κάποιος ότι έπεσα στην περίπτωση, αλλά θα πω ότι η ζωή μας έχει γίνει μια ατέλειωτη περίπτωση.
Οι ηλίθιες ελληνικές απορίες με κούρδιζαν μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου: πόσοι είναι σαν κι εμένα που έχουν όλη την καλή διάθεση να είναι εντάξει, αλλά δεν έχουν σκοπό να συναινέσουν σ' αυτό το μαρτύριο; Γιατί όλα πρέπει να γίνονται μισά; Γιατί πάντα ο μηχανισμός να είναι τόσο ανέτοιμος σε όλα του, αλλά πάντα έτοιμος να σε πλήξει με ένα ωραιότατο πρόστιμο; Γιατί υποτιμά τη νοημοσύνη μας τόσο απροκάλυπτα;
Δυο μήνες μετά την ανακοίνωση της μετάβασης στη νέα θαυμαστή εποχή των ηλεκτρονικών ελέγχων στα εισιτήρια, είναι αδύνατον να ευλογείς όλο αυτό το χάος, πιστεύοντας στην καλή πρόθεση των πολιτών. Οι αστικές συγκοινωνίες έχουν το ατού της ταχύτητας, του "πλήρωσα - έφτασα", όταν, λοιπόν, τις μετατρέπεις σε βάσανο, δεν μπορεί, ποντάρεις στην αναταραχή.
Κι αν υπάρχουν ακόμη απορίες γιατί ο κόσμος δεν συμμερίζεται το συνδικαλιστικό φρόνημα σε κάθε απεργία, κάθε στάση εργασίας και κάθε τρελή αργοπορία, από εδώ και πέρα αυτές οι απορίες ίσως απαντηθούν με τον απολύτως λάθος τρόπο, γι' αυτό ας υπάρξει μια φροντίδα παραπάνω από συναρμόδιους και εμπλεκόμενους (δημόσιου και ιδιωτικού χαρακτήρα) για να αποτραπούν τα χειρότερα.
Και ας το πούμε ακόμη πιο απλά και τόσο λαϊκά όσο το καταλαβαίνει η παρούσα κυβέρνηση: το να σεβαστείς το μεροκάματο, τον χρόνο και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου κάθε ηλικίας που έρχεται και στέκεται στην ουρά γιατί θέλει να είναι εντάξει, θα είναι μία εξαιρετικά υπεύθυνη, αριστερή και ευρωπαϊκή χειρονομία, σε μια χώρα που παλεύει και για τα τρία μαζί και δεν της βγαίνει με τίποτα. Τουλάχιστον, μέχρι να λειτουργήσει απολύτως σωστά και σε όλα τα επίπεδα το υπέροχο νέο σύστημα με τα εισιτήρια.
Πηγή: Χριστίνα Γαλανοπούλου
Σ.Δ: Η απάντηση στην ερώτηση του τίτλου, επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων.
Κι ένα σχετικό κείμενο του Dimitris Ziamparas από το fb
Χθες είχαν απεργία οι υπάλληλοι του Μετρό και «τα πήρα στο κρανίο». Δεν ξέρω γιατί απεργούσαν και ούτε με ενδιαφέρει να μάθω. Λόγω της εισαγωγής του ηλεκτρονικού εισιτηρίου χρειάστηκα 3 φορές τις συμβουλές τους και δεν είχα την αναμενόμενη ανταπόκριση (2 στις 3 φορές αδιαφόρησαν). Ακόμη και ανεκπαίδευτοι να ήταν, από τις πολλές ερωτήσεις του κόσμου θα είχαν εκπαιδευτεί άριστα από μόνοι τους· δεν ρωτούσαμε δα τίποτε σοφίες. Αυτό που χαρακτηρίζει τους εργαζόμενους στο μετρό (και σχεδόν σε όλο το δημόσιο) είναι μια λέξη: αχαριστία· δεν εκτιμάνε αυτά που έχουν, οι μισθοί στον δημόσιο τομέα είναι 38% μεγαλύτεροι από τον ιδιωτικό (ωστόσο, χωρίς διάθεση να στρογγυλοποιήσω τον λόγο μου, να πω πως στο δημόσιο συνάντησα και πολλούς τους οποίους θαυμάζω για τις ικανότητες, το ήθος, την υπομονή τους, ειδικά στην Υγεία — δεν είναι όμως ο κανόνας). Παρ’ ότι ο ευεργέτης τους το Δημόσιο απαιτεί πολύ λιγότερα από αυτά που προσφέρει.
Γιατί οι εργαζόμενοι στο μετρό δεν βοηθούσαν; Συζητώντας ελάχιστα μαζί τους καταλάβαινες πως αισθανόντουσαν φοβισμένοι για τα οικονομικά «κεκτημένα» τους και θύματα των κοινωνικών «ανισοτήτων» (κλασική περίπτωση απεργών τους δημοσίου). Γεγονός που τους μετέτρεπε σε αγνώμονες, δυστυχισμένους και θυμωμένους. Αυτός ο θυμός έβγαινε ως κακία και αδιαφορία απέναντι στο κοινό που θεωρούσαν μάλιστα πως δικαιούνται να το κρατούν και όμηρο στις «διεκδικήσεις» τους. Όσο πιο πολύ σε μαθαίνουν κάποιοι πως η κοινωνία σου χρωστάει, τόσο πιο θυμωμένος, δυστυχισμένος και εγωκεντρικός γίνεσαι. Καταλήγεις κακομαθημένο παιδί· και τα παιδιά αυτά είναι τα πρώτα που πληρώνουν το τίμημα με την δυστυχία τους.
Αυτό βέβαια δεν συμβαίνει μόνο με τους εργαζόμενους στο μετρό ή στο δημόσιο, αλλά και σε πλειάδα άλλων περιπτώσεων: είμαι λαθρομετανάστης και δεν απολαμβάνω τα δικαιώματά μου· είμαι ομοφυλόφιλος και δεν με αφήνουν να εκφραστώ· είμαι γύφτος και υφίσταμαι ρατσισμό· είμαι γυναίκα και με εκμεταλλεύονται οι σεξιστές· κοκ.
Αν ευθύνη της Αριστεράς είναι να ωθεί τους αδύναμους προς διεκδικήσεις, ευθύνη της Δεξιάς είναι να θέτει όρια σε αυτές τις διεκδικήσεις, ώστε να υφίσταται μια δυναμική ισορροπία που να αποτρέπει τις υπερβολές. Πως θέτει αυτά τα όρια μια —μη ενοχική— Δεξιά; Κάθε φορά που κάποιοι διεκδικούν, η Δεξιά οφείλει να θέτει το πολιτικό ερώτημα στην κοινωνία: αν πάρουν αυτά που ζητάνε, μετέπειτα θα είναι ευγνώμονες ή αγνώμονες; Αν η Δεξιά (που ευαγγελίζεται πρωτευόντως την ανάπτυξη) ανταγωνίζεται την Αριστερά (που ευαγγελίζεται πρωτευόντως την αναδιανομή) σε κοινωνικές παροχές, τότε η Δεξιά δεν κάνει την δουλειά στην οποία το πολιτικό σύστημα την προορίζει· και δεν θα φταίει η Αριστερά, αν το καράβι μπατάρει.
Αν δεν είμαστε ευγνώμονες για αυτά που ήδη έχουμε, οτιδήποτε παραπάνω μας δώσουν θα κάνει κακό πρώτα σε μας και ύστερα στους άλλους.
