Πριν χρόνια, σε ένα εικαστικό χάπενινγκ στην Αθήνα, ο Βέλγος καλλιτέχνης Τιερί ντε Κορντιέ, εξέθετε  ένα πολύ μέτριο έργο που απεικόνιζε τον Σταυρό να «ποτίζεται» από  ένα ανδρικό μόριο. Ο  τότε ανερχόμενος λαϊκιστής κ. Καρατζαφέρης, δημιούργησε σκηνή και με πολεμική ανοησία ανέβασε επικοινωνιακά το έργο στα ουράνια. Ελευθερόφρονες και θιγμένοι πλακώνονταν στα μαρμαρένια αλώνια του Υπουργείου Πολιτισμού που αναγκάστηκε να αποκαθηλώσει το έργο. Παρακαλάνε καλλιτέχνες να τύχουν εμπαθούς αντιμετώπισης του κοινού, ώστε να δικαιώσουν τους χορηγούς τους. Η αποκαθήλωση, το σκάνδαλο, είναι η ευπρόσδεκτη εμπορική πράξη για το σύστημα της επιχορηγούμενης πρωτοπορίας.   

Πολλοί διαπρεπείς σταρ του Χόλυγουντ άρχισαν να ζωγραφίζουν και  να εκθέτουν. Νεοφώτιστοι και αδίδακτοι, λάμπουν μέσα από έργα που μιμούνται συμπαθητικά  γνωστούς καλλιτέχνες. Ο Τζόνυ Ντεπ, ο Πιρς Μπρόσναν, ο Σιλβέστερ Σταλόνε μηρυκάζουν   τον Γουόρχολ, Πικάσο,  Μπασκιά, κυρίως όμως  αποκαλύπτουν έναν καλόγουστο, ανυποψίαστο και περιποιημένο ερασιτεχνισμό.  Το φαινόμενο με τους χολιγουντιανούς ηθοποιούς που γίνονται παρεμπιπτόντως ζωγράφοι βασίζεται στο ίδιο υπόστρωμα στο οποίο επενδύει το μάρκετινγκ της «πρωτοπορίας»: την πάντα φιλόξενη άγνοια. Σε όλα τα φαινόμενα που περιγράφω, η αρχιτεκτονική του έργου, η πλαστικότητα, η οργάνωση, η ένταση δεν αποτελούν τον κεντρικό πυρήνα της κριτικής πρόσληψης. Ιδίως μεταπολεμικά αυτό αποτέλεσε το κύριο χαρακτηριστικό όχι μόνο της εικαστικής σκηνής, αλλά και της ακαδημαϊκής/διδακτικής  εκδίπλωσής της. Όλα χωράνε σε μια  αχανή πολιτιστική βουλιμία που βαφτίστηκε από τους αμήχανους θεωρητικούς, μεταμοντερνισμός. Η διεθνής τάση θα μπορούσε να ονομαστεί πιο τίμια: αποεντοπισμός. Κρύβω με έξυπνες παραλλαγές και αντιπερισπασμούς το ερμηνευτικό και φιλοσοφικό ερώτημα, εξαφανίζω  τη γλώσσα δια της οποίας υποστασιοποιείται το καλλιτεχνικό όν.  

Η πολιτική σκηνή καταφεύγει συχνότατα σε τέτοια τεχνάσματα απόκρυψης. Μπορεί πολύ εύκολα να αντιγράψει μια πολύ δομημένη και πειθαρχημένη γλώσσα που είναι η διαφήμιση. Το διαφημιστικό έργο έχει αυστηρά καθορισμένο χρόνο, έχει ρυθμό, οργανώνει τέλεια την πληροφορία (ώστε να είναι καταληπτή από τον καταναλωτή) και προς τούτο τοποθετεί την εικόνα, το φωτισμό, το λόγο, την υποκριτική, το ηχητικό χαλί, σε μια εξαιρετικά σχεδιασμένη σύνθεση. Η διαφήμιση είναι υψηλή  τέχνη και επιτομή πολλών τεχνών, αντιληπτικών στρατηγικών και διαβημάτων. Μερικές φορές η πολιτική μεταχειρίζεται τις εξαιρετικά δομημένες διαφημιστικές τεχνικές, αλλά ενίοτε της αρκεί  μόνο ο  θόρυβος. Από τον σουρεαλισμό και την παραληρηματική γραφή (του Μπρετόν και  του Φιλίπ Σουπώ) η πολιτική  μπορεί να τρυπώσει άνετα και στον καρατζαφερισμό. Η ιστορία και η θεωρία των τεχνών, συνήθως παραλείπουν την πολιτική, ενώ η τελευταία έστω και από άγνοια, είναι ο πιο πιστός ακόλουθός τους. Η αμοιβαιότητα φαίνεται άλλωστε από το είδος της  πολιτικά χρηματοδοτούμενης τέχνης.