Όλα κυλούσαν όμορφα σαν πολύχρωμοι βώλοι σε ασπρόμαυρο μωσάικο μέχρι που μια μέρα, έξω από έναν κεντρικό φούρνο, συνάντησα την Λίτσα. Ήταν η πιο όμορφη κοπέλα που είχα δει ποτέ, εκτός από κάποιες που είχα δει μόνο σε φωτογραφίες.
Τα μάτια της είχαν το γαλαζοπράσινο χρώμα των ιερών κρυστάλλων της Αντιόχειας ή για να το πω πιο απλά, είχαν το χρώμα που παίρνει η θάλασσα, όταν την φυλακίσεις σε ένα διάφανο κουτί με πάτο από το ιερό κρύσταλλο της Αντιόχειας. Ήταν το πράσινο που είχε το γρασίδι κάποιων κρυφών ανήλιαγων βοσκοτοπιών για μονόκερους, αλλά όχι ακριβώς, γιατί είχαν μέσα τους κι ένα μπλε επίσης. Ναι, το χρώμα των κρυστάλλων της Αντιόχειας, αυτό ήταν. Τα μαλλιά της ήτανκατάμαυρα, σαν Φθινοπωρινή, αφέγγαρη νύχτα του Μεσαίωνα, μέσα σε ένα άδειο κουτί από μπισκότα. Έπεφταν στους ώμους της και μέσα στην κίνησή τους έβλεπες την ουσία όλων των πραγμάτων. Τα ζυγωματικά της ήταν απόλυτα συμμετρικά και ακριβώς στο σημείο που θα περίμενε κανείς να είναι τα ζυγωματικά, οπότε τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά ήθελα οπωσδήποτε να τα αναφέρω κι αυτά. Στο λεπτεπίλεπτο πηγούνι, είχε ένα λακκάκι σαν μια μικρή νερολακκούβα απ όπου πίνουν νερό τα αηδόνια. Σαν να το είχε πιέσει με το μολύβι της, ενώ σκεφτόταν διστακτική για το τι απάντηση να δώσει, σε ένα τεστ μαθηματικών που είχε κρατήσει 6 αιώνες.

Με κοίταξε με πονηρό χαμόγελο ενώ έγδυνα μια γριά από την Γαλλική μπαγκέτα της. Τα δόντια της στοιχημένα στην σειρά, πάλλευκα, γυαλιστερά και πειθαρχημένα, σαν διμοιρία εκπαιδευμένων ατιών της αστυνομίας της Σαμαρκάνδης. Κοίταξα την πάνινη σακκούλα της. Μέσα είχε ένα χωριάτικο γερμανικό ψωμί του κιλού, με πασπαλισμένο αλεύρι και δύο μικρότερα ολικής αλέσεως. ¨Θες να παίξεις;¨ την ρώτησα. ¨Θα χάσεις¨ μου είπε, αφήνοντας ένα πνιχτό γελάκι. Την άφησα να κερδίσει μερικές φορές και κάθε φορά έβγαζε αυτό το πνιχτό γελάκι της που είχε αρχίσει να με εκνευρίζει. Κάποια στιγμή, έκανα το πρώτο κόλπο και ο παπάς δεν ήταν πια εκεί όπου θα περίμενε κανείς. Η Λίτσα έβγαλε ένα πνιχτό γελάκι και μου υπέδειξε που ήταν. Δεν μου είχε ξανασυμβεί. ΅Εβαλα μπρος τα πιο δύσκολα κόλπα μου, αλλά το έβρισκε πάντα.

-εδώ παπάς, εκεί παπάς, που ναι ο παπάς;
- Στο αριστερό σου μανίκι
- εδώ παπάς, εκεί παπάς, που ναι ο παπάς;
- κάτω από το κόκκινο αυτοκίνητο
- εδώ παπάς, εκεί παπάς, που ναι ο παπάς;
- Κάτω από την πέτρα
- εδώ παπάς, εκεί παπάς, που ναι ο παπάς;
- Γεωργίου Παπανδρέου 18, στον πρώτο όροφο, διαμερισμά 3, κάτω από την εταζιέρα με τα αχλάδια.

Δεν είχα τίποτα άλλο να χάσω πια. Τα ψωμιά μου είχαν τελειώσει. Η Λίτσα φόρτωσε τα καρβέλια στην σακκούλα της και μου γύρισε την πλάτη γελώντας με το πνιχτό γελάκι της. ¨Είσαι μάγισσα;¨ την ρώτησα. Γέλασε πνιχτά κι έφυγε χωρίς να απαντήσει. Από τότε, η μορφή της στοιχειώνει τον ύπνο μου. Από τότε, σταμάτησα να παίζω τον παπά με τις γριές. Από τότε, δεν ξαναέφαγα ποτέ πια ψωμί, με αποτέλεσμα να χάσω τουλάχιστον 7 κιλά σε λιγότερο από έναν μήνα, ενώ διατηρήθηκα στα ίδια κιλά, χωρίς δίαιτες, χάπια, ή γυμναστήρια. Κάτι ήταν κι αυτό.