Στο έδαφός χώμα και στη γειτονιά αρκετοί με εχθρικοί διάθεση προς τα παιδικά παιχνίδια 
-Να πάτε να παίξετε, ο καθένας στην πόρτα του!
Ο πιο σκληρός ο κύριος Μ… Άγριο πρόσωπο, αμίλητος έμενε σε ένα είδος μάντρας, προς το μέσο της γειτονιάς, η οποία έκλεινε με μια τεράστια ξύλινη πόρτα. Κάθε μπάλα στα χέρια του είχε εξασφαλισμένο σκίσιμο. Δύο γιαγιάδες επιθετικές και γκρινιάρες οι οποίες ωστόσο άκουγαν τα μύρια όσα από τους «ευγενέστερους» του τσούρμου. 
Οι μικροπωλητές πολλοί. 
Από τον κινηματογράφο «Άνεσις» προς το Πασαλιμάνι οι μανάβηδες με γαϊδούρια.
- Πατάτες, κολοκύθια, ντομάτες. Ο μεστός αρακάς, οι καλές αγκινάαααρες!
Ένας ψαράς , με το τεράστιο ψάθινο πανέρι στο κεφάλι
Με αντίθετη φορά οι υπόλοιποι: Μπαλωματής, ο ακονιστής τροχός, ο καρεκλάς ομπρελάς, γλυκά χιώτικα, γανωτζής, σουμιετζής κρεβατάς κι ένας τραγουδιστής ζητιάνος που έλεγε πάντα το ίδιο τραγούδι του Στελλάκη: 
Πάνε δυο χρόνια κι ακόμα δεν ξεχνάω 
Όπου κι αν είμαι μα όπου και να πάγω
Πάνε δυο χρόνια κακούργα καρδιοκλέφτρα
Αχ δε ξεχνάω τι μου χεις κάνει ψεύτρα.
……………………………………………………………..
Δυο πράγματα ακόμα και τελειώνω για σήμερα.
Όταν ο περίφημος Έκτος Στόλος έφθανε στον Πειραιά, οι Αμερικάνοι ναύτες δεν ξημεροβραδιαζόταν όλοι στη Τρούμπα. Αρκετοί έκαναν βόλτα στις γειτονιές του Πειραιά σε παρέες δυο-τριών ατόμων. Τις περισσότερες φορές τους ακολουθούσε ένα τσούρμο από πιτσιρικάδες που τους ζητούσαν δολάρια και τσιγάρα (γκιβ μι Τζο σίγκαρετ). Ο μόνος τρόπος να γλυτώσουν ήταν να κάνουν μουνταρία τάλιρο. Πετούσαν ένα τάλιρο ψηλά στο αέρα και ώσπου να τελειώσει η , σκληρότατη, μάχη για την απόκτησή του είχαν τον χρόνο να εξαφανιστούν! Τότε είδα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, άνθρωπο να πίνει μπύρα ξεροσφύρι. Στην ΕΒΓΑ της γειτονιάς και οφείλω να ομολογήσω ότι έμεινα άναυδος! Δεν είχα δει ποτέμου άνθρωπο να πίνει χωρίς να τρώει, εκτός από τον αρτεργάτη της κυρά-Κούλας ο οποίος κατά τις 10 το πρωί κατέβαζε, μονορούφι ένα νεροπότηρο κρασί.
Το δεύτερο.
Θα μου μείνει αξέχαστος ο θρήνος για τον θάνατο του παίχτη του Ολυμπιακού Θέμη Μουστακλή το 1958 μια ολόκληρη πόλη τον έκλαιγε!
Αυτά για σήμερα .και τα ξαναλέμε.

Στην φωτογραφία ο κινηματογράφος "Άνεσις".

Elias Prokos Στρατό, αφάνταστη μνήμη, μπράβο, με έκανε σαν ξαναζήσω έστω για λίγο " την γειτονιά μου" που ελάχιστα διαφορετική ητανε από την δίκη σου.

Μόνο το δεύτερο κομμάτι του τραγουδιού λέγαμε αλλιώς
...πάνε δυο χρόνια....κλπ
Σαν σε είδα με άλλον και γλεντουουουσες,
Άτιμη πλανεύτρα , στο στοοοοοόμα τον φιλουουούσες

και φονιά εγίνικα για σένα

κι είμαι δικασμένος να κρύβομαι στα ξένα 
Να σε καλα και να περνάς πάντα ώρα.
Nikolaos Bormpilas Στράτο ενθυμούμαι πολύ καλά το συγκεκριμένο ηλικιωμένο τραγουδιστή. Ήταν τυφλός και είχε δυνατή αλλά και γλυκιά φωνή.

Ilias Makras Γραψε για παρατσουκλια,σινεμα,γυαλενια, βολους,κλεφτες κι αστυνομους,παμε για κουδουνια,κρυφτο,γιατρος,κρυφτόντοκα,μακρυα γαιδουρα,αμπαριζα,κυνηγητο, χαρτακια,δημαρχος,αυτο με τη σφαλιαρα για να βρεις ποιος σε χτυπησε,διαφοροι κωλομποι, χαιρετισμοι, βεγγαλικα, ποδοσφαιρο, βολευ, πινκ-πονκ,ακαταλληλα εργα,παραμυθια,καζουρες,πειραγματα, κυρ-Σαββας, Πυραμιδες, Γυμνασιο Θηλεων....και τοσα αλλα,ων ουκ εστιν Αριθμος !

Θεόφιλος Χατζητσομπάνης Στράτο εγώ ήρθα στη γειτονιά πολύ αργότερα, όταν έπαψε να είναι γειτονιά, αλλά η αφήγησή σου με πήγε πίσω στη δική μου γειτονιά στα προσφυγικά της Κοκκινιάς. Να είσαι πάντα καλά να μας γράφεις τέτοια. Από εκείνες τις εικόνες θυμάμαι ακόμα το Στελάρα τον "ολυμπιακάρα" που πουλούσε τα μήλα τα φιρίκια τα καραμελωμένα με κόκκινη καραμέλα.

George Trontis Στράτο, ο μουγκός ο λούστρος με το καμπανάκι και το κασελάκι - έργο τέχνης, περνούσε από τη γειτονιά σου; Ο τρελλό- Σπύρος ;

Stratos Makras Υπομονή ρε παιδιά, ότι θυμόμαστε θα το πούμε αν είμαστε καλά, αλλά να μην κουράσουμε και τον αναγνώστη με μακροσκελή σεντόνια! Ύστερα δεν είμεθα και λογοτέχνες όπως ο Βικτωριανός Ούγος ώστε να γράφουμε ασταμάτητα και μάλιστα όρθιοι! Όπως έλεγε και ο μεγάλος Μεντής: Ως χώρα είμαστε πτωχοί, πλακώσανε και οι ζέσται, ας μην ανοίγουμε δουλειέ και με τους πυροσβέσται!