Δυστυχώς ή ευτυχώς  το μόνο που κατάφεραν ήταν  να ξαναπιάσω μολύβι στα χέρια  μου 

και να αραδιάσω δύο- τρία πράγματα που νοιώθω.

Όλα ξεκίνησαν, όταν έπεσα πάνω σε μιά παλιά εκπομπή από τη σειρά "Ζήτω το ελληνικό τραγούδι". Τη καλλίτερη της σειράς. Πάντα κατά την άποψή μου. Αυτήν που γυρίστηκε στη Θεσσαλονίκη και ως επί το πλείστον, σε αυτήν αναφέρονταν. Μιά εκπομπή που συμμετείχε και ο Νίκος Παπάζογλου,  που όταν τον είδα ολοζώντανο μπροστά μου, τα 'παιξα. Όταν δε νόμισα πως μου 'κλεισε και ματάκι, με πήραν τα ζουμιά. Σ' αυτή την εκπομπή, που σε συνέχεια της  ακριβώς προηγούμενης, ο Σαββόπουλος είχε προσβάλλει τον συμμαθητή του, συντοπίτη του και ομότεχνό του Γιώργο Χατζηνάσιο και τον κάλεσε κι αυτόν, για να του ζητήσει περήφανα συγγνώμη. 

Χορηγός για όλη αυτή τη συγκίνηση ήταν ο Διονύσης Σαββόπουλος και η εκπομπή του. Και όχι ετεροχρονισμένα. Κάπως έτσι είχα αισθανθεί και όταν την είχα πρωτοδεί. Προσθέτοντας τότε και  το θαυμασμό μου και τον σεβασμό μου, αλλά και τη πεποίθηση ότι αυτός ο άνθρωπος είναι δικός μου. 

Η συγκινησιακή φόρτιση που ακολούθησε, είχε σαν συνέπεια τις  παρενέργειες  που αναφέρονται στην αρχή του γραφτού μου, περί λειάνσεως.

Κάπου εδώ, ασυνείδητα είναι η αλήθεια, εκτίμησα πως ήρθε η ώρα να βάλλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους.

Η αλήθεια είναι ότι ο Σαββόπουλος, από το "Φορτηγό" του ακόμα, δεν με έπεισε ότι ήταν αυτό που ευαγγελίζονταν.  Καθόλου θα έλεγα. Στη συνέχεια με την καλλιτεχνική του αξία, όλο και με 'φερνε πιο κοντά του. Τεράστιο ταλέντο! Και όχι μόνο σαν τραγουδοποιός, αλλά και σαν ηθοποιός και σαν σκηνοθέτης και σαν λόγιος και σαν παραμυθάς. Αλλά και σαν παραγωγός. Εκπομπές σαν τη σειρά "Ζήτω το ελληνικό τραγούδι, εκλείπουν από την ελληνική πραγματικότητα, ακόμα και σήμερα.

Αλλά κάτσε ρε φίλε. Ας δούμε λίγο και τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.  

Με ποιο δικαίωμα λες στο παιδί σου "καλός πολίτης γιε μου, καλό σου στόλισμα, να σβήσει απ' τ' όνομα  μας, εκείνο το διαόλισμα". Τα παιδιά  σου, δεν τα κυνηγάει κανένα διαόλισμα. Με ποιο δικαίωμα; Ε;

Αν  θέλεις να διώξεις οποιοδήποτε διαόλισμα σε κυνηγάει, ας πάς εσύ φαντάρος. Ας πήγαινες ακόμα και τότε που τον παρότρυνες.  Που σε έπαιρνε και ηλικιακά. Που ήταν και απείρως πιο light τα πράγματα στο στρατό. Από τότε που δόλια το απέφυγες.

Πήγαν οι γιοι σου να δώσουν συναυλίες υπό την αιγίδα του Ιωάννη Βαρβιτσιώτη  στους ακρίτες φαντάρους, για να τους διασκεδάσουν. Που; Στους ακρίτες φαντάρους. Για να τους ευχηθείς καλό τους στόλισμα; Πήγαινε εσύ φαντάρος στην παραμεθόριο και κει θα δεις πόσα απίδια βάζει ο σάκος. Ποια ανάγκη σ' έσπρωξε κατά κει. Ε;

Αλλά ας αφήσουμε τα παιδιά στην ησυχία τους. Πολύ τους έμπλεξα.

Αμ το ξεβράκωμα που ανερυθρίαστα έκανες μπροστά στο Πανελλήνιο, για να υποστηρίξεις  το Μητσοτάκη. Με σαθρά επιχειρήματα. Πόσο ανάγκη το είχες;

Μπας και νομίζεις πως είσαι άμοιρος για το 41%, που ταλανίζει ολόκληρη τη χώρα. Και που για' αυτό, τώρα, δεν βγάζεις άχνα!

Ας μη μιλήσω για ξερονήσια και μετανάστες, που πρότεινες να τους ξαποστείλουμε εκεί για να αξιοποιήσουμε τα νησιά μας. Γιατί ντρέπομαι!

Αληθινά, δεν ξέρω αν λέω τώρα καλά ή κακά λόγια για τον Σαββόπουλο. Μπερδεύομαι! Ας διαβάσω και το βιβλίο του, "Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα". Ίσως αυτό με βοηθήσει να αποφασίσω. Πάντως από κάποια αποσπάσματα που διάβασα και από τον πρότερο βίο του συγγραφέα, έβγαλα το συμπέρασμα ότι αυτός ο άνθρωπος, όλο συγνώμες ζητάει!

"Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα κι εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα."

Συ είπας! Κύριε Σαββόπουλε.

Μόνο που εδώ έχουμε ένα μικρό θεματάκι. Ή μήπως μεγάλο. Για τεράστιο!  Tι σχήμα θα τους δώσουμε. Θα είναι κανένα κατακόκκινο λαχταριστό τριαντάφτυλλο!  Ή καμιά καλικατζούρα!

Ουφ!