Οι Εβραίοι της Ευρώπης ήταν τα κύρια θύματα του Ολοκαυτώματος, μέσω αυτού που οι Ναζί ονόμαζαν «Τελική Λύση του Εβραϊκού Ζητήματος». Ο αριθμός των θυμάτων του εβραϊκού πληθυσμού συνήθως προσδιορίζεται στα έξι εκατομμύρια, αν και οι τυπικές εκτιμήσεις από τους ιστορικούς για το εύρος των θυμάτων κυμαίνονται από πέντε εκατομμύρια ως και πάνω από έξι εκατομμύρια. Εκτός από τους Εβραίους, περίπου 220.000 Ρομά και Σίντι θανατώθηκαν στο Ολοκαύτωμα (μερικές εκτιμήσεις φτάνουν ως και τις 800.000), δηλαδή το 25-50% του ευρωπαϊκού τους πληθυσμού. Άλλες ομάδες που κρίθηκαν «φυλετικά κατώτερες» ή «ανεπιθύμητες» ήταν οι εξής: Σοβιετικοί στρατιώτες και πολίτες αιχμάλωτοι σε κατεχόμενες περιοχές (περιλαμβανομένων των Ρώσων και άλλων Σλάβων), Πολωνοί μη Εβραίοι (2,8 έως 3 εκατομμύρια Πολωνοί Εβραίοι και πάνω από 3 εκατομμύρια Πολωνοί μη Εβραίοι), διανοητικά ασθενείς ή σωματικά ανάπηροι, ομοφυλόφιλοι, Μάρτυρες του Ιεχωβά, Ελευθεροτέκτονες, Κομμουνιστές και άλλοι πολιτικοί αντιφρονούντες, συνδικαλιστές, καλλιτέχνες και κάποιοι Καθολικοί και Προτεστάντες κληρικοί που διώχτηκαν ή θανατώθηκαν. Αν συνυπολογιστούν και αυτές οι πληθυσμιακές ομάδες, ο αριθμός των θυμάτων ανεβαίνει σημαντικά. Κάποιες εκτιμήσεις τοποθετούν το συνολικό αριθμό θυμάτων του Ολοκαυτώματος στα 26 εκατομμύρια ανθρώπους, όμως τα 9 έως 11 εκατομμύρια θύματα συνήθως θεωρείται η πιο αξιόπιστη εκτίμηση.

Σ.Δ. Η Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος ορίστηκε από τον ΟΗΕ η 27η Ιανουαρίου, ημέρα που το 1945 τα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το Άουσβιτς-Μπιρκενάου, το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης του ναζιστικού καθεστώτος. Ένας τρόπος για να τιμήσουμε τα θύματα των εφιαλτικών πρακτικών των ναζί είναι να δούμε κάποιες από τις παρακάτω τέσσερις ταινίες που αποτυπώνουν με ανατριχιαστική ευστοχία το οδυνηρό γεγονός όπως επίσης και τέσσερα σπουδαία φιλμ που απεικονίζουν τα ακραία εγκλήματα του φασισμού.

Οι ταινίες αυτές σύμφωνα με το Αθηνόραμα είναι: "Shoa" (Κλοντ Λανζμάν, 1985), "Ο Γιος του Σαούλ" (Λάζλο Νέμες, 2015), "Νύχτα και Καταχνιά" (Αλέν Ρενέ, 1956), "The Last Stage" (Γουάντα Γιακουμπόφσκα, 1948), "Η Εκλογή της Σόφι" (Αλαν Πακούλα, 1982), "Η Λίστα του Σίντλερ" (Στίβεν Σπίλμπεργκ, 1993), "Η Ζωή είναι Ωραία" (Ρομπέρτο Μπενίνι, 1997), "Ο Πιανίστας" (Ρομάν Πολάνσκι, 2002). Μία συνοπτική παρουσίαση αυτών των ταινιών: ΕΔΩ κι ΕΔΩ  

Εκτός από την "Shoa", που θεωρείται το απόλυτο έργο πάνω στο Ολοκαύτωμα, όλες τις υπόλοιπες τις έχω δει. Αυτές που με ταρακούνησαν είναι "Ο γυιος του Σαούλ", "Η εκλογή της Σόφι" και "Ο Πιανίστας", μόνο που μέχρι σήμερα δεν ένιωσα την επιθυμία να τις ξαναδώ.